Ĉirkaŭ Fabiola vivas krudaj paganoj, kiuj pli kaj pli inspiras al si malestimon kontraŭ la naciaj dioj ; tre klera, ŝi tralegis ĉiujn volumojn de famaj filozofoj, sed neniam trovis en ili kontentigon ; restas en ŝia animo peza dubo pri la gravaj problemoj de la mistera postmorto, de la nekonata celo de la vivo. Kristanajn doktrinojn ŝi malamas kaj konsideras kiel amason da ridindaj kaj malnoblaj superstiĉoj, pri kiuj ŝi volas absolute nenion scii. La tuta intereso de la rakonto konsistas do en tio : kiel ŝi grade proksimiĝos al la nova religio ? Tion kaŭzas la ekzemploj donataj ĉirkaŭ ŝi de neblaj karakteroj, kies kristanecon ŝi nescias : Agnes, ŝia kuzino, ekzekutata en sia dekkvina jaro pro fideleco al la kredo ; Sebastiano, la brava oficiro de ia imperiestra gvardio, kiu ne timas konfesi al sia mastro, ke li estas adepto de la nova doktrino ; kaj precipe Sira, la orienta sklavino, kiu konigas al Fabiola la kristanajn instruojn, kaŝante nur ilian nomon. Jam tre emigita al tiu alta, neniam predikita filozofio, la fiera romana patriciino konvertigas, post kiam la fidela Sira ŝin savis de mortigo. Kion diri pri la stilo ? Ni ne bezonas prezenti al la amantoj de bona Esperanta literaturo la tradukinton de « Dankon », « Kredo kaj Scio ». « Eĉ en doloro ni estu ĝoja » kaj ĉefe « En Svislando ». Tia verko estas