Sindefenda kapablo

Pro la konstrumaniero kaj sen efika sieĝotekniko, urba murego estis ne necesa. Jam pro la nombro de armitaj viroj de la urbo, kiuj estas prezentitaj kiel ĉasistoj kun lancoj sur kelkaj bildoj, la klano estis neatekebla por nomadaj ĉasistoj. Ne ekzistas aliaj loĝejoj kun same granda nombro de militistoj. En Çatal Höyük oni trovis kuglojn el argilo, kiuj probable estis ĵetarmiloj, kaj bildojn de homoj kun katapultoj.

Socia strukturo

Tiaj gravaj diferencoj inter Çatal Höyük kaj la urba bildo de la pli posta Uruk montras, ke la loĝejo havis tute alian socian strukturon ol la postaj urboj. Ŝajne ne ekzistis en Çatal Höyük centraj konstruaĵoj kiel palaco aŭ templo en estra kvartalo. Pro tio ekzistas teorio, ke homoj vivis en ia anarkio, ĉiukaze sen grandaj diferencoj. Ĝis nun ĉio indikas mankon de grandaj diferencoj pri propraĵo aŭ potenco. Pro la malesto de palacoj kaj vilaoj, t.e. pli grandaj domoj, iuj aŭtoroj supozas, ke temis pri prakomunismo tie ĉi. Sed eblas ankaŭ, ke ĉiu familio posedis parton de la komuna vilaĝo kaj terenon kaj ke la urbo estis organizita laŭ kooperativoj. Sed ĉiaj deklaroj pri la socia strukturo de la loĝantoj de Çatal Höyük enhavas grandan parton de spekulacio pro aĝo de la elfosaĵoj kaj manko de skribaj fontoj.

Matriarkeco

En esploroj pri matriarkeco Çatal Höyük estas ofte citita ekzemplo pri matriarka kulturo, en kiu la viroj kaj virinoj estis egalrajtaj.

Loĝejoj

La nombro de loĝantoj de la orienta monteto estis taksita ĝis 10.000 homoj, sed la loĝantaro certe variis tra historio. Meza nombro de 5.000 ĝis 8.000 homoj ŝajnas akceptebla. La homoj loĝis en argilbrikaj domoj, kiuj estis aglutine kunpremitaj. Neniuj trotuaroj aŭ stratoj ekzistis inter la domoj, kiuj kune similis abelĉelaron. Plejparte oni ilin eniris tra truoj en la plafono. Tiele, la tegmentoj estis ankaŭ la stratoj. La plafona malfermaĵo servis ankaŭ por aerumado kaj eliro por la fumo de kamenoj kaj bakfornoj.

Domoj estis gipse tegitaj interne kaj havis kutime lignajn ŝtupetarojn aŭ krutan ŝtuparon, kutime lokitaj ĉe la suda muro de la loĝejo, kiel ankaŭ kuirfornoj kaj kamenoj. Ĉiu ĉefa ĉambro servis kiel kuirejo kaj por ĉiutaga agado. Altigitaj platformoj konstruitaj laŭ la muroj de la ĉefaj ĉambroj estis uzataj por sidi, labori kaj dormi. Tiuj platformoj, kaj ĉiuj internaj muroj, estis zorgeme gipse ŝmiritaj ĝisglataj. Aldonitaj ĉambroj, kiujn oni eniris tra malaltaj enirejoj el la ĉefa ĉambro, estis uzitaj kiel rezervo.

Ĉiuj ĉambroj estis zorge purigitaj. Arkeologoj trovis malmultajn forĵetaĵojn aŭ rubaĵojn en la domoj, sed ekstere ili trovis rubejojn kiuj enhavis kloakaĵojn, manĝaĵorestojn kaj multe da lignaj cindroj. Dum bela vetero, multaj ĉiutagaj agadoj eble okazis sur la tegmentoj, kiuj kredeble formis subĉielan placon. Pli poste, oni ŝajne konstruis grandajn komunajn fornojn sur tiuj tegmentoj. Tra la jaroj, domoj estis rekonstruitaj, post parta neniigo, sur fondaĵo de rubaĵoj - kaj tiel ekestis la monteto. Ĝis 18 niveloj estis trovitaj.

