| Пекарыевыя | |||||||||||||||||||||||||||||||||
 Ашыйнікавы пекары (Pecari tajacu) | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Навуковая класіфікацыя | |||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
прамежныя рангі
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Міжнародная навуковая назва | |||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Tayassuidae (Palmer, 1897) | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Даччыныя таксоны | |||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Роды і віды
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Пекарыевыя (Tayassuidae) — сямейства няжвачных парнакапытных млекакормячых. Раней залічваліся да сямейства свінняў.
Паходжанне
Пекары яшчэ ў эацэне, 50 мільёнаў гадоў таму, аддзяліліся ад свінняў і з ніжняга алігацэна незалежна развіваліся ў Новым Свеце. У Паўднёвую Амерыку перабраліся толькі 9 мільёнаў гадоў таму, калі сфармаваўся Панамскі перашыек. У Еўропе і Азіі пекары таксама вадзіліся, але зніклі ў ніжнім пліяцэне.
Апісанне
Даўжыня да 115 см, вышыня ў карку да 57 см, маса да 50 кг. Афарбоўка шэра-карычневая. Па знешнім выглядзе падобны да дзікоў, але больш лёгкага целаскладу. Ногі тонкія, на пярэдніх 4, на задніх 3 пальцы. На крыжы ёсць залоза тыпу мускуснай.
Распаўсюджанне
Падзяляюцца на 2 роды, адрозніваюцца 3 віды: ашыйнікавы пекары (Pecari tajacu), белабароды пекары (Tayassu pecari) і чакскі пекары (Catagonus wagneri). Пашыраны ў Амерыцы. Жывуць у разнастайных ландшафтах, ад засушлівых месцаў да вільготных трапічных лясоў. Трымаюцца групамі да 100 галоў і больш.
Асаблівасці біялогіі
Усёедныя.
Палігамы. Нараджаюць 1—2 (зрэдку да 4) дзіцяняці.
Выкарыстанне чалавекам
Аб’ект палявання.
Ахова
Чакскі пекары занесены ў Чырвоную кнігу МСАП.
Літаратура
- Самусенка Э. Пекарыевыя // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 12: Палікрат — Праметэй / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 12. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0198-2 (т. 12).