En lingviko, imela aŭ imala (de la araba imāla = 'fleksio') estas la fenomeno fonetika kiu okazas en kelkaj arbalingvaj dialektoj, ĉu iamaj ĉu nuntempaj, laŭ kiu la sonon [a] se ĝi estas longa -[a:] aŭ [ā]- oni prononcas en difinitaj cirkonstancoj kiel ē aŭ ī. La imela oftis en Al-Andalus, precize en la arablingva dialekto parolata en la zono del Regno Granada, kaj estas multaj registritaj ekzemploj en arabismoj eĉ aligitaj en la hispana lingvo kaj en la loknomoj:

• al-bannā' ("konstruisto") > al-bannī' > masonisto

• al-ŷulŷulān ("sesamo") > al-ŷulŷulīn > sesamo

• al-kirā' ("lupago") > al-kirē' > luado

• Al-Bayyāzīn ("falkistoj") > Al-Bayyīzīn > Albayzín

• Bāb ar-Ramla ("pordego de la sablo") > Bīb ar-Ramla > Placo Bibarrambla en Granado

• Wād Āš ("rivero Aŝ") > Wād Īš > Guadix

• Bayyāsa > Bayyēsa > Baeza

• Ŷayyān > Ŷayyēn > Jaén

• En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Imala en la hispana Vikipedio.