Ĉirneko estas raso de hundoj indiĝenaj el Sicilio. Ĉi tiu speco el la familio de malgrandaj spanieloj estas parto de la grupo de hundaj rasoj de la Mediteraneo kies origino estas en Egiptio, kaj inter kiuj estas la Ibiza spanielo. Ĝi estas hundo adaptita al malfacila tereno, taŭga por ĉasado de kunikloj kaj leporoj.

Pluraj genetikaj studoj faritaj en la lastaj jaroj konkludis, ke kontraŭe al la vasta kredo, ke la ĉashundo estas specio de praa hundo importita antaŭ ĉirkaŭ 3000 jaroj el la Mezoriento, tiuj hundoj fakte havas proksiman genetikan rilaton kun la cetero de eŭropaj ĉashundoj kaj ne pli "praaj" ol la plej multaj el ili.

La maskloj mezuras inter 46 kaj 50 centimetroj, kaj pezas inter 10 ĝis 12 kg, kaj la inoj mezuras inter 42 kaj 46 centimetroj, pezante inter 8 ĝis 10 kg. La kapo estas longa kaj mallarĝa kaj la nazo akra kaj pinta, kun tre malalta postaĵo. La muzelo estas helbruna, kaj la okuloj, malgrandaj, povas esti helaj okrecaj, sukcenaj aŭ grizaj. La oreloj, rektaj, estas triangulaj kaj pintaj, kaj estas enplantitaj alte. La dorso estas rekta kaj longa, kaj la brusto ne estas tro larĝa, kun la pektorala muskolo malmulte evoluinta, malkiel la kruroj, forta kaj kun bone evoluinta muskolo. La vosto, enplantita malalte, estas dika kaj unuforma diametro.

Ĝia nomo povus diveni el la antikva urbo Kireno, kie Aristotelo, en De natura animalium, diris vidi hundon kies priskribo estas kohera kun tiu ĉi tiu. Kvankam ŝajnas klare, ke la raso estas indiĝena el Sicilio, estas eble, ke ĝi pli frue aperis ol la egipta civilizo, kaj ke ĝi estis portita al Nordafriko de Fenicianoj. Ĉi tiu hipotezo estus konfirmita de la ekzisto de statuo eltrovita proksime de Sirakuzo, datita ĉirkaŭ la 4000 aK. C.

Ekzistas reprezentadoj de la cirko en sicilaj moneroj de la 7-a jarcento ĝis la 3-a jarcento a.K., kaj ŝajnas ke ĝi estis tenita en granda konsidero, kiel pruvas la fakto ke unu el la moneroj eltrovitaj en la malnova sicila urbo Segesta estas reprezentita kiel fenica dio kun homaj trajtoj. Ekde tiam la karakterizaĵoj de la raso restis preskaŭ senŝanĝaj, dank'al multaj kamparanoj, kiuj konservis ĝian purecon uzante ilin por ĉasi sur la deklivoj de Etna, kie, pro la solida lafo, malfacilas aliri por la homoj en kelkaj lokoj.