Панарабізм — грамадска-палітычны ірэндэнтычны рух, накіраваны на кансалідацыю арабаў Блізкага Усходу.

Панарабізм зарадзіўся ў пачатку XX стагоддзя, калі большая частка арабскага свету знаходзілася ў каланіяльнай залежнасці ад Асманскай імперыі, а затым — ад еўрапейскіх дзяржаў. Калыскай панарабізму стаў Аравійскі паўвостраў. У 1916 шэрыф Мекі Хусейн ібн Алі аль-Хашымі заснаваў аб’яднанае арабскае Каралеўства Хіджаз са сталіцай у Джыда, якая была паглынута Недждам і дала пачатак сучаснай Саудаўскай Аравіі. На хвалі арабскай салідарнасці праходзіла таксама барацьба за незалежнасць дзяржаў Паўночнай Афрыкі пасля заканчэння Другой сусветнай вайны. У 1958 годзе Егіпет і Сірыя заснавалі Аб’яднаную Арабскую Рэспубліку, аднак рознагалоссі лідараў прывялі да таго, што дзяржава не праіснавала і трох гадоў.

Панарабская ідэалогія вызнаецца некаторымі палітычнымі партыямі, у прыватнасці, Баас (арабскі сацыялізм). Да найбольш выбітным дзеячам панарабскага руху ставяцца Гамаль Абдэль Насер, Хафез Асад, Садам Хусейн, Ясір Арафат, Муамар Кадафі.

Спасылкі

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.