Нямецкая мова

Нямецкая мова
Нямецкая мова
Саманазва	Deutsch, deutsche Sprache
Краіны	Германія, Аўстрыя, Швейцарыя, Ліхтэнштэйн, Бельгія, Італія, Люксембург, Расія і яшчэ 36 краін
Афіцыйны статус	Германія; Аўстрыя; Ліхтэнштэйн; Швейцарыя; Люксембург; Бельгія: Нямецкамоўная супольнасць; Рэгіянальная ці лакальная афіцыйная мова:; Бразілія: Санта-Катарына (Антоніу-Карлус, Памеродзі); Ватыкан: Швейцарская гвардыя; Данія (Паўднёвая Данія); Італія: Паўднёвы Ціроль; Намібія; Парагвай; Польшча: Апольскае ваяводства (27 гмін); Сілезскае ваяводства (1 гміна); Славакія: Банскабістрыцкі край (Крагуле); Францыя: Эльзас; Латарынгія (Мозель); Арганізацыі: ЕС;
Арганізацыя, якая рэгулюе	Council for German Orthography[d] і Leibniz Institute for the German Language[d]
Агульная колькасць носьбітаў	Родная мова: ад 90 да 105 млн. чал.; Другая мова: не больш за 80 млн. чал.
Рэйтынг	10
Статус	у бяспецы[d]
Класіфікацыя
Катэгорыя	Мовы Еўразіі
	Індаеўрапейская сям’я Германская галіна Заходнегерманская група
Пісьменнасць	лацініца (нямецкі алфавіт)
Моўныя коды
ДАСТ 7.75–97	нем 481
ISO 639-1	de
ISO 639-2	ger (B); deu (T)
ISO 639-3	deu
WALS	ger, gbl, gha, gma, gth і gti
Ethnologue	deu
ABS ASCL	1301
IETF	de
Glottolog	stan1295
	Вікіпедыя на гэтай мове

Няме́цкая мова (ням. Deutsch , вымаўляецца: [dɔɪ̯ʧ]; deutsche Sprache, вымаўляецца: [ˈdɔɪ̯ʧə ˈʃpʀaːχə]) — мова немцаў, аўстрыйцаў, ліхтэнштэйнцаў і большай часткі швейцарцаў, афіцыйная мова Германіі, Аўстрыі, Ліхтэнштэйна, адна з афіцыйных моў Швейцарыі, Люксембурга і Бельгіі^[16]. З’яўляецца адной з самых распаўсюджаных моў у свеце пасля кітайскай, арабскай, хіндзі, англійскай, іспанскай, бенгальскай, партугальскай, рускай і японскай. Нямецкая — адна з афіцыйных і рабочых моў Еўрапейскага саюза і рада іншых міжнародных арганізацый.

Адносіцца да заходняй падгрупы германскіх моў індаеўрапейскай сям’і. Пісьменнасць на аснове лацінскага алфавіта, дапоўненага трыма графемамі, якія абазначаюць умлаўты (ä, ö, ü), і лігатурай эсцэт (ß). Найстаражытнейшыя помнікі пісьменнасці адносяцца да VIII стагоддзя^[17].

Нямецкая мова ўзыходзіць да прагерманскай мовы, якая, у сваю чаргу, з’яўляецца адгалінаваннем праіндаеўрапейскай. Змяненне фанетычнай і марфалагічнай сістэм мовы ў выніку другога перамяшчэння зычных прывяло да яе адасаблення ад роднасных германскіх моў. У сярэднія вякі адбываецца фарміраванне фанетыкі і марфалогіі, лексічнага строю і сінтаксісу сярэдневерхненямецкай, а за ёю — ранненоваверхненямецкай мовы. Сучасную нямецкую мову, гісторыя якой пачынаецца прыкладна з другой паловы XVII стагоддзя, іначай называюць новаверхненямецкай мовай. Вялікую ролю ў яе станаўленні адыгралі пераклад Бібліі Марціна Лютэра, творчасць Іагана Вольфганга фон Гётэ, Фрыдрыха Готліба Клопштака і Іагана Крыстафа Готшэда, мовазнаўчыя працы Іагана Крыстафа Адэлунга, братоў Грым і Конрада Дудэна^[16].

Сучасная літаратурная нямецкая мова ўзнікла на аснове верхненямецкіх дыялектаў. У адрозненне ад яе асобныя нямецкія дыялекты (напрыклад, ніжненямецкія ці алеманскія), якія не поўнасцю ўдзельнічалі ў верхненямецкім зрушэнні ці ўдзельнічалі ў іншых фанетычных пераходах, захоўваюць сваю своеасаблівасць. У Аўстрыі і Швейцарыі склаліся ўласныя варыянты нямецкай мовы, сфарміраваныя на ўласнай дыялектнай аснове са сваімі спецыфічнымі рысамі фанетычнага і граматычнага ладу^[16]^[17].

