Germanaj dialektoj estas dialektoj ofte konsiderataj lingvoj en sia propra rajto kaj estas klasitaj sub terminego "germanaj". Kvankam variaj laŭ regiono, tiuj de la suda duono de Germanio sub la linio de Benrath estas dominataj per la geografia disvastiĝo de la konsonanta ŝanĝo de la supra germana, kaj la dialekta komplekso kiu konektas la germanan al la najbaraj variaĵoj de la Malsupraj Frankoniaj (nederlanda) kaj de la frisa lingvaro.

La variaĵoj de la germana lingvo estas konvencie grupigitaj en supragermanaj dialektoj, centra germana kaj platgermanaj dialektoj; supra kaj centra germana formas la subgrupon de la supra germana. La normiga germana estas normigita formo de supra germana, disvolvigita en la komenco de la moderna periodo bazita sur kombino de centra germana kaj supragermanaj dialektoj.

Bibliografio

• Friedrich Maurer (1942), Nordgermanen und Alemannen: Studien zur germanischen und frühdeutschen Sprachgeschichte, Stammes- und Volkskunde, Bern: Francke Verlag.
• "German Dialects, Teenagers' Argot: Purists May Disapprove, but Multi-ethnic Dialects Are Spreading", The Economist, no. 8771 (11 Feb. 2012), p. 56. N.B.: Pri germana urba dialekto nomita "Kiezdeutsch".
• Sanhueza, Carlos (2011), "El debate sobre "el embrujamiento alemnán" y el papel de la ciencia alemana hacia fines del siglo XIX en Chile" (PDF), Ideas viajeras y sus objetos. El intercambio científico entre Alemania y América austral. Madrid–Frankfurt am Main: Iberoamericana–Vervuert, pp. 29–40