Юха Кусці Паасіківі
Juho Kusti Paasikivi
7-ы прэзідэнт Фінляндыі 11 сакавіка 1946 — 1 сакавіка 1956
Папярэднік	Карл Густаў Эміль Манергейм
Пераемнік	Урха Кеканен
2-і прэм'ер-міністр Фінляндыі 27 мая — 27 лістапада 1918
Папярэднік	Пер Эвінд Свінхувуд
Пераемнік	Лаўры Інгман
28-ы прэм'ер-міністр Фінляндыі 17 лістапада 1944 — 9 сакавіка 1946
Папярэднік	Урха Кастрэн
Пераемнік	Маўна Пекала
Нараджэнне	27 студзеня 1870(1870-01-27) Хямеэнкаскі[d], Вялікае Княства Фінляндскае, Расійская імперыя
Смерць	14 снежня 1956(1956-12-14) (86 гадоў) Хельсінкі, Агенцтва рэгіянальнага кіравання Паўднёвай Фінляндыі[d], Фінляндыя[1]
Месца пахавання	Хіетаніемі
Імя пры нараджэнні	Johan Gustaf Hellstén
Бацька	Аўгюст Хельстэн
Маці	Karoliina Vilhelmiina[d][2]
Жонка	Alli Paasikivi[d] і Anna Paasikivi[d]
Дзеці	Annikki Paasikivi[d]
Веравызнанне	лютэранства
Партыя	Нацыянальная кааліцыя Фінская партыя (1918)[3]
Адукацыя	Імператарскі Аляксандраўскі ўніверсітэт[d] Helsinki Normal Lyceum[d]
Навуковая ступень	доктар абодвух правоў[d]
Дзейнасць	палітык, дыпламат, адвакат, банкір
Месца працы	Хельсінкскі ўніверсітэт
Аўтограф
Узнагароды	Кавалер Вялікага крыжа ордэна Святога Олафа Кавалер ордэна Серафімаў Кавалер Вялікага крыжа ордэна Палярнай зоркі
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Юха Кусці Паасіківі (фінск.: Juho Kusti Paasikivi, пры нараджэнні Юхан Густаў Хельстэн, шведск.: Johan Gustaf Hellstén; 27 лістапада 1870, Тамперэ — 14 снежня 1956, Хельсінкі) — фінскі палітычны дзеяч, 7-ы прэзідэнт Фінляндыі.

У 1903—1913 і 1917—1918 гг. уваходзіў у кіруючыя органы старафінскай партыі, выступаючы супраць палітыкі русіфікацыі, але з'яўляўся праціўнікам радыкальных дзеянняў. У 1907—1913 — дэпутат фінляндскага сейма. У 1914—1934 — генеральны дырэктар банка «Кансаліс-Асакэ-Панка». У траўні-лістападзе 1918 г. — прэм'ер-міністр Фінляндыі. На гэтай пасадзе выступаў за ўвядзенне ў краіне манархічнай формы праўлення.

Кіраваў фінляндскай дэлегацыяй на савецка-фінляндскіх мірных перамовах, якая падпісала 14 кастрычніка 1920 Тартускі мірны дагавор паміж Фінляндыяй і Расіяй.

У 1934 годзе быў прызначаны паслом у Швецыі, дзе актыўна працаваў над арганізацыяй фінска-шведскага абарончага саюза. У 1939 годзе стаў кіраўніком фінскай дэлегацыі на савецка-фінскіх перамовах, а пасля пачатку баявых дзеянняў паміж дзвюма краінамі атрымаў пасаду міністра без партфеля. 13 сакавіка 1940 года ён падпісаў Маскоўскі мірны дагавор, які скончыў Зімнюю вайну (1939—1940).

Па заканчэнні Вайны-працягу (1941—1944) у лістападзе 1944 быў ізноў прызначаны прэм'ер-міністрам Фінляндыі, пасля чаго ўзяў курс на аднаўленне добрасуседскіх адносін з Савецкім Саюзам. Пад ціскам савецкага ўрада ён быў вымушаны ўвесці ў склад урада члена камуністычнай партыі, чаго раней у гісторыі краіны ніколі не здаралася. У красавіку 1945 сфармаваў другі ўрад, які абапіраўся на пагадненне трох буйных фракцый парламента: камуністаў, сацыял-дэмакратаў і Аграрнага саюза.

11 сакавіка 1946 г. змяніў Карла Манэргейма на пасадзе прэзідэнта Фінляндыі. На гэтай пасадзе асноўную ўвагу надаваў знешняй палітыцы ў цэлым і нармалізацыі адносін з СССР у прыватнасці. Яго палітыка атрымала назву «Лінія Паасіківі».

Зноскі