Эфір (святланосны эфір, ад стар.-грэч.: αἰθήρ Αἰθήρ, верхні пласт паветра;лац.: aether) — гіпатэтычнае ўсёпранікальнае асяроддзе[1], ваганні якога праяўляюць сябе як электрамагнітныя хвалі (у тым ліку як бачнае святло). Канцэпцыя святланоснага эфіру была вылучана ў XVII стагоддзі Рэнэ Дэкартам і атрымала падрабязнае абгрунтаванне ў XIX стагоддзі ў рамках хвалевай оптыкі і электрамагнітнай тэорыі Максвела. Эфір разглядаўся таксама як матэрыяльны аналаг ньютанаўскай абсалютнай прасторы. Існавалі і іншыя варыянты тэорыі эфіру.

У канцы XIX стагоддзя ў тэорыі эфіру паўсталі непераадольныя цяжкасці, якія вымусілі фізікаў адмовіцца ад паняцця эфіру і прызнаць электрамагнітнае поле самадастатковым фізічным аб'ектам, не маюць патрэбы ў дадатковым носьбіце. Абсалютная прастора была скасавана спецыяльнай тэорыяй адноснасці. Неаднаразовыя спробы асобных вучоных адрадзіць канцэпцыю эфіру ў той ці іншай форме (напрыклад, звязаць эфір з фізічным вакуумам) поспеху не мелі[1].

Гісторыя

Антычныя прадстаўленні

З нешматлікіх прац старажытнагрэчаскіх вучоных, якія дайшлі да нас, можна зразумець, што эфір тады разумеўся як асаблівае нябеснае рэчыва, «запаўняльнік пустаты» у Космасе [2]. Платон ў дыялогу «Тымей» паведамляе, што Бог стварыў свет з эфіру. Дэмакрыт тэрмін эфір не выкарыстаў. Лукрэцый Кар ў паэме «Аб прыродзе рэчаў» згадвае, што «эфір сілкуе сузор’і», гэта значыць свяціла складаюцца з згушчанага эфіру.

Некалькі больш падрабязная карціна выкладзена ў працах Арыстоцеля. Ён таксама лічыў, што планеты і іншыя нябесныя целы складаюцца з эфіру (ці квінтэсенцыі), які ёсць «Пяты элемент» прыроды, прычым, у адрозненне ад астатніх (агню, вады, паветра і зямлі), вечны і нязменны. Арыстоцель пісаў: «сонца не складаецца з агню; яно ёсць велізарная навала эфіру; цеплыня Сонца наносіцца дзеяннем яго на эфір падчас звароту вакол Зямлі». Эфір таксама запаўняе ўвесь пазаземны Космас, пачынаючы са сферы Месяца; з прыведзенай цытаты можна зрабіць выснову, што эфір Арыстоцеля перадае святло ад Сонца і зорак, а таксама цяпло ад Сонца. Арыстоцелеўскае разуменне тэрміна перанялі сярэднявечныя схаласты; яно пратрымалася ў навуцы да XVII стагоддзя.

Рэнэ Дэкарт

Святланосны эфір Дэкарта (XVII стагоддзе)

Гіпотэза аб існаванні святланоснага эфіру была вылучана ў 1618 Рэнэ Дэкартам і развіта ў яго «Пачатках філасофіі» (1644). У адпаведнасці са сваёй (картэзіянскай) натурфіласофіяй Дэкарт разглядаў эфір як «тонкую матэрыю», падобную вадкасці, механічныя ўласцівасці якой вызначаюць законы распаўсюджвання святла. Эфір Дэкарта запаўняў увесь вольны ад матэрыі прастора Сусвету, аднак не аказваў супраціву пры руху ў ім рэчыўных цел. Трэба адзначыць, што пустаты Дэкарт, як і Арыстоцель, не прызнаваў, і абзацы 16 і 20 "Пачаткаў філасофіі» («Пра тое, што не можа быць пустаты» і «Аб немагчымасці існавання атамаў») адмыслова прысвяціў абвержанню атамізму.

