Eduard Fernández
Persona informo
Naskiĝo	24-an de aŭgusto 1964 (1964-08-24) (59-jaraĝa) en Barcelono
Lingvoj	kataluna • hispana vd
Ŝtataneco	Hispanio vd
Familio
Edz(in)o	Esmeralda Berbel vd
Infanoj	Greta Fernández vd
Profesio
Okupo	aktoro • filmaktoro • televida aktoro vd
Aktiva dum	1985– vd
Honorigoj Honorigoj Gaudí Award for Best Actor in a Leading Role • Gaudí Award for Best Actor in a Supporting Role • Gaudí Award for Best Actor in a Supporting Role • Goya Award for Best Actor • Goya Award for Best Supporting Actor • Silver Shell for Best Actor • Sitges Film Festival Best Actor award vd
vd	Fonto: Vikidatumoj

Eduard FERNÁNDEZ Serrano (Barcelono, 25a de aŭgusto 1964) estas hispana aktoro.

Biografio kaj kariero

Li kombinis laborojn en teatro, kino kaj televido, kaj ĉiukadre li atingis kreskiĝantan rekonon kaj popularecon kiel unu de la plej premiitaj hispanaj aktoroj ludantaj ampleksan gamon de roluloj, el perdemuloj (Smoking room) ĝis grimpuloj (El método), kontraŭherooj introvertaj (Sebastián Copons en Alatriste), maltrankviligaj mefistofeloj (Fausto 5.0) ĝis malvarmaj kaj minacantaj maliculoj (4 días).​

Li ekkarieris teatre kun Els Joglars, La Fura dels Baus kaj Lluís Pasqual kaj, post famiĝo en kino per laŭdita ludado en Los lobos de Washington, kun reĝisoroj kiel Gonzalo Suárez, Mariano Barroso kaj Fernando Trueba, inter aliaj.

Inter premioj elstaras tri Goya-premioj, nome la jenaj: unu kiel plej bona aktoro pro Fausto 5.0 (kun reĝisorado de La Fura dels Baus kaj scenaro de Fernando León de Aranoa); kaj du kiel plej bona duaranag aktoro pro En la ciudad kaj Mientras dure la guerra.

Filmoj

• Los renglones torcidos de Dios (Oriol Paulo), 2022
• Mediterráneo (Marcel Barrena), 2021
• La hija de un ladrón (Belén Funes), 2019
• Mientras dure la guerra (Alejandro Amenábar), 2019
• Todos lo saben (Asghar Farhadi), 2018
• Perfectos desconocidos (Álex de la Iglesia), 2017
• 1898: Los últimos de Filipinas (Salvador Calvo), 2016
• El hombre de las mil caras (Alberto Rodríguez), 2016
• La noche que mi madre mató a mi padre (Inés París), 2016
• Lejos del mar (Imanol Uribe), 2015
• Felices 140 (Gracia Querejeta), 2015
• Due uomini, quattro donne e una mucca depressa, 2015
• Marsella (Belén Macías), 2014
• El niño (Daniel Monzón), 2014
• Todas las mujeres (Mariano Barroso), 2013
• The Pelayos (Eduard Cortés), 2012
• Una pistola en cada mano (Cesc Gay), 2012
• La piel que habito (Pedro Almodóvar), 2011
• La princesa de Éboli (2010) (Belén Macías)
• Pa Negre (Agustí Villaronga), 2010
• Biutiful (Alejandro González Iñárritu), 2010
• Tres días con la familia (Mar Coll), 2009
• Luna caliente (Vicente Aranda), 2009
• Amores locos (Beda Docampo), 2009
• 3 días (Francisco Javier Gutiérrez, 2008).
• Alatriste (Agustín Díaz Yanes, 2006).
• Ficción (Cesc Gay, 2006).
• Obaba (Montxo Armendáriz, 2005).
• El método (Marcelo Piñeyro, 2005).
• Hormigas en la boca (Mariano Barroso, 2005).
• Cosas que hacen que la vida valga la pena (Manuel Gómez Pereira, 2004).
• El misterio Galíndez (Gerardo Herrero, 2003).
• En la ciudad (Cesc Gay, 2003).
• El embrujo de Shanghai (Fernando Trueba, 2002).
• Smoking Room (Roger Gual kaj Julio D. Wallovits, 2002)
• Son de mar (Bigas Luna, 2001).
• Fausto 5.0 (Àlex Ollé kaj Carlos Pradissa -La Fura dels Baus-, 2001)
• La voz de su amo (Emilio Martínez Lázaro, 2001)
• El portero (Gonzalo Suárez, 2000)
• Los lobos de Washington (Mariano Barroso, 1999)
• Zapping (Juan Manuel Chumilla, 1999).
• Ovidi, el making of de la pel•lícula que mai es va fer (Vicent Tamarit, 2016)

Referencoj

Eksteraj ligiloj

• En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Eduard Fernández en la hispana Vikipedio.