Стваральнік эсперанта, Людвіг Лазар Заменгоф, ілюстраваў вымаўленне на эсперанта параўнаннем яго літар з іх эквівалентамі на некалькіх асноўных еўрапейскіх мовах і абвясціў прынцып «адна літара, адзін гук». Улічваючы, што параўноўваныя мовы не былі цалкам ідэнтычнымі, ён паведаміў, што вымаўленне на італьянскай магло б лічыцца ўзорам для эсперанта.
За сто гадоў існавання эсперанта былі распрацаваны фаналагічныя нормы, у тым ліку фанетыкі[1] фотастатыкі[2] і інтанацыі,[3]. Зараз можна казаць пра слушнае вымаўленне на эсперанта і слушнае ўтварэнне слоў незалежна ад моў, што спачатку выкарыстоўваліся для апісання эсперанта. Норма мала разыходзіцца з прынцыпам «адна літара, адзін гук»; існуюць толькі невялікія allophonic варыяцыі[4].
Мінімальныя пары
Адрозненні паміж некалькімі зычнымі ў эсперанта нясуць вельмі лёгкія функцыйныя нагрузкі, яны не знаходзяцца ў дадатковай дыстрыбуцыі і не з'яўляюцца алафонамі. Практычным эфектам гэтага з'яўляецца тое, што людзі, якія не кантралююць гэтыя адрозненні, могуць мець зносіны без цяжкасцей. Так нязначныя адрозненні Ĵ / ʒ / супраць ĝ / d͡ʒ / кантрастуюць у aĵo ('канкрэтная рэя') супраць aĝo ('год').
Алафанічныя варыяцыі
Алафоны ўяўляюць сабою рэалізацыя фанемы, яе варыянт, абумоўлены пэўным фанетычным асяроддзем. У эсперанта прымальныя наступныя алафоны:
| Фанемы | a | e | o | i | u | n | m | r | v | z | ʒ | f | s | ʃ | b | d | dʒ | ɡ | p | t | tʃ | k |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Алафоны | ɑ | ɛ | ɔ | ij | uw | ŋ, ɲ | ɱ | ɾ | ʋ, w, f | s | ʃ | v | z | ʒ | p | t | tʃ | k | b | d | dʒ | ɡ |
Агульнай крыніцай алафанічнай варыяцыі з'яўляюцца запазычаныя словы, асабліва імёны ўласныя, калі ў слове застаюцца рэшткі выточнай мовы ці калі ствараюцца новыя паслядоўнасці, каб пазбегнуць дублявання існых каранёў.