Demografio (de la grekaj vortoj δῆμος [demos] = "la popolo", kaj γραφειν [grafejn] = "priskribi") aŭ Popolscienco estas la scienco, kiu priskribas la kvantajn aspektojn de la popoloj. Tio inkluzivas la proporcion de la grupoj laŭ aĝo, sekso, nacieco, etneco, profesio kaj tiel plu. Foje oni uzas la vorton demografio por nomi la procezojn, kiujn esploras la scienco demografio: ekzemple, en kuntekstoj "demografiaj problemoj", "zorgiga demografio" kaj aliaj.
Demografio havas komunaĵojn kun aliaj sciencoj, nome kun sociologio, antropologio, historio kaj ankaŭ statistiko.
La demografio (de la olda greko demos signifiante « popolo » kaj de graphein « skribi ») estas la kvanta lernado de la loĝantaroj kaj de iliaj dinamikoj ekde karakteristikoj kiel la naskiĝkvanto, la fekundiĝkvanto, la mortokvanto, la geedziĝokvanto kaj la migrado. La tasko de la demografistoj konsistas analizi la varion de tiuj fenomenoj en la daŭro kaj la spaco, rilate al la sociaj-ekonomikaj kaj kulturaj rondoj. La demografistoj havas rimedon al diversaj metodoj por ekspliki la demografiajn fenomenojn. Ili ĉerpas interalie en la konoj de proksimaj lernofakoj, kiel la sociologio, la ekonomio, la geografioe kaj la historio k.t.p., por ke iliaj interpretado estas la pli ĝusta eble. Do la demografio transpasas larĝe la kadron de la statistika analizo kaj permesas esplori la fenomenojn kiuj trafas la loĝantarojn en kune perspektivo.
Historio
Demografiaj pensoj spuris al la antikveco, kaj estis prezencoj en multaj civilizacioj kaj kulturoj, kiel Antikva Grekio, Antikva Romo, Ĉinio kaj Barato. Demografio konsistas el du vortoj demos kaj grafein. La termino demografio rilatas al la totala studo de la loĝantaro.
En la antikva Grekio, ĉi tio troveblas en la skribaĵoj de Herodoto, Tucidido, Hipokrato, Epikuro, Protagoro, Poluso, Platono kaj Aristotelo. En Romo, verkistoj kaj filozofoj kiel Cicerono, Seneko, Plinio la pliaĝa, Marko Aŭrelio, Epikteto, Kolkato kaj Kolumelo ankaŭ esprimis gravajn ideojn pri ĉi tiu fako.
En la mezepoko, kristanaj pensuloj dediĉis multan tempon al refutado de la klasikaj ideoj pri demografio. Gravaj kontribuantoj al la kampo estis Vilhelmo de Conĉoj, Bartolomé de Lucca, Vilhelmo de Auvergne, Vilhelmo de Pagula, kaj islamaj sociologoj kiel Ibn Ĥaldun.
Unu el la plej fruaj demografiaj studoj en la moderna periodo estis Naturaj kaj Politikaj Observoj Faritaj Sur la "Bills of Mortality" (Tabloj de Mortado)(1662) de John Graunt, kiu enhavas komencan formon de vivotablo. Inter la trovoj de la studo estis, ke triono de la infanoj en Londono mortis antaŭ sia deksesa naskiĝtago. Matematikistoj, kiel Edmond Halley, ellaboris la vivotabelon kiel bazon por vivsekureca matematiko. Richard Price estis akreditita kun la unua lernolibro pri vivkondiĉoj eldonita en 1771, poste de Augustus de Morgan, "Pri la Apliko de Probabloj al Vivkontingentoj" (1838).
En 1755, Benjamin Franklin publikigis sian eseon Observoj Pri la Pliiĝo de Homoj, Populado de Landoj, ktp., Projektante eksponencan kreskon en britaj kolonioj. Lia laboro influis Thomas Robert Malthus, kiu, skribante fine de la 18-a jarcento, timis, ke se ĝi ne kontrolas, loĝantara kresko tendencos superi kreskon de manĝaĵproduktado, kaŭzante ĉiam pli kreskantan malsaton kaj malriĉecon (vidu Maltusian katastrofon en la angla). Malthus estas vidita kiel la intelekta patro de ideoj pri superpopulacio kaj la limoj al kresko. Poste, pli kompleksaj kaj realismaj modeloj estis prezentitaj de Benjamin Gompertz kaj Verhulst.
En 1855 belga akademiulo Achille Guillard difinis demografion kiel la naturan kaj socian historion de homaj specioj aŭ la matematikan scion de loĝantaroj, de iliaj ĝeneralaj ŝanĝoj kaj de sia fizika, civila, intelekta kaj morala stato.