Гісторыя

Зыходзячы з асаблівасцей гістарычнага развіцця нямецкай мовы, выдзяляюць чатыры асноўныя перыяды (ступені) яе існавання (без уліку прагерманскай мовы)^[18]. Кожная ступень характарызуецца прыблізнымі часавымі рамкамі і пэўнымі асаблівасцямі фарміравання фанетычнай, граматычнай і лексічнай структур, што дазваляе прасачыць галоўныя прычыны тых змен, якія адбываліся ў мове на працягу больш чым тысячы гадоў і ў тым ці іншым выглядзе прасочваюцца і па сёння^[18]^[19]. Выдзяляюць наступныя ступені^[17]^[20]^[21]^[22].

Перыяд	Гады	Характарыстыка
Старажытнаверхненямецкая мова (Althochdeutsch)	750—1050	У выніку другога перамяшчэння зычных фарміруецца ўласная фанетычная сістэма; у марфалогіі назоўнікаў прасочваецца фарміраванне катэгорыі ліку пры дапамозе умлаўта карнявога галоснага, адбываецца скарачэнне канчаткаў, утвараюцца складаныя дзеяслоўныя часы Perfekt і Plusquamperfekt. Літаратура гэтага перыяду прадстаўлена ў асноўным помнікамі царкоўна-рэлігійнага характару^[23]^[21].
Сярэдневерхненямецкая мова (Mittelhochdeutsch)	1050—1350	Працягваецца фарміраванне фанетычнага строю; афармляюцца сучасныя граматычныя катэгорыі іменных часцін мовы, інфінітыў дзеяслова набывае сучасны выгляд, актыўна запазычваюцца новыя словы з французскай мовы. У сярэдневерхненямецкі перыяд адбываецца росквіт нямецкай рыцарскай паэзіі^[18]^[21].
Ранненоваверхненямецкая мова (Frühneuhochdeutsch)	1350—1650	Працягваецца фарміраванне граматычных катэгорый назоўніка, у фанетыцы адбываюцца змены ў сістэме манафтонгаў і дыфтонгаў, ускладняецца сінтаксічная структура сказаў, паяўляюцца новыя словаўтваральныя элементы, адбываюцца першыя спробы ўнармавання граматыкі, запазычваюцца словы з французскай і італьянскай моў^[24]. Дзякуючы дзейнасці Лютэра пачынае фарміравацца пісьмовая норма^[21].
Новаверхненямецкая мова (Neuhochdeutsch)	1650 — нашы дні	Нямецкая мова набывае сучасны выгляд, асноўныя змены закранаюць лексічную структуру (XIX—XX стст.), запазычанні пераважна англійскія^[25]. Адбываецца замацаванне граматычных норм, афармляецца правапіс^[18].

Мовы старажытных германцаў

Заходнегерманскі моўны рэгіён ва Усходне-франкскім каралеўстве (962 год).

Германскія плямёны, якія паявіліся ў VI—V стст. да н. э. у паўночнай частцы нізіны паміж Эльбай і Одэрам, у Ютландыі і на поўдні Скандынавіі, паходзілі ад індаеўрапейскіх народаў, якія перакачавалі ў Еўропу^[26]. Іх мова, якая адасобілася ад іншых індаеўрапейскіх моў у выніку першага перамяшчэння зычных, стала асноваю моў германцаў^[27]. На працягу некалькіх стагоддзяў на мовы германцаў аказвалі ўплыў мовы суседзяў (у асноўным — кельтаў, а пазней і рымлян)^[28].

У многім развіццё мовы ў самым пачатку нашай эры звязана з міграцыямі носьбітаў племянных моў, а таксама з працэсамі паглынання невялікіх плямён большымі. Так утварыліся племянныя аб’яднанні франкаў, саксаў, цюрынгаў, алеманаў і бавараў, мовы якіх сталі асновай сучасных франкскіх, ніжнесаксонскіх, цюрынгскіх, алеманскіх і баварскіх дыялектаў. У V—IX стст. усе гэтыя плямёны былі аб’яднаны пад уладай Меравінгаў (паходы Хлодвіга), а пазней і Каралінгаў (заваяванні Карла Вялікага)^[29]. Створаная Карлам імперыя, якая ахоплівала землі сучасных Францыі, Італіі і Германіі, у 843 годзе была падзелена яго сынамі на тры часткі, што садзейнічала аддзяленню кантынентальных германскіх народаў на ўсходнім баку Рэйна ад раманскіх народаў Галіі і Апенінскага паўвострава^[30].

