La irisrekono aŭ iris-rekono, irisa identigo, irisa rekono estas metodo de biometriko por aŭtentigo aŭ identigo de homoj. Tiucele, specialaj kamerao-bildoj estas prenitaj de la iriso de la okulo, kaj la karakterizaj trajtoj de la respektiva iriso estas identigitaj per algoritmaj proceduroj, konvertitaj en aron de nombraj valoroj (trajta vektoro, "ŝablono") kaj uzataj por rekono per enklasiga algoritmo, kiel konservita neŭrala reto, resp. komparata kun unu aŭ pluraj jam konservitaj ŝablonoj.
Historio de evoluo
La originala koncepto de uzado de irisbildoj por biometrika rekono estis disvolvita kaj patentita de Flom kaj Safir en 1987. La finiĝo de la patenta rajto en 2006 kondukis al pliiĝintaj esploroj tutmonde.
La plej disvastigita metodo kaj ŝablono (stato aprilo 2007) en komerca uzo estas la "irisa kodo" bazita sur algoritmoj de la matematikisto John Daugman.
La usona kompanio EyeLock ofertas la unuan irisan skanilon kun USB-konekto kongrua kun la U2F-protokolo de la FIDO-alianco ekde januaro 2015.
Trajtoj
Komercaj rekonaj metodoj detektas ĉirkaŭ 260 individuajn optikajn ecojn de la iriso. Ĉi tiuj karakterizaĵoj disvolviĝas de hazarda morfogenetika procezo en la unuaj monatoj de homa vivo kaj restas plejparte senŝanĝaj dum la resto de sia vivo. Identaj ĝemeloj ankaŭ ne havas identan irizan strukturon.
La elstara eco de irisrekono en praktika apliko estas ĝia ekstreme malalta nombro da fals-pozitivaj komparrezultoj (angle "false matches") kompare kun aliaj biometrikaj metodoj, do la probablo konfuzi iriskodon kun tiu de alia homa okulo estas preskaŭ nula. Ĉi tio signifas, ke irisa rekono taŭgas ankaŭ kiel fidinda identiga metodo en granda datumbazo de milionoj da registroj pri personaj datumoj, kaj ankaŭ por identigo en alirkontrolaj situacioj sen ĉefa identigilo, t.e. sen ID-kartoj aŭ RFID-etikedoj.
Falsaj e-rezultoj ("falsaj ne-trafoj"), do kazoj de ne rekono de homo efektive registrita, povas aperi precipe en malfavoraj registraj kondiĉoj de la okulo, ekzemple se la iriso estas pro la randoj de okulvitroj, reflektoj sur okulvitroj aŭ la mallarĝaj palpebroj tipaj por plejparte orientazianoj (aŭ malproksimorientaj azianoj) ne estas sufiĉe videblaj.
Alia karakterizaĵo estas la malalta bezono de komputaj rimedoj por la iris-komparo. Sekve, la rekono kaj registrado de iriso estas aparte taŭga por poŝtelefona uzo en PDA-grandaj aparatoj.