Anastilozo (el la antikva greka lingvo: αναστήλωσις, -εως; ανα, ana = "denove", kaj στηλόω = "konstrui [steleon aŭ konstruaĵon]") estas arkeologia fakvorto por rekonstruada tekniko per kiu ruinigita konstruaĵo aŭ monumento estas restarigita uzante la originalajn arkitekturajn elementojn laŭ eble plej granda grado. Ĝi ankaŭ foje uziĝas por raporti similan teknikon por reestigi rompitan ceramikon kaj aliajn malgrandajn objektojn.
La celo de anastilozo estas rekonstrui, per tiom da originalaj materialoj, kiuj restas post kutime miloj da jaroj da misuzo, historiaj arkitekturaj monumentoj, kiuj ruiniĝis. Ĉi tio estas farita metante komponantojn en siajn originalajn poziciojn. Kie starantaj konstruaĵoj estas en risko de disfalo, la metodo povas implici la preparadon de desegnaĵoj kaj mezuroj, pecon post peco elmuntado, kaj zorga rekuniĝo, kun novaj materialoj kiel necesas por struktura integreco; foje ĉi tio povas inkluzivi novajn fundamentojn. Kiam mankas elementoj aŭ partoj, modernaj materialoj (de restariga grado) povas esti anstataŭataj, kiel gipso, cemento kaj sintezaj rezinoj.
La internacia Venecia Ĉarto de 1964 priskribas kriteriojn por anastilozo. Unue, la originala kondiĉo de la strukturo devas esti konfirmita science. Due, la ĝusta lokigo de ĉiu reakirita komponento devas esti determinita. Trie, suplementaj komponantoj devas esti limigitaj al tiuj nur necesaj por stabileco (tio estas, anstataŭigaj komponantoj eble neniam kuŝas ĉe la supro), kaj devas esti rekoneblaj kiel anstataŭigaj materialoj. Nova konstruo por plenigi ŝajnajn lakojn ne estas permesate.