Старажытнаверхненямецкая мова

У VIII ст. у выніку другога перамяшчэння зычных пачынаецца выдзяленне верхненямецкай мовы. Прагерманскія зычныя /p/, /t/ і /k/ (і часткова /b/, /d/ і /g/) перайшлі ў верхненямецкія /pf/, /ts/ і /kx/ у пачатковай пазіцыі і ў /f/, /s/ і /x/ — у канцавой^[31]. Гэтая фанетычная з’ява, якая пачала праяўляцца яшчэ ў VI ст., ахапіла паўднёванямецкія землі баварцаў і алеманаў, якія гаварылі на старажытнаверхненямецкай. У германскіх землях, размешчаных на поўнач ад лініі maken/machen, франкі і саксы гаварылі на старажытнаніжненямецкай. У землях паміж гэтымі мовамі другое перамяшчэнне прайшло нераўнамерна (напрыклад, у рыпуарскім і мозельска-франкскім дыялектах)^[32].

Яшчэ да падзення Рыма ў выніку рымска-германскіх зносін у мову германцаў пранікла вялікая колькасць лацінскіх слоў, якія адлюстроўвалі рэаліі жыцця рымлян, не знаёмыя германцам^[33]. Хрысціянізацыя германцаў у раннім сярэдневякоўі спрыяла распаўсюджанню лацінскага пісьма ў германскіх землях. Слоўнік германцаў у гэты час істотна ўзбагачаецца за кошт лацінскіх запазычанняў, звязаных, як правіла, з хрысціянскім культам. Сама лацінская мова яшчэ доўга заставалася моваю навукі і адукацыі ў нямецкіх землях^[34].

Нямецкая мова ў сярэднія вякі і новы час

Усходне-Франкскае каралеўства было неаднародным, многаплемянным, аднак усведамленне яго жыхарамі свайго этнічнага і часткова моўнага адзінства прыйшло ўжо ў канцы X — пачатку XI ст., г.зн. к пачатку сярэдневерхненямецкага перыяду. Слова Deutsch утворана ад прыметніка diutisc (стар.-в.-ням.: diot, гоцк.: þiuda) і азначала «той, хто гаворыць на мове народа» (у адрозненне ад тых, хто гаворыць на латыні). Лацінскае theodisce (theodisca lingua) з’явілася ў лацінскіх крыніцах у канцы VIII ст. і апісвала народы, якія не гавораць на латыні, у тым ліку — германскія^[18]^[35]. У другой палавіне IX ст. у Отфрыда сустракаецца thiufrenkiska zunga, як абазначэнне агульнафранкскай мовы, а ў пачатку XI ст. diu diutisca zunge сустракаецца ў Ноткера як абазначэнне мовы германскіх народаў. Упершыню ў якасці абазначэння народа diutisc сустракаецца толькі ў канцы XI стагоддзя^[36].

У адрозненне ад сваіх раманскіх і славянскіх суседзяў, у нямецкім моўным арэале на працягу ўсяго сярэдневякоўя існавалі тэрытарыяльна раздробленыя палітычныя структуры, што прывяло да ўтварэння і развіцця вялікай колькасці розных дыялектаў. Рэгіянальныя асаблівасці ўжывання сярэдневерхненямецкай мовы абцяжарвалі працэс стварэння культурнай цэласнасці і стымулявалі паэтаў пачатку XIII ст. пазбягаць дыялектных форм з мэтай пашырыць круг патэнцыяльных чытачоў, што разглядаецца як першая спроба стварэння агульнанямецкай мовы. Але гэта стала магчыма толькі пры распаўсюджанні граматнасці сярод шырокіх слаёў насельніцтва ў перыяды позняга сярэдневякоўя і пазней — Адраджэння^[37].

Марцін Лютэр (партрет работы Лукаса Кранаха Старэйшага, 1526).

У XIII—XIV стст. фарміраванне нямецкай мовы прыводзіць да таго, што лацінская мова паступова страчвае свае пазіцыі мовы афіцыйна-дзелавой сферы (канчаткова гэта адбываецца толькі ў XVI—XVII стст.). Паступова змешаныя ўсходне-нямецкія гаворкі, якія паўсталі ў выніку каланізацыі славянскіх зямель на ўсход ад ракі Эльбы, атрымліваюць вядучую ролю і, узбагаціўшыся за кошт узаемадзеяння з паўднёванямецкай літаратурнай традыцыяй, ствараюць аснову нямецкай нацыянальнай літаратурнай мовы.

У адрозненне ад большасці еўрапейскіх моў, літаратурная форма якіх заснавана на дыялекце сталіцы, нямецкая літаратурная мова прадстаўляе сабой нешта сярэдняе паміж сярэдне- і верхненямецкімі дыялектамі і лічыцца мясцовай толькі ў Гановеры. У паўночнай частцы Германіі гэтая мова распаўсюдзілася ў сферах дзяржаўнага кіравання і школьнай адукацыі ў час Рэфармацыі. У эпоху росквіту Ганзы па ўсёй паўночнай Германіі панавалі ніжненямецкія дыялекты і нідэрландская мова. З часам літаратурная нямецкая ў паўночных абласцях Германіі практычна выцесніла мясцовыя дыялекты, якія толькі часткова захаваліся да сённяшняга часу. У цэнтры і на поўдні Германіі, дзе мова з самага пачатку была больш падобна на літаратурную, насельніцтва захавала свае дыялекты^[38].

