Рональд Фішэр
Ronald Fisher
Фішар у 1913
Фішар у 1913
Дата нараджэння 17 лютага 1890(1890-02-17)
Месца нараджэння Лондан, Вялікабрытанія
Дата смерці 29 ліпеня 1962(1962-07-29) (72 гады)
Месца смерці Адэлаіда, Аўстралія
Месца пахавання
Грамадзянства
Жонка Ruth Eileen Guinness[d][2]
Дзеці George Fisher Fisher[d][3]
Род дзейнасці матэматык, генетык, статыстык, астраном, біёлаг
Навуковая сфера Статыстыка, генетыка і эвалюцыйная біялогія
Месца працы
Альма-матар Кембрыджскі ўніверсітэт
Навуковы кіраўнік Джэймс Хопвуд Джынс
Ф.Дж.М. Стрэтан
Вядомыя вучні George W. Snedecor[d]
Член у
Узнагароды
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сэр Рональд Эйлмер Фішэр (17 лютага 1890 — 29 ліпеня 1962) — брытанскі палімат, быў актыўны як матэматык, статыстык, біёлаг, генетык і прафесар[6]. За яго працу ў галіне статыстыкі ён быў апісаны як «геній, які амаль у адзіночку стварыў асновы сучаснай статыстычнай навукі»[7] і «самая важная асоба ў статыстыцы XX-га стагоддзя»[7]. Выкарыстоўваў матэматыку для спалучэння прынцыпаў генетыкі Мендэля і натуральнага адбору, што спрыяла адраджэнню дарвінізма ў пераглядзе тэорыі эвалюцыі пачатку XX-га стагоддзя, вядомым як сінтэтычная тэорыя эвалюцыі. За яго ўнёсак у біялогію Фішэр быў названы «найвялікшым з пераемнікаў Дарвіна»[8].

З 1919 года ён 14 гадоў працаваў на эксперыментальнай станцыі Ротамстэд[9]. Там ён прааналізаваў велізарную колькасць даных, атрыманых з эксперыментаў над сельскагаспадарчымі культурамі з 1840-х гадоў, і распрацаваў дысперсійны аналіз (ANOVA). У наступныя гады ён набыў там рэпутацыю біястатыстыка.

Разам з Джонам Голдэйнам і Сьюалам Райтам Фішэр вядомы як адзін з трох заснавальнікаў папуляцыйнай генетыкі. Ён акрэсліў прынцып Фішэра, Фішэраву разбежнасць і гіпотэзу сексуальнага сына для тэорыі палавога адбору. Яго ўнёсак у статыстыку ўключае распаўсюджанне метаду максімальнай праўдападобнасці і вывядзенне ўласцівасцей ацэнак максімальнай праўдападобнасці, Фідуцыяльнае высноўванне, вывядзенне розных размеркаванняў выбаркі, стварэнне прынцыпаў планавання эксперыментаў і многае іншае.

Фішэр прытрымліваўся строгіх поглядаў на расу і еўгеніку, настойваючы на расавых адрозненнях. Нягледзячы на тое, што ён відавочна быў еўгеністам, існуюць спрэчкі наконт таго, ці падтрымліваў Фішэр навуковы расізм. Ён быў прафесарам еўгенікі лабараторыі Гальтана ва Універсітэцкім каледжы Лондана і рэдактарам Annals of Eugenics[10].

Маленства і адукацыя

У маленстве
Інверфорт-Хаўс, North End Way NW3, дзе Фішэр жыў з 1896 па 1904 год
Па заканчэнні Кембрыджскага ўніверсітэта, 1912

Фішэр нарадзіўся ў Іст-Фінчлі ў Лондане, Англія, у сям’і сярэдняга дастатку; яго бацька, Джордж, быў паспяховым партнёрам у Robinson & Fisher, аўкцыяністам і гандляваў творамі мастацтва[11]. Ён быў адным з блізнят (другі блізнюк нарадзіўся мёртвым[12]) і самым малодшым дзіцём, меў трох сясцёр і аднаго брата[13]. З 1896 па 1904 год, перш чым пераехаць у Стрэтэм, яны жылі ў Інверфорт-Хаўс у Лондане, дзе ў 2002 годзе English Heritage паставілі блакітную таблічку[14]. Яго маці, Кейт, памерла ад вострага перытаніту, калі яму было 14 гадоў, а бацька страціў бізнес праз 18 месяцаў[11].

Дрэнны зрок на працягу ўсяго жыцця стаў прычынай адмовы ў службе ў Брытанскай арміі падчас Першай сусветнай вайны[15], але развіў яго здольнасць уяўляць матэматычныя задачы геаметрычна, а не пісьмова з дапамогай формул. Ён пайшоў у школу Хэроў ва ўзросце 14 гадоў і выйграў школьны медаль Нілда па матэматыцы. У 1909 годзе ён выйграў стыпендыю на вывучэнне матэматыкі ў каледжы Гонвіл-энд-Кіз у Кембрыджы. У 1912 годзе атрымаў першы дыплом па матэматыцы[16]. У 1915 годзе ён апублікаваў артыкул «Эвалюцыя палавога выбару»[17] аб палавым адборы і выбары партнёра.

Кар’ера

У 1913—1919 гадах Фішэр працаваў статыстыкам у лонданскім Сіці і выкладаў фізіку і матэматыку ў шэрагу школ-інтэрнатаў, марскім каледжы Тэмзы і ў Брэдфілдскім каледжы. Там ён пасяліўся са сваёй новай нявестай Эйлін Гінэс, ад якой у яго было два сыны і шэсць дачок[18].

У 1918 годзе ён апублікаваў работу «Карэляцыя паміж сваякамі на падставе мендэлеўскай спадчыннасці», у якой ён увёў тэрмін дысперсія і прапанаваў яго фармальны аналіз[19]. Ён вылучыў канцэптуальную мадэль генетыкі, якая паказвае, што варыяцыі сярод фенатыпічных прыкмет, вымераных біястатыстыкамі, могуць узнікаць у выніку сумеснага дзеяння шматлікіх асобных генаў і, такім чынам, быць вынікам мендэлеўскай спадчыннасці. Гэта быў першы крок да стварэння папуляцыйнай генетыкі і колькаснай генетыкі, які прадэманстраваў, што натуральны адбор можа змяняць частоты алеляў у папуляцыі, прыміраючы яго перарывісты характар з паступовай эвалюцыяй[20]. Джоан Бокс, біёграфка і дачка Фішэра, кажа, што Фішэр вырашыў гэтую праблему яшчэ ў 1911 годзе[21].

Эксперыментальная станцыя Ротамстэд, 1919—1933

Эксперыментальная станцыя Ротамстэд

У 1919 годзе Фішэр пачаў працаваць на эксперыментальнай станцыі Ротамстэд у Хартфардшыры, дзе застаўся на 14 гадоў. Яму прапанавалі пасаду ў лабараторыі Галтана ва Універсітэцкім каледжы Лондана пад кіраўніцтвам Карла Пірсана, але замест гэтага ён пагадзіўся на часовую працу ў Ротамстэд, каб даследаваць магчымасць аналізу велізарнай колькасці даных аб сельскагаспадарчых культурах, назапашаных з 1842 года з «Класічных палявых эксперыментаў». Ён прааналізаваў даныя, запісаныя на працягу многіх гадоў, і ў 1921 годзе апублікаваў «Даследаванні зменлівасці ўраджаю», яго першае прымяненне дысперсійнага аналізу (ANOVA)[22]. У 1928 годзе Джозэф Оскар Ірвін пачаў трохгадовую працу ў Ротамстэд і стаў адным з першых людзей, якія засвоілі інавацыі Фішэра. Паміж 1912 і 1922 гадамі Фішэр даследаваў (з дапамогай эўрыстычных доказаў) і значна папулярызаваў метад максімальнай праўдападобнасці[23].

У артыкуле Фішэра 1924 г. «Аб размеркаванні, якое ўтварае функцыі памылак некалькіх добра вядомых статыстык», прадстаўлены крытэрый хі-квадрат Пірсана і t-размеркаванне Ст'юдэнта Уільяма Госэта ў тым самым выглядзе, што і размеркаванне Гаўса, тут жа ён распрацаваў z-размеркаванне Фішэра, новы статыстычны метад, які часта ўжываецца як F-размеркаванне. Ён быў піянерам прынцыпаў планавання эксперыментаў, статыстыкі малых выбарак і аналізу рэчаісназначных даных.

