Fluxus estis internacia, interdisciplina komunumo de artistoj, komponistoj, dizajnistoj kaj poetoj dum la 1960-aj kaj 1970-aj jaroj, kiuj okupiĝis pri eksperimentaj artaj prezentoj, kiuj emfazis la artan procezon super la finita produkto. Fluxus estas konata pro eksperimentaj kontribuoj al diversaj artaj komunikiloj kaj disciplinoj kaj pro generado de novaj artaj formoj. Ĉi tiuj artaj formoj inkludas intermezo, esprimo kreita de Fluxus-artisto Dick Higgins; koncepta arto, unue evoluigita de Fluxus-artisto Henry Flynt; kaj videarto, unue pioniraj de Paik Nam-june kaj Wolf Vostell. Nederlanda galeriano kaj artkritikisto Harry Ruhé priskribas Fluxus kiel "la plej radikala kaj eksperimenta arta movado de la 1960-aj jaroj."

Fluxus-partoprenantoj inkluzivis artistojn, komponistojn, dizajnistojn kaj arkitektojn, same kiel ekonomikistojn, matematikistojn, balet-dancistojn, kuiristojn, kaj eĉ teologon. Same signife, ke ili reprezentis naciojn tra multaj kontinentoj, ĉefe Azio, Eŭropo. kaj Nordameriko.

Multaj artistoj de la 1960-aj jaroj partoprenis Fluxus-agadojn, inkluzive de Joseph Beuys, George Brecht, Robert Filliou, Al Hansen, Dick Higgins, Bengt af Klintberg, Alison Knowles, Addi Køpcke, Yoko Ono, Paik Nam-june, Ben Patterson, Daniel Spoerri, kaj Wolf Vostell. Ne nur ili estis diversa komunumo de kunlaborantoj, kiuj influis sin reciproke, ili ankaŭ estis, plejparte, amikoj. Ili kolektive havis, tiam, radikalajn ideojn pri arto kaj la rolo de arto en socio. La intersekcaj komunumoj ene de Fluxus kaj la maniero, laŭ kiu Fluxus disvolviĝis en superrigardaj stadioj, signifis, ke ĉiu partoprenanto havis tre malsamajn ideojn pri tio, kio Fluxus estis. George Maciunas, fondinto de Fluxus, proponis konatan manifeston, sed malmultaj konsideris Fluxus kiel veran movadon, kaj tial la manifesto ne estis plejparte adoptita. Anstataŭe serio da festivaloj en Wiesbaden, Kopenhago, Stokholmo, Amsterdamo, Londono kaj Novjorko kreis malstriktan sed fortikan komunumon kun multaj similaj kredoj. En harmonio kun la reputacio de Fluxus gajnita kiel forumo de eksperimentado, iuj Fluxus-artistoj priskribis Fluxus kiel laboratorio. Fluxus ludis gravan rolon en la plivastigo de konsiderata arto.

La originoj de Fluxus kuŝas en multaj el la konceptoj esploritaj de komponisto John Cage en sia eksperimenta muziko de la 1930-aj jaroj tra la 1960-aj jaroj. Post ĉeesti kursojn pri Zen-Budhismo instruitaj de D. T. Suzuki, Cage instruis pri eksperimenta kunmetaĵo de 1957 ĝis 1959 ĉe La Nova Lernejo por Socia Esplorado en Novjorko. Ĉi tiuj klasoj esploris la nociojn pri hazardo kaj nedeterminado en arto, uzante muzikajn partiturojn kiel bazon por komponaĵoj, kiuj povus esti faritaj laŭ eble senfinaj manieroj. Iuj de la artistoj kaj muzikistoj, kiuj partoprenis en Fluxus, inkluzive de Jackson Mac Low, La Monte Young, George Brecht, Al Hansen, kaj Dick Higgins ĉeestis la klasojn de Cage. Grava influo troviĝas en la laboro de Marcel Duchamp. Ankaŭ grave estis Dada-poetoj kaj pentristoj, redaktita de Robert Motherwell, libro de tradukoj de Dada-tekstoj vaste legitaj de membroj de Fluxus. La termino kontraŭ-arto, antaŭulo de Dadaismo, estis kreita de Duchamp ĉirkaŭ 1913, kiam li kreis siajn unuajn pretajn specojn el trovitaj objektoj (ordinaraj objektoj trovitaj aŭ aĉetitaj kaj deklaritaj arto).

Rilataj artistoj

Ĉar Fluxus ne estis enkadrigita sub konkretaj reguloj, diversaj artistoj povas esti ligitaj al ĝi: komponistoj, verkistoj, pentristoj, vifeo-artistoj kaj tiel plu.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.