Слушкі
Краіна паходжання	Вялікае Княства Літоўскае

Слушкі, Служкі — шляхецкі род гербу «Астоя» ў Вялікім Княстве Літоўскім.

Паходжанне

Пачынальнік роду — Ян (Іван), які жыў у XV ст. Падчас узяцця князем Свідрыгайлам Кіева (каля 1401—1404) яго бацькі, імаверна, загінулі, а самога Яна вывезлі ў Каралеўства Польскае, дзе ахрысцілі паводле каталіцкага абраду. Ягоным апекуном быў польскі ўраднік Я. Шчакацінскі. Магчыма, праз выкананне службы атрымаў мянушку Служка, якая зрабілася прозвішчам. Каля 1429 ён атрымаў пасаду бургграфа Ольштына, а ў 1436 — польскую набілітацыю ад Уладзіслава III з гербам «Волга» (у далейшым прадстаўнікі роду карысталіся гербам «Астоя»). Памёр па 1472, меў 2 дочак і, імаверна, сына Амяльяна, які вярнуў спадчынныя маёнткі на Літве, у тым ліку Новы Двор каля Менска. Амяльян меў сыноў Рыгора і Івана. Рыгор (? — па 1517) быў дваранінам гаспадарскім, намеснікам цырынскім. Імаверна, гэта ён згадваецца ў попісе войска Вялікага Княства Літоўскага (1528) як Слушка Амельяновіч, які выстаўляў 14 коннікаў з двара гаспадарскага Менскага. Ад яго пайшоў далейшы род Слушкаў, ад Івана Амельяновіча — род Цяпінскіх^[1].

Найбольш вядомыя прадстаўнікі

• Крыштаф Слушка (?— 1620) — ваявода вендэнскі
• Аляксандр Слушка (каля 1580—1647) — ваявода троцкі
• Юзаф Багуслаў Слушка (1652—1701) — кашталян віленскі, гетман польны літоўскі
• Дамінік Міхал Слушка (1655—1713) — ваявода полацкі

Галерэя

Зноскі

Літаратура

• Вяроўкін-Шэлюта У. Слушкі // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — С. 597. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.
• Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 6. Кн. 1: Пузыны — Усая / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (галоўны рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 2001. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0214-8.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Слушкі