Стаўбцо́ўскі паве́т^[1] — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў 1921—1940 гадах у Навагрудскім ваяводстве Польшчы, у 1939—1940 гадах — у БССР. Цэнтр — мястэчка Стоўбцы. Утвораны ў канцы 1920 года на частцы тэрыторыі былога Мінскага павета, акупіраванай польскімі войскамі. Уключаў 7 гмін:

• Засульскую,
• Заслаўскую,
• Івянецкую,
• Пяршайскую,
• Ракаўскую,
• Свержанскую,
• Стаўбцоўскую.

З 4 лютага 1921 года ў Навагрудскім ваяводстве. У 1923 годзе ўключаў 8 гмін:

• Валмянскую,
• Засульскую,
• Івянецкую,
• Навасвержанскую,
• Пяршайскую,
• Ракаўскую,
• Рубяжэвіцкую,
• Стаўбцоўскую.

13 студзеня 1926 года Валмянская, Івянецкая і Пяршайская гміны перададзены ў Валожынскі павет; да Стаўбцоўскага павета далучаны Дзераноўская, Жухавіцкая, Мірская, Ярэміцкая, 20 мая 1930 года Налібоцкая гміна з суседніх паветаў.

У верасні 1939 года павет заняты Чырвонай Арміяй, з 14 лістапада 1939 года — у БССР, з 4 снежня — ў Баранавіцкай вобласці. 15 студзеня 1940 года павет скасаваны, яго тэрыторыя падзелена паміж Івянецкім, Мірскім і Стаўбцоўскім раёнамі.

Зноскі

Літаратура

• Насевіч В. Л. Стаўбцо́ўскі паве́т // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 177. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).