Цівун — службовая асоба ў сістэме цэнтральнага дзяржаўнага кіравання ў старажытных усходнеславянскіх феадальных дзяржавах.

Займаўся гаспадарчымі справамі дзяржавы. Валодаў пэўнымі судова-адміністрацыйнымі паўнамоцтвамі. Выконваў таксама фінансавыя функцыі.

Пазней, у ВКЛ цівун — наглядчык дзяржаўнага ці феадальнага маёнтка («двара»), затым цівунамі сталі называць малодшых служачых у маёнтку, якія наглядалі за працаю прыгонных сялян.

Літаратура

• Акты издаваемые Виленскою Археографическою Комиссиею для разбора Древних Актов. Т. 36. — Вильна, 1912. — С. 460;
• Акты издаваемые Виленскою Археографическою Комиссиею для разбора Древних Актов. Т. 26. — Вильна, 1899. — С. 590;
• Доўнар Т. І. Гісторыя дзяржавы і права Беларусі. — Мн.: Амалфея, 2007. — 400 с. ISBN 978-985-441-621-2