Sufiksoj en Esperanto
Tipo Oficialaj Neoficialaj
Verbaj -ant-, -int-, -ont-
-at-, -it-, -ot-		 -unt-, -ut-
Seksaj -in- -iĉ-, -ip-
Aliaj -aĉ-, -ad-, -aĵ-, -an-, -ar-,

-ĉj-,
-ebl-, -ec-, -eg-, -ej-, -em-, -end-, -er-, -estr-, -et-,
-id-, -ig-, -iĝ-, -il-, -ind-, -ing-, -ism-, -ist-,
-nj-,
-obl-, -on-, -op-,
-uj-, -ul-, -um-.

-ab-, -ac-, -al-, -ari-, -ator-,
-e-, -ed-, -el-, -en-, -enz-, -esk-, -ez-,
-i-, -if-, -ik-, -ilion-, -iliard-, -it-, -iv-, -iz-,
-j-,
-nomial-,
-ofon-, -oid-, -ol-, -olog-, -ologi-, -ometr-, -otek-, -oz-
-pj-,
-t-, -tet-, -uk-.

La sufikso -id- utilas por indiki la filon, posteulon, kaŭziton de iu aŭ io, ekzemple ĉevalido el geĉevaloj ktp.

  • Vorterklaso: sufikso
  • Statuso: oficiala, fare de Zamenhof en 1887.
  • Deveno: greka -id-[1]
  • Similaĵoj en aliaj lingvoj: ?
  • Nuna signifo kaj uzado:

Ekzemploj

Referencoj

  1. ↑ Laŭ D.B.Gregor. (1982) La Fontoj de Esperanto, p. 13. ISBN 0-905149-18-1.

Vidu ankaŭ

Eksteraj ligiloj

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.