У 1925 годзе ён апублікаваў «Статыстычныя метады для навуковых работнікаў», адну з самых уплывовых кніг XX-га стагоддзя па статыстычных метадах[24]. Метад Фішэра[25][26] — гэта метад зліцця даных або «мета-аналіз» (аналіз аналізаў). Гэтая кніга таксама папулярызавала р-значэнне, якое адыгрывае цэнтральную ролю ў яго падыходзе. Фішэр прапанаваў узровень p=0,05 у якасці мяжы статыстычнай значнасці, і прымяніў яго для нармальнага размеркавання (як двухбаковы крытэрый), атрымаўшы правіла двух стандартных адхіленняў[27]. Вартасць 1,96, прыблізнага значэння 97,5 перцэнтыля нармальнага размеркавання, якое выкарыстоўваецца ў тэорыі імавернасцей і статыстыцы, таксама ўзнікла ў гэтай кнізе.

«Значэнне для якога P = 0.05, або 1 к 20, роўна 1.96 ці амаль 2; зручна карыстацца гэтым значэннем як мяжой для вырашэння ці прызнаваць адхіленне значным».[28]

У Табліцы 1 кнігі ён даў больш дакладнае значэнне 1.959964[29].

У 1928 годзе Фішэр стаў першым, хто выкарыстаў ураўненні дыфузіі, каб паспрабаваць вылічыць размеркаванне частот алеляў і ацэнку генетычнага счэплівання ў папуляцыях метадам максімальнай праўдападобнасці[30].

У 1930 г. «Генетычная тэорыя натуральнага адбору» была ўпершыню апублікавана выдавецтвам Clarendon Press і прысвечана Леанарду Дарвіну. Гэта асноўная работа неадарвінаўскай сінтэтычнай тэорыі эвалюцыі[31], якая дапамагла акрэсліць папуляцыйную генетыку, заснаваную Фішэрам разам з Сьюалам Райтам і Дж. Б. С. Голдэйнам, і аднавіла незаўважаную ідэю Дарвіна пра палавы адбор[32] .

Адзін з улюбёных афарызмаў Фішэра: «Натуральны адбор — гэта механізм стварэння надзвычай высокай ступені неімавернасці»[33].

Слава Фішэра расла, і ён пачаў шмат падарожнічаць і чытаць лекцыі. У 1931 годзе ён правёў шэсць тыдняў у статыстычнай лабараторыі ў каледжы штата Аява, дзе чытаў тры лекцыі на тыдзень і сустракаўся з многімі амерыканскімі статыстыкамі, у тым ліку з Джорджам Снедэкорам. Зноў вярнуўся туды ў 1936 годзе.

Універсітэцкі каледж Лондана, 1933—1943

У 1933 годзе Фішэр стаў кіраўніком кафедры еўгенікі Лонданскага ўніверсітэцкага каледжа[34]. У 1934 годзе стаў рэдактарам Annals of Eugenics (цяпер называецца Annals of Human Genetics).

У 1935 годзе ён апублікаваў «Планаванне эксперыментаў», які быў «таксама фундаментальным, [і спрыяў] статыстычнаму метаду і яго ўжыванню… Матэматычнае абгрунтаванне метадаў не падкрэслівалася, а доказы часта толькі намячаліся або ўвогуле апускаліся… [Гэта] прымусіла Генры Мана запоўніць прабелы строгай матэматычнай апрацоўкай»[24][35] . У гэтай кнізе Фішэр таксама акрэсліў дэгустацыю чая лэдзі, цяпер вядомую схему статыстычнага рандамізаванага эксперыменту, які выкарыстоўвае дакладны крытэрый Фішэра і з’яўляецца першым апісаннем паняцця Фішэра аб нулявой гіпотэзе[36][37].

У тым жа годзе ён апублікаваў артыкул пра фідуцыяльны вывад[38][39] і прымяніў яго для задачы Берэнса-Фішэра, рашэннем якой, прапанаваным спачатку Вальтэрам Берэнсам, а некалькімі гадамі пазней Фішэрам, было размеркаванне Берэнса-Фішэра.

У 1936 ён прадставіў набор даных кветак касача як прыклад для дыскрымінантнага аналізу[40].

У сваёй працы 1937 г. «Хваля прасоўвання выгадных генаў» ён прапанаваў ураўненне Фішэра ў кантэксце папуляцыйнай дынамікі для апісання прасторавага распаўсюджвання выгаднага алеля і даследаваў яго рашэнні[41]. З гэтага таксама паўстала ўраўненне Фішэра-Калмагорава[42]. У 1937 годзе ён наведаў Індыйскі статыстычны інстытут у Калькуце і аднаго яго супрацоўніка, які працаваў няпоўны працоўны дзень, П. Ч. Махаланобіса, часта вяртаючыся, каб заахвоціць яго развіццё. Ён быў ганаровым госцем на 25-годдзі інстытута ў 1957 годзе, калі ў ім было 2000 супрацоўнікаў[43].

У 1938 годзе Фішэр і Фрэнк Ейтс апісалі ператасоўку Фішэра-Ейтса ў сваёй кнізе «Статыстычныя табліцы для біялагічных, сельскагаспадарчых і медыцынскіх даследаванняў»[44]. Для апісання алгарытму выкарыстоўваліся аловак і папера; табліца выпадковых лікаў забяспечвала выпадковасць.

Кембрыджскі ўніверсітэт, 1943—1956

У 1943 г. разам з Аляксандрам Корбетам і Карынгтанам Вільямсам ён апублікаваў артыкул аб адноснай распаўсюджанасці відаў, у якім распрацаваў лагарыфмічнае размеркаванне каб адпавядаць двум розным наборам даных аб распаўсюджанасці[45][46][47]. У тым жа годзе ён заняў пасаду кіраўніка на кафедры генетыкі імя Бэлфара, дзе ў 1948 годзе пачаў працаваць італьянскі даследчык Луіджы Лука Кавалі-Сфорца, які заснаваў падраздзяленне генетыкі бактэрый.

У 1936 годзе Фішэр выкарыстаў крытэрый хі-квадрат Пірсана для аналізу даных Мендэля і прыйшоў да высновы, што вынікі Мендэля былі занадта дасканалымі, мяркуючы, што ў даныя былі ўнесены карэктывы (наўмысныя або несвядомыя), каб назіранні адпавядалі гіпотэзе[48]. Пазнейшыя аўтары сцвярджалі, што аналіз Фішэра быў памылковым, прапаноўваючы розныя статыстычныя і батанічныя тлумачэнні лікаў Мендэля[49][50]. У 1947 годзе Фішэр разам з Сірылам Дарлінгтанам заснаваў часопіс Heredity, а ў 1949 годзе апублікаваў «Тэорыю інбрыдынгу».

У 1950 годзе Фішэр апублікаваў «Частоты генаў у кліне, якія вызначаюцца адборам і дыфузіяй»[51]. Ён распрацаваў вылічальныя алгарытмы для аналізу даных са сваіх збалансаваных эксперыментальных планаў[52], што ў розных выданнях і перакладах стала стандартным даведнікам для навукоўцаў у многіх дысцыплінах. У экалагічнай генетыцы ён і Эдмунд Форд паказалі, што сіла натуральнага адбору значна мацнейшая, чым меркавалася, і многія экагенетычныя сітуацыі (напрыклад, палімарфізм) падтрымліваюцца сілай адбору.

У гэты час ён таксама працаваў над супастаўленнем храмасом мышэй, разводзячы іх у лабараторыях у сваім доме[53].

