Экстэрнат, экстэрнатура (ад лац.: externus — старонні) — навучанне ў экстэрнатуры, форма атэстацыі, якая прадугледжвае самастойнае вывучэнне агульнаадукацыйных праграм асноўнай агульнай, сярэдняй (поўнай) агульнай, вышэйшай адукацыі з прамежкавай і дзяржаўнай (выніковай) атэстацыямі ў адукацыйнай установе, якая мае дзяржаўную акрэдытацыю.
Свабодна наведвальны вучань, знешні слухач-экстэрн.[1]
Гісторыя
Сутнасць экстэрнату складаецца ў магчымасці атрымаць сярэднюю або вышэйшую адукацыю без штодзённага наведвання школы, універсітэта. Двухгадовая (ці больш) праграма можа быць пройдзеная за адзін год са здачай выніковай (травень — чэрвень) атэстацыі.
Перавага экстэрнату складаецца ў тым, што ён дае магчымасць рэалізацыі індывідуальнай адукацыйнай траекторыі, вызваляе час для падрыхтоўкі да паступлення ў ВНУ, дазваляе ў больш свабодным рэжыме наведваць навучальную ўстанову, сумяшчаць вучобу ў школе або універсітэце і працу або навучанне ў іншай навучальнай установе і пр.навучанне ў экстэрнаце можа быць цалкам самастойным, навучэнец здае толькі экзамены.
Галоўны прынцып экстэрната-вызваліць вучняў і студэнтаў ад штодзённых шматгадзінных заняткаў у навучальнай установе, зэканоміўшы такім чынам час, але пры гэтым даць паўнавартаснае адукацыю. Сістэма адукацыі экстэрнам ўладкованая так, што за найменшы перыяд часу навучэнец атрымлівае найбольшую колькасць інфармацыі. Меркаванне, што атрыманыя веды павярхоўныя, памылкова. Вучаньасвойвае праграму самастойна, а ступень засваення кантралюе выкладчык. Для гэтага навучэнец праходзіць прамежкавую і выніковую атэстацыі, здае залікі і экзамены, і на падставе станоўчых вынікаў атрымлівае атэстат дзяржаўнага ўзору.
Найбольш часта экстэрны выбіраюць такія формы навучання:
- Сямейная форма
- Самаадукацыя
- Завочнае навучанне
Зноскі
- ↑ Экстерн // Толковый словарь живого великорусского языка : в 4 т. / авт.-сост. В. И. Даль. — 2-е изд. — СПб. : Типография М. О. Вольфа, 1880—1882.