Prahistorio

Historio, laŭ strikta senco, dependas de skribaj dokumentoj. Sekve, kvankam en la geografia regiono hodiaŭ okupata de Brazilo jam estis homoj antaŭ la alveno de eŭropanoj, kaj eĉ kvankam aliaj eŭropanoj alvenis al ĝi antaŭ esploristo Pedro Álvares Cabral, ne estas skribaj dokumentoj pri tio. Pero Vaz de Caminha estas la aŭtoro de la unua skriba dokumento pri tio, kio hodiaŭ estas Brazilo, en aprilo aŭ majo 1500, do en tiu jaro komenciĝas la Brazila historio. La tempo antaŭ Caminha apartenas al pra-historio.

Brazilaj indiĝenoj, laŭ Jean Baptiste Debret.

Tradiciaj historiistoj parolas ankaŭ pri "proto-historio" de Brazilo, t. e., historiaj kialoj por eliro de portugaloj el Eŭropo. Kelkaj, malmultaj, historiistoj konsideras nord-eŭropajn legendojn pri insulo Hi-Brazilo kiel parton de brazila proto-historio.

Dependa periodo

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Malkovro de Brazilo.

Sukeron, la bazo de brazila ekonomio dum la kolonia periodo.

La dependa periodo de la brazila historio komenciĝas en la 22-a de aprilo 1500, kiam la portugala navigisto Pedro Álvares Cabral (en Esperanto: Petro Alvareso Kabralo) alvenis al la loko, kie hodiaŭ situas la municipo Porto-Seguro (Porto Seguro), en ŝtato Bahio, kaj deklaris la posedon de parto de Ameriko flanke de sia lando. Tio rajtigis al Portugalio postuli regadon de la teritorio laŭ Traktato de Tordesiljas; tiu regado daŭris ĝis la 7-a de septembro 1822. En ĉi tiu dato oficiale deklaris la sendependecon de Brazilo la portugala princo Petro la 1-a (Petro la 4-a en Portugalio), kiu ekde la antaŭa jaro estis reganta princo de Brazilo nome de sia patro Johano la 6-a. Sed pli ol en aliaj landoj tiuj datoj estas nur formalaĵoj.

Oni povas dividi la dependan periodon en du partojn: kolonian periodon 1500-1808 kaj regnan periodon 1808-1822.

La termino kolonia Brazilo (portugale Brasil Colonial) priskribas la teritorion de la nuna ŝtato Brazilo en la periodo ekde 1500, kiam al la teritorio alvenis la unuaj portugaloj, ĝis 1815, kiam Brazilo estis ranglevita al reĝlando samranga kiel Portugalio en la Unuiĝinta Reĝlando de Portugalio, Brazilo kaj Algarvo. Dum la 300 jaroj de brazila kolonia historio, la ekonomia ekspluatado de la teritorio estis bazita unue sur eltiro de brazil-arboj (16-a jarcento), produktado de sukero (16-a ĝis 18-a jarcentoj), kaj fine sur minado de oro kaj diamantoj (18-a jarcento). Sklavoj, speciale tiuj portitaj el Afriko, disponigis la plejmulton de la laborforto de la brazila ekonomio. En kontrasto kun la najbaraj fragmentitaj hispanaj posedaĵoj, la brazilaj kolonioj konstruitaj fare de la portugaloj en Latinameriko tenis sian teritorian unuecon kaj lingvan integrecon post la ŝtata sendependiĝo de Portugalio, tiel ke la Brazila Imperio (de 1822 ĝis 1889) kaj la sekva respubliko Brazilo iĝis la plej granda lando en la regiono.

Bandeirantes estis militistoj kaj koloniistoj, kiuj el la 16a jarcento eniris en la internajn teritoriojn de Sudameriko, elirinte el San-Paŭlo de Piratininga (San-Paŭlo) en kio poste estos Brazilo. La nomo "bandeirante" devenas de la portugala vorto "bandeira" (flago) ĉar ili grupiĝis uzante flagojn, kiuj distingis ilin; metafore poste estis nomataj "bandeiras" la armitaj bandoj kaj ankaŭ la invadoj fare de portugaloj en teritorioj poste postulataj de Portugalio.