La periodo 1860-1910 povas esti karakterizita kiel periodo de transiro, en kiu demografio aperis el statistikoj kiel aparta intereso. Ĉi tiu periodo inkluzivis panoplion de internaciaj 'grandaj demografoj' kiel Adolphe [Adolf] Quételet [Ketle] (1796-1874), William Farr (1807-1883), Louis-Adolphe Bertillon [Bertijon] (1821-1883) kaj lia filo Jacques (1851-1922), Joseph Körösi ( 1844–1906), Anders Nicolas Kaier (1838–1919), Richard Böckh (1824–190), Émile Durkheim (1858-1917), Wilhelm Lexis (1837–1914), kaj Luigi Bodio (1840–1920) kontribuis al la disvolviĝo. de demografio kaj al la ilaro de metodoj kaj teknikoj de demografia analizo.
Metodoj
Estas du specoj de datumkolektado - rektaj kaj nerektaj - kun pluraj malsamaj metodoj de ĉiu tipo.
Rektaj metodoj
Rekta datumo venas de esencaj statistikaj registroj, kiuj spuras ĉiujn naskiĝojn kaj mortojn same kiel certajn ŝanĝojn en jura statuso kiel geedzeco, eksgeedziĝo kaj migrado (registrado de la loĝloko). En evoluintaj landoj kun bonaj registraj sistemoj (kiel Usono kaj granda parto de Eŭropo), registaraj statistikoj estas la plej bona metodo por taksi la nombron de naskiĝoj kaj mortoj.
Censaro estas la alia ofta rekta metodo por kolekti demografiajn datumojn. Censaro kutime estas farata de nacia registaro kaj provas enumeri ĉiun homon en lando. Kontraste al esencaj statistikaj datumoj, kiuj estas tipe kolektitaj kontinue kaj resumitaj ĉiujare, censoj tipe okazas nur ĉiujn 10 jarojn aŭ tiel, kaj tiel kutime ne estas la plej bona fonto de datumoj pri naskiĝoj kaj mortoj. Analizoj estas farataj post censo por taksi kiom multe aŭ subkalkulado okazis. Ĉi tiuj komparas la seksajn rilatojn de la censaj datumoj al tiuj taksitaj de naturaj valoroj kaj mort-datumoj.
Censoj faras pli ol nur kalkuli homojn. Ili tipe kolektas informojn pri familioj aŭ domanaroj aldone al individuaj trajtoj kiel aĝo, sekso, geedza stato, alfabetigo/edukado, dungostato, kaj okupo, kaj geografia loko. Tiuj informoj ofte estas montrataj per rimedoj kiel la loĝantarpiramidoj.
Ili ankaŭ povas kolekti datumojn pri migrado (aŭ loko de naskiĝo aŭ de antaŭa loĝejo), lingvo, religio, nacieco (aŭ etneco aŭ raso), kaj civitaneco. En landoj, en kiuj la esenca registra sistemo povas esti nekompleta, la censoj estas uzataj ankaŭ kiel rekta fonto de informoj pri fekundeco kaj morteco; ekzemple la censoj de Ĉina Popola Respubliko kolektas informojn pri naskiĝoj kaj mortoj okazintaj en la 18 monatoj tuj antaŭ la censo.
Nerektaj metodoj
Nerektaj metodoj por kolekti datumojn estas bezonataj en landoj kaj periodoj, kie plenaj datumoj ne haveblas, kiel okazas en granda parto de la evolua mondo kaj plejparte de historia demografio. Unu el ĉi tiuj teknikoj en nuntempa demografio estas la fratinmetodo, kie enketaj esploristoj demandas virinojn, kiom da iliaj fratinoj mortis aŭ havis infanojn kaj je kiu aĝo. Kun ĉi tiuj enketoj, esploristoj tiam povas nerekte taksi naskiĝajn aŭ mortoprocentaĵojn por la tuta loĝantaro. Aliaj nerektaj metodoj en nuntempa demografio inkluzivas demandi homojn pri gefratoj, gepatroj kaj infanoj. Aliaj nerektaj metodoj estas necesaj en historia demografio.
Estas diversaj demografiaj metodoj por modeligi loĝantajn procezojn. Ili inkluzivas modelojn de morteco (inkluzive de la vivotablo, modeloj de Gompertz, modeloj de danĝeroj, modelojn de Cox-proporciaj danĝeroj, multoblajn dekretajn vivajn tabelojn, latunajn rilatajn logilojn), fekundecon (modeloj de Hernes, modeloj de Coale-Trussell, rilatojn de progreso de egaleco), geedzecon (Singuli Mezumo ĉe Geedziĝo, Paĝa modelo), handikapo (la metodo de Sullivan, plurvivaj tabloj), projekcioj pri populacio (Lee-Carter-modelo, La Leslie-Matrico), kaj loĝantara momento (Keyfitz).
