Крабападобная туманнасць — газавае воблака, што ўтварылася ўспышкай звышновай у 1054 г.

Рэштка звышновай (англ.: SuperNova Remnant, SNR) — газапылавое ўтварэнне, вынік катастрафічнага выбуху зоркі і ператварэння яе ў звышновую, што адбыўся шмат дзясяткаў ці сотняў гадоў таму. Падчас выбуху абалонка звышновай разлятаецца ва ўсе бакі, утвараючы ўдарную хвалю, якая пашыраецца з велізарнай хуткасцю і фармуе рэштку звышновай. Рэштка складаецца з выкінутага выбухам зорнага матэрыялу і паглынальнага ўдарнай хваляй міжзорнага рэчыва.

Утварэнне

Ёсць два магчымыя сцэнарыі нараджэння звышновай зоркі:

• Масіўная зорка, вычарпаўшы сваё паліва, спыняе вытворчасць тэрмаядзернай энергіі, што выклікае калапс зоркі пад дзеяннем сілы ўласнай гравітацыі і яе ператварэнне ў нейтронную зорку або чорную дзірку.
• Белы карлік, назапашвае рэчыва зоркі-кампаньёна (з'ява акрэцыі), дасягае крытычнай масы і становіцца звышновай у тэрмаядзернай успышцы.

У абодвух выпадках выбух звышновай выкідвае ў навакольную прастору ўсе ці амаль усе рэчыва з вонкавых пластоў зоркі з хуткасцю каля 1 % ад хуткасці святла, што адпавядае прыкладна 3000 км/сек. Калі выкінутае рэчыва сутыкаецца з калязорным або міжзорным газам, фармуецца ўдарная хваля, якая ператварае газ у гарачую плазму, разагравае яго да тэмпературы каля 10 мільёнаў К.

Імаверна самыя прыгожыя і лепш за ўсё даследаваны маладыя рэшткі створаны звышновай SN 1987A ў Вялікім Магеланавым Воблаку, якая бліснула ў 1987 г. Іншыя добра вядомыя рэшткі звышновых, гэта Крабавідная туманнасць, рэшта адносна нядаўняга выбуху (1054 год), рэшта звышновай Ціха (SN 1572), якая атрымала імя ў гонар Ціха Брагэ, які назіраў і зафіксаваў яе першапачатковую яркасць адразу пасля ўспышкі ў 1572, а таксама рэшта звышновай Кеплера (SN 1604), названай у гонар Іагана Кеплера.

Стадыі эвалюцыі

Рэштка звышновай падчас свайго развіцця праходзіць праз наступныя стадыі:

• Свабоднае пашырэнне выкінутага рэчыва працягваецца да таго часу, пакуль маса паглынутага ўдарнай хваляй міжзорнага рэчыва значна не перавысіць масу выкінутага зорнага матэрыялу. Працягласць стадыі ад дзясяткаў да некалькіх сотняў гадоў, у залежнасці ад шчыльнасці навакольнага газавага асяроддзя.
• Істотнае запаволенне ўдарнай хвалі, узнікненне зваротнай (унутранай) ударнай хвалі, якая з часам дасягае цэнтра астатку. Рэштка ўваходзіць у фазу Сядова-Тэйлара, якая добра апісваецца аўтамадэльным аналітычным рашэннем. Сутыкненні ўдарных хваль распаленага газу суправаджаюцца магутным рэнтгенаўскім выпраменьваннем.
• Астуджэнне знешняй абалонкі рэшткі фарміраванне тонкай (<1 пк) і шчыльнай (1-100 мільёнаў атамаў м⁻³) абалонкі вакол вельмі гарачай (некалькі мільёнаў К) унутранай поласці. Наступ фазы радыяцыйнага астуджэння. Абалонка рэшткі становіцца даступнай для назірання ў бачным спектры дзякуючы рэкамбінацыі іанізаваных атамаў вадароду і кіслароду.
• Астуджэнне ўнутранай поласці рэшткі. Шчыльная абалонка працягвае пашырацца пад уплывам уласнай моманту імпульсу (інерцыі). На гэтай стадыі рэшту звышновай выразна "бачны" у дыяпазоне выпраменьвання атамаў нейтральнага вадароду.
• Зліццё з навакольным міжзорным рэчывам. Прыкладна праз мільён гадоў хуткасць пашырэння абалонкі астатку замарудзіцца да сярэднестатыстычных хуткасцей у навакольнай прасторы, матэрыя рэшткі зліецца з бурным патокам руху рэчыва, прыўносіць у яго кінетычную энергію.

Літаратура

• Рясный В.Г. Оболочки сверхновых (Библиография) // Успехи физических наук. — М.: 1990. — № 5. — С. 141-145.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Рэштка звышновай
• Остатки вспышек сверхновых звёзд (нявызн.). Т. А. Лозинская, Государственный астрономический институт им. Штернберга, МГУ. Архівавана з першакрыніцы 11 мая 2012. Праверана 3 лістапада 2013.
• Остатки сверхновых (Аннотированный обзор) (нявызн.). С. Б. Попов, Отдел релятивистской астрофизики, ГАИШ, МГУ. Архівавана з першакрыніцы 11 мая 2012. Праверана 3 лістапада 2013.
• (англ.) A Catalogue of Galactic Supernova Remnants (нявызн.). D. A. Green, Astrophysics Group, Cavendish Laboratory, University of Cambridge. Архівавана з першакрыніцы 11 мая 2012. Праверана 3 лістапада 2013.
• (англ.) Introduction to Supernova Remnants (нявызн.). SAO, Smithsonian Institution, Goddard Space Flight Center, NASA. Архівавана з першакрыніцы 11 мая 2012. Праверана 3 лістапада 2013.
• (англ.) NASA’s Imagine: Supernova Remnants (нявызн.). Goddard Space Flight Center, NASA. Архівавана з першакрыніцы 11 мая 2012. Праверана 3 лістапада 2013.
• (англ.) Astronomy Knowledge Base: supernova remnant (нявызн.)(недаступная спасылка). School of Information Technology and Engineering, University of Ottawa. Архівавана з першакрыніцы 5 ліпеня 2006. Праверана 3 лістапада 2013.
• (англ.) Afterlife of a Supernova (нявызн.). Jeff Barbour, 08 Jun 2005, Universe Today. Архівавана з першакрыніцы 11 мая 2012. Праверана 3 лістапада 2013.
• (англ.) 2MASS Atlas Image Gallery: Supernova Remnants (нявызн.). The Two Micron All Sky Survey at IPAC, California Institute of Technology. Архівавана з першакрыніцы 11 мая 2012. Праверана 3 лістапада 2013.