Reĝlanda periodo

En Novembro 1807, trupoj de Napoleono Bonaparto igis la portugalan kortegon fuĝi al Brazilo. La regenta princo Princo Johano kaj la reĝino Maria la 1-a, alinomata la Freneza, alvenis Rio-de-Ĵanejron en 1808, poste faris defendan aliancon kun Britio. La brazilaj havenoj estis malfermitaj al internacia komerco kaj finis la kolonia monopolo. Rio-de-Ĵanejro fariĝis ĉefurbo de Portugalio. La princo kreis la Imprensa Nacional (Nacian Presejon) (13-a de majo 1808), la Banco do Brasil (Brazilan Bankon) (12-a de oktobro 1808), la Caixa Econômica (Ŝparkason) ktp. Tiuj fondaĵoj ekzistis ĝis hodiaŭ kaj estas simboloj de nacia sendependo.

La portugalan realan familion fuĝis el Portugalio.

Post la Viena kongreso je la 16-a de decembro 1815 Brazilo estiĝis regno ene de la portugala ŝtato, kiu nomiĝis de tiam Unuiĝita Reĝlando de Portugalio, Brazilo kaj Algarvoj.

Sendependa periodo

La Brazila Imperio (Império do Brasil en portugala) estis ŝtato ekzistinta inter 1822 kaj 1889 kiu antaŭis tiun de la Unuiĝintaj Ŝtatoj de Brazilo kiu funkciis el 1889 al 1968, kiu siavice antaŭis tiun de la nuna Federacia Respubliko Brazilo.

Deodoro da Fonseca, la unua brazila prezidento.

Tria Respubliko (aŭ "Nova Ŝtato") (1937-1945)

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Nova Ŝtato.

Same kiel la faŝistoj en Eŭropo, Vargas eluzis tiujn ĉi timojn pri komunismo por pravigi diktatorecan regadon. Sian modelon de "Nova Ŝtato" li realigis ekde 1937 laŭ la ekzemplo de samnoma sistemo sub Salazar en Portugalio.

Tiu periodo estis diktaturo, en kiu la prezidanto estas ne nur ŝtatestro kaj registarestro sed ankaŭ plej supera leĝdonato kaj plej supera juĝisto. Tamen tiutempe Brazilo ne aliĝis al la potenco de la Akso Romo-Berlino-Tokio de la Dua Mondmilito kiel faris aliaj diktaturoj, sed male por ricevi apogon de la venkontaj Aliancanoj, la brazila ŝtato aliĝis al tiuj kaj sendis la trupojn de la Brazila Ekspedicia Forto, kiu batalis ekzemple en la Kampanjo de Italio.

Tiu diktaturo daŭris ĝis la 29-a de oktobro 1945 kiam okazis puĉo apogita de Usono.

Kvara Respubliko (aŭ "Populisma Respubliko") (1945-1964)

Braziljo estis konstruita dum la kvara respubliko.

Tiu tempo estas ankaŭ nomata oraj jaroj de la brazila historio. En tiu periodo, kvankam komunisma partio ne povis elekti reprezentantojn, Brazilo vivis "normalan" parlamentan demokration laŭ usona modelo. Nur en 1954 oni provis blankan puĉon kiu fiaskis. En tiu periodo, aperis en Brazilo televidaparatoj, modernaj fabrikoj kaj iom post iom finis la laŭleĝa kvazaŭsklavigo pro ŝuldoj. Juscelino Kubitschek fondis Braziljon en la 21-a de aprilo 1960.

Sed en la 31-a de januaro 1961 Jânio Quadros enoficiĝis kiel prezidanto kaj rezignis je la 25-a de aŭgusto 1961, kaj ekis gravega krizo. La socialisma vicprezidanto João Goulart estis en Ĉinio kaj oni proponis puĉon por ke li ne enoficiĝu kiel prezidanto. Ranieri Mazzilli, estante prezidanto de la parlamento, estris de la 25-a de aŭgusto 1961 ĝis la 8-a de septembro 1961.

Oni kreis la oficon de ĉefministro, kaj la prezidanto estis nur ŝtatestro. João Goulart povis esti prezidanto. Plebiscito malkreis la oficon de ĉefministro kaj la prezidanto reestis ŝtatestro kaj registarestro en la 24-a de januaro 1963.

Kvina Respubliko (aŭ Militista Periodo) (1964-1985)

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Milita puĉo de 1964.

