Аграгарадок Сеніца Краіна Беларусь Вобласць Мінская Раён Мінскі Сельсавет Сеніцкі Каардынаты 53°49′41″ пн. ш. 27°31′39″ у. д. Першая згадка 1567 Вышыня цэнтра 209 м[1] Насельніцтва 6 424 чал. (2011)[2] Часавы пояс UTC+3 Тэлефонны код 17 506 Паштовы індэкс 223056 Аўтамабільны код 5 Афіцыйны сайт senica.by — афіцыйны сайт Сеніца на карце Беларусі ±

Сеніца на Вікісховішчы

Уезд у мікрараён «Юбілейны» у Сеніцы (справа - будучы мікрараён «Зялёныя горкі»)

Се́ніца^[3] (трансліт.: Sienica, руск.: Сеница) — аграгарадок у Мінскім раёне Мінскай вобласці, на шашы P23. Адміністрацыйны цэнтр Сеніцкага сельсавета. Аграгарадок знаходзіцца на беразе невялікага вадасховішча на рацэ Сеніцы. За 2 кіламетры ад ускраіны Мінска, за 3 кіламетры ад чыгуначнай станцыі Калядзічы.

Насельніцтва

• 1999 год (перапіс) — 2035 чалавек.
• 2001 год — 2035 жыхароў, 601 двор^[4].
• 2009 год (перапіс) — 2242 чалавекі.
• 2011 год — 6424 чалавекі.

Гісторыя

Вядомая з 1567 года як сяло. З 1791 года — цэнтр маёнтка Каралішчавіцкай парафіі (прыходу). З 1793 года — у складзе Расійскай імперыі. У 1861 годзе вёска Сеніца становіцца цэнтрам Сеніцкай воласці Мінскага павета. У 1884 годзе ў Сеніцы была адкрыта земская школа, у якой атрымаў пачатковую адукацыю беларускі паэт Янка Купала. З 1924 года — цэнтр сельсавета Самахвалавічскага раёна. З 1935 года — у складзе Мінскага раёна. Цэнтр Сеніцкага сельсавета. У 2005 годзе — пераўтвораны ў аграгарадок.

Інфраструктура

• Мінскі дзяржаўны абласны каледж
• Сярэдняя школа
• Дом культуры
• Бібліятэка
• Паліклініка
• Аптэка
• Дом быту
• Аддзяленне сувязі

Памятныя мясціны

• Свята-Петра-Паўлаўская царква (1861—1865).
• Брацкая магіла савецкіх воінаў і партызан^[4].

Зноскі

Літаратура

• Сеніца, Сенніца // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 14. — С. 329. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0238-5 (т. 14).

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Сеніца
• Siennica // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom X: Rukszenice — Sochaczew (польск.). — Warszawa, 1889. — S. 564.