Фішэр публічна выступіў супраць даследавання 1950 года, якое паказала, што курэнне тытуню выклікае рак лёгкіх, сцвярджаючы, што карэляцыя не азначае прычынна-выніковай сувязі[54][55][56][57][58][59]. Цытуючы яго біёграфаў Ейтса і Мазера, «была выказана здагадка, што той факт, што Фішэр быў наняты ў якасці кансультанта тытунёвымі фірмамі ў гэтай спрэчцы, ставіць пад сумнеў каштоўнасць яго аргументаў. Гэта няправільная ацэнка чалавека. Ён быў не супраць прыняць фінансавую ўзнагароду за сваю працу, але прычынай яго цікавасці, несумненна, была яго нелюбоў і недавер да пурытанскіх тэндэнцый усіх відаў; і, магчыма, асабістае суцяшэнне, якое ён заўсёды знаходзіў у тытуні[60]». Іншыя выказалі здагадку, што яго аналіз быў прадузяты праз прафесійныя канфлікты і яго ўласную любоў да курэння[61], бо ён быў заўзятым курцом трубкі[62].

У 1953 г. ён прачытаў круніянскую лекцыю па папуляцыйнай генетыцы[63].

Узімку 1954—1955 гадоў Фішэр сустрэўся з Дэбабрата Басу, індыйскім статыстыкам, які ў 1988 годзе напісаў: «Сваім доказам сэр Рональд спрабаваў знайсці кампраміс паміж двума полюсамі статыстыкі — Берклі і Баесам[64]. Мае намаганні зразумець гэты кампраміс Фішэра прывялі мяне да прынцыпу праўдападобнасці[65]».

Адэлаіда, 1957—1962

Мемарыяльная дошка над рэшткамі Фішэра ў саборы Святога Пятра, Адэлаіда

У 1957 годзе Фішэр на пенсіі эміграваў у Аўстралію, дзе працаваў старэйшым навуковым супрацоўнікам у аўстралійскай навукова-прамысловай даследчай арганізацыі Садружнасці (CSIRO) ў Адэлаідзе, Паўднёвая Аўстралія[66]. У гэты час ён працягваў адмаўляць шкоду тытуню і прыцягнуў да сваёй справы нямецкага еўгеніка Отмара фон Фершуэра[62].

Пасля аперацыі па выдаленні раку тоўстай кішкі ён памёр ад пасляаперацыйных ускладненняў у шпіталі Каралевы Елізаветы ў Адэлаідзе ў 1962 годзе[66][62]. Яго астанкі пахаваны ў Саборы Святога Пятра ў Адэлаідзе[66].

Спадчына

Хвост паўліна ў палёце, класічны прыклад Фішэравай разбежнасці

Сярод дактарантаў Фішэра Уолтэр Бодмер[67], Дэвід Джон Фіні, Эбенезер Лэйнг[68][67], Мэры Фрэнсіс Лаян[69] і Кальямпудзі Радхакрышна Раа[67]. Нягледзячы на тое, што Фішэр быў вядомым праціўнікам баесаўскай статыстыкі, ён быў першым, хто выкарыстаў тэрмін «баесаўскі» ў 1950 годзе[70]. Генетычная тэорыя натуральнага адбору 1930 года часта цытуецца ў кнігах па біялогіі, у ёй акрэсліваюцца многія важныя канцэпцыі, такія як:

  • Бацькоўскі ўнёсак — любыя бацькоўскія выдаткі (час, энергія і г.д.), якія прыносяць карысць аднаму нашчадку за кошт здольнасці бацькоў інвеставаць у іншыя кампаненты прыстасаванасці[71][72].
  • Фішэрава разбежнасць, каб патлумачыць, як імкненне да фенатыпічнай прыкметы ў аднаго полу ў спалучэнні з прыкметай у іншага полу (напрыклад, хвост паўліна) стварае эвалюцыйную гіпертрафію прыкметы.
  • Прынцып Фішэра, які тлумачыць, чаму ў прыродзе прапорцыя палоў збольшага 1:1.
  • Рэпрадукцыйная каштоўнасць, якая вымярае ўклад асобіны пэўнага ўзросту ў будучы рост папуляцыі[73][74].
  • Фундаментальная тэарэма натуральнага адбору Фішэра, якая сцвярджае, што «хуткасць павелічэння прыстасаванасці кожнага арганізма ў які-кольвек час роўная генетычнай дысперсіі яго прыстасаванасці ў гэты час»[75].
  • Геаметрычная мадэль Фішэра — эвалюцыйная мадэль уплыву памеру эфекту на прыстасаванасць спантанных мутацый, прапанаваная Фішэрам для тлумачэння размеркавання эфектаў мутацый, якія могуць спрыяць адаптыўнай эвалюцыі[76].
  • Гіпотэза сексуальнага сына, якая мяркуе, што cамкі могуць выбіраць прывабных мужчын толькі таму, што яны прывабныя, такім чынам павялічваючы прывабнасць сваіх сыноў, якія прыцягваюць больш уласных партнёрак. Гэта супярэчыць тэорыям выбару партнёра самкай, заснаванымі на здагадцы, што самкі выбіраюць прывабных самцоў, бо прывабныя рысы карэлююць з жыццяздольнасцю самца[77].
  • Мімікрыя — падабенства аднаго віду да другога, якое абараняе адзін ці абодва віды.
  • Эвалюцыя дамінантнасці — сувязь паміж алелямі аднаго гена, пры якой уплыў на фенатып аднаго алеля маскіруе ўклад другога алеля ў тым самым локусе[78].
  • Гетэразіготная перавага[75], якая, як было пазней выяўлена, часта грае ролю ў генетычным палімарфізме.
  • Дэманстрацыя таго, што імавернасць мутацыі, якая павялічвае прыстасаванасць арганізма, памяншаецца прапарцыянальна велічыні мутацыі і што большыя папуляцыі генетычна разнастайнейшыя, таму яны маюць большы шанец на выжыванне.

Фішэр таксама вядомы за:

  • Лінейны дыскрымінантны аналіз — абагульненне лінейнага дыскрымінанта Фішэра[40][79] .
  • Інфармацыя Фішэра, гл. таксама алгарытм ацэнкі, таксама вядомы як ацэнка Фішэра, і мінімальная інфармацыя Фішэра, — варыяцыйны прынцып, які пры ўжыванні з належнымі абмежаваннямі, неабходнымі для спраўджання эмпірычна вядомых чаканняў, вызначае найлепшае размеркаванне імавернасці, якое характарызуе сістэму[80].
  • F-размеркаванне часта ўзнікае як нулявое размеркаванне статыстычнага крытэрыю, асабліва пры дысперсійным аналізе.
  • Тэарэма Фішэра–Тыпета–Гнедэнкі
  • Размеркаванне Фішэра–Тыпета
  • Алгарытм ператасоўкі Фішэра–Ейтса
  • Размеркаванне фон Мізеса–Фішэра[81]
  • Зваротная імавернасць — тэрмін, які Фішэр выкарыстаў у 1922 годзе, у кантэксце «фундаментальнага парадоксу зваротнай імавернасці» як крыніцы блытаніны паміж статыстычнымі тэрмінамі, якія азначаюць сапраўднае значэнне, якое падлягае ацэнцы, і фактычным значэннем, атрыманым шляхам ацэнкі, для якога магчымая хібнасць[82] .
  • Няроўнасць Фішэра[83]
  • Дастатковая статыстыка — статыстыка дастатковая ў дачыненні да статыстычнай мадэлі і звязанага з ёй невядомага параметра, калі «ніякая іншая статыстыка, якую можна вылічыць з той жа выбаркі, не дае дадатковай інфармацыі адносна значэння параметра»[84].
  • Нецэнтральнае гіпергеаметрычнае размеркаванне Фішэра — абагульненне гіпергеаметрычнага размеркавання, дзе верагоднасці выбаркі мадыфікуюцца вагавымі каэфіцыентамі.
  • t-размеркаванне Ст'юдэнта, якое шырока выкарыстоўваецца ў статыстыцы[85][86].
  • Канцэпцыя дапаможнай статыстыкі і паняцце (прынцып дапаможнасці), што трэба абумоўліваць дапаможную статыстыку.

Асабістае жыццё і перакананні

Вітраж (цяпер выдалены) у сталовай каледжа Кіз у Кембрыджы ў гонар Рональда Фішэра. На ім адлюстраваны лацінскі квадрат, які Фішэр апісваў у «Планаванні эксперыментаў».