Brazila prezidento Emílio Garrastazú Médici kaj Usona prezidento Richard Nixon en 1971.

La Militista Periodo, aŭ plumbaj jaroj, komencis la 1-an de aprilo 1964.

Kvankam Ranieri Mazzilli estis konsiderata laŭleĝa provizora prezidanto (2-a de aprilo 1964 ĝis 15-a de aprilo 1964) ĉar li estis la prezidanto de la parlamento, tamen la vera povo apartenis al "Supera Komando de Revolucio", t. e. la aro de brazilaj generaloj. Marŝalo Humberto de Alencar Castello Branco iĝis diktatoro de la 15-a de aprilo 1964 ĝis 15-a de marto 1967. Castelo Branco ekziligis la ĉefajn politikajn figurojn de Brazilo. En 1965 oni malpermesis la ekziston de politikaj partioj. En 1967 oni trudis novan konstitucion.

En 1984 popola movado rapidigis la finon de la diktatura periodo.

Sepa Respubliko (1990 ĝis nun)

Fernando Collor de Mello estis la unua brazila prezidento elektita per popola balotado ekde 1961. Lia regado, kiu komenciĝis la 15-an de marto 1990, estis ruiniga. En la unua tago de lia regado li konfiskis tutan monon de l' popolo, kiu estis en bankoj, por ĉesigi la inflacion (vere, sen mono ne estas inflacio!). Li ankaŭ ŝanĝis la nomon de la brazila valuto. Li permesis eniron de fremdaj varoj kontraŭ malaltaj impostoj. Krome li fakte permesis koruptecon kaj li mem estis koruptita. La 29-an de decembro 1992 li estis impedita(?) de la parlamento, kaj enoficiĝis la vicprezidanto Itamar Franco.

Jair Bolsonaro, brazila prezidinto.

Itamar Franco estis malvigla prezidento, ĉiuj timis ke li ne sukcesas estri, pro tio oni evitis oponon al li. Ĉiu timis ke fiasko de lia registaro povus frakasi Brazilon kaj meti la landon en novan diktaturan periodon, tial ĉiu helpis lin dum lia periodo, kaj li sukcesis atingi nacian unuecon.

Itamar Franco redonis monon al la popolo, ŝanĝis la nomon de la brazila valuto, kontrolis inflacion, rekomencis pagadon de internaciaj debetoj ktp. Fine li denove sanĝis la nomon de brazila valuto. Lia regado finiĝis la 1-an de januaro de 1995.

Fernando Henrique Cardoso estis elektita de rekta popola balotado, enposteniĝis la 1-an de januaro de 1995 kaj estis la unua prezidento de Brazilo ekde 1961 kiu ricevis la simbolojn de prezidenteco de sia antaŭulo. Li estis la unua prezidento ekde 1986 kiu ne ŝanĝis la nomon de brazila valuto, kvankam li ordonis faradon de novaj moneroj. Li estis la unua "normala" prezidento de Brazilo ekde Juscelino Kubitschek. CARDOSO estis reelektita en 1998 per normala balotado kaj regis ĝis 2003, kiam oni elektis la popularan brazilan prezidenton Luiz Inácio Lula da Silva. LULA estis reelektita en 2006 kaj regis ĝis 2010. Li profitis sian popularecon kaj indikis la novan kandidaton por enposteniĝi kiel prezidento de Brazilo. Dilma Vana Rousseff, indikata de Lula, estis elektita de rekta popola balotado la 31-an de oktobro de 2010 kaj enposteniĝis la 1-an de januaro de 2011. ROUSSEFF estis la unua prezidentino de Brazilo kaj ŝi estis elpostenigita pere de jur`politika proceso la 12-an de majo 2016. Tiam estis enpostenigita Michel Temer.

Klimato

Klimata mapo de Brazilo laŭ la klimata klasifiko de Köppen.

Pro sia vasteco, Brazilo estas karakterizata de diverstipaj klimatoj, laŭ la latitudo kaj la longitudo. La tuta lando situas en la suda duonsfero de Tero, tiel ke la sezonoj sekvas unu la alian laŭ la tipa ritmo de tiu mondoparto.