Як і іншая матэрыя, картэзіянскі эфір знаходзіцца ў пастаянным руху, пераважна ў форме віхуру. Узаемныя ціск і цэнтрабежная сіла, якія ўзнікаюць пры гэтым, адкідаюць шаравідныя часціцы эфіру прэч ад крыніцы - назіральнік успрымае гэты рух як распаўсюджанне святла [3]. Хуткасць святла Дэкарт лічыў бясконцай. Ён пабудаваў таксама арыгінальную тэорыю колеру, па якой розныя колеры атрымліваюцца з-за розных хуткасцей кручэння эфірных часціц.

Вучэнне Дэкарта пра святло было істотна развіта Гюйгенсам ў яго «Трактаце пра святло» (Traité de la lumière, 1690). Гюйгенс разглядаў святло як хвалі ў эфіры і распрацаваў матэматычныя асновы хвалевай оптыкі.

У канцы XVII стагоддзя былі адкрыты некалькі незвычайных аптычных з'яў, якія варта было ўзгадніць з мадэллю святланосны эфіру: дыфракцыя (1665, Грымальдзі), інтэрферэнцыя (1665, Гук), падвойнае промніпраламленне (1670, Эразм Бартолін, вывучана Гюйгенсам), ацэнка хуткасці святла (1675, Рэмер). Намеціліся два варыянты фізічнай мадэлі святла:

  • Эмісійная (або карпускулярная) тэорыя: святло ёсць паток часціц, выпраменьваных крыніцай. У карысць гэтага меркавання казала просталінейнасць распаўсюджвання святла, на якой заснавана геаметрычная оптыка, аднак дыфракцыя і інтэрферэнцыя дрэнна ўкладваліся ў гэту тэорыю.
  • Хвалевая: святло ёсць усплёск у эфіры. Трэба прыняць да ўвагі, што пад хваляй тады разумелі не бясконца перыядычнае ваганне, як у сучаснай тэорыі, а адзіночны імпульс; па гэтай прычыне тлумачэння светлавых з'яў з хвалевых пазіцый былі мала праўдзіва.

Цікава адзначыць, што канцэпцыя святланоснага эфіру Дэкарта-Гюйгенса стала неўзабаве агульнапрынятай у навуцы і не пацярпела ад спрэчак картэзіянцаў і атомастаў, якія развярнуліся ў XVII-XVIII стагоддзях [4] [5], а таксама прыхільнікаў эмісійнай і хвалевай тэорыі. Нават Ісаак Ньютан, схіляюся хутчэй да эмісійнай тэорыі, дапускаў, што ў названых эфектах прымае ўдзел і эфір [6]. У працах Ньютана эфір згадваецца вельмі рэдка (у асноўным у ранніх работах), хоць у асабістых лістах ён часам дазваляў сабе «думаць над гіпотэзамі» аб магчымай ролі эфіру ў аптычных, электрычных і гравітацыйных з'явах.

Дзякуючы аўтарытэту Ньютана, эмісійная тэорыя святла ў XVIII стагоддзі стала агульнапрынятай. Эфір разглядаўся не як носьбіт, але як пераносчык светлавых часціц, а праламленне і дыфракцыю святла тлумачылі зменай шчыльнасці эфіру - паблізу цел (дыфракцыя) або пры пераходзе святла з аднаго асяроддзя ў іншую (праламленне)[7]. У цэлым эфір, як частка сістэмы свету, адышоў у XVIII стагоддзі на задні план, аднак тэорыя эфірных віхураў захавалася, і былі беспаспяховыя спробы ўжыць яе для тлумачэння магнетызму і гравітацыі[8].

Развіццё мадэляў эфіру ў XIX стагоддзі

Хвалевая тэорыя святла

У пачатку XIX стагоддзя хвалевая тэорыя святла, разглядалая святло як хвалі ў эфіры, атрымала рашучую перамогу над эмісійнай тэорыяй. Першы ўдар па эмісійнай тэорыі нанёс англійскі вучоны-універсал Томас Юнг, у 1800 годзе распрацаваў хвалевую тэорыю інтэрферэнцыі (і ўвёў сам гэты тэрмін) на аснове сфармуляванага ім прынцыпу суперпазіцыі хваль. Па выніках сваіх досведаў ён даволі дакладна ацаніў даўжыню хвалі святла ў розных каляровых дыяпазонах.

