Эміль Гімэ | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
фр.: Émile Guimet | |||||||
| |||||||
|
|||||||
Пераемнік | Alexandre Moret[d] | ||||||
|
|||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
2 чэрвеня 1836[1][2][…] |
||||||
Смерць |
12 кастрычніка 1918[2][4][…] (82 гады) |
||||||
Месца пахавання | |||||||
Імя пры нараджэнні | фр.: Émile Étienne Guimet | ||||||
Бацька | Жан-Батыст Гімэ[3] | ||||||
Маці | Zélie Bidault[d][3] | ||||||
Дзеці | Jean Guimet[d][3] | ||||||
Член у |
|
||||||
Дзейнасць | калекцыянер мастацтва, археолаг, прамысловец, кампазітар, пісьменнік | ||||||
Узнагароды |
|
||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Эміль Эцьен Гімэ (фр.: Émile Étienne Guimet; 26 чэрвеня 1836 — 12 жніўня 1918) — французскі прамысловец і падарожнік, збіральнік калекцый азіяцкага мастацтва, заснавальнік першага музея гісторыі рэлігій.
Біяграфія
Нарадзіліся ў Ліёне. Атрымаў у спадчыну ад бацькі, Жана-Батыста Гімэ, фабрыку па вытворчасці сінтэтычнага ультрамарыну і ў 1865 годзе стаў яе дырэктарам. У 1879 годзе ў Ліёне заснаваў Музей Гімэ, у аснову якога пакладзена частка калекцыі Гімэ. У 1878 годзе прадставіў частку сваёй калекцыі на Сусветнай выстаўцы ў Парыжы. У 1885 годзе перадае самыя каштоўныя прадметы сваёй калекцыі ва ўласнасць французскай дзяржавы, а ў 1889 годзе пераводзіць музей у Парыж. Музей Гімэ валодае самай вялікай калекцыяй твораў азіяцкіх аўтараў, размешчанай па-за тэрыторыяй Азіі.
Эміль Гімэ вывучаў рэлігіі Далёкага Усходу, і ў яго музеі многія экспанаты ставяцца да рэлігійных культаў Японіі, Кітая, Старажытнага Егіпта, Грэцыі і Рыма.
У 1900 годзе абраны віцэ-прэзідэнтам французска-японскага таварыства Парыжа.
Асноўныя творы
- Guimet E. Croquis égyptiens: journal d’un touriste, 1867.
- Guimet E. Huit jours aux Indes, 1868.
- Guimet E. Arabes et Kabyles, pasteurs et agriculteurs, 1873.
- Guimet E. Bonjour Kanagawa, 1876.
- Guimet E. Rapport du Ministre de l’instruction publique et des beaux-arts sur la mission scientifique de M. Guimet dans l’Extrème Orient, 1877.
- Guimet E. Lettres sur l’Algerie, 1877.
- Guimet E. Promenades japonaises: Tokio — Nikko, 1880.
- Guimet E. Tai-Tsoung, 1894. Опера пра жыццё кітайскага імператара Тай-цзуна з дынастыі Тан.
Зноскі
- ↑ Emile Etienne Guimet // Léonore database — ministère de la Culture. Праверана 9 кастрычніка 2017.
- 1 2 Auboyer J. Emile Guimet // Guimet, Emile // Grove Art Online / J. Turner — [Oxford, England], Houndmills, Basingstoke, England, New York: OUP, 2017. — ISBN 978-1-884446-05-4 — doi:10.1093/GAO/9781884446054.ARTICLE.T035608
- 1 2 3 4 5 6 7 Saint-Pierre D. Dictionnaire historique des Académiciens de Lyon: 1700-2016 — Lyon: Académie des sciences, belles-lettres et arts de Lyon, 2017. — P. 1369. — ISBN 978-2-9559433-0-4
- ↑ Emile Guimet // GeneaStar
- ↑ Léonore database — ministère de la Culture.
Літаратура
- Чубинская Н. В. Первый музей истории религий во Франции — музей Гиме / Труды Государственного музея истории религии. Вып. 11. СПб., 2011. С. 156.
- Jastrow M. The Study of Religion. London, 1902. P. 380—394; 397.