Прынц Эжэн (Яўген) Багарнэ
Eugène Rose de Beauharnais
Сцяг Віцэ-кароль Італіі Сцяг
17 сакавіка 1805 — 11 красавіка 1814
Папярэднік Пасада заснавана
Пераемнік Пасада скасавана
Нараджэнне 3 верасня 1781(1781-09-03)[1][2][…]
Смерць 21 лютага 1824(1824-02-21)[1][4][…] (42 гады)
Месца пахавання
Род Багарнэ
Бацька Аляксандр дэ Багарнэ
Маці Жазефіна Багарнэ
Жонка Аўгуста Амалія Баварская[d][6]
Дзеці Амелія Лёйхтэнбергская[d], Жазефіна Лейхтэнбергская, Auguste de Beauharnais[d][7], Maximilian de Beauharnais, 3rd Duke of Leuchtenberg[d], Eugénie de Beauharnais[d], Princess Theodolinde de Beauharnais of Leuchtenberg[d], Pierre Louis Marie Auguste Denis de Lagarde[d][7], Fanny Denis de Kereden de Tobriand[d][7] і Carolina Clotilde de Beauharnais[d][7]
Веравызнанне Каталіцкая Царква
Член у
Адукацыя
Дзейнасць палітык, афіцэр, ваенны, калекцыянер мастацтва
Аўтограф Выява аўтографа
Манаграма Манаграма
Род войскаў кавалерыя і пяхота
Званне генерал
Камандаваў Chasseurs à Cheval de la Garde Impériale[d] і 4th Army Corps[d]
Бітвы
Узнагароды Кавалер Вялікага Крыжа ордэна Ганаровага легіёна
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Палац Яўгенія Багарнэ ў Монцы, Італія

Прынц Эжэн Роз (Яўген) дэ Багарнэ (фр.: Eugène Rose de Beauharnais; 3 верасня 1781 — 21 лютага 1824) — віцэ-кароль Італіі, дывізіённы генерал. Пасерб Напалеона.

Кар’ера

Адзіны сын першай жонкі Напалеона Жазэфіны Багарнэ. Яго бацька, віконт Аляксандр дэ Багарнэ, быў генералам рэвалюцыйнай арміі. У гады Тэрору яго незаслужана абвінавацілі ў здрадзе і пакаралі смерцю.

Пасля шлюбу маці з Напалеонам 1 лютага 1805 года Яўген атрымаў тытул прынца Французскай імперыі, 2 лютага 1805 года — Ордэн Ганаровага легіёна, а 7 чэрвеня 1805 года — тытул віцэ-караля Італіі. У 1812 годзе камандаваў 4-м (італьянскім) пяхотным корпусам Вялікай Арміі.

Яўген стаў фактычным кіраўніком Італіі (тытул караля насіў сам Напалеон), калі яму было ўсяго 24 гады. Але ён здолеў кіраваць краінай досыць цвёрда: увёў у дзеянне Грамадзянскі кодэкс, рэарганізаваў армію, пабудаваў каналы, умацаванні і школы і здолеў заслужыць любоў і павагу свайго народа.

У 1805 годзе Яўген атрымаў вялікі крыж ордэна Жалезнай кароны і вялікі крыж ордэна Святога Губерта Баварскага. 23 снежня 1805 года ён быў прызначаны галоўнакамандуючым корпусам, які блакаваў Венецыю, 3 студзеня 1806 года — галоўнакамандуючым Італьянскай арміяй, а 12 студзеня 1806 года — генерал-губернатарам Венецыі.

Цырымонія каранацыі Італьянскага віцэ-караля, падрыхтаваная графам Луі-Філіпам Сегюром, праходзіла ў Міланскім саборы 26 мая 1805 года. Для каранацыйных адзенняў былі абраны зялёны і белы колеры. На партрэтах мастакі А. Апіяні і Ф. Жэрар захавалі гэтыя раскошныя адзенні. Спалучэнне элегантнага крою і віртуознага выканання дазваляе выказаць здагадку, што касцюм быў выкананы ў майстэрні прыдворнага вышывальшчыка Піко, які выконваў замовы па вырабу каранацыйных касцюмаў Напалеона I, выкарыстоўваючы мадэлі, прапанаваныя мастаком Жан-Батыстам Ізабэ і зацверджаныя самім Імператарам. На плашчы вышыты зоркі ордэнаў Ганаровага легіёна і Жалезнай кароны. (Малы каранацыйны касцюм экспануецца ў Дзяржаўным Эрмітажы. У Расію патрапіў як сямейная рэліквія разам з калекцыяй зброі, якую прывёз малодшы сын Яўгенія Багарнэ — Максіміліян, герцаг Лейхтэнбергскі, муж дачкі імператара Мікалая I Марыі Мікалаеўны).