Агюстэн Жан Фрэнель

Спачатку тэорыя Юнга была сустрэта варожа. Як раз у гэты час было глыбока вывучаныя з'ява падвойнага праламлення прамянёў і палярызацыі святла, успрынятыя як вырашальныя доказы на карысць эмісійнай тэорыі. Але тут у падтрымку хвалевай мадэлі (нічога не ведаючы пра Юнга) выступіў Агюстэн Жан Фрэнель. Побач дасціпных вопытаў ён прадэманстраваў чыста хвалевыя эфекты, зусім невытлумачальныя з пазіцый карпускулярнай тэорыі, а яго мемуар, які змяшчае ўсебаковае даследаванне з хвалевых пазіцый і матэматычную мадэль усіх вядомых тады ўласцівасцей святла (акрамя палярызацыі), перамог на конкурсе Парыжскай Акадэміі навук (1818). Кур'ёзны выпадак апісвае Араго: на пасяджэнні камісіі акадэмікаў Пуасон выступіў супраць тэорыі Фрэнеля, так як з яе вынікала, што пры пэўных умовах у цэнтры цені ад непразрыстага гуртка мог з'явіцца ярка асветлены ўчастак. На наступным пасяджэнні Фрэнеля прадэманстраваў сябрам камісіі гэты эфект.

Юнг і Фрэнель першапачаткова разглядалі святло як пругкія (падоўжныя) ваганні разрэджанага, але надзвычай пругкага эфіру, падобныя гуку ў паветры. Любая крыніца святла запускае пругкія ваганні эфіру, якія адбываюцца з гіганцкай, нідзе больш не адзначанай у прыродзе частатой, дзякуючы чаму дасягаецца распаўсюджванне іх з каласальнай хуткасцю [9]. Любое рэчавае цела прыцягвае эфір, які пранікае ўнутр цела і згушчаецца там. Ад шчыльнасці эфіру ў празрыстым целе залежаў каэфіцыент праламлення святла [10].

Заставалася зразумець механізм палярызацыі. Яшчэ ў 1816 годзе Фрэнель абмяркоўваў магчымасць таго, што светлавыя ваганні эфіру не падоўжныя, а папярочныя. Гэта лёгка патлумачыла б з'яву палярызацыі. Юнг у гэты час таксама прыйшоў да такой ідэі. Аднак папярочныя ваганні раней сустракаліся толькі ў нясцісканых цвёрдых целах, у той час як эфір лічылі блізкім па ўласцівасцях да газу або вадкасці. У 1822-1826 гадах Фрэнель прадставіў мемуары з апісаннем новых вопытащ і поўную тэорыю палярызацыі, якая захоўвае значэнне і ў нашы дні.

Мадэль Кашы-Стокса

Цікавасць і давер да канцэпцыі эфіру ў XIX стагоддзі рэзка ўзраслі. Наступныя (пасля 1820-х) амаль сто гадоў пазначаныя трыумфальным поспехам хвалевай оптыкі ва ўсіх абласцях. Класічная хвалевая оптыка была завершана, паставіўшы ў той жа час найцяжэйшы пытанне: што ж уяўляе сабой эфір?

Калі высветлілася, што светлавыя ваганні строга папярочныя, паўстала пытанне аб тым, якімі ўласцівасцямі павінен валодаць эфір, каб дапускаць папярочныя ваганні і выключыць падоўжныя. Наўе ў 1821 годзе атрымаў агульныя ўраўненні распаўсюджвання абурэнняў у пругкім асяроддзі. Тэорыя Наўе была развіта А. Л. Кашы (1828), які паказаў, што, наогул кажучы, падоўжныя хвалі таксама павінны існаваць [11].

Фрэнель высунуў гіпотэзу, згодна з якой эфір немагчыма сціснуць, але ён дапускае папярочныя зрухі. Такое меркаванне цяжка ўзгадніць з поўнай пранікальнасцю эфіру па адносінах да рэчывы. Д. Г. Стокс патлумачыў цяжкасць тым, што эфір падобны да смалы: пры хуткіх дэфармацыях (выпраменьванне святла) ён паводзіць сябе як цвёрдае цела, а пры павольных (скажам, пры руху планет) пластычны. У 1839 Кашы ўдасканаліў сваю мадэль, стварыўшы тэорыю сцісканага (лабільнага) эфіру, пазней дапрацаваную У. Томсанам.

