Apudlimaj urboj

Nord-okcidente:	Norde: Carrión de Calatrava	Nord-oriente: Bolaños de Calatrava
Okcidente: Pozuelo de Calatrava		Oriente: Manzanares
Sud-okcidente Valenzuela de Calatrava	Sude: Aldea del Rey kaj Calzada de Calatrava	Sud-oriente: Moral de Calatrava

Originoj

Ne estas konata la preciza dato de la unua homa setlejo ĉe Almagro. Tre eble ekzistis unu dum la Bronzepoko pro la spuroj eltrovitaj ĉirkaŭ la Casas Maestrales. Dum la romia epoko ŝajne ĝi estis loĝata, kiel atestas Galiano y Ortega, kiu kredis vidi akvedukton dum la reformoj de la nuna Paseo de la Estación. Oni trovis ankaŭ monerojn kaj tombo-ŝtonon de tiu epoko, kiu estas montrata en la urbodomo.

Visigota kaj araba epokoj

Krom iuj kolonetoj dekoraciitaj per ĉizitaj romboj, ne restas spuroj de la visigotoj. La nomo de la urbo estas arabdevena, kaj devenas de la karaktera ruĝeca argilo de tiu loko, Almagro-kolora. Dum la araba okupo Almagro estis malgranda vilaĝeto.

Jarcentoj 11a al 15a

Teatrokorto de Almagro, ununura konservita en Hispanio tia kia ĝi estis en la 17a jarcento.

Tradicio asertas ke superulo don Gonzalo Yáñez donis jurisdikcion al la urbo dum 1213, ratifita de Fernando la 3-a dum 1222. En 1273 Alfonso la 10a la Saĝulo kunvokis Kortesojn ĉe Almagro kaj dum 1285 estis subskribita interkonsenta atesto, inter la superulo Ruy Pérez Ponce kaj la almagranoj, pri la fornoj, la merkato kaj la pont-impostoj.

Dum la 13-a jarcento, Almagro estis eklipsita de la proksima urbo Oreto aŭ Oretum (Granátula de Calatrava) kaj de Calatrava la Vieja, sed post esti elektita de la superuloj de la Ordeno de Calatrava kiel loĝejo kaj administrejo pro proksimeco al la Reĝa Vojo kaj al la gregovojoj, ĝi fariĝis denove grava urbo de tiu regiono.

En la 14-a jardeko la urbo jam havis muregon, paroĥon (San Bartolomé el Real) kaj publikajn konstruaĵojn kiel viandejo, komunuma grenejo, malliberejo, magistratejo kaj kastelo. Dum la Rekonkero, la armeo renkontis en Almagro dum 1355, kaj la reĝo Pedro I enprizonigis la superulon Juan Núñez de Prado ĉe la Casas Maestrales.

La komercado prosperis pro la koncesio de du foiroj, fare de la reĝo Henriko la 2-a en 1374. Krome, tie renkontis la Ordeno de Calatrava, same ĉe la kapelo de San Benito de los Palacios Maestrales, kiel ĉe la preĝejo Santa María de los Llanos, ambaŭ ne plu ekzistantaj.

Dum 1493, Cisneros estris la fondon de la franciskana monaĥejo Santa María de los Llanos, kiu kuniĝis al la samnoma preĝejo, ankaŭ ne plu ekzistanta nuntempe. Post la alveno de la Katolikaj Gereĝoj al tronoj respektive de Aragono kaj Kastilio, la povo kaj influo de la militordenoj malgrandiĝis post la decido igi la reĝon Ferdinandon estro de ĉiuj militordenoj. Komenciĝis dekadenco ĉe ordenoj kaj la graveco de ĝiaj sidejoj kiaj Almagro malgrandiĝis.

Jarcentoj 16a kaj 17a

La plej fama konstruaĵo el Almagro, la Teatrokorto.