У 1521 годзе Марцін Лютэр пераклаў на тады яшчэ не ўстояную стандартную пісьмовую мову Новы, а ў 1534 годзе — Стары Запавет, што, на думку многіх вучоных-мовазнаўцаў XIX ст., паўплывала на развіццё мовы цэлых пакаленняў, бо ўжо ў XIV ст. было відно паступовае развіццё агульнарэгіянальнай пісьмовай нямецкай мовы, якую таксама называюць ранненоваверхненямецкай^[39]. Утварэнне літаратурнай пісьмовай нямецкай мовы было ў асноўным завершана ў XVII стагоддзі^[40].

Станаўленне новаверхненямецкай мовы

Вялікае значэнне для новаверхненямецкай мовы мела інтэнсіўнае развіццё ў XVIII—XIX стст. свецкай мастацкай літаратуры. Фарміраванне норм сучаснай літаратурнай мовы завяршаецца ў канцы XVIII ст., калі нармалізуюцца граматычная сістэма, стабілізуецца арфаграфія, ствараюцца нарматыўныя слоўнікі, а ў канцы XIX ст. на аснове сцэнічнага вымаўлення выпрацоўваюцца арфаэпічныя нормы. У XVI—XVIII стст. новыя літаратурныя нормы распаўсюджваюцца на поўнач Германіі. У гэты час у нямецкую мову актыўна пранікаюць словы з французскай і славянскіх моў.

Складаннем першых слоўнікаў нямецкай мовы займаліся І. К. Адэлунг (1781) і браты Грым (1852, завершаны ў 1961 годзе). Нямецкі правапіс фарміраваўся на працягу ўсяго XIX ст. Значны прарыў у стварэнні агульнага правапісу быў дасягнуты дзякуючы Конраду Дудэну, які ў 1880 годзе выпусціў «Арфаграфічны слоўнік нямецкай мовы»^[41]. У 1901 годзе гэты слоўнік быў у трохі змененай форме прызнаны асновай нямецкага афіцыйнага правапісу на Арфаграфічнай канферэнцыі 1901 года, але з 1956 года зноў устае пытанне аб рэфармаванні арфаграфіі, што вылілася ў рэформу 1996 года.

Усё XX стагоддзе нямецкая мова змянялася нязначна: асноўныя змены закраналі лексікон, які папаўняюся новымі словамі. Пасля прыходу да ўлады Адольфа Гітлера на чале нацыянал-сацыялістычнай партыі мова стала сродкам актыўнай прапаганды, у выніку чаго ўзнікла такая з’ява, як мова нацысцкай Германіі — нямецкая мова, напоўненая ідэалагічна афарбаванымі тэрмінамі і эўфемізмамі^[42]. Пасля заканчэння Другой сусветнай вайны і акупацыі Усходняй Германіі савецкімі войскамі ў нямецкую мову ГДР пранікаюць словы з рускай мовы^[43]^[44]^[45]. Вялікі ўплыў на мову ў канцы XX — пачатку XXI ст. аказалі англійскія запазычанні, што звязана з развіццём тэхналогій і папулярнасцю англамоўнай культуры ў свеце. Немалую ролю пры гэтым адыгрываюць Інтэрнэт і СМІ, якія паскараюць працэсы запазычання^[46].

Сучасная рэформа правапісу

Дудэн — зборнік норм правапісу нямецкай мовы.

1 жніўня 1996 года ў Германіі былі ўведзены новыя правілы нямецкай арфаграфіі^[47]. Першы план рэформы прадугледжваў замену ß на ss пасля кароткіх галосных (напрыклад, як у словах Fluss, muss, dass), аднак эсцэт захоўваўся пасля доўгіх галосных і дыфтонгаў (Fuß, heiß). Пры ўтварэнні новых слоў ці форм аснова слова захоўваецца (nummerieren пішацца з падвоенай mm, бо аснова Nummer). Для часта ўжывальных запазычанняў дазволена спрошчанае напісанне (Mayonnaise → Majonäse), у словах грэчаскага паходжання спалучэнне літар ph замянялася на f (Geographie → Geografie). Некаторыя складаныя дзеясловы, якія раней пісаліся ў адно слова, сталі пісацца асобна (kennen lernen, Halt machen, verloren gehen), а абазначэнні часу сутак, якія суправаджаліся словамі gestern, heute, morgen (heute Nachmittag, morgen Vormittag), і субстантывіраваныя лічэбнікі (der Zweite, der Dritte) пачыналіся з вялікай літары. Было дазволена таксама патройваць зычную на стыку слоў, якія заканчваюцца і пачынаюцца на адзін і той жа зычны (Betttuch = Bett + Tuch). Змены закранулі і пунктуацыю: у складаназлучаным сказе са злучнікамі und ці oder, а таксама ў канструкцыі Infinitiv + zu коска не ставілася.