Каб усе гэтыя мадэлі не разглядаліся як чыста спекуляцыйныя, з іх трэба было фармальна вывесці асноўныя эфекты хвалевай оптыкі. Аднак падобныя спробы мелі мала поспеху. Фрэнель выказаў здагадку, што эфір складаецца з часціц, велічыня якіх параўнальная з даўжынёй светлавой хвалі. Пры гэтай дадатковай здагадцы Кашы ўдалося абгрунтаваць з'ява дысперсіі святла. Аднак спробы звязаць, напрыклад, фрэнелеўскую тэорыю праламлення святла з якой-небудзь мадэллю эфіру апынуліся няўдалымі[12].

Эфір і электрамагнетызм

Фарадэй ставіўся да эфіру скептычна і сумняваўся ў яго існаванні[13]. З адкрыццём Максвелам ўраўненняў класічнай электрадынамікі тэорыя эфіру атрымала новы змест.

У ранніх працах Максвел выкарыстоўваў гідрадынамічныя і механічныя мадэлі эфіру, аднак падкрэсліваў, што яны служаць толькі для тлумачэння з дапамогай нагляднай аналогіі. Неабходна мець на ўвазе, што вектарнага аналізу тады яшчэ не існавала, і гідрадынамічная аналогія спатрэбілася Максвелу, у першую чаргу, для тлумачэння фізічнага сэнсу дыферэнцыяльных аператараў (дывергенцыі, ротара і інш.) Пазней (з 1864) Максвел выключыў са сваіх прац разважанні па аналогіі[14]. Канкрэтных мадэлей эфіру Максвел не распрацоўваў і не абапіраўся на якія-небудзь уласцівасці эфіру, акрамя здольнасці падтрымліваць ток зрушэння, гэта значыць перамяшчэнне электрамагнітных ваганняў у прасторы.

Калі эксперыменты Г. Герца пацвердзілі тэорыю Максвела, эфір стаў разглядацца як агульны пераносчык святла, электрычнасці і магнетызму. Хвалевая оптыка ператварылася ў неад'емную частку тэорыі Максвела, і ўзнікла надзея пабудаваць фізічную мадэль эфіру на гэтым падмурку. Даследаваннямі ў гэтай вобласці займаліся найбуйнейшыя навукоўцы свету. Некаторыя з іх (напрыклад, сам Максвел, Умаў і Гельмгольц), хоць пісалі пра ўласцівасці эфіру, фактычна вывучалі ўласцівасці электрамагнітнага поля. Іншыя ж (напрыклад, Д. Г. Стокс, У. Томсан) спрабавалі раскрыць прыроду і ўласцівасці ўласна эфіру - ацаніць ціск у ім, шчыльнасць яго масы і энергіі, звязаць з атамнай тэорыяй. Працягваліся таксама спробы звязаць эфір з прыцягненнем, аднак нічога істотнага ў гэтым кірунку не дабіўся нават Максвел [15].

Д. І. Мендзялееў. Вопыт хімічнага разумення сусветнага эфіру. Нью-Ёрк — Лондан — Бамбей. 1904

Хімізм у спробах разумення эфіру (Д. І. Мендзялееў)

У творчасці Д. І. Мендзялеева гэтае пытанне мае непасрэднае дачыненне да асэнсавання ім фізічных прычын перыядычнасці. Паколькі ўласцівасці элементаў знаходзяцца ў перыядычнай залежнасці ад атамных ваг (масы), вучоны меркаваў выкарыстоўваць гэтыя заканамернасці для вырашэння сапраўднай праблемы, - вызначаючы прычыны сіл прыцягнення і дзякуючы вывучэнню ўласцівасцей асяроддзя, якая перадае іх.[16]

Як ужо адзначана, меркавалася, што «эфір», які запаўняе міжпланетную прастору, з'яўляецца асяроддзем, якая перадае святло, цяпло і гравітацыю. У кантэксце такіх уяўленняў даследаванне моцна разрэджаных газаў уяўлялася магчымым шляхам да дэтэрмінацыі названай субстанцыі, калі ўласцівасці «звычайнай» рэчывы ўжо не здольныя б былі хаваць уласцівасці «эфіру»[16].