La financaj problemoj de Carlos I kaŭzis ke la germanaj bankistoj Fugger fariĝu profitantoj de la minejoj de Almadén, kio ligis ilin al Almagro, portante kun si siajn administrantojn Wessel, Xedler, ktp, kies domoj ankoraŭ konserviĝas, kaj kio okazigis rekuperon de la iama vigliĝo de la urbo. Tiuj administrantoj el Almagro administris ĉiujn negocojn, inter ili la produktado de hidrargo el Almadeno.

Dum la 16-a kaj 17-a jarcentoj la urbo prosperis. Ĝi kreskis kaj beliĝis, kaj etendiĝis ekster la muregoj. Estiĝis la ĉeurboj San Pedro, Santiago, San Ildefonso, San Juan, San Sebastián kaj San Lázaro. Fernando Fernández de Córdoba fondis la monaĥejon kaj la universitaton Nuestra Señora del Rosario, dum don Gutierre de Padilla fondis la hospitalon Hospital de la Misericordia kaj la monaĥejon de Asunción de Calatrava. Estis konstruitaj la preĝejo Madre de Dios, la konvento de la Encarnación, la oficejoj de la komercistoj Fugger kaj multaj domoj. Estis reformitaj la preĝejo de San Blas, la Placo, la Urbodomo, ktp. La krizo de la lastaj jaroj de la 16-a jarcento kaj komenco de la 17-a jarcento ne haltis la kreskadon de Almagro kaj tiam okazis la dua grandioza epoko de la urbo, kiam multaj familioj translokiĝis al Almagro. Franciskanoj kontruis la konventon de Santa Catalina. Ekloĝis ĉe Almagro ankaŭ la Aŭgustenanoj kaj la Jezuitoj. Ankaŭ la prauloj de la Grafo de Valdeparaíso konstruis sian palacon.

Dum la 18-a jarcento Almagro vivis pasieman grandiozan epokon, kaj danke al la apogo de la Burbona kandidato, Filipo_la_5-a, kaj al la bona laboro de Juan Francisco Gaona y Portocarrero, Grafo de Valdeparaíso, reĝa ministro pri financoj, la urbo estis deklarita ĉefurbo de la Manĉo dum pli ol jardeko (1750-1761). Post la malsukceso de la administracia revivligo, la Grafo stimulis la ekonomian flankon per la tekstila industrio.

La alienado (desamortización) entreprenita de Karlo_la_3-a provokis la senmebligon de la plej gravaj religiaj konstruaĵoj, kio tre damaĝis la bontenadon de la arkitekta heredaĵo de la urbo; la universitato malaperis dum la unuaj jaroj de la 19a jarcento.

Franca invado

Fama manĝaĵo Berenjenas de Almagro.

Dum la franca invado aperis aktiva bonapartisma loĝio. Poste la urbo suferis la karlismajn militojn kaj la alienadojn (desamortización) de Mendizábal kaj Madoz. La urbo falis en dekadencon pro la konkurenco de la ĉefurbo Ciudad Real kaj la apuda urbo Bolaños de Calatrava, tre entreprenema.

19-a jarcento

Spite al ĉio, la loĝantaro de Almagro konstruis taŭrludejon en 1945, konstruita el la materialoj de la turo de la antikva paroĥo de San Bartolomé, malkonstruita tiun jaron, kaj kie la toreisto Cagancho faris sian faman “forkuron” dum 1932 (la rifuzo de la toreisto labori kaŭzis la koleron de la publiko, kiu forbrulis la taŭrludejon, tiel ke la originaj loĝioj estis detruitaj). Oni enkondukis la telegrafon (1858), la fervojon (1860) kaj la elektran lumon (1897) kaj estis konstruita provinca kavaleria kazerno (1863), kazino kaj teatrejo (1864). En 1886 estis malkonstruita la muregoj kaj la pordoj de la urbo.

20-a jarcento

Dum la 1950-aj jaroj estis malkovrita kaj restaŭrita la teatrokorto kaj estis reformitaj la Urbodomo kaj la Ĉefa Placo. En 1972 oni deklaris Almagron arta kaj historia interesa loko. Estis restaŭritaj belaj konstruaĵoj, ne nur preĝejoj aŭ palacoj, sed ankaŭ domoj kaj ermitejoj. Aperis la Muzeo pri Teatro. Almagro fariĝis referenco pri teatro kaj kulturo en la regiono danke al la Internacia Festivalo pri Teatro, kulturaj kaj turismaj aktivaĵoj. Nuntempe, Almagro prezentis ĝian kandidatecon al Monda heredaĵo de Unesko.

