Рыгор Саламонавіч Бярозкін
Асабістыя звесткі
Псеўданімы	Р. Барута; С. Тарасаў
Дата нараджэння	3 ліпеня 1918(1918-07-03)
Месца нараджэння	Магілёў, Магілёўская губерня, Заходняя вобласць, РСФСР
Дата смерці	1 снежня 1981(1981-12-01) (63 гады)
Месца смерці	Мінск, БССР, СССР
Пахаванне	Усходнія могілкі
Грамадзянства	БССР
Жонка	Юлія Канэ
Альма-матар	БДПУ
Месца працы	Полымя Саюз беларускіх пісьменнікаў Літаратура і мастацтва Спадчына
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	крытык, журналіст
Мова твораў	беларуская, руская, яўрэйская
Грамадская дзейнасць
Член у	Саюз пісьменнікаў СССР Саюз беларускіх пісьменнікаў
Узнагароды

Рыгор Саламонавіч Бярозкін (псеўданімы: Р. Барута; С. Тарасаў; 3 ліпеня 1918, Магілёў — 1 снежня 1981, Мінск) — крытык, журналіст^[1].

Біяграфія

Вучыўся на педрабфаку ў Магілёве, у 1933—1938 на літаратурным факультэце МДПІ^[1]. Пачаў друкавацца ў 1935. У 1938—1941 працаваў загадчыкам аддзела крытыкі часопісу «Полымя рэвалюцыі», літкансультантам у кабінеце маладога аўтара пры СП БССР (1938—1939), загадчыкам аддзела крытыкі газеты «Літаратура і мастацтва» (1939—1941). Член СП СССР з 1939^[2].

Арыштаваны НКУС БССР у красавіку 1941. Знаходзіўся пад следствам у Мінску. Па адной з версій, калі 26 чэрвеня 1941 калону зняволеных, сярод якіх быў Бярозкін, пакінуў канвой, ён уцёк. Ваяваў да канца вайны^[3], удзельнічаў у баях пад Сталінградам, Кіевам, у Карпатах. Атрымаў баявыя ўзнагароды. Пасля вайны быў карэспандэнтам газеты савецкай ваеннай адміністрацыі ў Германіі «Советское слово»^[2].

Паўторна арыштаваны 9 жніўня 1949; у чэрвені 1950 асуджаны на 10 гадоў лагераў. Знаходзіўся ў зняволенні ў Карагандзінскай і Омскай абласцях. У 1955 вызвалены; рэабілітаваны ў 1956^[2].

З 1960 працаваў у часопісе «Советская Отчизна», газеце «Літаратура і мастацтва», літсупрацоўнікам бюлетэня «Помнікі гісторыі і культуры Беларусі» (1970–1975). У канцы 1950 — пачатку 1960-х гадоў шмат публікаваўся, імкнуўся аднавіць імёны рэпрэсаваных паэтаў.

Паводле ўспамінаў, спачуваў Ізраілю пасля Шасцідзённай вайны 1967 г. Тым не менш у сакавіку 1970 г. разам з іншымі дзеячамі беларускай культуры і навукі падпісаў «Гнеўны пратэст» супраць «ізраільскай ваеншчыны»^[4].

У канцы 1970-х гадоў перанёс інсульт, апошнія гады цяжка хварэў. Пахаваны на Усходніх могілках Мінска^[2].

Творчасць

Друкаваўся з 1935^[1], першая публікацыя — у мінскім часопісе «Штэрн» (на мове ідыш)^[5]. Даследаваў пераважна паэзію. Для работ Бярозкіна характэрныя спалучэнне праблемнасці з канкрэтным аналізам, эстэтычная патрабавальнасць, уменне раскрыць творчую індывідуальнасць паэта. Творчасць сучасных беларускіх паэтаў, праблемы паэтычнага майстэрства Бярозкін аналізаваў у кнігах «Паэзія праўды» (1958; разглядаецца паэзія П. Броўкі, А. Куляшова, М. Танка, П. Панчанкі), «Спадарожніца часу» (1961), «Пімен Панчанка» (1968), «Аркадзь Куляшоў» (1978)^[1]. У кнігах «Свет Купалы» (1965), «Чалавек напрадвесні» (1970), «Звенні» (1976) даследаваў творчасць Я. Купалы, Я. Коласа, М. Багдановіча, Цёткі, узаемадзеянне беларускай і рускай паэзіі^[1][2].

Пісаў на беларускай, рускай, яўрэйскай мовах.

Зноскі

Літаратура

• Клышко А. Мастерство критика // Дружба народов. 1960, № 1.
• Адамовіч А. Талент крытыка // Полымя. 1962, № 6.
• Лойко О. Открытие поэта // Вопросы литературы. 1967, № 3.
• Каваленка В. Крытык і паэт // Полымя. 1969, № 5.
• Бечик В. В неразрывном единстве // Нёман. 1978, № 6.
• Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі. Энцыклапедычны даведнік у 10 тамах (15 кнігах). Т. 1. Абрамовіч—Кушаль. / Укладальнік Л. У. Маракоў. — Смаленск, 2003. — 480 с. — ISBN 985-6374-04-9.