У адной са сваіх гіпотэз Д. І. Мендзялееў, кіраваўся тым, што спецыфічным станам моцна разрэджаных газаў паветра мог апынуцца «эфір» ці нейкі невядомы інертны газ з вельмі малой вагой, то ёсць найлегчы хімічны элемент. Вучоны піша на адбітку з «Асноў хіміі», на эскізе перыядычнай сістэмы 1871: «Лягчэй усіх эфір, у мільёны разоў»; ў рабочым сшытку 1874 ён больш ясна выказвае свае меркаванні: «Пры нулявым ціску ў паветра ёсць некаторая шчыльнасць, гэта і ёсць эфір!». Але ў яго публікацыях таго часу гэтыя думкі не знайшлі адлюстравання. Адкрыццё ў канцы XIX стагоддзя інертных газаў актуалізавала пытанне аб хімічнай сутнасці сусветнага эфіру. Па прапанове Уільяма Рамзая Мендзялееў уключае ў перыядычную табліцу нулявую групу, пакідаючы месца для больш лёгкіх, чым вадарод, элементаў. На думку Мендзялеева, група інертных газаў магла быць дапоўненая каронамі і самым лёгкім, пакуль невядомым элементам, названым ім Ньютанам, які і складае сусветнай эфір. Свае погляды ў красавіку 1902 года ён разгорнута выкладае ў эсэ «Спроба хімічнага разумення сусветнага эфіру» (апублікавана на англійскай мове ў 1904 годзе, на рускай - ў 1905 годзе). У заключнай частцы гэтай працы Д. І. Мендзялееў піша[16][17]:

Уяўляючы эфір газам, які мае ўказаныя прыкметы і адносіцца да нулявой групы, я імкнуся першым чынам выняць з перыядычнага закона тое, што ён можа даць, рэальна растлумачыць рэчыўнасць і ўсеагульнае распаўсюджанне эфірнага рэчыва паўсюль у прыродзе і яго здольнасць пранікаць усе рэчывы не толькі газа- ці парападобныя, але і цвёрдыя і вадкія, з прычыны таго, што атамы найбольш лёгкіх элементаў, з якіх складаюцца нашы звычайныя рэчывы, усё ж у мільёны разоў цяжэйшыя за эфірныя і, як трэба лічыць, не зменяць моцна сваіх адносін ад прысутнасці такіх лёгкіх атамаў, як атамы х ці эфірныя. Зразумела само сабой, што пытанняў з'яўляецца затым і ў мяне самога цэлае мноства, што на вялікую частку з іх мне здаецца немагчымым адказваць, і што ў выкладзе сваёй спробы я не думаў ні ўзнімаць іх, ні спрабаваць адказваць на тыя з іх, якія мне здаюцца вырашальнымі. Пісаў не для гэтага сваю «спробу», а толькі для таго, каб выказацца ў такім пытанні, пра якое шмат хто, ведаю, думаюць, і пра якое трэба ж пачаць гаварыць.

Яшчэ ў ранніх сваіх працах Д. І. Мендзялееў прыйшоў да метадалагічных прынцыпах і палажэнняў, якія атрымалі развіццё ў яго наступных даследаваннях. Ён імкнецца падыходзіць да вырашэння таго ці іншага пытання, вынікаючы гэтым агульным прынцыпам, ствараючы філасофскую канцэпцыю, у межах якой будзе праводзіцца аналіз канкрэтных дадзеных. Гэта характэрна і для даследаванняў, якія тычацца дадзенай тэмы, якія выказаліся вынікамі, да яе прамога дачынення не маюць.[18] Рухомы ідэяй выяўлення эфіру, Д. І. Мендзялееў эксперыментальна пачаў вывучаць разрэджаныя газы, і займаючыся гэтай тэмай, сфармуляваў або пацвердзіў становішча кінетычнай тэорыі і тэрмадынамікі, тэарэтычна абгрунтаваў умовы паводзін сціснутых газаў [19]: атрымаў ураўненне ідэальнага газу, якое змяшчае выведзеную ім універсальную газавую пастаянную, і атрымаў вырыяльныя раскладанні, якія знаходзяцца ў поўнай адпаведнасці з першым набліжэннем у вядомых зараз ураўненнях для рэальных газаў. Вельмі каштоўным, але некалькі заўчасным, была прапанова Д. І. Мендзялеева аб увядзенні тэрмадынамічнай шкалы тэмператур[16].

