Фернан дэ Брынон | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
фр.: Fernand de Brinon | |||||||
|
|||||||
Папярэднік | пасада заснавана П’ер Лаваль |
||||||
Пераемнік | пасада скасавана Шарль дэ Голь |
||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
26 жніўня 1885[1] ці 16 жніўня 1885[2][3] |
||||||
Смерць |
15 красавіка 1947[1][4] (61 год) |
||||||
Жонка | Lisette de Brinon[d] і Simone Mittre[d][5] | ||||||
Грамадзянства | Францыя | ||||||
Веравызнанне | каталіцтва[6] | ||||||
Дзейнасць | журналіст, свецкі леў, адвакат, юрыст, палітык | ||||||
Навуковая дзейнасць | |||||||
Навуковая сфера | права[7], журналістыка[7] і палітыка[7] | ||||||
Узнагароды |
|
||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Фернан дэ Брынон (фр.: Fernand de Brinon; 1885—1947) — французскі адвакат і журналіст, калабарацыяніст, у гады Другой сусветнай вайны — член урада Вішы. Расстраляны па прысудзе суда.
Біяграфія
Фернан дэ Брынон нарадзіўся 26 жніўня 1885 года ў горадзе Лібурн у багатай сям’і. Вучыўся ва ўніверсітэце на юрыста, але вырашыў працаваць журналістам у Парыжы. Пасля заканчэння Першай сусветнай вайны Брынон заняў прагерманскія пазіцыі, выступаў за аднаўленне адносін з немцамі. У 1919 годзе на Парыжскай мірнай канферэнцыі ён пазнаёміўся з будучыняй міністрам замежных спраў гітлераўскай Германіі Іаахімам фон Рыбентропам.
Брынон стаў досыць прыкметнай фігурай у жыцці Францыі 1930-х гадоў. Прэм’ер Эдуар Даладзье асабіста пасылаў Брынона на сустрэчу з Адольфам Гітлерам. Вынікам гэтай сустрэчы стала апублікаванае ў газеце «Матэн» інтэрв’ю, у якім Гітлер запэўніваў Брынона ў дружалюбным стаўленні Германіі да Францыі, якое супакоіла французскае грамадства[8].
Брынон блізка кантактаваў з прадстаўнікамі правых партый. Пасля таго, як Францыя пацярпела паражэнне ў чэрвені 1940 года, Брынон выступіў за супрацоўніцтва з акупантамі. У ліпені 1940 года ён па запрашэнні П’ера Лаваля заняў пасаду прадстаўніка ўрада Вішы ў акупаваным Парыжы.
Брынон усяляк падтрымліваў нацыстаў, дзякуючы чаму здолеў выратаваць сваю жонку-яўрэйку ад канцэнтрацыйнага лагера. Брынон стаў адным з лідараў саюза «Францыя-Германія»[9], і своеасаблівым «рупарам» нацыстаў у Заходняй Еўропе[10]. У 1943 годзе ён наведаў акупаваныя тэрыторыі Савецкага Саюза. Пасля вызвалення Францыі ў 1944 годзе Брынон з жонкай бег у Германію, дзе ён стаў прэзідэнтам французскай Урадавай Камісіі, вішысцкага ўрада ў выгнанні. 22 красавіка 1945 года Брынон быў арыштаваны амерыканцамі. І самога калабарацыяніста, і яго жонку трымалі ў турме Фрэсна, але апошняя праз некаторы час была апраўдана і вызвалена.
6 сакавіка 1947 года Ваенны трыбунал прызнаў Фернана дэ Брынона вінаватым у здзяйсненні ваенных злачынстваў, і прысудзіў яго да вышэйшай меры пакарання — пакарання смерцю праз растрэл. 15 красавіка 1947 года прысуд быў прыведзены ў выкананне ў ваенным форце ў Манружы[11].
Зноскі
- 1 2 Fernand de Brinon // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ https://catalogue.bnf.fr/ark:/12148/cb13608284z
- ↑ https://books.google.fr/books?id=Rxq6CwAAQBAJ&q=%2216%20août%201885%22#v=onepage
- ↑ Fernand de Brinon // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ http://www.ego.1939-1945.crhq.cnrs.fr/recherche/detail_aut.php?id_personne=3504
- ↑ https://books.google.es/books?id=RSyTCwAAQBAJ&pg=PT306
- 1 2 3 Czech National Authority Database Праверана 7 лістапада 2022.
- ↑ Рисс К. Тотальный шпионаж. Часть четвёртая. Разгром.
- ↑ ДЕЛАРЮ Ж.. ИСТОРИЯ ГЕСТАПО (руск.)(недаступная спасылка). (8 красавіка 1998). Архівавана з першакрыніцы 22 ліпеня 2012. Праверана 2011-2-27.
- ↑ Александр Верт. Россия в войне 1941—1945.
- ↑ The Collapse of the Third Republic, William L. Shirer, Pocket Books, June 1971, 3rd Printing, pg. 374.