Laŭ la klimata klasifiko de Köppen, en Brazilo estas ses ĉefaj klimataj regionoj: ekvatora, tropika, subtropika, duonseka, milda, tropika montara.

Riveroj

La ĉefa rivero de Brazilo estas la Amazono, kiu trairas la samnoman amazonan arbaron. Ĉe la landlimoj kun Argentino kaj Paragvajo situas 275 akvofaloj, kiuj transiras plurajn altec-diferencojn je suma longeco de kvar kilometroj. La rivero longas 6280 kilometrojn, el kiuj 4000 estas laŭireblaj ŝipe.

La aliaj plej gravaj riveroj de la lando estas Parano kaj São Francisco.

Ŝtatoj respektive subŝtatoj

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Subŝtatoj de Brazilo.

Brazilo estas dividita administre kaj politike en 27 federacierojn, 26 ŝtatoj respektive subŝtatoj kaj unu federacia distrikto. Kvankam la Federacia Distrikto rigore ne estas (sub)ŝtato, tamen pro analogio kaj taŭgeco multfoje ĝi aperas kune kun la (sub)ŝtatoj, sed pro neatento ĝi kelkfoje estas erare listigita kiel ŝtato mem. Verdire la Federacia Distrikto estas speciala teritorio de Brazilo, kie estas la landa ĉefurbo Braziljo, kun administra sistemo diferenca de tiu de la aliaj federacieroj.

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Listo de brazilaj ŝtatoj laŭ loĝantaro.

Flago	ŝtato	Oficiala nomo	Mallongigo	Ĉefurbo	Areo (km²)	Loĝantaro (2005)	Loĝantardenso (2005)
	Akro	Acre	AC	Rio Branco	152.581,4	656.043	4,30
	Alagoaso	Alagoas	AL	Maceió	27.767,7	3.015.912	108,61
	Amapao	Amapá	AP	Makapao	142.814,6	594.587	4,16
	Amazonio	Amazonas	AM	Manaŭso	1.570.745,7	3.232.330	2,05
	Bahio	Bahia	BA	Salvador de Bahio	564.692,7	13.815.334	24,46
	Cearao	Ceará	CE	Fortalezo	148.825,6	8.097.276	54,40
	Espirito-Santo	Espírito Santo	ES	Vitória	46.077,5	3.408.365	73,97
	Federacia Distrikto	Distrito Federal	DF	Braziljo	5.801,937	2.562.963	441,74
	Gojaso	Goiás	GO	Goiânia	340.086,7	5.619.917	16,52
	Maranjo	Maranhão	MA	San-Luiso	331.983,3	6.103.327	18,38
	Mato-Groso	Mato Grosso	MT	Cuiabá	903.357,9	2.803.274	3,10
	Minas-Ĝerajso	Minas Gerais	MG	Belo Horizonte	586.528,3	19.237.450	32,79
	Norda Rio-Grando	Rio Grande do Norte	RN	Natalo	52.796,8	3.003.087	56,88
	Paraibo	Paraíba	PB	Ĵoan-Pesoo	56.439,8	3.595.886	63,71
	Paranao	Paraná	PR	Kuritibo	199.314,9	10.261.856	51,48
	Parao	Pará	PA	Belemo	1.247.689,5	6.970.586	5,58
	Pernambuko	Pernambuco	PE	Recife	98.311.6	8.413.593	85,58
	Piaŭio	Piauí	PI	Teresina	251.529,2	3.006.885	11,95
	Rio-de-Ĵanejrio	Rio de Janeiro	RJ	Rio-de-Ĵanejro	43.696,1	15.383.407	352,05
	Rondonio	Rondônia	RO	Porto Velho	237.576,2	1.153.459	6,46
	Rorajmo	Roraima	RR	Boa Vista	224.299,0	391.317	1,74
	Sankta Katarino	Santa Catarina	SC	Florianópolis	95.346,2	5.866.568	61,53
	San-Paŭlo	São Paulo	SP	San-Paŭlo	248.209,4	40.442.795	162,93
	Serĝipo	Sergipe	SE	Arakaĵuo	21.910,3	1.967.761	89,81
	Suda Mato-Groso	Mato Grosso do Sul	MS	Campo Grande	357.125,0	2.264.468	6,34
	Suda Rio-Grando	Rio Grande do Sul	RS	Porto-Alegro	281.748,5	10.845.087	38,49
	Tokantinso	Tocantins	TO	Palmas	277.620,9	1.305.728	4,70

