Dharmadhatu (en sanskrito) estas la 'dimensio', 'regno' aŭ 'sfero' (dhātu) de darmoaŭ "Absoluta Realo".

En Mahajana Budhismo, dharmadhātu (en tibeta lingvo: chos kyi dbyings; en ĉina: 法界) signifas "regno de fenomenoj", "regno de vero", kaj de noumeno. Ĝi estas referencata per kelkaj similaj terminoj el Mahajana Budhisma filozofio, kiel Tathata (realo), malpleneco (kiel pozitiva trajto), dependa ekesto kaj eterna Budho. Ĝi estas la "plej profunda naturo, aŭ esenco".^[1]

Notoj

Bibliografio

• Brown, Brian Edward (1994), The Buddha Nature. A Study of the Tathagatagarbha and Alayavijnana, Delhi: Motilal Banarsidass Publishers
• Chang, Garma C.C. (1992), The Buddhist teaching of Totality. The Philosophy of Hwa Yen Buddhism, Delhi: Motilal Banarsidass Publishers
• Nagarjuna (1998), In Praise of the Dharmadhatu, tradukita de Lotsawa Tsultrim Gyalwa (tibetano); Jim Scott (anglo)
• Namkhai Norbu (2001), Primordial experience. An Introduction to rDzogs-chen Meditation, tradukita de Kennard Lipman, tradukita ankaŭ de Barrie Simmons, Boston & London: Shambhala
• Oh, Kang-nam (2000), "The Taoist Influence on Hua-yen Buddhism: A Case of the Sinicization of Buddhism in China". En: Chung-Hwa Buddhist Journal, No. 13, (2000), arkivita el la originalo la 32an de Marto, 2010