Цяжкасці ў тэорыі эфіру (канец XIX - пачатак XX стагоддзя)

У 1728 годзе англійскі астраном Брэдлі адкрыў аберацыю святла: усе зоркі апісваюць на небасхіле малыя колы з перыядам у адзін год. З пункту гледжання эфірнай тэорыі святла гэта азначала, што эфір нерухомы, і яго ўяўнае зрушэнне (пры руху Зямлі вакол Сонца) па прынцыпе суперпазіцыі адхіляе малюнка зорак. Фрэнель, аднак, дапускаў, што ўсярэдзіне рэчывы, якое рухаецца, эфір часткова захапляецца. Гэты пункт гледжання, здавалася, знайшла пацверджанне ў вопытах Фізо.

Інтэрферометр

Максвел ў 1868 годзе прапанаваў схему вырашальнага вопыту, які пасля вынаходкі інтэрферометра змог ажыццявіць у 1881 годзе амерыканскі фізік Майкельсан. Пазней Майкельсан і Эдвард Морлі паўтарылі вопыт некалькі разоў з нарастаючай дакладнасцю, але вынік быў нязменна адмоўным - «эфірнага ветру» не існавала.

У 1892 Х. Лорэнц і незалежна ад яго Дж. Фіцджэральд выказалі здагадку, што эфір нерухомы, а даўжыня любога цела скарачаецца ў кірунку яго руху, з-за чаго «эфірны вецер» становіцца складаней выявіць. Заставаўся, аднак, незразумелым пытанне - чаму даўжыня скарачаецца ў дакладнасці ў такой ступені, каб зрабіць выяўленне эфіру (дакладней, руху адносна эфіру) немагчымым. У гэты ж час былі адкрыты пераўтварэнні Лорэнца, якія спачатку палічылі спецыфічнымі для электрадынамікі. Гэтыя пераўтварэнні тлумачылі лорэнцавае скарачэнне даўжыні, але былі несумяшчальныя з класічнай механікай, заснаванай на пераўтварэннях Галілея. Анры Пуанкарэ паказаў, што пераўтварэнні Лорэнца эквівалентныя прынцыпе адноснасці для электрамагнітнага поля; ён лічыў, што эфір існуе, але прынцыпова не можа быць знойдзены.

Альберт Эйнштэйн, 1905 г.

Фізічная сутнасць пераўтварэнняў Лорэнца раскрылася пасля работ Эйнштэйна. У артыкуле 1905 г Эйнштэйн разгледзеў два пастулаты: ўсеагульны прынцып адноснасці і сталасць хуткасці святла. З гэтых пастулатаў адразу выцякалі пераўтварэнні Лорэнца (ужо не толькі для электрадынамікі), скарачэнне даўжыні і адноснасць адначасовасці падзей. Эйнштэйн указаў у гэтым жа артыкуле на непатрэбнасць эфіру, бо ніякіх разумных фізічных атрыбутаў прыпісаць яму не ўдалося, а ўсё тое, што лічылася дынамічнымі ўласцівасцямі эфіру, увабрала ў сябе кінематыка спецыяльнай тэорыі адноснасці (СТА). З гэтага моманту электрамагнітнае поле стала разглядацца не як энергетычны працэс у эфіры, а як самастойны фізічны аб'ект.