Soja unukultivo

Brazilo pintas en la uzo de pesticidoj, kiujn Eŭropo produktas kaj eksportas, sed kiuj estas malpermesitaj en Eŭropo mem^[5]. Tiuj pesticidoj estas disspruĉitaj tra la kampoj per aviadiloj, sed ankaŭ super apudaj lernejoj kaj vilaĝoj. Ekzemple, la Parque Indigena do Xingu, la plej granda rezervejo kie 17 indiĝenaj popoloj klopodas supervivi, estas ĉirkaŭita de granda areo de soja unukultivo, kie ĉi tiuj pesticidoj estas vaste disspruĉitaj. Ĉiuj riveroj de la areo, kiuj provizas trinkakvon al la indiĝenaj popoloj, trafluas la sojfabajn kampojn kaj estas venenitaj. Jam antaŭ la jaro 2008 oni senarbarigis en Rondônia kaj Pará kie troviĝis la amazona arbarego je la profito de la brutobredado. Tiu fenomeno eĉ post 2008 ŝanĝigis arbarojn en centmilojn da hektaroj da kultivebla tero ekster Eŭropo, Ĉinio kaj Barato (la loĝantaro de tiu du landoj havis jarcentan tradicion de vegetara manĝado^[6]), aldone al la bezonataj sterkoj, aspergiloj kaj pluvakvo. La unika ekosistemo de la amazona arbaro aĝas pli ol 45 milionoj da jaroj kaj estas nun (2021) jam detruita por 54%^[7][8].

Etnografio

Granda parto de brazilanoj estas mestizoj. En Brazilo, oni povas deklari apartenon al ian etnon kaj ŝanĝi tiun deklaron dum la vivo, kiu estas tre ofta. Sekve, iu povas deklari sin blankulo, indiĝeno, mestizo, nigrulo sinsekve, laŭ deziro. Laŭ informo de la Instituto Brazila de Geografio kaj Statistiko el 2005, ĉirkaŭ 49,9% el la popolo deklaras sin blanka, ĉirkaŭ 6,3% deklaras sin nigrulo, ĉirkaŭ 43,2% deklaras sin mestizo (vi du artikolon kaboklo), la aliaj deklaras sin orientaj aŭ indiĝenoj.

Pli detalaj informoj troveblas en artikoloj Indiĝenaj popoloj de Brazilo, Afrikobrazilano kaj Enmigrado en Brazilon.

Oni taksas, ke 15 % de la loĝantaro de Ooizumi, Japanio, parolas la portugalan kiel denaskan lingvon, kaj en 2007, Ooizumi havis la plej altan koncentriĝon de brazilanoj en Japanujo.

Lingvoj

Oficiala lingvo de Brazilo estas la portugala lingvo, preskaŭ 99% de la loĝantaro havas ĝin kiel gepatran lingvon, nur ĉirkaŭ 1 miliono da homoj havas alian el ĉirkaŭ 200 lingvoj kiel gepatran. Krom la portugala, oni parolas ofte, kiel gepatran lingvon ĉefe la japanan (ĉirkaŭ 300 mil loĝantoj), la talianan dialekton (itala), kaj la sudriograndan germanan dialekton (germana). El la indigena lingvo, nur la gvarania lingvo kaj yathë havas pli ol mil parolantojn. Hodiaŭ, pro forta migrado el aliaj sudamerikaj landoj, ĉirkaŭ 300 mil enmigrintoj parolas la hispanan kiel gepatran lingvon.

La brazila signolingvo aŭ gestolingvo, konata kiel Libras, ne estas oficiala. Ekde 2002 ĝi tamen estas agnoskata kiel laŭleĝa komunikilo kaj esprimilo de la surdula komunumo. Cetere estas kunoficialaj lingvoj je municipa nivelo : en 2021 sume estas 19 kunoficialaj lingvoj en entute 41 municipoj.

Edukado

Federacia Universitato de Paranao, fondita en 1912. estas la plej antikva Universitato de Brazilo.

