Mezepokodia

En 1229 la reĝo kastilia-leona Alfonso la 11-a konkeris la kastelon de Montánchez kaj cedis ĝin al la Superulo de la Ordeno de Santiago. Tiu dividos la teritorion en 14 domaroj kiuj formos la vilaĝoj dependaj de Montánchez el kio Albalá formis parton.

Post 1250 oni markis la limojn kaj Albalá ricevis surfacon de 38 km² situaj en ebenĵo. Limas norde kun Torremocha, oriente kun Valdefuentes, sude kun Montánchez kaj okcidente kun Alcuéscar. La unuajn domojn oni konstruis el granito ĉirkaŭ la ermito dediĉita al la patronoj Joaĥino kaj Ana formante placon kvadratan. La fasadoj havis portalon de eniron kun arkoj de stilo de la romaniko. Nur fine de la 18a jarcento oni ekkonstruis domojn kun kameno.

Moderna epoko

Komence de la 19a jarcento sub la reĝado de Jozefo Bonaparte la loĝantoj de Albalá suferis la okupadon de la franca armeo ekde la 16a de majo de 1809 ĝis la 10a de julio de 1812 kiam ĝi estis liberigita de la alianca armeo de britoj, hispanoj kaj portugaloj favora al la reĝo Ferdinando la 7-a ankoraŭ ekzilita. La loĝantaro ĵuris la Konstitucion de 1812.

Dum la reĝado de Isabel la 2-a, en 1839, pligrandiĝas la populacio kaj la domoj estas jam 438. La riĉo de agrikulturo kaj brutobredado pligrandiĝas per produktado de tritiko, sekalo kaj kikeroj, vino kaj olivoleo. Oni rikoltas glanojn de anzino kaj korkokverko por la brutobredado. La industrio funkcias per 16 tanejoj. Krome estas industrio tekstila, 6 panfarejoj kaj oleomuelilo.

Meze de la 19a jarcento pro la desamortización la ekleziaj bienoj vendiĝas kaj la novaj terposedantoj akiris pli kaj pli terojn kaj domojn, kaj ekkontrolis la lokan politikon ĉar ili kontrolis ankaŭ la plej parton de la agrikulturo, brutobredado kaj industrio, dum perdis la klerularo la iaman influon.