Фішэр ажаніўся з Эйлін Гінэс, ад якой у яго было два сыны і шэсць дачок[18]. Яго шлюб распаўся падчас Другой сусветнай вайны, і яго старэйшы сын Джордж, лётчык, загінуў у баі[87]. Яго дачка Джоан, якая напісала біяграфію свайго бацькі, выйшла замуж за статыстыка Джорджа Бокса[88].

Па словах Ейтса і Мазера, «яго вялікая сям’я, у прыватнасці, якая выхоўвалася ва ўмовах вялікіх фінансавых цяжкасцяў, была асабістым выражэннем яго генетычных і эвалюцыйных перакананняў»[60]. Фішэр быў адзначаны сваёй лаяльнасцю і лічыўся патрыётам, сябрам Царквы Англіі, палітычным кансерватарам, а таксама навуковым рацыяналістам. Ён заслужыў рэпутацыю нядбайнага да вопраткі чалавека і быў правобразам рассеянага прафесара. Ален Ор апісвае яго ў Boston Review як «глыбока набожнага англіканца, які, паміж заснаваннем сучаснай статыстыкі і папуляцыйнай генетыкі, пісаў артыкулы для царкоўных часопісаў»[89]. У 1955 годзе ў перадачы «Навука і хрысціянства»[60] ён сказаў:

" Звычка выказваць абстрактныя дагматычныя сцверджанні, вядома, не паходзіць з вучэння Ісуса, але была шырока распаўсюджанай хібай рэлігійных настаўнікаў у пазнейшыя стагоддзі. Я не думаю, што хрысціянская цнота веры павінна азначаць лёгкавернае прыняцце ўсіх падобных набожных сцверджанняў. Маладому верніку трэба шмат самападману, каб пераканаць сябе, што ён ведае тое, пра што насамрэч ведае, што неасвечаны. Безумоўна, гэта крывадушнасць, ад якой нас яўна перасцерагалі. "

Фішэр быў задзейнічаны ў працы Таварыства псіхічных даследаванняў[90][91].

Погляды на расу

Паміж 1950 і 1951 гадамі Фішэра разам з іншымі вядучымі генетыкамі і антраполагамі яго часу папрасілі пракаментаваць заяву, якую рыхтавала ЮНЕСКА на тэму «Прырода расы і расавых адрозненняў». Заява разам з каментарамі і крытыкай вялікай колькасці навукоўцаў, у тым ліку Фішэра, апублікаваная ў кнізе «Канцэпцыя расы: вынікі расследавання»[92].

Фішэр быў адным з чатырох навукоўцаў, якія выступілі супраць гэтай заявы. Паводле яго ўласных слоў, пазіцыя Фішэра грунтуецца на «адным фундаментальным пярэчанні супраць Заявы», якое «разбурае сам дух усяго дакумента». Ён лічыць, што чалавечыя групы моцна адрозніваюцца «паводле сваёй прыроджанай здольнасці да інтэлектуальнага і эмацыйнага развіцця» і робіць з гэтага выснову, што «практычная міжнародная праблема заключаецца ў тым, каб навучыцца дружна дзяліцца рэсурсамі гэтай планеты з асобамі матэрыяльна рознай прыроды, і што гэтая праблема загароджваецца цалкам добранамернымі намаганнямі звесці да мінімуму рэальныя адрозненні, якія існуюць»[93][94][95].

Меркаванні Фішэра ўдакладняюцца яго больш падрабязнымі каментарамі да раздзела 5 заявы, якія датычацца псіхічных адрозненняў паміж расамі. Раздзел 5 заканчваецца наступным чынам:

" З навуковага пункту гледжання, аднак, мы зразумелі, што любая агульная псіхалагічная характарыстыка, хутчэй за ўсё, звязана з агульным гістарычным і сацыяльным фонам, і што такія характарыстыкі могуць зацямняць той факт, што ў розных папуляцыях, якія складаюцца з многіх тыпаў людзей, можна знайсці прыблізна аднолькавы дыяпазон тэмпераменту і інтэлекту[92]:14. "

З усёй заявы ў раздзеле 5 зафіксаваныя найбольш радыкальныя пункты гледжання. Было зафіксавана, што «стаўленне Фішэра… такое ж, як у Мёлера і Сцёртэванта»[92]:56. Крытыка Мёлера была запісаная больш падрабязна і было адзначана, што яна «прадстаўляе важны кірунак ідэй»:

" Я цалкам згодны з галоўнай мэтай артыкула ў цэлым, якая, я так разумею, заключаецца ў тым, каб выявіць адносную нязначнасць такіх генетычных псіхічных адрозненняў якія могуць існаваць паміж расамі, у параўнанні з важнасцю псіхічных адрозненняў (паміж асобамі а таксама паміж народамі), выкліканых традыцыямі, навучаннем і іншымі аспектамі навакольнага асяроддзя. Аднак, у сувязі з прызнаным існаваннем некаторых фізічна выяўленых спадчынных адрозненняў прыкметнага характару паміж сярэднімі або медыянамі рас, было б дзіўна, калі б не існавалі таксама некаторыя спадчынныя адрозненні паміж гэтымі сярэднімі або медыянамі, якія б уплывалі на псіхічныя асаблівасці, якія развіваюцца ў пэўным асяроддзі. У той жа час, гэтыя разумовыя адрозненні звычайна могуць быць няважнымі ў параўнанні з адрозненнямі паміж асобамі адной расы... Для пераважнай большасці генетыкаў здаецца абсурдным меркаванне, што псіхалагічныя характарыстыкі падпарадкоўваюцца зусім іншым законам спадчыннасці або развіцця, чым іншыя біялагічныя характарыстыкі. Нягледзячы на тое, што на першыя характарыстыкі нашмат больш, чым на другія, уплывае асяроддзе ў выглядзе мінулага вопыту, яны павінны мець вельмі складаную генетычную аснову[92]:52. "

Словы Фішэра былі працытаваныя наступным чынам:

" Калі вы просіце заўваг і прапаноў, мне прыйшла ў галаву адна, на жаль, фундаментальнага характару, а акурат тое, што Заява ў яе цяперашнім выглядзе, здаецца, праводзіць адрозненне паміж целам і розумам людзей, што, я думаю, беспадстаўна. Мне здаецца несумненным, што генныя адрозненні, якія ўплываюць на рост або фізіялагічнае развіццё арганізма, звычайна аднолькава ўплываюць на прыроджаныя схільнасці і здольнасці розуму. Фактычна, я павінен сказаць, змяняючы выснову (2) на старонцы 5, што «Даступныя навуковыя веды даюць трывалую аснову меркаваць, што групы чалавецтва адрозніваюцца сваёй прыроджанай здольнасцю да інтэлектуальнага і эмацыйнага развіцця», бачачы, што такія групы адрозніваюцца, несумненна, вельмі вялікай колькасцю сваіх генаў[92]:56. "

Фішэр таксама скончыў ліст 1954 года да Рэджынальда Гейтса, генетыка канадскага паходжання, які сцвярджаў, што розныя расавыя групы гэта розныя віды, словамі:

" Мне шкада, што ў Паўночнай Амерыцы вядзецца прапаганда на карысць метысацыі, бо я ўпэўнены, што гэта не прынясе нічога, акрамя шкоды. Хіба гэта за межамі чалавечых намаганняў, каб даць і справядліва кіраваць роўнымі правамі для ўсіх грамадзян, не падманваючы сябе, што гэта эквівалентныя рэчы?[96] "

Амаль ва ўсіх працах Фішэра абмяркоўваюцца чалавечыя папуляцыі або чалавецтва ў цэлым без спасылкі на расу ці пэўныя расавыя групы, і ніводная з яго прац відавочна не падтрымлівае ідэю расавай перавагі або перавагі белай расы[96]. Фішэр меў блізкія стасункі з індыйскім статыстыкам Махаланобісам і зрабіў значны ўклад у развіццё Індыйскага статыстычнага інстытута; а аспірантамі Фішэра былі Уолтэр Бодмер, дзіця яўрэйска-нямецкіх бацькоў, які ў маладосці ўцёк з нацысцкай Германіі, і Эбенезер Лэйнг, афрыканскі генетык з Ганы[96]. Дэніэл Кеўлес, амерыканскі гісторык навукі, ахарактарызаваў Фішэра як «антырасісцкага кансерватара»[96]. Тым не менш, брытанскі гісторык Роберт Дж. Эванс, пішучы ў The New Statesman, сцвярджаў, што погляды Фішэра на еўгеніку і яго апазіцыя да заявы ЮНЕСКА аб генетычных расавых адрозненнях сведчыць пра расізм[97].

