| Enrico Castellani | |
|---|---|
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 4-an de aŭgusto 1930 en Castelmassa |
| Morto | 1-an de decembro 2017 (87-jaraĝa) en Viterbo |
| Lingvoj | itala |
| Ŝtataneco | Italio • Reĝlando Italio • Italio |
| Okupo | |
| Okupo | pentristo • skulptisto • gravuristo • arkitekto • instalada artisto |
Enrico Castellani (prononco [enRI:ko kasteLAni], naskiĝis la 4-an de aŭgusto 1930 en Castelmassa, Rovigo, Italio; mortis la 1-an de decembro 2017[1]) estis itala pentristo, artisto de reliefoj kaj reprezentanto de koncepta arto. Li vivis kaj laboris ekde 1975 en Celleno apud Viterbo, Italio.
Vivo kaj laboro
Enrico Castellani studis pentraĵon kaj skulptaĵon ĉe la artakademio Académie royale des Beaux-Arts de Bruxelles kaj arkitekturon ĉe la artlernejo École de La Cambre, ambaŭ ĝis 1956 en Bruselo.
En 1957 Enrico Castellani revenis al Italio. Li translokiĝis al Milano, kie li establis artajn kontaktojn kun la reprezentantoj de la avangardo en Italio tiutempe, inkluzive de Lucio Fontana, Piero Manzoni, Vincenzo Agnetti kaj Agostino Bonalumi. Castellani formas proksiman amikecon kun Piero Manzoni. Li ankaŭ konatiĝis kun Yves Klein kaj interŝanĝis ideojn kun la germanaj artistoj el ZERO.
Enrico Castellani partoprenis en la famaj Vesperaj Ekspozicioj en Düsseldorf en 1957 kaj 1958. Ĉi tiuj ekspozicioj ankaŭ ricevis multe da atento en Italio. En 1958 Enrico Castellani iĝis membro de la artista grupo "Movimento Arte Nucleare". Tiu grupo ankaŭ inkludis Piero Manzoni, Lucio Fontana, Francis Picabia kaj Agostino Bonalumi.
Piero Manzoni kaj Enrico Castellani malfermis la Galleria Azimut en Milano en decembro 1959 (kiu ekzistis ĝis julio 1963, kvin monatojn post la surpriza morto de Piero Manzoni) kaj publikigis la unuan numeron de ilia revuo Azimuth. Unu celo de Azimuth estis peri la mesaĝon ke la celo de arto estas ne imiti. Ĉiu verko devus nur rilati al si mem kaj reprezenti sian propran realecon kaj aŭtentikecon.
En 1959, Castellani kreas sian unuan Superficie Nera ("nigraj surfacoj"). Tiuj estis verkoj en kiuj li traktis kanvason per najlomaŝino. Farante tion, li kreis relief-similan strukturon sur la surfaco de ĉi tiuj monokromataj-blankaj bildoj kaj tiel kreis fortan lum- kaj ombro-efekton. Castellani plue evoluigis tiun teknikon en la 1970-aj kaj 1980-aj jaroj kaj ankaŭ komencis uzi aliajn materialojn, ekzemple aluminio.
Enrico Castellani partoprenis multajn ekspoziciojn tutmonde. Liaj verkoj estas parto de la kolektoj de gravaj muzeoj kaj galerioj. En 1964, 1966 kaj 2003 li estis invitita al la Venecia Bienalo (en 1964 li ekspoziciis en ĉambro kun Getulio Alviani). En 1968 li partoprenis en la 4-a arta ekspozicio documenta de 1968 en Kassel.