Рэформа была ўспрынята неадназначна^[48]. Незадоўга да намечанага заканчэння рэфармавання некалькі вядучых газет і часопісаў ФРГ (найперш тыя, што ўваходзяць у выдавецкі канцэрн Axel Springer SE) заявілі аб вяртанні да традыцыйных правіл. Адна з самых кансерватыўных і паважаных газет ФРГ, Frankfurter Allgemeine Zeitung, у 1999 годзе, як і ўся краіна, перайшла на новую арфаграфію, але скора вярнулася да звыклага правапісу. Таксама ад новай арфаграфіі адмовіўся найважнейшы грамадска-палітычны часопіс краіны «Der Spiegel»^[49]. Большасць нямецкіх пісьменнікаў і філолагаў з самага пачатку адмовіліся прыняць новыя арфаграфічныя правіла, аднак іх просьбы прыпыніць рэформу так і не былі выкананы. Другі варыянт рэформы 2005 года таксама не быў прыняты грамадскасцю.

З 1 жніўня 2006 года ў Германіі ўступіў у сілу трэці і канчатковы варыянт закона аб рэформе нямецкага правапісу. Новыя правілы пунктуацыі і арфаграфіі абавязковыя для ўсіх без выключэння дзяржаўных устаноў і для сістэмы адукацыі. Рэформа скасоўвае 87 з 212 правіл арфаграфіі, замест 52 правіл пунктуацыі засталося толькі 12.

Распаўсюджанасць нямецкай мовы

Нямецкая мова шырока распаўсюджана ва ўсім свеце як родная і як другая^[50]^[51]. Акрамя асноўных трох нямецкамоўных краін Заходняй Еўропы, сярод якіх Германія, Швейцарыя і Аўстрыя, нямецкая мова ўжываецца ў іншых дзяржавах, трапляючы ў катэгорыю мясцовых моў меншасцей^[52]^[53]. Так, нямецкая з’яўляецца роднай мовай ці мовай зносін для асоб нямецкага паходжання ў краінах Цэнтральнай і Усходняй Еўропы^[54], для больш чым двух мільёнаў чалавек у ЗША, Канадзе і Бразіліі, шырока выкарыстоўваецца ў Аўстраліі і ў некаторых посткаланіяльных краінах Афрыкі^[55]. Пры гэтым нямецкая мова з’яўляецца адною з афіцыйных моў Еўрапейскага саюза^[12], і многіх іншых міжнародных і рэгіянальных арганізацый.

У кожнай дзяржаве нямецкае мова валодае ўласнай спецыфікай ужывання (гл. раздзел Разнавіднасці мовы). У табліцы ніжэй прыведзены толькі некаторыя дзяржавы, дзе нямецкая мова з’яўляецца афіцыйнай ці адною з афіцыйных, шырока распаўсюджана як мова меншасцей ці мае адметнасці свайго гістарычнага развіцця. Даныя аб колькасці нямецкамоўных прыведзены па Ethnologue 2014 без уліку рада дыялектаў.

Распаўсюджанасць у свеце.

Нямецкая як афіцыйная мова.

Веданне нямецкай мовы ў краінах ЕС і Швейцарыі.

Доля расійскіх немцаў па рэгіёнах РФ па даных перапісу 2002 года.

Распаўсюджанасць нямецкай мовы ў ЗША.

