E♭-maĵoro aŭ E-bemola maĵoro estas tonalo de la modalo maĵoro, baziĝanta sur la toniko e♭. La tonalon E♭-maĵoro oni indikas en la notacio per tri bemoloj (b♭, e♭, a♭). Ankaŭ la respektivan gamon kaj la bazan akordon de ĉi tiu tonalo (la toniko e♭-g-b♭), oni nomas E♭-maĵoro.

E♭-maĵoro ofte estas sentata kiel varma kaj malpli hela ol la maĵortonaloj kun diesoj. Multaj pecoj por blovinstrumentoj staras en E♭-maĵoro, ĉar muzikistoj kun latunaj blovinstrumentoj en B♭ aŭ E♭, klarnetoj en B♭ kaj kornoj en F tiam ludas kun malpli antaŭsignoj.

Okulfrape ĉe multaj pecoj en E♭-maĵoro la ĉeftemo aŭ -motivo konsistas el tonoj de la akordo E♭-maĵoro.

Verkoj

Baroko:

• Johann Sebastian Bach: preludo kaj fugo E♭-maĵora por orgeno

Viena klasikismo:

• Joseph Haydn: simfonioj n-oj 22, 99, 103 („kun la timbalorulado“)
• Wolfgang Amadeus Mozart: 39-a simfonio; pianokonĉerto KV 271 („Jeunehomme-Konzert“); kornkonĉertoj KV 417, 447, 495
• Ludwig van Beethoven: 3-a simfonio („Eroica“); 10-a simfonio; 5-a pianokonĉerto; 10-a arĉkvarteto („harpokvarteto“)

Romantismo:

• Franz Liszt: 1-a pianokonĉerto
• Robert Schumann: 3-a simfonio
• Richard Wagner:
  • antaŭluda al Rheingold
  • pilgrima ĥoro kaj finaĵo el Tannhäuser
• Pjotr Iljiĉ Ĉajkovskij: Tria Simfonio
• Anton Bruckner: 4-a simfonio („romantisma“)
• Gustav Mahler: 8-a simfonio („Simfonio de milo“)
• Edward Elgar: 2-a simfonio
• Antonín Dvořák: 3-a simfonio

Modernismo/20-a jarcento:

• Dmitrij Ŝostakoviĉ: 9-a simfonio

Vidu ankaŭ

• C♭-maĵoro, G♭-maĵoro, D♭-maĵoro, A♭-maĵoro, E♭-maĵoro, B♭-maĵoro, F-maĵoro, C-maĵoro, G-maĵoro, D-maĵoro, A-maĵoro, E-maĵoro, B-maĵoro, F♯-maĵoro, C♯-maĵoro
• a♭-minoro, e♭-minoro, b♭-minoro, f-minoro, c-minoro, g-minoro, d-minoro, a-minoro, e-minoro, b-minoro, f♯-minoro, c♯-minoro, g♯-minoro, d♯-minoro, a♯-minoro