Еўгеніка

У якасці сцюарда на першай Міжнароднай еўгенічнай канферэнцыі, 1912 г.

У 1911 годзе Фішэр стаў старшынёй-заснавальнікам Таварыства еўгенікі Кембрыджскага ўніверсітэта, сярод іншых членаў-заснавальнікаў якога былі Джон Мейнард Кейнс, Рэджынальд Панет і Гарацый Дарвін. Пасля таго, як улетку 1912 г. члены Кембрыджскага таварыства, у тым ліку Фішэр, кіравалі Першым міжнародным кангрэсам еўгенікі ў Лондане, усталявалася іх сувязь з Брытанскім таварыствам еўгенікі[98]. Фішэр разглядаў еўгеніку як рашэнне надзённых сацыяльных і навуковых праблем, якія ахоплівалі і абумоўлівалі яго цікавасць як да генетыкі, так і да статыстыкі. Падчас Першай сусветнай вайны Фішэр пачаў пісаць рэцэнзіі на кнігі для The Eugenics Review і падахвоціўся браць на сябе ўсе такія рэцэнзіі для часопіса, быў наняты на няпоўны працоўны дзень.

Апошняя трэць «Генетычнай тэорыі натуральнага адбору» была засяроджана на еўгеніцы, прыпісваючы падзенне цывілізацый зніжэнню нараджальнасці іх вышэйшых класаў, і выкарыстоўвала даныя брытанскага перапісу 1911 года, каб паказаць адваротную залежнасць паміж нараджальнасцю і сацыяльным класам, што было часткова звязана, як сцвярджаў Фішэр, са зніжэннем фінансавых выдаткаў і, такім чынам, павышэннем сацыяльнага статусу маладзетных сем’яў. Ён прапанаваў скасаваць надбаўкі шматдзетным сем’ям з надбаўкамі прапарцыйнымі заробку бацькі[99][100][101]. Ён служыў у некалькіх афіцыйных камітэтах па прасоўванні еўгенікі, у тым ліку ў Камітэце па легалізацыі еўгенічнай стэрылізацыі, які распрацаваў законапраект, накіраваны на абмежаванне нараджальнасці «ў высокай ступені разумова абмежаваных… якія складаюць дзесятую частку ўсяго насельніцтва». Было прапанавана, што гэтая палітыка дазволіць добраахвотную стэрылізацыю, і Фішэр быў супраць ідэі прымусовай стэрылізацыі[102][103].

Пачынаючы з 1934 года, Фішэр расчараваўся ў Таварыстве еўгенікі праз занепакоенасць тым, што яго дзейнасць усё больш нацэлена ў палітычным, а не ў навуковым кірунку; ён афіцыйна аддзяліўся ад Таварыства ў 1941 годзе[96].

Фішэр трымаўся прыхільнага стаўлення да еўгенікі нават пасля Другой сусветнай вайны, калі напісаў паказанні на карысць звязанага з нацыстамі еўгеніка Отмара фон Фершуэра, вучнем якога быў Ёзеф Менгеле, які праводзіў эксперыменты ў Асвенціме. Фішэр пісаў, што хаця нацысты выкарыстоўвалі працы Фершуэра для навуковай падтрымкі сваёй ідэалогіі, гэта было «хутчэй няшчасцем [Фершуэра], чым яго віной, што расавая тэорыя была часткай нацысцкай ідэалогіі», і што ён не сумняваўся, што нацыянал-сацыялістычная партыя, «нягледзячы на свае забабоны», таксама «шчыра жадала прынесці карысць нямецкаму расаваму фонду, асабліва шляхам ліквідацыі відавочна непаўнацэнных», і што ён акажа «сваю падтрымку такому руху», аднак гэта можа быць зроблена праз добраахвотную стэрылізацыю, а не пакаранне[96][104]. Цягам дзесяцігоддзяў ён вёў вялікую перапіску з фон Фершуэрам, якая захоўваецца ва ўніверсітэце Адэлаіды[62].

Прызнанне

Ацэнка навуковых заслуг

Фішэр быў абраны ў Каралеўскае таварыства ў 1929 годзе. У 1952 годзе каралева Лізавета II прызначыла яму званне рыцара-бакалаўра, і ў 1958 годзе Лонданскае Лінееўскае таварыства ўзнагародзіла яго медалём Дарвіна-Уолеса.

Ён атрымаў медаль Коплі і Каралеўскі медаль, быў запрошаным дакладчыкам Міжнароднага кангрэсу матэматыкаў (ICM) у 1924 годзе ў Таронта і ў 1928 годзе ў Балонні[105].

У 1950 годзе Морыс Уілкс і Дэвід Уілер выкарысталі вылічальную машыну EDSAC для развязання дыферэнцыяльнага ўраўнення з частотамі генаў, выкладзенымі ў артыкуле Рональда Фішэра[106]. Гэта было першае выкарыстанне камп’ютара для задачы ў галіне біялогіі. Размеркаванне Кента (таксама вядомае як размеркаванне Фішэра-Бінгема) было названа ў гонар яго і Крыстафера Бінгема ў 1982 годзе, а ядро ​​Фішэра было названа ў гонар Фішэра ў 1998 годзе[107].

R. A. Fisher Award and Lectureship — штогадовая лекцыйная прэмія паўночнаамерыканскага Камітэта прэзідэнтаў статыстычных таварыстваў (COPSS), заснаваная ў 1963 годзе, пакуль у 2020 годзе назва не была зменена на прэмію COPSS Distinguished Achievement Award and Lectureship. 28 красавіка 1998 года малая планета 21451 Фішэр была названая ягоным імем[108] .

У 2010 годзе Кафедра статыстычнай генетыкі Р. А. Фішэра (англ.: R.A. Fisher Chair in Statistical Genetics) была створана ва Універсітэцкім каледжы Лондана каб прызнаць надзвычайны ўклад Фішэра як у статыстыку, так і ў генетыку.

Андэрс Халд назваў Фішэра «геніем, які практычна ў адзіночку стварыў асновы сучаснай статыстычнай навукі»[7], у той час як Рычард Докінз назваў яго «найвялікшым біёлагам з часоў Дарвіна»:

" Ён быў не толькі самым арыгінальным і канструктыўным са стваральнікаў неадарвінаўскага сінтэзу, Фішэр таксама быў бацькам сучаснай статыстыкі і планавання эксперыментаў. Такім чынам, можна сказаць што ён даў даследчыкам у галіне біялогіі і медыцыны найбольш важныя даследчыя прылады, а таксама сучасную версію цэнтральнай тэарэмы біялогіі[109]. "

Джэфры Мілер сказаў пра яго:

" Для біёлагаў ён быў архітэктарам «сучаснага сінтэзу», які выкарыстоўваў матэматычныя мадэлі для інтэграцыі мендэлеўскай генетыкі з тэорыямі селекцыі Дарвіна. Для псіхолагаў Фішэр быў вынаходнікам розных статыстычных крытэрыяў, якія да гэтага часу павінны выкарыстоўвацца, калі гэта магчыма, у псіхалагічных часопісах. Для фермераў Фішэр быў заснавальнікам эксперыментальных сельскагаспадарчых даследаванняў, які выратаваў мільёны людзей ад голаду дзякуючы праграмам рацыянальнай селекцыі сельскагаспадарчых культур[110]. "

Пераацэнка яго спрэчных поглядаў на расу і еўгеніку

У чэрвені 2020 года каледж Гонвіл-энд-Кіз абвясціў, што вітраж 1989 года, прысвечаны працы Фішэра, будзе выдалены праз яго сувязь з еўгенікай[111]. У тым жа месяцы кампанія Rothamsted Research выпусціла заяву, у якой асуджаецца ўдзел Фішэра ў еўгеніцы, і заявіла, што «Rothamsted Research і Lawes Agricultural Trust катэгарычна адмаўляюцца ад выкарыстання псеўданавуковых аргументаў для падтрымкі расісцкіх або дыскрымінацыйных поглядаў». Жылы корпус, пабудаваны ў 2018 годзе і раней названы яго імем, пазней быў перайменаваны[112]. Універсітэцкі каледж Лондана таксама вырашыў выдаліць яго імя з Цэнтра вылічальнай біялогіі[113].

