Skeleto

La skeleto estas kartilaga. Ĥordo anstaŭiĝas per vertebraro dum la kresko, krom ĉe holocefaloj, kiuj konservas ĝin tuta. La vertebraro estas parta ĉe iuj profundoloĝaj ŝarkoj.^[1]

Origine, la ostaro de ĉiu naĝilo estis memstara. Pli malfrue evoluintaj tipoj konektis la du brustajn naĝilojn kaj la du pelvajn naĝilojn ĉe la ventra flanko per la skapolkorakoida kaj pubiskia stangoj. Ĉe rajoj, la brustaj naĝiloj estas konektitaj al la kapo kaj tre flekseblaj. Ŝarkoj plejparte havas heterocerkan voston, kio pliefikigas naĝadon.^[2]

Haŭto

Kartilagaj fiŝoj ĝenerale havas fortikan haŭton kovritan de haŭtaj dentetoj, pro kiuj ĝi impresas kiel sablopapero se oni tuŝas ĝin. Ĉe la plejparto de specioj, ĉiuj dentetoj havas la saman direkton, do la haŭto ŝajnas tre glata frotate laŭ unu direkto kaj tre malglata laŭ la mala. La dentetoj funkcias por protekti la fiŝon kaj kutime por plibonigi aerodinamikon. Holocephali denova estas escepto, ĉar la haŭtaj dentoj malaperas ĉe plenkreskuloj, krom sur la vira koitilo; ankaŭ la elektraj rajoj havas dikan, malfirman korpon kun mola, malstreĉita haŭto sen dentetoj. Estas supozate, sed ne pruvite, ke buŝaj dentoj evoluis de haŭtaj dentoj, kiuj transiris en la buŝon, kaj la haŭtaj dentoj evoluis de la praaj malmolaj haŭtplatoj de fruaj vertebruloj.

Spira sistemo

Ĉiuj kartilagaj fiŝoj spiras per kvin ĝis sep paroj da brankoj, laŭ specio. Kiel ĝenerala regulo, pelagaj specioj devas ĉiam naĝadi por ke oksigenhava akvo fluadu tra la brankoj, dum fundaj specioj povas aktive pumpi akvon en la spirtruojn kaj tra la brankoj, sed estas multaj esceptoj.

La spirtruoj estas truetoj po unu post ĉiu okulo. Ili gamas de etaj kaj rondaj, kiel ĉe flegoŝarkoj (Ginglymostoma cirratum), ĝis longaj kaj fendoformaj, kiel ĉe Orectolobidae. Multaj grandaj, pelagaj specioj, kiel makoŝarkoj (Lamnidae) kaj draŝilŝarkoj (Alopiidae), jam ne havas ilin.

Cirkula sistemo

Eritrocitoj, kiujn ĉe ostohavaj bestoj produktas la osta medolo, evoluas en la lieno kaj la surgonada organo (speciala histaro ĉirkaŭ la gonadoj, laŭkrede ankaŭ rolanta en la imunsistemo). Iuj kartilagaj fiŝoj havas organon de Leydig, kiu ankaŭ produktas eritrocitojn. La subklaso Holocephali havas nek surgonadan organon nek organon de Leydig.

Nerva sistemo

Partoj de la cerbo de ŝarko.

La nerva sistemo de kartilagaj fiŝoj konsistas el relative malgranda cerbo, 8-10 paroj da cerbaj nervoj, mjelo kun mjelaj nervoj,^[3], kaj diversaj sensorganoj. Ili havas reton de ĝelplenaj poretoj, la ampoloj de Lorenzini, kiuj funkcias kiel elektrosensiloj. Sensi elektrajn kampojn en la akvo utilas por trovi predojn, navigi, kaj konscii pri temperaturo. La flanka linio estas sistemo de modifitaj epiteliaj ĉeloj sur la flanko, kiuj sensas movojn, vibrojn, kaj premon en la ĉirkaŭa akvo. Kartilagaj fiŝoj plejparte havas grandan, bonfunkciajn okulojn. La flaraj organoj en la naztruoj estas tre fortaj. La internaj oreloj konsistas el tri grandaj duoncirklaj kanaloj, kiuj utilas por ekvilibro kaj orientado. La aŭdkapablo havas mallongan atingon, sed estas plej forta je malaltaj frekvencoj. Iuj specioj havas elektrajn organojn, kiujn ili uzas por sindefendo kaj predado. La cerboj estas relative simplaj, kun ne tre diskreskinta antaŭcerbo. Biologoj kredas, ke Chondrichthyes havis gravan rilaton al la evolucia historio de mjelino, ĉar ili havas mjelinon en sia nerva sistemo preskaŭ identan al tiu de tetrapodoj.^[4]

Imuneca sistemo

Kiel ĉiuj aliaj makzeluloj, kartilagaj fiŝoj havas adaptiĝan imunecan sistemon.^[5]