Дзяржава	Колькасць гаворачых на нямецкай мове	Заўвагі
Аўстралія	79 тыс. чал.^[56]	79 тыс. аўстралійцаў гавораць па-нямецку дома, хоць немцаў у Аўстраліі значна больш. Гл. Нямецкая мова ў Аўстраліі.
Аўстрыя	7,83 млн чал.^[57]	Нямецкая мова ў Аўстрыі замацавана Канстытуцыяй і прызнаецца афіцыйнай нароўні з мовамі меншасцей. Пераважна ў Аўстарыі гавораць на ўласным варыянце нямецкай мовы, узнікшым пад уплывам баварскіх дыялектаў. Гл. Нямецкая мова ў Аўстрыі.
Аргенціна	400 тыс. чал.^[58]	Аргенцінскія немцы, якія пражываюць у Буэнас-Айрэсе, ужываюць мову бельгранадойч — змешаная нямецкая і іспанская.
Бельгія	41,2 тыс. чал.^[59]	Распаўсюджана ва Усходняй Бельгіі (правінцыя Льеж), з’яўляецца адною з трох афіцыйных моў нароўні з французскай і нідэрландскай. Гл. Нямецкамоўная супольнасць Бельгіі.
Бразілія	1,5 млн чал.^[60]	Распаўсюджана ў штатах Санта Катарына і Рыу-Гранды-ду-Сул. У другой палавіне XX ст. была пад уплывам партугальскай мовы. Гл. Нямецкая мова ў Бразіліі.
Венесуэла	1,5 тыс. чал.^[61]	У Венесуэле нямецкая мова (алеман каланьера) выкарыстоўваецца ў мястэчку Калонія Товар. Этнічных немцаў каля 6 тыс. чал., з іх толькі чвэрць валодае нямецкай.
Германія	69,8 млн чал.^[62]	Нямецкая мова ў Германіі з’яўляецца афіцыйнай мовай, замацаванай заканадаўча. Іменна ў Германіі нямецкая мова валодае самай высокай варыятыўнасцю. Гл. Нямецкая мова ў Германіі.
Данія	25,9 тыс. чал.^[63]	Распаўсюджана ў былой Паўднёвай Ютландыі (сучасная Паўднёвая Данія). Гл. Нямецкая мова ў Даніі.
Італія	каля 225 тыс. чал.^[64]	Нямецкая мова выкарыстоўваецца на ўзроўні рэгіёна Паўднёвы Ціроль, нароўні з італьянскай і ладзінскай мовамі. Разам з літаратурнай нямецкай у Італіі шырока распаўсюджаны баварскі дыялект.
Казахстан	каля 181 тыс. чал.^[65]	Немцы Казахстана пражываюць пераважна на поўначы краіны і ў раёне Астаны. Колькасць немцаў хутка зніжаецца: па даных перапісу 1989 і Ethnologue іх налічвалася 958 тыс. чал.^[66]; па выніках перапісу насельніцтва 2009 года колькасць немцаў складала ўжо 178 тыс.^[67]. Станам на 2013 год іх стала на 3 тыс. чал. больш. Гл. Немцы Казахстана.
Канада	430 тыс. чал.^[68]	Немецкамоўнае насельніцтва Канады складаюць пераважна патомкі імігрантаў XIX і XX стагоддзя, менаніты ў Антарыа.
Ліхтэнштэйн	каля 36 тыс. чал.^[69]	У Ліхтэнштэйне нямецкая — адзіная афіцыйная мова. Найбольш распаўсюджаны ліхтэнштэйнскі дыялект, роднасны швейцарскаму і форарльбергскаму.
Люксембург	10,2 тыс. чал.^[70]	Нямецкая выкарыстоўваецца як адна з афіцыйных моў нароўні з люксембургскай і французскай. Нямецкая вельмі папулярная як другая мова.
Намібія	22,5 тыс. чал.^[71]	Нямецкая з’яўляецца адною з нацыянальных моў Намібіі нароўні з афрыкаанс, герэра, ашывамба і англійскай. Гл. Нямецкая мова ў Намібіі.
Парагвай	166 тыс. чал.^[72]	На нямецкай мове ў Парагваі гавораць нашчадкі менанітаў, якія імігравалі ў 1927 годзе, а таксама бразільскія немцы, якія прыехалі ў 1950-80-я гады. Гл. Нямецкая мова ў Парагваі.
Польшча	500 тыс. чал.^[73]	У Польшчы нямецкая мова прызнана мовай меншасцей. На ёй гавораць пераважна патомкі сілезскіх немцаў, якія пазбеглі дэпартацыі ў Польшчы. Лік нямецкамоўных з года ў год зніжаецца.
Расія	каля 2,07 млн чал.^[74]	У Расіі этнічныя немцы пражываюць у Еўрапейскай частцы Расіі, Сібіры і на тэрыторыі былой АССР немцаў Паволжа^[75]. Па даных перапісу 2010 года^[76], немцамі сябе лічыць усяго 394 тыс. чал. Гл. Расійскія немцы, Нямецка-плацкі дыялект.
Румынія	45,1 тыс. чал.^[77]	Распаўсюджана ў гарадах Сібіу, Сігішаара, Тымішаара, Сату-Марэ. Большая частка носьбітаў — трансільванскія саксы^[78] і дунайскія швабы. Гл. Нямецкая мова ў Румыніі.
Славакія	5,4 тыс. чал.^[79]	Распаўсюджана ў асяроддзі славацкіх немцаў. У 1930-я гады пераважаў у вёсцы Крагуле Банскабістрыцкага края.
ЗША	1,3 млн чал.^[80]	У Злучаных Штатах нямецкая з’яўляецца мовай меншасцей, аднак яна шырока распаўсюджана і актыўна вывучаецца ў адукацыйных установах^[81]. Гл. Нямецкая мова ў ЗША.
Украіна	33,3 тыс. чал.^[82]	Нашчадкі нямецкіх перасяленцаў XVIII ст. пражываюць на тэрыторыі Днепрапятроўскай, Адэскай, Закарпацкай, Запарожскай і Луганскай абласцях і былой АР Крым. Гл. Немцы ва Украіне.
Францыя	каля 1 млн чал.	Дакладных звестак пра лік носьбітаў няма. Нямецкая выкарыстоўваецца ў Эльзасе (станам на 2012 год каля 790 тыс. чал.^[83]) і паўночнай частцы Латарынгіі, у дэпартаменце Мозель (па розных звестках ад 48 да 300 тыс. чал.)^[84]. Актыўна выцясняецца французскай. Гл. Нямецкая мова ў Францыі.
Чэхія	40,8 тыс. чал.^[85]	Па даных чэшскай статыстыкі на 2001 год налічвалася ўсяго каля 39 тыс. немцаў^[86]. Да нямецкамоўнай меншасці ў Чэхіі адносяцца судэцкія немцы, якім удалося пазбегнуць дэпартацыі пасля вайны. Гл. Нямецкая мова ў Чэхіі.
Швейцарыя	4,6 млн чал.^[87]	Выкарыстоўваецца як адна з афіцыйных нароўні з французскай, італьянскай і рэтараманскай; каля 67 % швейцарцаў гавораць на уласным варыянце нямецкай мовы, узнікшым на аснове алеманскіх дыялектаў. Гл. Нямецкая мова ў Швейцарыі.
ПАР	12 тыс. чал.^[88]	У ПАР у правінцыі Квазулу-Натал ужываецца варыянт нямецкай мовы пад назвай наталер-дойч.