Пасля першага адрачэння Напалеона Яўген Багарнэ сур’ёзна разглядаўся Аляксандрам I у якасці кандыдата на французскі прастол. За адмову ад сваіх італьянскіх уладанняў атрымаў 5000000 франкаў, якія перадаў свайму цесцю — каралю Баварыі Максіміліяну-Іосіфу, за што яго «памілавалі» і падаравалі тытулы ландграфа Лейхтэнбергскага і князя Айхштэцскага (па іншых даных — купіў іх у 1817 годзе).

Даўшы слова не падтрымліваць больш Напалеона, не прымаў удзелу (у адрозненне ад сястры Гартэнзіі) у яго рэстаўрацыі падчас «Ста дзён», а ў чэрвені 1815 года ганараваны Людовікам XVIII тытулам пэра Францыі.

Да самай смерці жыў у сваіх баварскіх землях і актыўнага ўдзелу ў еўрапейскіх справах не прымаў.

Масонства і Багарнэ

20 чэрвеня 1805 года была заснавана першая Вялікая ложа Італіі — Вялікі ўсход Італіі[8], першым Вялікім майстрам (камандорам) якой стаў Яўген Багарнэ. Ён заставаўся на пасадзе Вялікага майстра да 1814 года[9][10].

Статус і тытулы

  • 1804—1805 гады: Яго Імператарская высокасць, прынц Францыі.
  • 1805—1807 гады: Яго Імператарская высокасць, прынц Францыі і віцэ-кароль Італіі.
  • 1807—1810 гады: Яго Імператарская высокасць, прынц Францыі, віцэ-кароль Італіі і прынц Венецыі.
  • 1810—1814 гады: Яго Імператарская высокасць, прынц Францыі, віцэ-кароль Італіі, прынц Венецыі і вялікі герцаг Франкфурцкі.
  • 1817—1824 гады: Яго Каралеўская высокасць, герцаг Лейхтэнбергскі і прынц Эйхштэцскі.

Сям’я і дзеці

14 студзеня 1806 года ў Мюнхене (Баварыя) Яўген ажаніўся з Аўгустай (1788—1851), прынцэсай Баварскай, дачкой Максіміліяна I, караля Баварыі і Аўгусты, ландграфіні Гесэн-Дармштацкай. Ад яе меў 7 дзяцей:

  1. Жазефіна Максіміліяна Яўгена Напалеонэ (1807—1876), з 1823 замужам за Оскарам I Бернадотам, каралём Швецыі і Нарвегіі
  2. Яўгенія Гартэнзія Аўгуста (1808—1847)
  3. Аўгуст Шарль Эжэн Напалеон (1810—1835), герцаг Лейхтэнбергскі, герцаг дэ Санта-Круз; жонка з 1834 — Марыя II, каралева Партугаліі
  4. Амелія Аўгуста Яўгенія Напалеонэ (1812—1873), муж з 1829 — Педру I, імператар Бразіліі
  5. Тэадэлінда Луіза Яўгенія Аўгуста Напалеонэ (1814—1857)
  6. Караліна Клацільда (1816)
  7. Максіміліян Лейхтэнбергскі (1817—1852), герцаг Лейхтэнбергскі, князь Раманаўскі; жонка з 1839 — вялікая князёўна Марыя Мікалаеўна, дачка імператара Мікалая I Паўлавіча.

Зноскі

  1. 1 2 Eugen Beauharnais Leuchtenberg // http://sdei.senckenberg.de/biographies/information.php?id=25472 Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ Hubert G. Prince Eugène de Beauharnais // Beauharnais, Prince Eugène de // Grove Art Online / J. Turner — [Oxford, England], Houndmills, Basingstoke, England, New York: OUP, 2017. — ISBN 978-1-884446-05-4 — doi:10.1093/GAO/9781884446054.ARTICLE.T007143
  3. ↑ Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 11 снежня 2014.
  4. ↑ Lundy D. R. Eugène de Beauharnais, 1st Duc de Leuchtenberg // The Peerage Праверана 9 кастрычніка 2017.
  5. ↑ Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 31 снежня 2014.
  6. ↑ (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
  7. 1 2 3 4 Lundy D. R. The Peerage
  8. ↑ Aldo Mola, Storia della Massoneria Italiana, Tascabili Bompiani, 2001. ISBN 88-452-4814-3
  9. ↑ Storia della Massoneria Italiana — GRANDE ORIENTE D’ITALIA DELLA MASSONERIA DI RITO SCOZZESE ANTICO E ACCETTATO — Provenienza Storica Piazza del Gesù- Universamente Riconosciu … Архівавана 9 кастрычніка 2011.
  10. ↑ 1805-1860 La nascita del Grande Oriente d’Italia e il ruolo della Massoneria nel Risorgimento

Спасылкі

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.