Britio havas serion de kvar naciaj kohortaj studoj, la tri unuaj interspacigitaj dek du jarojn: la Nacia Enketo de Sano kaj Disvolviĝo de 1946, la Nacia Infana Disvolva Studo de 1958, la Brita Studo pri Kohorto en 1970, kaj la Jarmila Kohorta Studo, komenciĝis multe pli lastatempe en 2000. Ĉi tiuj sekvis la vivon de specimenoj de homoj (tipe komenciĝantaj kun ĉirkaŭ 17.000 en ĉiu studo) dum multaj jaroj, kaj daŭre daŭras. Ĉar la specimenoj estis tiritaj laŭ nacie reprezenta maniero, oni povas konkludi el ĉi tiuj studoj pri la diferencoj inter kvar apartaj generacioj de britoj rilate al sia sano, edukado, sintenoj, infaneco kaj dungado.
Oftaj kvotoj kaj procentoj
La kruda nasko-kvoto, la jara nombro de vivaj naskiĝoj po 1.000 homoj.
La ĝenerala fekundeca proporcio, la jara nombro de vivaj naskoj po 1.000 virinoj en plenaĝa aĝo (ofte konsiderataj de 15 ĝis 49-jaraj, sed foje de 15 ĝis 44).
La specifa aĝo de fekundecoj, la jara nombro de vivaj naskiĝoj po 1.000 virinoj en apartaj aĝoj (kutime aĝo 15-19, 20-24 ktp.)
La kruda mortokvanto, la jara nombro de mortoj po 1.000 homoj.
La infana mortoprocentaĵo, la jara nombro de mortoj de infanoj malpli ol 1-jaraj po 1.000 vivaj naskiĝoj.
La atendo de vivo (aŭ vivdaŭro), la nombro de jaroj, kiujn individuo en antaŭfiksita aĝo povus atendi vivi ĉe nunaj mortniveloj.
La totala fekundeca proporcio, la nombro de vivaj naskiĝoj po virino kompletiganta sian reproduktan vivon, se ŝia naskado en ĉiu aĝo reflektas aktualajn specifaĵojn pri fekundeco.
La anstataŭiga nivelo fekundeco devas havi la averaĝan nombron da infanoj, por anstataŭigi la loĝantaron por la sekva generacio. Ekzemple, la anstataŭa nivelo-fekundeco en Usono estas 2,11.
La malneta reprodukta indico, la nombro de filinoj naskitaj de virino kompletiganta sian reproduktan vivon laŭ aktualaj specifa fekundeco.
La neta reprodukta proporcio estas la atendata nombro de filinoj, per novnaskita prospera patrino, kiuj eble aŭ ne povas postvivi ĝis kaj tra la aĝoj de la naskado.
Stabila populacio, kiu havis konstantajn krudajn naskokvortojn kaj mortojn dum tiom longa periodo, ke la procento de homoj en ĉiu aĝoklaso restas konstanta, aŭ ekvivalente, la populacio-piramido havas senŝanĝan strukturon.
Stacia populacio, kiu estas samtempe stabila kaj senŝanĝa (la diferenco inter kruda naskokvoto kaj kruda morto-kvoto estas nulo).
Stabila populacio ne nepre restas fiksa grandeco. Ĝi povas esti ekspansiiĝanta aŭ malkreskanta.
Notu, ke la kruda mortokvanto kiel difinita pli supre kaj aplikita al tuta loĝantaro povas doni misan impreson. Ekzemple, la nombro de mortoj po 1,000 homoj povas esti pli alta por evoluintaj nacioj ol en malpli evoluintaj landoj, malgraŭ normoj pri sano pli bonaj en evoluintaj landoj. Ĉi tio estas ĉar evoluintaj landoj havas proporcie pli maljunajn homojn, kiuj pli probable mortos en donita jaro, tiel ke la totala mortoprocento povas esti pli alta eĉ se la mortokvanto je iu antaŭita aĝo estas pli malalta. Pli kompleta bildo pri morteco estas donita per vivtabelo, kiu resumas mortecon aparte en ĉiu aĝo. Viva tablo estas necesa por doni bonan estimon de vivdaŭro.
Baza ekvacio
Supozu, ke lando enhavas loĝantojn de Populacio tiutempe. Kio estas la grandeco de la loĝantaro tiutempe 1 +?
