Сінхратро́ннае выпрамяне́нне — выпрамяненне электрамагнітных хваль зараджанымі часціцамі, якія рухаюцца ў аднародным магнітным полі з рэлятывісцкімі скарасцямі.

Абумоўлена паскарэннем, звязаным са скрыўленнем траекторыі часціц (гл. сіла Лорэнца). Назіраецца ў сінхратроне (адсюль назва). Характарызуецца шырокім дыяпазонам частот; мае эліптычную палярызацыю (гл. палярызацыя святла) і шырокі неперарыўны спектр (гл. аптычныя спектры) з максімумам у яго доўгахвалевай частцы.

Найбольш істотна для лёгкіх часціц. Страты энергіі электронаў на сінхратроннае выпрамяненне ўлічваюцца пры канструяванні сінхратронаў.

Выпрамяненне звышновых зорак, квазараў, пульсараў і радыёгалактык мае сінхратронную прыроду. Вывучэнне інтэнсіўнасці і палярызацыі касмічнага сінхратроннага выпраменьвання дазваляе атрымаць інфармацыю аб канцэнтрацыі і энергетычным спектры рэлятывісцкіх электронаў, велічыні і напрамку магнітнага поля ў аддаленых абласцях Сусвету.

Сінхратроннае выпрамяненне выкарыстоўваюць таксама пры вывучэнні структуры цвёрдага цела.

Літаратура

Спасылкі

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.