Вучоба і кар’ера

Пасля вайны, вярнуўшыся ў Ленінград і скончыўшы школу Юрый Вятохін паступіў у Ленінградскае ваенна-марское вучылішча^[5], пасля заканчэння якога атрымаў спецыяльнасць штурмана далёкага плавання і афіцэрскае званне. У пачатку1950-х служыў штурманам на адным з караблёў Ціхаакіянскага флоту ва Уладзівастоку; з’яўляўся членам кампартыі.

У 1951 ажаніўся. Жонка — Таццяна Іванаўна. У 1954 яна напісала заяву ў партарганізацыю вайсковай часткі, дзе служыў Вятохін, абвінаваціўшы мужа ў антысаветызму. Пасля правядзення расследавання і допытаў па гэтым абвінавачванні Вятохін здзейсніў спробу самагубства. У 1955 годзе Юрый і Таццяна скасавалі шлюб.

Ў 1958 годзе Вятохін, пакінуўшы службу, пераехаў у Ленінград. На працягу 1960-х працаваў галоўным інжынерам вылічальнага цэнтра Ленінградскага інжынерна-эканамічнага інстытута, уступіў у Ленінградскае гарадское Літаратурнае аб’яднанне і пачаў рыхтавацца да ўцёкаў за мяжу.

Першыя ўцёкі

13 жніўня 1963 года здзейсніў няўдалую спробу пераплысці мяжу СССР з Батумі ў Турцыю: страціўшы арыентацыю ў начны шторм, быў знесены плынню на поўнач — да горада Поці. Не маючы адзення і выклікаўшы падозру ў памежнікаў, 14 жніўня быў арыштаваны і дастаўлены ў штаб пагранічных войскаў Аджарскай АССР. Здолеў схаваць намеры на ўцёк, прадставіўшыся плаўцом-марафонцам. Пасля 8 сутак затрымання і допытаў быў вызвалены.

Па вяртанні ў Ленінград, у верасні 1963 года, выйшаў з партыі і звольніўся з ранейшай працы. З 1964 па 1966 працаваў вядучым інжынерам у Бюро механізацыі інжынернай працы Ленінградскага саўнаргаса ды аднавіў падрыхтоўку да новых ўцёкаў з СССР.

Другія ўцёкі і знаходжанне ў зняволенні

12 ліпеня 1967 ажыццявіў другую спробу ўцёкаў з паўднёвага ўзбярэжжа Крыму, аднак быў знойдзены, схоплены і узняты на борт ваеннага карабля ЧФ ВМФ СССР. Пасля чаго рушыў арышт, адпраўка ў Сімферопаль, допыты і абвінавачванне па артыкулах 17 («злачынствы ў стане псіхіятрычнага расстройства») і 75 КК УССР («незаконнае перасячэнне мяжы», якая прадугледжвала тэрмін зняволення да 3 гадоў^[6]), а затым перакваліфікацыя на артыкулы 17 і 56 КК УССР («здрада радзіме» — ад 10 да 15 гадоў пазбаўлення волі або расстрэл), што, пры наяўнасці артыкула 17, фактычна азначала бестэрміновае зняволенне ў «спецпсіхбальніцу» — шырока практыкуемы ў СССР метад расправы з іншадумцамі.

Да вынясення прысуду ўтрымліваўся ў Харкаўскай, затым у Херсонскай турме. Судова-псіхіятрычнай экспертызай УССР быў прызнаны здаровым. У снежні 1967 года Вятохін быў этапаваны ў Маскву з паметкай на асабістай справе «схільны да ўцёкаў» (руск.: «cклонен к побегу»), якая і стала ў наступстве назвай яго кнігі.

Утрымліваўся ў Бутырскай і Лефортаўскай турмах. Быў накіраваны ў сакрэтнае палітычнае аддзяленне № 4-Е Усесаюзнага Судовай псіхіятрыі імя Сербскага, супрацоўнікамі якога быў прызнаны шалёным і ў сакавіку 1968 года Юрый Вятохін быў накіраваны ў Днепрапятроўскую псіхіятрычную спецбальніцу^[7]. У бальніцы Вятохіну прызначылі курсы серы, інсуліну, галоперыдолу і ў выніку такога «лячэння», у канцы 1974 года ён, з падарваным здароўем, стаў практычна ляжачым хворым^[8].

Вызваленне і трэція ўцёкі

У 1975 напісаў заявы з прызнаннем сябе псіхічна хворым, і з-за гэтага ўчыніўшым спробу ўцекаў з СССР, а таксама, што цяпер ён здаровы і ня думае пра ўцёкі. 23 верасня 1975 года лякарская камісія прыняла рашэнне аб выпісцы Вятохіна са спецбольницы і пераводзе на прымусовае лячэнне ў Ленінградскую абласную псіхлячэбніцу, дзе ён прабыў пад наглядам яшчэ цягам году.

Рашэннем Ленінградскага суда ад 15 верасня 1976 года Юрый Вятохін быў вызвалены ад прымусовага лячэння.

Пасля вызвалення працаваў грузчыкам і рыхтаваўся да новых уцёкаў.

У кастрычніку 1979 года набыў пуцёўку на карабель, які здзяйсняў круіз з Уладзівастока ўздоўж Японскіх і Філіпінскіх выспаў да экватара і назад. 28 лістапада ў складзе групы турыстаў прыляцеў ва Уладзівасток. 29 лістапада круізны цеплаход «Ільіч» з 500 турыстамі, уключаючы Вятохіна, адправіўся ў падарожжа.

9 снежня 1979 года, калі цеплаход, рыхтуючыся да вяртання, дрэйфаваў у Малукскім моры у 30 кіламетрах ад інданэзійскіх выспаў, Вятохін, дачакаўшыся наступлення цемры, здзейсніў ўцёкі. Павіснуўшы з адваротнага боку ілюмінатара, саскочыў з 8 метровай вышыні і, праплыўшы каля 30 кіламетраў за 20 гадзін, дабраўся да аднаго з астравоў, адкуль быў забраны мясцовымі жыхарамі, якія шлі ўздоўж вострава на маторнай лодцы.

У ЗША

Пасля праходжання юрыдычных фармальнасцей у Інданезіі і задавальнення запыту на палітычны прытулак, у пачатку 1980 года пераехаў у ЗША, жыў у Сан-Дыега. Працаваў над аўтабіяграфічнай кнігай «Схільны да ўцёкаў» (руск.: «Склонен к побегу»), якая была апублікавана на рускай мове ў 1983 годзе, а пазней перакладзена на англійскую (англ.: «Inclined to escape») і вытрымала некалькі перавыданняў.

Ў 1989 годзе няўрадавая арганізацыя Freedoms Foundation at Valley Forge (ЗША) узнагародзіла Юрыя Вятохіна медалём «За мужнасць»^[9].

Вёў актыўную асветніцкую працу, праводзіў лекцыі ў ЗША і Канадзе пра свае ўцёкі і ў падтрымку савецкіх дысідэнтаў^[4]. Даваў інтэрв’ю, выступаў на радыё «Свабода»^[7].

Да глыбокай старасці вёў актыўны лад жыцця: вадзіў аўтамабіль, падоўгу плаваў, любіў рыбалку, шмат падарожнічаў.

Памёр 6 сакавіка 2022 года у горадзе Сан-Дыега, не дажыўшы трынаццаці дзён да свайго 94-годдзя.