Populacio t + 1 = Populacio t + Natura Kreskiĝo t + Neta Migracio t
Natura pliiĝo de la tempo t ĝis t + 1:
Natura Kreskiĝo t = Naskiĝtago-Morto
Neta migrado de tempo t al t + 1:
Neta Migracio t = Enmigrantoj t − Elmigrantoj t
Ĉi tiu baza ekvacio povas ankaŭ esti aplikita al subpopulacioj. Ekzemple, la loĝantara grandeco de etnoj aŭ naciecoj en difinita socio aŭ lando estas submetita al la samaj fontoj de ŝanĝo. Tamen se temas pri etnoj, tamen "neta migrado" povus esti subdividita en fizika migrado kaj etna reidentigo (asimilado). Individuoj, kiuj ŝanĝas siajn etnajn proprajn etikedojn aŭ kies etna klasifiko laŭ registaraj statistikoj ŝanĝiĝas kun la tempo, povas esti pensitaj kiel migrantaj aŭ moviĝantaj de unu loĝantara subkategorio al alia.
Pli ĝenerale, dum la baza demografia ekvacio validas per difino, en la praktiko la registrado kaj kalkulado de eventoj (naskiĝoj, mortoj, enmigrado, elmigrado) kaj la enumerado de la totala loĝantara grandeco estas submetitaj al eraroj. Do necesas fari eraron por eraroj en la subaj statistikoj, kiam oni faras kontadon pri grandeco aŭ ŝanĝo de populacio.
La figuro en ĉi tiu sekcio montras la plej lastajn (2004) projekciojn de UN pri monda loĝantaro ĝis la jaro 2150 (ruĝa = alta, oranĝa = meza, verda = malalta). La "meza" projekcio de UN montras mondan loĝantaron atingante proksimuman ekvilibron je 9 miliardoj antaŭ 2075. Laborante sendepende, demografoj ĉe la Internacia Instituto por Aplikata Sistemo-Analizo en Aŭstrio atendas, ke monda loĝantaro pintos je 9 miliardoj antaŭ 2070. Tra la 21a jarcento, la averaĝa aĝo de la populacio verŝajne daŭre altiĝos.
Scienco pri loĝantaro
Populacioj povas ŝanĝiĝi per tri procezoj: fekundeco, morteco, kaj migrado. Fekundeco implikas la nombron de infanoj, kiujn virinoj havas kaj devas kontrasti kun fekundeco (naskiga potencialo de virino). La morteco estas la studo de la kaŭzoj, konsekvencoj kaj mezurado de procezoj influantaj morton al membroj de la loĝantaro. Demografoj plej ofte studas mortecon per la Vivtabelo, statistika aparato, kiu donas informojn pri la mortkondiĉoj (plej precipe la vivdaŭro) en la loĝantaro.
Migrado rilatas al movo de homoj de loko de origino al celloko tra iu antaŭdifinita, politika limo. Esploristoj pri migrado ne nomumas "migradojn" de movadoj krom se ili estas iel konstantaj. Tiel demografioj ne konsideras turistojn kaj vojaĝantojn migri. Dum demografioj, kiuj studas migradon, tipe faras tion per censaj datumoj sur la loĝloko, nerektaj fontoj de datumoj inkluzive de impostaj formoj kaj laborfortaj enketoj ankaŭ gravas.
Demografio hodiaŭ estas vaste instruata en multaj universitatoj tra la mondo, allogante studentojn kun komenca trejnado en sociaj sciencoj, statistikoj aŭ sanstudoj. Estante ĉe la vojkruciĝo de pluraj disciplinoj kiel sociologio, ekonomio, epidemiologio, geografio, antropologio kaj historio, demografio ofertas ilojn por alproksimiĝi al granda gamo da popolaj problemoj kombinante pli teknikan kvantan aliron, kiu reprezentas la kernon de la disciplino kun multaj aliaj metodoj. prunteprenita de sociaj aŭ aliaj sciencoj. Demografia esplorado estas farata en universitatoj, en esplorinstitutoj same kiel en statistikaj fakoj kaj en pluraj internaciaj agentejoj. Popularaj institucioj estas parto de la reto Cicred (Internacia Komitato por Kunordigo de Demografia Esploro) dum plej multaj individuaj sciencistoj okupiĝantaj pri demografia esplorado estas membroj de la Internacia Unio por la Scienca Studado de Loĝantaro, aŭ landa asocio kiel la Asocio pri Loĝantaro de Ameriko en Usono, aŭ filioj de la Federacio de Kanadaj Demografoj en Kanado.
Konceptoj
Referencoj
Bibliografio
En Esperanto
- Pawel Fischer-Kotowski en dupaĝa artikolo sub la rubriko "Homaro" komentas pri troloĝateco.[1]