La Federacia Konstitucio kaj la Leĝo de Instruoj kaj Bazoj de Nacia Edukado determinas, ke Federacia Registaro, Ŝtatoj, Federacia Distrikto kaj Municipoj devas administri kaj organizi siajn respektivajn instrusistemojn. Ĉiuj tiuj publikaj edukadaj sistemoj estas responsuloj por siaj propraj konservadoj, kiu administras viajn rimerojn, tiel kiel mekanismojn kaj fontojn de monaj rimedoj. La nova Konstitucio rezervas 25% da buĝeto de Ŝtato kaj 18% da federalaj impostoj kaj municipaj procentoj al edukado.

Scienco kaj Teknologio

Marcos Pontes, la unua kosmonaŭto el Brazilo.

Scienca produktado vere ekis en Brazilo dum la unuaj jardekoj de la 19-a jarcento, kiam la Reĝa Familio de Portugalio, gvidita de Dom João la 6-a, alvenis al Rio-de-Ĵanejro, forkurante el la invado de Portugalio per la armeo de Napoleono Bonaparte, en 1807. Ĝis tiam, Brazilo estis kolonio portugalia, sen universitatoj aŭ sciencaj organizaĵoj, malsame al la tiamaj kolonioj amerikaj kontrolitaj de la Hispana Imperio, kiuj, malgraŭ vasta anafalbeteco, ja havis grandan numeron da universitatoj ekde la 16-a jarcento.^[10][11]

Teknologia splorado en Brazilo estas plejparte organizita de publikaj universitatoj kaj institutoj por splorado. Kelkaj el la plej bonaj teknologiaj centroj en Braziloj estas la institutoj Oswaldo Cruz, Butantan, Comando-Geral de Tecnologia Aeroespacial, Empresa Brasileira de Pesquisa Agropecuária kaj INPE.

Brazilo havas la plej modernaj Kosma-programo de Latin-Ameriko, kun kapablo sufiĉa por lanĉiloj kaj por konstruo de satelitoj.^[12] Je la 14-a de oktobro 1997, la Brazila Spaca Agentejo akordiĝis kun NASA por liveri pecojn de ekipaĵoj por la Internacia Kosmostacio.^[13] Tiu akordo ebligis ke Brazilo trejnu sian unuan kosmonaŭto. Je la 30-a de marto 2006, Kolonelo Marcos Pontes vojaĝis en Sojuz kaj fariĝis la unua kosmonaŭto brazila kaj la tria el Latin-Ameriko orbiti nian planedon.^[14]

Trafiko

Sano

La brazila publika sana sistemo estas direktata kaj liverata per ĉiuj malsamaj niveloj de la registaro, kvankam la privata sana sistemo rolas kiel komplemento.^[15] Estas multaj problemoj en la publika sana sistemo en Brazilo. En 2006, la ĉefaj problemoj estis la altiga procentiĝo de infana kaj patrina mortindico, mortemo per ne-transmisiantaj malsanoj kaj morteco pere de eksteraj kaŭzoj, nome: trafika akcidento, perforto kaj memmortigo.^[15][16]

Energio

Komunikado

Literaturo

La unuaj ekzempleroj pri brazila literaturo ŝuldiĝas al verkoj de religiuloj kaj kronikoj de esploristoj kiuj trairis la landon dum la 16-a jarcento. En la 17-a jarcento floris la skolo de Bahia, kiu inkluzivis historiistojn kaj poeziistojn, inter kiuj estis Gregório de Matos (1636-1695). Nur en la sekva jarcento, tamen, oni povas oficiale rekoni la naskiĝon de brazila literatura sento.

La 19-a jarcento estis la tempo de Romantikismo, enkondukita de Gonçalves de Magalhães (1811-1882). En la sama periodo verkadis la du plej popularaj romantikaj poeziistoj, Gonçalves Dias (1823-1864) kaj Castro Alves (1847-1871), kaj la unuaj romanistoj, Manuel Antonio de Almeida (1830-1861) kaj Joaquim Manuel de Macedo (1820-1882).

Oswald de Andrade (naskiĝinta la 11-an de januaro 1890 en San-Paŭlo; mortinta la 22-an de oktobro 1954 samurbe) estis brazila verkisto kaj kunfondinto de la brazila modernismo.

Inter la nuntempaj ĉefverkistoj menciindas Paulo Coelho, João Guimarães Rosa kaj Jorge Amado.

