Тэасо́фія (ад грэч. theós — бог і sophía — мудрасць, веда)

1. У шырокім сэнсе — містычнае богапазнанне. У Арэапагітыках сінонім тэалогіі. Пазней, у вадрозненне ад тэалогіі, якая абапіраецца на адкрыцці і дагматы, тэасофіяй пачалі называць вучэнні пра Бога, заснаваныя на сістэматычна выкладзеным суб’ектыўным містычным досведзе. Часта да Т. Залічваюць містычныя вучэнні 16—18 ст., якія стаяць асобна ад царкоўнай хрысціянскай традыцыі (Якуб Бёмё, Парацэльс, Эмануэль Сведэнборг і інш.).

2. Релійна-містычнае вучэнне расійскай пісьменніцы Е. П. Блавацкай (1831—1891), выкладзенае ў кнізе. «Тайная дактрына», 1888, і яе паслядоўнікаў.

Літаратура

• Guenon R. Le theosophisme. Histoire d’une pseudoreligion. — P., 1921. (фр.); Rene Guenon. Theosophy: History of a Pseudo-Religion. ISBN 0-900588-79-9
• Bichimair G. Christentum, Theosophie und Anthroposophie. — W., 1950. (ням.)

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Тэасофія