Бібліяграфія

Поўная бібліяграфія навукоўца знаходзіцца ў бібліятэцы універсітэта Адэлаіды (Аўстралія)[114]:

Выбраныя артыкулы

Кнігі

  • Statistical Methods for Research Workers (1925) ISBN 0-05-002170-2.
  • The Genetical Theory of Natural Selection (1930) ISBN 0-19-850440-3.
  • The design of experiments (1935) ISBN 0-02-844690-9
  • Statistical tables for biological, agricultural and medical research (1938, сааўтар: Frank Yates)
  • The theory of inbreeding (1949) ISBN 0-12-257550-4, ISBN 0-05-000873-0
  • Contributions to mathematical statistics, John Wiley, (1950)
  • Statistical methods and scientific inference (1956) ISBN 0-02-844740-9
  • Collected Papers of R.A. Fisher (1971—1974). Five Volumes. University of Adelaide. ISBN 0-909688-00-1, 090968801X, 0909688028, 0909688036, 0909688044

Зноскі

  1. ↑ Find a Grave — 1996.
  2. ↑ (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
  3. ↑ Lundy D. R. The Peerage
  4. ↑ Sir Ronald Aylmer Fisher in The Pontifical Academy of Sciences
  5. ↑ NNDB — 2002.
  6. ↑ Sir Ronald Aylmer Fisher. Encyclopaedia Britannica.
  7. 1 2 3 Hald, Anders (1998). A History of Mathematical Statistics. New York: Wiley. ISBN 978-0-471-17912-2.
  8. ↑ Edwards, A. W. F. (2011). "Mathematizing Darwin". Behavioral Ecology and Sociobiology. 65 (3): 421–430. doi:10.1007/s00265-010-1122-x. PMC 3038233. PMID 21423339.
  9. ↑ Russell, E. John Russell. Sir Ronald Fisher. MacTutor History of Mathematics archive. Праверана 23 August 2017.
  10. ↑ Ronald A Fisher. UCL Division of Biosciences (13 лютага 2019). Праверана 12 сакавіка 2021.
  11. 1 2 Heritage: The Hampstead years of Sir Ronald Aylmer Fisher — most significant British statistician of the 20th century Архівавана 4 сакавіка 2016. hamhigh.co.uk
  12. ↑ Fisher biography history.mcs.st-andrews.ac.uk
  13. ↑ Box, R. A. Fisher, pp. 8-16
  14. ↑ Aldrich, John. A Blue Plaque for Ronald Fisher's Childhood Home. Economics, Soton University. Soton.ac.uk. Праверана 9 December 2013.
  15. ↑ Box, Joan Fisher; Edwards, A. W. F. (2005). "Fisher, Ronald Aylmer". F isher, R onald a ylmer. Encyclopedia of Biostatistics. John Wiley & Sons. doi:10.1002/0470011815.b2a17045. ISBN 978-0470849071..
  16. ↑ The Historical Register of the University of Cambridge, Supplement, 1911—1920
  17. ↑ Fisher, R. A. (1915). "The evolution of sexual preference". Eugenics Review. 7 (3): 184–192. PMC 2987134. PMID 21259607.
  18. 1 2 Box, R. A. Fisher, pp. 35-50
  19. ↑ Fisher, Ronald A. (1918). "The Correlation Between Relatives on the Supposition of Mendelian Inheritance". Transactions of the Royal Society of Edinburgh. 52 (2): 399–433. doi:10.1017/s0080456800012163. S2CID 181213898.
  20. ↑ Box, R. A. Fisher, pp. 50-61
  21. ↑ R A Fisher: the life of a scientist Preface www-history.mcs.st-and.ac
  22. ↑ Fisher, Ronald A. (1921). "On the "Probable Error" of a Coefficient of Correlation Deduced from a Small Sample". Metron. 1: 3–32.
  23. ↑ Pfanzagl, Johann; Hamböker, R. (1994). Parametric statistical theory. Berlin: Walter de Gruyter. pp. 207–208. ISBN 978-3-11-013863-4.
  24. 1 2 Conniffe, Denis (1991). "R.A. Fisher and the development of statistics – a view in his centenary year". Journal of the Statistical and Social Inquiry Society of Ireland. 26 (3): 55–108.
  25. ↑ Fisher, R.A. (1925). Statistical Methods for Research Workers. Oliver and Boyd (Edinburgh). ISBN 978-0-05-002170-5.
  26. ↑ Fisher, R.A.; Fisher, R. A (1948). "Questions and answers #14". The American Statistician. 2 (5): 30–31. doi:10.2307/2681650. JSTOR 2681650.
  27. ↑ Dallal, Gerard E. (2012). The Little Handbook of Statistical Practice. Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 11 чэрвеня 2019. Праверана 4 сакавіка 2023.
  28. ↑ Fisher, Ronald (1925). Statistical Methods for Research Workers. Edinburgh: Oliver and Boyd. p. 46. ISBN 978-0-05-002170-5.
  29. ↑ Fisher, Ronald (1925). Statistical Methods for Research Workers. Edinburgh: Oliver and Boyd. ISBN 978-0-05-002170-5., Table 1
  30. ↑ Fisher, R. A.; Balmukand, B. (1928). "The estimation of linkage from the offspring of selfed heterozygotes". Journal of Genetics. 20: 79–92. doi:10.1007/bf02983317. S2CID 27688031.
  31. ↑ Grafen, Alan; Ridley, Mark (2006). Richard Dawkins: How A Scientist Changed the Way We Think. New York: Oxford University Press. p. 69. ISBN 978-0-19-929116-8.
  32. ↑ Sexual Selection and Summary of Population Genetics Accessed from uscs.edu 2 August 2015
  33. ↑ The Genetical Theory of Natural Selection. It was first reported in 1936 by Julian Huxley and often repeated in Huxley’s work (e.g., 1942, 1954) until it finally passed into the language unattributed through the writings of C. H. Waddington, Gavin de Beer, Ernst Mayr, and Richard Dawkins.
  34. ↑ Department History, Department of Statistics, University College London.
  35. ↑ Mann, H.B. (1949). Analysis and design of experiments: Analysis of variance and analysis of variance designs. New York: Dover. MR 0032177.
  36. ↑ Fisher, R. A. (1971) The Design of Experiments. Chapter II. The Principles of Experimentation, Illustrated by a Psycho-physical Experiment, Section 8. The Null Hypothesis
  37. ↑ OED quote: 1935 R. A. Fisher, The Design of Experiments ii. 19, «We may speak of this hypothesis as the 'null hypothesis'…the null hypothesis is never proved or established, but is possibly disproved, in the course of experimentation.»
  38. ↑ Fisher, R. A. (1935). "The fiducial argument in statistical inference". Annals of Eugenics. 8 (4): 391–398. doi:10.1111/j.1469-1809.1935.tb02120.x. hdl:2440/15222.
  39. ↑ R. A. Fisher's Fiducial Argument and Bayes' Theorem by Teddy Seidenfeld(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 21 красавіка 2012. Праверана 4 сакавіка 2023.
  40. 1 2 R. A. Fisher (1936). "The Use of Multiple Measurements in Taxonomic Problems" (PDF). Annals of Eugenics. 7 (2): 179–188. doi:10.1111/j.1469-1809.1936.tb02137.x. hdl:2440/15227. Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 12 красавіка 2011. Праверана 4 сакавіка 2023.Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 12 красавіка 2011. Праверана 4 сакавіка 2023.
  41. ↑ Fisher, R. A. (1937). "The wave of advance of advantageous genes". Annals of Eugenics (7): 353–369.
  42. ↑ Fisher 2.
  43. ↑ Box, R. A. Fisher, p. 337
  44. ↑ Fisher, Ronald A.; Yates, Frank (1948) [1938]. Statistical tables for biological, agricultural and medical research (3rd ed.). London: Oliver & Boyd. pp. 26–27. OCLC 14222135. Note: the 6th edition, ISBN 0-02-844720-4, is available on the web, but gives a different shuffling algorithm by C. R. Rao.
  45. ↑ Fisher, R. A.; Corbet, A. S.; Williams, C. B. (1943). "The relation between the number of species and the number of individuals in a random sample of an animal population". Journal of Animal Ecology. 12 (1): 42–58. doi:10.2307/1411. JSTOR 1411.