Muziko

Afoŝeo aŭ ŝekereo.

Pli detalaj informoj troveblas en artikoloj Muziko de Brazilo kaj Muziko Populara Brazila.

En Brazilo estas multaj tipaj muzikaj stiloj aŭ eventoj (sambo, bosanovo, kandombleo, samboregeo, timbalada, koko, bajao, cirando, ŝoteo, embolado, repento, forró, lunduo, modinjo, ĉoro, aŝeo, brazila tango, sembo, Mangue Beat, funkeado, kaboklinjo, kalango, karimboo ktp.) kaj instrumentoj (kavakinjo, afoŝeo, sanfono, tamburino, surdo, repiniko, kuiko, ĉokaljo, agogoo, atabako, timbo, pandero, zabumbo, iluo, batuko, apito, rekoreko ktp.), multaj el ili por perkuto.

Estis kaj estas multaj famaj kantistoj kaj muzikistoj (Ernesto Nazareth, Anacleto de Medeiros, Chiquinha Gonzaga, Maria Bethânia, Luiz Gonzaga, Caetano Veloso, Gilberto Gil, Chico Buarque, Tom Jobim, Pixinguinha, Ary Barroso, Milton Nascimento, Waldir Azevedo, Daniela Mercury, Ivete Sangalo, Ara Ketu, Olodum, Chico César, Jacob do Bandolim, Chico Science, Pinduca). Inter bandoj menciindas Monobloco, Funk'n'Lata

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Karnavalo en Rio-de-Ĵanejro.

Religio

Katolikismo estas la ĉefa kredo de la lando; pro tio, Brazilo havas la plej grandan katolikan loĝantaron de la mondo.^[17] Laŭ la popolnombrado de 2000, 73,57% el la populacio sekvis katolikismo; 15,41% protestantismo; 1,33% spiritismo; 1,22% aliaj branĉoj de kristianismo; 0,31% afro-brazilaj religioj; 0,13% budhismo; 0,05% judismo; 0,02% islamismo; 0,01% indianaj religioj; 0,59% aliaj religioj, nedeklaritaj aŭ nedeterminitaj; kvankam 7,35% havis neniun religion.^[18]

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Afrikobrazilaj religioj.

Antikva foto de rito de kandombleo bantua.

Afrikobrazilaj religioj estas religioj praktikataj en Brazilo, kiuj estas afrikdevenaj aŭ enhavas elementojn de afrikaj religioj. Al ili apartenas kandombleo, kies ĉefa tereno troviĝas en Bahio, la kultoj de ŝangoo en nordorienta Brazilo, batuko en la sudoriento kaj la spiritisme influita umbando. La afrikobrazilaj religioj havas multan komunan kaj ofte estas subigata sub la terminon makumbo.

Sian originon ĉi tiuj religioj havas en la epoko de sklaveco. Ofte ili prezentas sinkretisman sintezon el afrika (precipe joruba), eŭropa kaj kiel restaĵoj ankaŭ indiana religio. Kiel ankaŭ en aliaj afrikoamerikaj religioj, ofte kristanisma fasado servis kiel legitimado por la sklavoj, por povi festi siajn proprajn tradiciojn kaj ritojn. Krom tio ankaŭ ekzistis kristanismaj sklavoj, dum kiam islamaj tradicioj el Afriko laŭ nuna kono preskaŭ ne transvivis kaj pereis.

Festoj

Dancistino en Karnavalo en Rio-de-Ĵanejro en 2003.

• Folia de reis
• Junia festo
• Karnavaloj

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Karnavalo en Rio-de-Ĵanejro.

Arto

Kuirarto

• Kajpirinjo (portugale caipirinha [kaipiˈrĩjɐ]) estas brazil-devena alkohola mikstrinkaĵo (koktelo) el kaŝaso (cachaça, brazila sukerkana brando), suko de limeujoj, kansukero kaj glaciaĵo. La nomo kajpirinjo venas de la brazil-portugala vorto caipira, kiu signifas kamparano. Kun la diminutivo (-inha) ĝi signifas proksimume etul(in)o de la kamparo.
• La kajpira farunaĵo (portugale bolinho caipira) estas brazila fritata bakaĵo kaj farĉata kun viando (aŭ "sojviando", por veganoj), kaj tradicia plado en la kulturo caipira.