| Уладзімір Іванавіч Мотуз | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Дата нараджэння | 18 лютага 1924 | |||||||
| Месца нараджэння | ||||||||
| Дата смерці | 5 верасня 1996 (72 гады) | |||||||
| Месца смерці | ||||||||
| Прыналежнасць |
 СССР |
|||||||
| Род войскаў | пяхота | |||||||
| Гады службы | 1942—1947 | |||||||
| Бітвы/войны | Вялікая Айчынная вайна | |||||||
| Узнагароды і званні |
|
|||||||
Уладзімір Іванавіч Мо́туз (18 лютага 1924—5 верасня 1976) — удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, аўтаматчык 1037-га стралковага палка (223-я стралковая дывізія, 57-я армія, 2-і Украінскі фронт). Поўны кавалер ордэна Славы.
Біяграфія
У. І. Мотуз нарадзіўся ў вёсцы Бяланавічы Петрыкаўскага раёна Гомельскай вобласці. Скончыў 5 класаў школы ў 1937 годзе.
Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны з лютага 1942 г. Ваяваў на Данскім, Паўднёва-Заходнім, 2-м і 3-м Украінскім франтах.
Аўтаматчык 1037-га стралковага палка чырвонаармеец Уладзімір Мотуз вызначыўся 14 лістапада 1943 г. у баях за вёску Багданаўцы (на паўднёвы захад ад горада Пяціхаткі (Днепрапятроўская вобласць Украіны), адным з першых уварваўся ў размяшчэнне ворага, знішчыўшы вялікую колькасць праціўнікаў, і захапіўшы «языка» з каштоўнымі дакументамі для свайго камандавання.
Загадам па 223-й стралковай дывізіі ад 29 лістапада 1943 года № 042 за мужнасць і адвагу праяўленыя ў баях чырвонаармеец Мотуз Уладзімір Іванавіч узнагароджаны ордэнам Славы 3-й ступені.
Камандзір аддзялення ўзвода пешай разведкі 1037-га стралковага палка сяржант Уладзімір Мотуз 22 жніўня 1944 г. у раёне вёскі Танатарн (Малдова) непрыметна падпоўз да агнявой кропкі ворага і закідаў яе гранатамі, знішчыўшы і ўвесь яе разлік, чым спрыяў выкананню баявой задачы падраздзяленнем.
Загадам па 57-й арміі ад 27 кастрычніка 1944 года № 0160 за мужнасць і адвагу праяўленыя ў баях сяржант Мотуз Уладзімір Іванавіч узнагароджаны ордэнам Славы 2-й ступені.
Камандзір аддзялення ўзвода пешай разведкі 1037-га стралковага палка сяржант Уладзімір Мотуз 17 сакавіка 1945 года, у складзе разведвальнай групы, першым уварваўся ў венгерскі населены пункт Баргестеж, знішчыў агнявую кропку, якая перашкаджала руху савецкай пяхоты, узяў у палон двух «языкоў».
У наступных баях перарэзаў кабель сувязі у варожым тыле і захапіў склад боепрыпасаў. 5 мая 1945 года камандуючы 46-й арміяй генерал-лейтэнант Петрушэўскі А. В. падпісаў прадстаўленне да ўзнагароды сяржанта Мотуза У. І. ордэнам Славы 1-й ступені.
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 15 мая 1945 года за ўзорнае выкананне заданняў камандавання ў баях з нямецка-варожымі захопнікамі Мотуз Уладзімір Іванавіч узнагароджаны ордэеам Славы 1-й ступені, стаўшы поўным кавалерам ордэна Славы.
У 1950[1] г. старшына Мотуз дэмабілізаваны. Жыў у пасёлку Муляраўка Петрыкаўскага раёна Гомельскай вобласці. Працаваў механікам. Член КПСС з 1963 года. Удзельнік Парада на Краснай плошчы ў Маскве 9 мая 1985 г. Памер 5 верасня 1996 года.
Узнагароды
- Ордэн Славы 3-х ступеняў
- Ордэн Айчыннай вайны 1-й ступені
- 2 медаля «За адвагу»
- медалі
Зноскі
Літаратура
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 10: Малайзія — Мугараджы / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 2000. — Т. 10. — С. 529. — 544 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0169-9 (Т. 10).
- Беляев И. Н., Сысоев А. Н. Хроника солдатской славы. Минск, 1970.
- Долготович Б. Д. Кавалеры ордена Славы. Минск, 2006.
- Кавалеры ордена Славы трёх степеней: Краткий биографический словарь / Пред. ред. коллегии Д. С. Сухоруков. — М.: Воениздат, 2000. — 703 с. — 10 000 экз. — ISBN 5-203-01883-9.
- Лобода Б. Ф. Солдатская слава. Книга 2. М., 1967.
- Навечно в сердце народном. 3-е изд., доп. и испр. Минск, 1984.