Разнавіднасці мовы

Нямецкая мова плюрыцэнтрычная, неаднародная. Гэтая неаднароднасць праяўляецца ў адрозненнях, характэрных для тых ці іншых груп носьбітаў мовы. Даследаванні мовазнаўцаў XVIII—XIX ст. стварылі падмурак для развіцця нямецкай дыялекталогіі, якая ўжо к пачатку XX ст. дазволіла скласці поўнае ўяўленне аб дыялектах заходнегерманскага кантынуума^[89]. Наддыялектнымі формамі з’яўляюцца нацыянальныя варыянты, якімі карыстаюцца носьбіты нямецкай мовы ў Германіі (уласна, літаратурная нямецкая мова), Аўстрыі (аўстрыйскі варыянт) і Швейцарыі (швейцарскі варыянт)^[90]. Разам з гэтым узнікалі і развіваліся першыя кантактныя мовы на нямецкай аснове, даследаванні якіх былі праведзены значна пазней. Сфарміраваныя ў выніку пранікнення іншамоўных запазычанняў разнавіднасці ўзнікаюць і развіваюцца да канца XX — пачатку XXI ст. (напрыклад, белгранадойч), некаторыя ж — поўнасцю знікаюць пад уздзеяннем мясцовых моў ці ў выніку наўмыснай поўнай асіміляцыі (бароссадойч у Аўстраліі).

Дыялекты

Карта нямецкіх дыялектаў 1894 года.

Ніжненямецкія дыялекты.

Сярэдненямецкія дыялекты.

Паўднёванямецкія дыялекты.

Усе нямецкія дыялекты ўваходзяць у заходнегерманскі дыялектны кантынуум, у які таксама ўваходзіць і нідэрландская мова. На тэрыторыі сучасных Германіі, Аўстрыі, Швейцарыі, Люксембурга, Ліхтэнштэйна, Італіі і Нідэрландаў выдзяляюць тры вялікія групы дыялектаў: ніжненямецкую (Niederdeutsch), сярэдненямецкую (Mitteldeutsch) і паўднёванямецкую (Oberdeutsch), прычым апошнія дзве групы прынята разглядаць у складзе верхненямецкіх дыялектаў (Hochdeutsch)^[17]. Граніца паміж ніжне- і верхненямецкімі дыялектамі называецца лініяй Бенрата^[91]. Асобныя дыялекты і нацыянальныя варыянты, якія ўваходзяць у кожную з гэтых груп, маюць акрамя геаграфічных таксама выразныя моўныя адрозненні, узніклыя з часам пад уплывам культурных, геаграфічных і гістарычных фактараў^[92]. Так, свае асаблівасці ў фанетыцы і лексіцы маюць аўстрыйскі і швейцарскі варыянты, для якіх характэрны іншая артыкуляцыя пачатковых p-, t-, k-, ужыванне ў маўленні іншамоўных слоў, аўстрыцызмаў і гельвецызмаў і іншыя асаблівасці, не характэрныя для літаратурнай нямецкай мовы. З’яўляючыся наддыялектнымі формамі, яны тым не менш не могуць разглядацца ў адрыве ад дыялектаў — баварскіх і алеманскіх, адпаведна.

