Хуэй-цзун
кіт.: 赵佶
кіт.: 趙佶
8-ы кітайскі імператар[d] (Сун)
23 лютага 1100 — 18 студзеня 1126
Папярэднік Emperor Zhezong of Song[d]
Пераемнік Emperor Qinzong of Song[d]
Taishang Huang[d]
18 студзеня 1126 — 1127
Нараджэнне 2 лістапада 1082
Смерць 4 чэрвеня 1135 (52 гады)
Род House of Zhao[d]
Бацька Emperor Shenzong of Song[d][1][2]
Маці Qinci[d][3][2] або Chen Shi[d][2]
Жонка Empress Xiangong[d][2], Empress Xiansu[d][2], Empress Xianren[d][2], Empress Mingjie[d], Empress Mingda[d], Guifei, of the Wang clan[d][2], Q19653851?, Q19833433? і Qiao Shi[d][2]
Дзеці Emperor Qinzong of Song[d][4][2], Zhao Cheng[d][2], Zhao Kai[d][5][2], Zhao Ji[d], Zhao Shu[d][2], Zhao Qi[d][2], Zhao Xu[d][2], Zhao Yu[d], Emperor Gaozong of Song[d][6][2], Zhao Cai[d], Zhao Mu[d], Zhao Zhi[d], Zhao Pu[d], Zhao Di[d][2], Zhao E[d][7][2], Zhao Gong[d], Zhao Shi[d][2], Zhao Zhen[d], Zhao Chun[d], Zhao Wo[d], Zhao Jian[d], Zhao Ji[d], Zhao Chan[d], Zhao Yue[d], Zhao Yang[d], Zhao Yi[d], Zhao Dong[d], Zhao Si[d], Zhao Tong[d], Zhao Bing[d], Zhao Cong[d], Zhao Xiang[d], Zhao Ji[d], Zhao Zhu[d], Zhao Tan[d], Jiade-diji[d][2], Rongde Diji[d][2], Ande Diji[d][2], Princess Fujin[d][2], Princess Cheng[d][2], Princess Yanguo[d][2], Princess Xianfu[d][2], Princess Shunde[d][2], Yifu Diji[d][2], Zhao Huanhuan[d][2], Baofu Diji[d][2], Renfu Diji[d][2], Huifu Diji[d][2], Yongfu Diji[d][2], Xianfu Diji[d][2], Ningfu Diji[d][2], Hefu Diji[d][2], Lingfu Diji[d][2], Zhao Shi[d][2], Zhao Shi[d][2], Zhao Shi[d][2], Zhao Shi[d][2], Shoushu Diji[d][2], Zhao Shi[d][2], Anshu Diji[d][2], Chongde Diji[d][2], Kangshu Diji[d][2], Zhao Shi[d][2], Baoshu Diji[d][2], Zhao Shi[d][2], Xishu Diji[d][2], Zhao Shi[d][2], Zhao Shi[d][2], Zhao Shi[d][2] і Zhao Shi[d][2]
Веравызнанне Даасізм[8]
Дзейнасць мастак, паэт, кіраўнік, музыкант, каліграф
Аўтограф Выява аўтографа
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Хуэй-цзун (1082 — 4 чэрвеня 1135) — восьмы імператар дынастыі Сун, мастак, каліграф, музыкант, майстар чайнай цырымоніі. Захапленне мастацтвамі прывяло яго да нядбайнасці дзяржаўнымі справамі і катастрофы: імперыя страціла свае паўночныя ўладанні, Кайфэн, адна з найвялікшых сталіц свету, быў разрабаваны. Палон імператарскага дома паклаў канец гісторыі Паўночнай Сун.

Біяграфія

Правілаў у 1100—1126 гадах. Забараніў будызм і заступаўся развіццю даасізму. Пісаў працы па медыцыне і філасофіі.

У пачатку 1126 года войскі чжурчжэньскай дынастыі Цзінь пераправіліся праз Хуанхэ і аблажылі Кайфын. Ахоплены жахам, 18 студзеня 1126 г. імператар адрокся ад трона на карысць свайго сына. Абложаныя адчайна супраціўляліся, і горад удалося ўтрымаць, бо коннае войска Цзінь было не прыстасавана да аблогі. Аднак гэта не выратавала становішча: 9 студзеня 1127 г. чжурчжэні вярнуліся, Кайфэн быў захоплены і разрабаваны. Хуэй-цзун разам з маладым імператарам, які атрымаў імя Цынь-цзун (欽宗), усім дваром і гарэмам патрапілі ў рукі захопнікаў. 10 траўня Хуэй-цзун, разам з 14 000 былых падданых, быў адпраўлены ў паўночную Маньчжурыю, дзе правёў палонным апошнія 8 гадоў жыцця.

Аднаму з яго сыноў удалося збегчы на поўдзень Кітая. Там ён стаў заснавальнікам дынастыі Паўднёвая Сун, са сталіцай у Лін’яне (цяпер Ханчжоу). Новы імператар прыняў імя Гао-цзун (гады праўлення 1127—1162).

Зноскі

  1. ↑ Ebrey P. B. Emperor Huizong — 1 — Harvard University Press, 2013. — P. 8. — 696 p. — ISBN 978-0-674-72525-6
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 China Biographical Database
  3. ↑ Ebrey P. B. Emperor Huizong — 1 — Harvard University Press, 2013. — P. 10. — 696 p. — ISBN 978-0-674-72525-6
  4. ↑ Ebrey P. B. Emperor Huizong — 1 — Harvard University Press, 2013. — P. 302. — 696 p. — ISBN 978-0-674-72525-6
  5. ↑ Ebrey P. B. Emperor Huizong — 1 — Harvard University Press, 2013. — P. 297. — 696 p. — ISBN 978-0-674-72525-6
  6. ↑ Ebrey P. B. Emperor Huizong — 1 — Harvard University Press, 2013. — P. 224. — 696 p. — ISBN 978-0-674-72525-6
  7. ↑ Ebrey P. B. Emperor Huizong — 1 — Harvard University Press, 2013. — P. 496. — 696 p. — ISBN 978-0-674-72525-6
  8. ↑ Ebrey P. B. Emperor Huizong — 1 — Harvard University Press, 2013. — P. xiv. — 696 p. — ISBN 978-0-674-72525-6
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.