Новыя ўяўленні перамаглі не адразу, шэраг фізікаў яшчэ некалькі дзесяцігоддзяў пасля 1905 г. рабіў спробы аднавіць давер да эфірнай мадэлі. Дэйтан Мілер ў 1924 годзе абвясціў, што выявіў «эфірны вецер». Вынік Мілера не пацвердзіўся, а нашмат больш дакладныя вымярэння (рознымі метадамі) ізноў паказалі, што «эфірны вецер» адсутнічае [20]. Іншыя фізікі спрабавалі выкарыстоўваць для доказу існавання эфіру эфект Саньяка, аднак гэтая з'ява цалкам тлумачыцца ў рамках тэорыі адноснасці [21]. Даследуюцца таксама магчымыя межы прымянімасці тэорыі адноснасці [22].

Прычыны адмовы ад канцэпцыі эфіру

Галоўнай прычынай, па якой фізічная паняцце эфіру атрымала адмову, стаў той факт, што гэта паняцце пасля распрацоўкі СТА апынулася залішнім. З іншых прычын можна назваць супярэчлівыя атрыбуты, якія прыпісваюцца эфіру: неадчувальнасць для рэчывы, папярочная пругкасць, неймаверная па параўнанні з газамі або вадкасцямі хуткасць распаўсюджвання ваганняў і іншыя. Дадатковым аргументам стала доказ дыскрэтнай (квантавай) прыроды электрамагнітнага поля, несумяшчальны з гіпотэзай бесперапыннага эфіру.

У сваім артыкуле «Прынцып адноснасці і яго следства ў сучаснай фізіцы» (1910)[23] А. Эйнштэйн дэталёва патлумачыў, чаму канцэпцыя святланоснага эфіру несумяшчальная з прынцыпам адноснасці. Разгледзім, напрыклад, магніт, які рухаецца папярок замкнёнага правадніка. Назіраная карціна залежыць толькі ад адноснага руху магніта і правадыра і ўключае з'яўленне ў апошнім электрычнага току. Аднак з пункту гледжання тэорыі эфіру ў розных сістэмах адліку карціна істотна розная. У сістэме адліку, звязанай з правадніком, пры перамяшчэнні магніта мяняецца напружанасць магнітнага поля ў эфіры, з прычыны чаго ствараецца электрычнае поле з замкнёнымі сілавымі лініямі, якое ў сваю чаргу стварае ток у правадніку. У сістэме адліку, звязанай з магнітам, электрычнае поле не ўзнікае, а ток ствараецца прамым дзеяннем змены магнітнага поля на электроны правадніка, які рухаецца. Такім чынам, рэальнасць працэсаў у эфіры залежыць ад пункту назірання, што ў фізіцы недапушчальна.

Пазней, пасля стварэння агульнай тэорыі адноснасці (АТА), Эйнштэйн прапанаваў аднавіць прымяненне тэрміна, змяніўшы яго сэнс, а менавіта - разумець пад эфірам фізічную прастору АТА [24]. У адрозненне ад святланоснага эфіру, фізічная прастора не субстанцыянальная (напрыклад, нельга прыпісаць кропкам прасторы ўласны рух і самаідэнтычнасць), таму для прасторы, у адрозненне ад эфіру Лорэнца-Пуанкаре, не ўзнікае цяжкасцей з прынцыпам адноснасці [25]. Аднак большасць фізікаў упадабала не вяртацца да выкарыстання ўжо скасаванага тэрміна.

Спробы вяртання ў фізіку паняцця эфіру

Частка вучоных і пасля 1905 працягвала падтрымліваць канцэпцыю святланосны эфіру, яны вылучалі розныя альтэрнатыўныя тэорыі і спрабавалі даказаць іх эксперыментальна. Аднак нязменна аказваўся, што тэорыя адноснасці і тэорыі, на ёй заснаваныя, знаходзяцца ў згодзе з вынікамі ўсіх назіранняў і эксперыментаў[26][27], у той час як канкурэнтаздольнай эфірнай тэорыі, здольнай апісаць усю сукупнасць вопытных фактаў, не з'явілася.

У сучасных навуковых артыкулах тэрмін «эфір» выкарыстоўваецца амаль выключна ў працах па гісторыі навукі [28]. Тым не менш час ад часу з'яўляюцца прапановы ўваскрэсіць гэта паняцце як карыснае для фізікі.