  46. ↑ Volkov, Igor; Banavar, Jayanth R.; Hubbell, Stephen P.; Maritan, Amos (2003). "Neutral theory and relative species abundance in ecology". Nature. Nature Portfolio. 424 (6952): 1035–1037. arXiv:q-bio/0504018. Bibcode:2003Natur.424.1035V. doi:10.1038/nature01883. ISSN 0028-0836. PMID 12944964. S2CID 695540.
  47. ↑ Williams, C. B. (1964). "Some Experiences of a Biologist with R. A. Fisher and Statistics". Biometrics. International Biometric Society (Wiley-Blackwell). 20 (2): 301–306. doi:10.2307/2528398. ISSN 0006-341X. JSTOR 2528398.
  48. ↑ Fisher, R. A. (1936). "Has Mendel's work been rediscovered?". Annals of Science. 1 (2): 115–126. doi:10.1080/00033793600200111. hdl:2440/15123.
  49. ↑ Franklin, Allan; Edwards, A. W. F.; Fairbanks, Daniel J.; Hartl, Daniel L.; Seidenfeld, Teddy (2008). Ending the Mendel-Fisher Controversy. University of Pittsburgh Press. ISBN 978-0822973409.
  50. ↑ Sturtevant, A. H. (2001). A History of Genetics. Cold Springs Harbor, New York: Cold Springs Harbor Laboratory Press. pp. 13–16. ISBN 978-0-87969-607-8.
  51. ↑ Fisher, R. A. (1950). "Gene Frequencies in a Cline Determined by Selection and Diffusion". Biometrics. 6 (4): 353–361. doi:10.2307/3001780. hdl:2440/15146. JSTOR 3001780. PMID 14791572.
  52. ↑ Box, R. A. Fisher, pp. 93-166
  53. ↑ William G. Hill, Trudy F.C. Mackay (1 August 2004). "D. S. Falconer and Introduction to Quantitative Genetics". Genetics. 167 (4): 1529–1536. doi:10.1093/genetics/167.4.1529. PMC 1471025. PMID 15342495.
  54. ↑ Fisher, Ronald (6 July 1957). Dangers of Cigarette-Smoking. The British Medical Journal. Vol. 2. London: British Medical Association. pp. 297–298. doi:10.1136/bmj.2.5035.43. JSTOR 25383068. PMC 1961712.
  55. ↑ Fisher, Ronald (3 August 1957). Dangers of Cigarette-Smoking. The British Medical Journal. Vol. 2. London: British Medical Association. pp. 297–298. doi:10.1136/bmj.2.5039.297-b. JSTOR 25383439. PMC 1961712.
  56. ↑ Fisher, Ronald (1958). Cigarettes, Cancer, and Statistics (PDF). The Centennial Review of Arts & Science. Vol. 2. East Lansing, Michigan: Michigan State University Press. pp. 151–166.
  57. ↑ Fisher, Ronald (1958). The Nature of Probability (PDF). The Centennial Review of Arts & Science. Vol. 2. East Lansing, Michigan: Michigan State University Press. pp. 261–274.
  58. ↑ Fisher, Ronald (12 July 1958). Lung Cancer and Cigarettes (PDF). Nature. Vol. 182. London: Nature Publishing Group. p. 108. Bibcode:1958Natur.182..108F. doi:10.1038/182108a0. PMID 13566198. S2CID 4222105.
  59. ↑ Fisher, Ronald (30 August 1958). Cancer and Smoking (PDF). Nature. Vol. 182. London: Nature Publishing Group. p. 596. Bibcode:1958Natur.182..596F. doi:10.1038/182596a0. PMID 13577916. S2CID 4172653.
  60. 1 2 3 Yates, F.; Mather, K. (1963). "Ronald Aylmer Fisher 1890–1962". Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society. 9: 91–129. doi:10.1098/rsbm.1963.0006.
  61. ↑ Stolley, Paul D (1991). "When genius errs: RA Fisher and the lung cancer controversy". American Journal of Epidemiology. 133 (5): 416–425. doi:10.1093/oxfordjournals.aje.a115904. PMID 2000852.
  62. 1 2 3 4 Keane, Daniel. Nazi scientist Otmar von Verschuer's correspondence with British biologist illuminates corruption of medicine. ABC News. Australian Broadcasting Corporation (31 жніўня 2022). Праверана 30 August 2022.
  63. ↑ Fisher, Ronald (9 September 1953). "Croonian Lecture – Population genetics". Proceedings of the Royal Society of London. Series B, Biological Sciences. 141 (905): 510–523. Bibcode:1953RSPSB.141..510F. doi:10.1098/rspb.1953.0058. PMID 13100409. S2CID 85157766.
  64. ↑ The term „Berkeley“ has several meanings, here. Basu refers to the leadership of Jerzy Neyman's department of statistics at the University of California at Berkeley in the world of frequentist statistics. Secondly, Basu alludes to the British philosopher George Berkeley who criticized the use of infinitesimals in mathematical analysis; Berkeley’s criticisms were answered by Thomas Bayes in a pamphlet.
  65. ↑ p. xvii in Ghosh (ed.)
  66. 1 2 3 Ronald Aylmer Fisher. South Australian Medical Heritage Society Inc..
  67. 1 2 3 Рональд Фішэр (англ.) у праекце «Матэматычная генеалогія».
  68. ↑ Newport, Melanie (2013). "African Society of Human Genetics 8th Scientific Meeting held in conjunction with the H3Africa Consortium, May 19th-21st 2013, Accra, Ghana" (PDF). The Galton Institute Newsletter (80): 7–8. Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 20 студзеня 2022. Праверана 8 сакавіка 2023.Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 20 студзеня 2022. Праверана 8 сакавіка 2023.
  69. ↑ Zimmer, Carl (29 May 2018). She Has Her Mother's Laugh: The Powers, Perversions, and Potential of Heredity. p. 419. ISBN 978-1101984604.
  70. ↑ Agresti, Alan; David B. Hichcock (2005). "Bayesian Inference for Categorical Data Analysis" (PDF). Statistical Methods & Applications. 14 (3): 298. doi:10.1007/s10260-005-0121-y. S2CID 18896230.
  71. ↑ Clutton-Brock, T.H. (1991). The Evolution of Parental Care. Princeton, NJ: Princeton U. Press. pp. 9.
  72. ↑ Trivers, R.L. (1972). "Parental investment and sexual selection". In Campbell, B. (рэд.). Sexual selection and the descent of man 1871–1971. Chicago, IL: Aldine. pp. 136–179. ISBN 978-0-435-62157-5.
  73. ↑ Grafen, A (2006). "A theory of Fisher's reproductive value". J Math Biol. 53 (1): 15–60. doi:10.1007/s00285-006-0376-4. PMID 16791649. S2CID 24916638.
  74. ↑ Etheridge, Alison M.; Barton, Nicholas H. (1 August 2011). "The Relation Between Reproductive Value and Genetic Contribution". Genetics. 188 (4): 953–973. doi:10.1534/genetics.111.127555. PMC 3176105. PMID 21624999.
  75. 1 2 Рональд Фішэр (1930) Генетычная тэорыя натуральнага адбору, Clarendon Press, Oxford
  76. ↑ Orr, Allen (2005). "The genetic theory of adaptation: a brief history". Nature Reviews Genetics. 6 (2): 119–127. doi:10.1038/nrg1523. PMID 15716908. S2CID 17772950.
  77. ↑ Kokko, Hanna; Brooks, Robert; Jennions, Michael D.; Morely, Josephine (17 February 2003). "The evolution of mate choice and mating biases". Proceedings of the Royal Society of London B: Biological Sciences. 270 (1515): 653–664. doi:10.1098/rspb.2002.2235. PMC 1691281. PMID 12769467.
  78. ↑ dominance(недаступная спасылка). Oxford Dictionaries Online. Oxford University Press. Архівавана з першакрыніцы 24 ліпеня 2016. Праверана 14 May 2014.
  79. ↑ McLachlan, G. J. (2004). Discriminant Analysis and Statistical Pattern Recognition. Wiley Series in Probability and Statistics. Wiley Interscience. doi:10.1002/0471725293. ISBN 978-0-471-69115-0. MR 1190469.
  80. ↑ B. R. Frieden, Science from Fisher Information, Cambridge University Press, Cambridge, England, 2004.