La loĝantoj de Çatal Höyük entombigis siajn mortintojn ene de la vilaĝo. Homaj restaĵoj estis trovitaj en putoj sub la plankoj, kaj precipe sub la fajrejoj, la platformoj en la ĉefaj ĉambroj kaj sub la litoj. La korpoj estis streĉe fleksitaj antaŭ entombigo, kaj ili estis ofte metitaj en korboj aŭ envolvitaj en fragmitaj matoj. Apartigitaj ostoj en iuj tomboj sugestas ke korpoj eble restis subĉiele dum iom da tempo antaŭ kolekto de la ostoj kaj entombigo. Foje, tomboj estis misordigitaj kaj la kapo forigita de la skeleto. Tiuj kranioj eble estis uzitaj dum ritoj, laŭ iuj retrovitaj en aliaj lokoj de la komunumo. Iuj kranioj estis ŝmiritaj kaj pentritaj per okro por rekrei homecajn vizaĝojn, kutimo pli karakteriza pri neolitikaj ejoj en Sirio kaj Jeriĥo ol ĉe ejoj pli proksimaj.

Buntaj murpentraĵoj kaj figuretoj (statuetoj) estas trovitaj tra la tuta urbo, sur internaj kaj eksteraj muroj. Mura mapo de la vilaĝo kun la dupinta Hasan Dağ en la fono estas la nuntempe plej malnova mapo en la mondo. Multaj bildoj inkluzivas virojn kun starigitaj penisoj, grupojn de viroj dum ĉasado, kaj ruĝaj bildoj de la nuntempe malaperintaj uroj kaj vircervoj, kaj vulturoj suben sinĵetantaj al sur senkapaj personoj. Kapoj de bestoj estis fiksitaj ĉe muroj. Aldone, en la supraj niveloj oni trovis argilajn virinajn figuretojn. Kvankam neniu evidenta templo estas trovita, la tomboj, murpentraĵoj kaj figuretoj sugestas ke la homoj de Çatal Höyük havis religion simbolriĉan.

Ĉambroj kun koncentriĝoj de ĉi tiuj eroj eble estis sanktejoj aŭ publikaj kunvenejoj. La homoj ŝajne vivas relative egalrajte, sen evidentaj sociaj klasoj, ĉar oni ne trovis domojn kun apartaj karakterizoj (kiel tiuj de reĝoj aŭ pastroj, ekzemple) ĝis nun. La plej lasttempaj enketoj ankaŭ montras malgrandan socian distingon sur bazo de sekso, kun viroj kaj virinoj ricevantaj ekvivalentan nutraĵojn kaj ŝajne havantaj relative egalajn sociajn rangojn.

En la supraj niveloj, evidentiĝas, ke la homoj de Çatal Höyük estis akirantaj spertojn pri agrikulturo kaj aldomigo de bestoj. Inaj figuretoj estis trovitaj en rezervejoj por grajnoj kiel tritiko kaj hordeo. Ankaŭ pizoj estis kreskigitaj, kaj migdaloj, pistakoj, kaj fruktoj estis rikoltitaj de arboj en la ĉirkaŭaj montetoj. Ŝafoj estis aldomigitaj, kaj indicoj sugestas la komencon de la malsovaĝigo de bovoj. Tamen, ĉasado estis ankoraŭ grava fonto de viando por la komunumo. Fabrikado de potaĵoj kaj de obsidianaj iloj estis gravaj industrioj. Obsidianaj iloj estis verŝajne uzitaj kaj venditaj kontraŭ aĵoj, kiel mediteraneaj konkoj kaj siliko el Sirio.

Religio

Taŭrokranioj elfositaj el Çatal Höyük en la muzeo de anatolaj civilizacioj en Ankara.