Выкарыстанне тэрміна «эфір» у культуры

Радыё з'явілася задоўга да таго, як тэрмін эфір выйшаў з навуковага ўжытку, і ў прафесійнай тэрміналогіі медыя-індустрыі ўкаранілася нямала звязаных з эфірам словазлучэнняў: праграма выйшла ў эфір, прамы эфір і т. п. Англійская версія тэрміна (Ether) прысутнічае ў многіх тэрмінах электронікі (напрыклад, «Ethernet»).

Гл. таксама

Зноскі

  1. 1 2 Физическая энциклопедия (в 5 томах) / Под редакцией акад. А. М. Прохорова. — М., 1988. — Т. 5. — С. 688. — ISBN 5-85270-034-7.
  2. ↑ Уиттекер 2001, с. 23..
  3. ↑ Декарт. Первоначала философии 1989, §64.
  4. ↑ Уиттекер 2001, с. 31..
  5. ↑ Терентьев И. В. История эфира 1999, с. 66..
  6. ↑ Вавилов С. И. Исаак Ньютон, глава VI. 2-е доп. изд. — М.-Л.: Изд. АН СССР, 1945. (Переиздание: — М.: Наука, 1989.)
  7. ↑ Уиттекер 2001, с. 38-39..
  8. ↑ Уиттекер 2001, с. 126..
  9. ↑ Терентьев И. В. История эфира 1999, с. 94—95..
  10. ↑ Уиттекер 2001, с. 138..
  11. ↑ Спасский Б. И. История физики 1977, Том I, cтр. 262..
  12. ↑ Спасский Б. И. История физики 1977, Том I, cтр. 264—266..
  13. ↑ Уиттекер 2001, с. 234..
  14. ↑ Спасский Б. И. История физики 1977, Том II, cтр. 97—103..
  15. ↑ Уиттекер 2001, с. 307—308..
  16. 1 2 3 4 Летопись жизни и деятельности Д. И. Менделеева / Ответственный редактор А. В. Сторонкин. — Л., 1984. С. 150, 178, 179.
  17. ↑ Менделеев Д. И.s:Попытка химического понимания мирового эфира (Д. И. Менделеев)|Попытка химического понимания мирового эфира. — СПб.: Типолитография М. П. Фроловой. 1905. С. 5—40
  18. ↑ Керова Л. С. Некоторые особенности творчества Д. И. Менделеева // Эволюция идей Д. И. Менделеева в современной химии. — Л.: Наука. 1984. С. 8, 12
  19. ↑ Беленький М. Д. Глава шестая. Пасьянс // Менделеев. — М., 2010. — 512 с. — (Жизнь замечательных людей). — 5 000 экз. — ISBN 978-5-235-03301-6.
  20. ↑ См. Повторения опыта Майкельсона.
  21. ↑ Малыкин Г. Б. Эффект Саньяка. Корректные и некорректные объяснения. Успехи физических наук, том 170, № 12 (2000)
  22. ↑ Эфир возвращается?
  23. ↑ Эйнштейн А. Собрание научных трудов в четырёх томах. М.: Наука, 1965—1967. Том I, стр. 138.
  24. ↑ Эйнштейн А. Собрание научных трудов в четырех томах. — М.: Наука, 1965—1967. Том I, стр. 682—689.
  25. ↑ Кузнецов Б. Г. Эйнштейн. Жизнь. Смерть. Бессмертие. — 5-е изд., перераб. и доп. — М., 1980. — С. 211-213, 531..
  26. ↑ Уилл К. Теория и эксперимент в гравитационной физике = Will, Clifford M. Theory and Experiment in Gravitational Physics. Cambridge Univ. Press, 1981. / Пер. с англ.. — М., 1985. — 296 с.
  27. ↑ Clifford M. Will. The Confrontation between General Relativity and Experiment Living Rev. Relativity 9, (2006), 3.
  28. ↑ Напрыклад, пошук гэтага тэрміна ў пасляваенных выпусках журналу «Успехи физических наук» практычна не дае рэзультату: Поиск в УФН по метаконтексту «эфир»

Літаратура

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.