Пасажырскі рэактыўны самалёт Airbus A319

Паветраны транспарт — паняцце, якое ўключае як уласна паветраныя судны, так і неабходную для іх эксплуатацыі інфраструктуру: аэрапорты, дыспетчарскія і тэхнічныя службы.

Паветраны транспарт — самы хуткі від транспарту. Асноўная сфера прымянення паветранага транспарту — пасажырскія перавозкі на адлегласцях звыш тысячы кіламетраў. Таксама ажыццяўляюцца і грузавыя перавозкі, але іх доля вельмі нізкая. У асноўным авіятранспартам перавозяць прадукты, якія хутка псуюцца, і асабліва каштоўныя грузы, а таксама пошту. У такіх выпадках, калі ў месцы пасадкі адсутнічае аэрадром (напрыклад, дастаўка навуковых груп у цяжкадаступныя раёны) выкарыстоўваюць не самалёты, а верталёты, якія не маюць патрэбы ў пасадачнай паласе.

Гісторыя

Дырыжабль У-6 «Осоавиахим», 1930-я гады, СССР

У 1709 годзе быў запушчаны першы паветраны шар. Зрэшты, паветраныя шары былі некіруемыя. Да канца XIX стагоддзя дамінаваць у паветры сталі велізарныя паветраныя караблі — дырыжаблі, нашмат павольнейшыя за самалёты. У 1930-х гадах яны выконвалі рэгулярныя пасажырскія рэйсы, у тым ліку міжкантынентальныя. Тым не менш, на сённяшні дзень сфера іх ужывання — рэкламныя і забаўляльныя палёты, назіранне за дарожным рухам (хоць мяркуецца і прымяненне для транспарціроўкі грузаў).

  • Транспартныя сродкі: самалёты і верталёты
  • Шляхі зносін: паветраныя калідоры
  • Сігналізацыя і кіраванне: авіямаякі, дыспетчарская служба
  • Транспартныя вузлы: аэрапорты

Перавагі і недахопы паветранага транспарту

У сілу спецыфічнага спосабу перамяшчэння паветраны транспарт мае як шэраг пераваг, так і істотныя недахопы, што абмяжоўвае яго прымяненне ў якасці грузавога транспарту.

Перавагі:
  1. Высокая хуткасць
  2. Магчымасць дастаўкі грузаў у ізаляваныя раёны (у асноўным верталётамі)
Недахопы:
  1. Высокі кошт перавозак
  2. Залежнасць ад надвор’я
  3. Патрабуе аэрапорты (акрамя верталётаў)
  4. Малая грузападымальнасць

Літаратура

  • Міхневіч Л. М. Паве́траны тра́нспарт // Беларусь: энцыклапедычны даведнік / Рэдкал. Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. М. В. Драко, А. М. Хількевіч. — Мн.: БелЭн, 1995. — С. 546. — 800 с. — 5 000 экз. — ISBN 985-11-0026-9.

Спасылкі

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.