  81. ↑ Fisher, R. A. (1953). "Dispersion on a sphere". Proc. R. Soc. Lond. A. 217 (217): 295–305. Bibcode:1953RSPSA.217..295F. doi:10.1098/rspa.1953.0064. S2CID 123166853.
  82. ↑ Fisher, R. A. (1922). "On the Mathematical Foundations of Theoretical Statistics". Philos. Trans. R. Soc. London A. 222A: 309–368.
  83. ↑ Fisher, R. A. (1940). "An examination of the different possible solutions of a problem in incomplete blocks". Annals of Eugenics. 10: 52–75. doi:10.1111/j.1469-1809.1940.tb02237.x. hdl:2440/15239.
  84. ↑ Fisher, R.A. (1922). "On the mathematical foundations of theoretical statistics". Philosophical Transactions of the Royal Society A. 222 (594–604): 309–368. Bibcode:1922RSPTA.222..309F. doi:10.1098/rsta.1922.0009. JFM 48.1280.02. JSTOR 91208.
  85. ↑ Fisher, R. A. (1925). Applications of "Student's" distribution (PDF). Metron. Vol. 5. pp. 90–104..
  86. ↑ Walpole, Ronald; Myers, Raymond; Myers, Sharon; Ye, Keying (2002). Probability and Statistics for Engineers and Scientists (7th ed.). Pearson Education. p. 237. ISBN 978-81-7758-404-2.
  87. ↑ Box, R. A. Fisher, p. 396
  88. ↑ Box, Joan Fisher (1978) R. A. Fisher: The Life of a Scientist Preface, ISBN 0-471-09300-9
  89. ↑ Gould on God: Can religion and science be happily reconciled? bostonreview.net
  90. ↑ Carter, Chris (2012). Science and the Afterlife Experience: Evidence for the Immortality of Consciousness. Simon and Schuster. ISBN 978-1594774997.
  91. ↑ "(Research with Ronald Fisher)". Journal of the Society for Psychical Research. Society for Psychical Research. 44 (738): 392. 1967. The targets (one-figure numbers and letters of the alphabet) were pasted on the backs of visiting cards, which were put into random order either by shuffling or by the use of random number tables loaned us by Professor Sir Ronald Fisher.
  92. 1 2 3 4 5 The Race Concept: Results of an Inquiry. UNESCO (1952).
  93. ↑ Copeman, Philip (2008). God's First Fisherman. Cape Town. p. 124. ISBN 978-3634000714.
  94. ↑ Evans, Gavin (29 August 2019). Skin Deep: Journeys in the Divisive Science of Race. Simon and Schuster. ISBN 978-1786076236.
  95. ↑ Weissmark, Mona Sue (1 May 2020). The Science of Diversity. Oxford University Press. p. 24. ISBN 978-0190686369.
  96. 1 2 3 4 5 6 Bodmer, Walter; et., al. (2021). "The outstanding scientist, R.A. Fisher: his views on eugenics and race". Heredity. 126 (4): 565–576. doi:10.1038/s41437-020-00394-6. PMC 8115641. PMID 33452466.
  97. ↑ Evans, Richard J.. RA Fisher and the science of hatred (англ.). New Statesman (28 ліпеня 2020). Праверана 14 сакавіка 2022.
  98. ↑ Fisher Box, Joan (1978). R.A. Fisher, the life of a scientist. Wiley. pp. 26–27. ISBN 978-0-471-09300-8.
  99. ↑ Series 12. Sir Ronald Aylmer Fisher (1890–1962) Statistician and geneticist. Papers 1911–2005. Papers on Eugenics. 1911–1920, 1936. University of Adelaide. Праверана 7 September 2017.
  100. ↑ Norton, Bernard (27 April 1978). "A 'fashionable fallacy' defended". New Scientist. Fisher worked as he did because he was an ardent eugenist. (original italics) ... Careful study of Fisher's writings, moreover, enables one to establish strong connections between the problems that Fisher faced qua eugenist and the work in genetics outlined above.
  101. ↑ Andrade da Cruz, Rodrigo (1980). "Ronald Fisher and eugenics: Statistics, evolution and genetics in the quest for permanent civilization". Circumscribere: International Journal for the History of Science. Pontifical Catholic University of São Paulo, Brazil (PhD Thesis). 19: 53. doi:10.23925/1980-7651.2017v19;p153.
  102. ↑ Blacker, C.P. (1931). "The sterilization proposals: A history of their development". Eugen Rev. 22 (4): 240. PMC 2984995. PMID 21259955. Amemorandum was accordingly circulated to the Council signed by Dr. R.A. Fisher, Professor Huxley, Dr. J.A. Ryle, Mr. E.J. Lidbetter, and myself, asking for authorization to form a sub-committee, the aim of which would be to secure the legalization of eugenics sterilization. The memorandum was unanimously approved by the Council, and in this way the nucleus of the existing Committee for Legalizing Eugenic Sterilization was formed.
  103. ↑ "Report of Committee for Legalizing Eugenic Sterilization". Postgraduate Medical Journal. 6 (61): 13. 1930. doi:10.1136/pgmj.6.61.13. PMC 2531824.
  104. ↑ Weiss, Sheila Faith (2010). "After the Fall: Political Whitewashing, Professional Posturing, and Personal Refashioning in the Postwar Career of Otmar Freiherr von Verschuer". Isis. 101 (4): 745. doi:10.1086/657474. JSTOR 10.1086/657474. PMID 21409983. S2CID 28148032.
  105. ↑ Fisher, R. A. "On a property connecting the χ2 measure of discrepancy with the method of maximum likelihood". In: Atti del Congresso Internazionale dei Matematici: Bologna del 3 al 10 de settembre di 1928. Vol. 6. pp. 95–100.
  106. ↑ Gene Frequencies in a Cline Determined by Selection and Diffusion, R. A. Fisher, Biometrics, Vol. 6, No. 4 (Dec. 1950), pp. 353—361
  107. ↑ Tommi Jaakkola and David Haussler (1998), Exploiting Generative Models in Discriminative Classifiers. In Advances in Neural Information Processing Systems 11, pages 487—493. MIT Press. ISBN 978-0-262-11245-1 PS, Citeseer
  108. ↑ JPL Small-Body Database Browser. ssd.jpl.nasa.gov.
  109. ↑ Dawkins, Richard. Who is the Greatest Biologist Since Darwin? Why? (9 красавіка 2010). — «Who is the greatest biologist since Darwin? That's far less obvious, and no doubt many good candidates will be put forward. My own nominee would be Ronald Fisher. Not only was he the most original and constructive of the architects of the neo-Darwinian synthesis. Fisher also was the father of modern statistics and experimental design. He therefore could be said to have provided researchers in biology and medicine with their most important research tools, as well as with the modern version of biology's central theorem.»
  110. ↑ Miller, Geoffrey (2000). The Mating Mind: how sexual choice shaped the evolution of human nature, London: Heineman, ISBN 0-434-00741-2 (also Doubleday, ISBN 0-385-49516-1) p.54.
  111. ↑ Busby, Mattha. Cambridge college to remove window commemorating eugenicist. The Guardian (27 чэрвеня 2020). Праверана 28 чэрвеня 2020.
  112. ↑ Statement on R A Fisher(недаступная спасылка). Rothamsted Research (9 чэрвеня 2020). Архівавана з першакрыніцы 3 красавіка 2023. Праверана 29 кастрычніка 2020.
  113. ↑ Adams, Richard. University College London apologises for role in promoting eugenics. The Guardian (7 студзеня 2021). Праверана 11 сакавіка 2021.
  114. ↑ Fisher: Biography and bibliographies (англ.). Adelaide Research & Scholarship. Архівавана з першакрыніцы 6 снежня 2017. Праверана 5 снежня 2017.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.