Muzeoj

• Nacia Muzeo pri Teatro:

Temas pri grava muzeo kiu enhavas abundan teatran ikonografion: pentraĵoj (precipe geaktoraj portretoj), skulptaĵoj, afiŝoj, dekoraciaj skizoj, fotoj, kostumoj kaj manuskriptoj de la jarcentoj 18a al 20a, kaj tre grava kolekto el partituroj.

• Etnografia Muzeo Campo de Calatrava:

La etnografia muzeo Campo de Calatrava situas ĉe restaŭrita domo de la 17a jarcento ene de la urbo-centro de Almagro, proksime al la Ĉefa Placo, en la strato Chile nº 6. Ĝi estas konsiderita la plej grava etnografia muzeo de Kastilio-Manĉo. La muzeo konsistas el du etaĝoj kaj vinkelo. En tiuj du etaĝoj troviĝas kolektoj pri diversaj kamparaj profesioj, kiuj malaperis aŭ evoluis post alveno de novaj teknologioj. La ekspozicioj montras proksimume 40 tipajn prefesiojn el Campo de Calatrava.

Preĝejoj kaj monaĥejoj

• Konvento de la Sanktega Sakramento:

La religia arkitekturo ankaŭ ĉeestas en Almagro. La Konvento de la Sanktega Sakramento de la aŭgustenanoj estas unu el la plej gravaj kaj interesaj. Ĝi estas el baroka stilo, kunigante kaj arkitekturon kaj pentradon. Nuntempe nur staras la preĝejo, kiu entenas rimarkindajn freskojn.

• Preĝejo Dipatrino:

Ĝi situas kie antaŭe troviĝis la Hospitalo de Nuestra Señora de La Mayor. Ĝi estas el malfrua gotika stilo kun iomete da renesanca influo. Ĝia fasado, kun grandaj abutmentoj, entenas grandan rozon el kiu projekcias violan lumon sur la altaro. La turo, nefinita kaj konstruita ĉe la dekstra flanko, estis desegnita de Benito de Soto, arkitekto el Almagro, dum la 17-a jarcento.

• Konvento de Sankta Katerino:

Nuntempe Parador Nacional de Turismo (ŝtata hotelo), ĝin fondis Jerónimo de Ávila en la 17-a jarcento laŭ la deziro de sia edzino. La franciskanoj loĝis ĉi tie ekde 1612 kaj de la origina konstruaĵo nur staras la preĝejo (nuntempa ermitejo de Sankta Francisko), la klostro kaj iuj dependaĵoj.

• Convento de la Encarnación:

La plej rimarkinda vidindaĵo estas Anunciacio de Vicente Carducho en la ĉefaltaro. De la kapeloj, la plej rimarkinda estas tiu de Orduña. La fadeno estas tre simpleca kaj la portalo estis finita per grandioza blazono dum la 18a jarcento.

• Convento de la Asunción de Calatrava:

Ĝia arkitekturo estas pli ambicia kaj spektinda. Unue estis konstruita la preĝejo, de gotika stilo kun renesanca influo; la nervuro de la volboj estas tre bela, sed ankaŭ estas tre bela la klostro, uzata foje por teatraĵoj dum la Festivalo.

• Preĝejo de San Bartolomé aŭ de la jezuitoj:

Fondita de Filipo_la_3-a en 1602, ĝia origino estas tre antikva. Unue ĝi situis ĉe la placo, sed post ĝia disfalo estis translokita. La konstruadon financis la fideluloj, speciale la familio Mera. La konstruado komencis en 1625 kaj plidaŭrigis dum jardekoj. La jezuitoj okupiĝis pri ĝi ĝis 1777, kiam ili estis elpelitaj, la Kolegio ankoraŭ ne estis finita.