Frapanta karakterizaĵo de Çatal Höyük estas ĝiaj virinaj figuretoj. Mellaart argumentis, ke ĉi tiuj belaj zorgeme faritaj figuretoj distranĉitaj aŭ mulditaj el marmoro, blua kaj bruna liaso, skisto, kalcito, bazalto, alabastro kaj argilo, reprezentis diinojn. Kvankam ekzistas ankaŭ diaj statuetoj, “…la nombro de inaj statuetoj estas multe pli granda ol tiuj de viraj, kiuj tute ne plu ekzistas post nivelo 6” ^[1]. Tiaj zorge faritaj figuretoj estis trovitaj ĉefe en lokoj, kiujn Mellaart opinias sanktejoj. Tamen, unu majesta sidanta diino flankita de du leonoj estis trovita en grajnujo, pro kio Mellaart supozas, ke temis pri rimedo por certigi bonan rikolton aŭ protekti la nutraĵojn^[2].

Dum Mellaart elfosis preskaŭ ducent konstruaĵojn en kvar sezonoj, la aktuala elfosisto, Ian Hodder, uzis tutan sezonon por elfosi ununuran konstruaĵon^[3]. Malgraŭ tio, Hodder, en 2004 kaj 2005, komencis trovi saman dikan, zorge faritan figureton de “patrina diino”, kiujn Mellaart trovis abunde. La 2005-a virina figureto estis frapanta, kaj laŭ la ttt-ejo oficiala de Çatal Höyük, "ĝi eble devigos nin ŝanĝi niajn ideojn pri la eco de la socio de Çatal Höyük":

"La manoj ripozas sur plenaj mamoj, kaj la stomako etendiĝas en la centra parto …. Turnante la figureton oni rimarkas, ke la brakoj estas maldikegaj, kaj sur la dorso de la figureto oni vidas prezentadon de aŭ skeleto aŭ ostoj de tre maldika homo. La ripoj kaj vertebroj estas klare rekoneblaj, kiel ankaŭ la skapoloj kaj la ĉefaj pelvaj ostoj…. Tiu ĉi estas unika aĵo, kiu eble devigos nin rigardi alimaniere la econ de la socio de Çatal Höyük kaj ties reprezentaĵoj”^[4].

En la jaro 1963 oni malkovris ĉi tie la ĝis nun plej malnovan mapan prezentadon. La murpentraĵo montras la loĝlokon ĉirkaŭ 6200 a.K. kun ĝiaj domoj kaj la duoblan pinton de la vulkano Hasan Dağı.

Angle

• Bailey, Douglass. Prehistoric Figurines: Representation and Corporeality in the Neolithic. New York: Routledge, 2005 (hardcover, ISBN 0-415-33151-X; paperback, ISBN 0-415-33152-8).
• Balter, Michael. The Goddess and the Bull: Çatalhöyük: An Archaeological Journey to the Dawn of Civilization. New York: Free Press, 2004 (hardcover, ISBN 0-7432-4360-9); Walnut Creek, CA: Left Coast Press, 2006 (paperback, ISBN 1-59874-069-5). A highly condensed version was published in The Smithsonian Magazine, May 2005.
• Hodder, Ian. "Women and Men at Çatalhöyük", Scientific American Magazine, January 2004 (update V15:1, 2005).
• Hodder, Ian. The Leopard's Tale: Revealing the Mysteries of Çatalhöyük. London; New York: Thames & Hudson, 2006 (hardcover, ISBN 0-500-05141-0). (The UK title of this work is Çatalhöyük: The Leopard's Tale.)
• Mellaart, James. Çatal Hüyük: A Neolithic Town in Anatolia. London: Thames & Hudson, 1967; New York: McGraw-Hill Book Company, 1967.
• On the Surface: Çatalhöyük 1993–95, edited by Ian Hodder. Cambridge: McDonald Institute for Archaeological Research and British Institute of Archaeology at Ankara, 1996 (ISBN 0-9519420-3-4).
• Pearson, Kenneth; Connor, Patricia. The Dorak affair. New York: Atheneum, 1968.
• Todd, Ian A. Çatal Hüyük in Perspective. Menlo Park, CA: Cummings Pub. Co., 1976 (ISBN 0-8465-1958-5; ISBN 0-8465-1957-7).