Ніжненямецкія дыялекты

Ніжненямецкая група дыялектаў (Niederdeutsch, Plattdeutsch) распаўсюджана на поўначы Германіі і ва ўсходняй частцы Нідэрландаў. Ніжнефранкскія дыялекты на тэрыторыі Нідэрландаў звычайна выдзяляюць як дыялекты нідэрландскай мовы^[93], аднак іх гістарычная сувязь з нямецкай мовай не дазваляе разглядаць іх у адрыве ад яе^[94]. У спісе прыведзены ўсе буйныя дыялекты гэтай групы без адрознення вобласці іх распаўсюджання. Ніжнесаксонскія, якія таксама называюцца заходненіжненямецкімі, і ўсходненіжненямецкія дыялекты аб’ядноўваць паняццем ніжненямецкая мова. Заходнія дыялекты гэтай мовы адрозніваюцца ад усходніх перш за ўсё гістарычна складзенымі фанетычнымі нормамі і лексікай, бо дыялекты паўночна-ўсходняй Германіі ў сярэднія вякі былі пад уплывам славянскіх моў. Некаторыя дыялекты ўсходненіжненямецкай прасторы перасякаюцца з усходнесярэдненямецкімі дыялектамі^[95]

Ніжняфранкскі (Niederfränkisch)

Галандскі (Holländisch)
Брабанцкі (Brabantisch)
Фламандскі (Flämisch)
Лімбургскі (Limburgisch)
Зеландскі (Seeländisch)
Ніжнярэйнскі (Niederrheinisch)

Ніжнесаксонскі (Niedersächsisch)

Вестфальскі (Westfälisch)
Остфальскі (Ostfälisch)
Паўночнаніжнесаксонскі (Nordniedersächsisch)

Усходненіжненямецкі (Ostniederdeutsch)

Маркска-брандэнбургскі (Märkisch-Brandenburgisch)
Мекленбургска-памеранскі (Mecklenburgisch-Vorpommersch)
Ніжняпрускі (Niederpreußisch)

Сярэдненямецкія дыялекты

Сярэдненямецкая група дыялектаў (Mitteldeutsch) распаўсюджана ў сярэдняй частцы Германіі, прычым вобласць яе распаўсюджання ўяўляе сабой вузкую паласу, якая аддзяляе ніжненямецкія дыялекты ад паўднёванямецкіх. Сярэдненямецкія дыялекты, як і паўночная група, дзеляцца на дзве часткі — заходнюю і ўсходнюю. Заходняя ў асноўным уключае франкскія дыялекты, якія працягваюцца да паўднёванямецкай прасторы, пераходзячы ў верхнефранкскія дыялекты. Ва ўсходняй частцы пераважаюць цюрынгска-верхнесаксонскія дыялекты, якія займаюць вялікія тэрыторыі на захад ад лужыцкай дыялектнай групы.

Заходнесярэдненямецкі (Westmitteldeutsch)

Рыпуарскі (Ripuarisch)
Мозельска-франкскі (Moselfränkisch)
Пфальцкі (Pfälzisch)
Хесэнскі (Hessisch)
Латарынгскі (Lothringisch)

Усходнесярэдненямецкі (Ostmitteldeutsch)

Цюрынгска-верхнесаксонскі (Thüringisch-Obersächsisch)
Лужыцкі (Lausitzisch)
Сілезскі (Schlesisch)
Верхнепрускі (Hochpreußisch)
Эрцгебіргскі (Erzgebirgisch)

Паўднёванямецкія дыялекты

Паўднёванямецкая група дыялектаў (Oberdeutsch) распаўсюджана ў паўднёвай частцы Германіі, у Швейцарыі і Аўстрыі. Паўночная частка паўднёванямецкай прасторы занята ўсходне- і паўднёвафранкскімі дыялектамі, якія ўваходзяць у буйную групу франкскіх дыялектаў, у якіх пазней адбылося другое перамяшчэнне^[96]. Гэтая група працягваецца на паўночным захадзе да Нідэрландаў і Бельгіі. Адпаведна, заходнюю і ўсходнюю частку займаюць дзве найбуйнейшыя групы прасторы — алеманскія^[97] і баварскія дыялекты^[98].

Верхнефранкскі (Oberfränkisch)

Усходнефранкскі (Ostfränkisch)
Паўднёвафранкскі (Südfränkisch)

Алеманскі / Швейцарскі (Westoberdeutsch / Alemannisch im weiteren Sinne)

Швабскі (Schwäbisch)
Ніжнеалеманскі (Niederalemannisch)
Верхнеалеманскі (Hochalemannisch)
Горнаалеманскі (Höchstalemannisch)

Баварскі (Ostoberdeutsch / Bairisch)

Паўночнабаварскі (Nordbairisch)
Сярэднебаварскі (Mittelbairisch)
Паўднёвабаварскі (Südbairisch)

Нацыянальныя варыянты

Вывеска ў двары венскай вуліцы: тыповы аўстрыцызм.

Знак, які забараняе стаянку аўтамабіля, Базель: тыпова швейцарскае словаўжыванне.

Наддыялектныя формы — аўстрыйскі і швейцарскі варыянты нямецкай мовы — цесна звязаныя з дыялектамі, на тэрыторыі распаўсюджання якіх яны ўжываюцца. Так, аўстрыйскі варыянт адносяць да аўстра-баварскіх дыялектаў, а швейцарскі — адпаведна, да швейцарскага дыялекту^[99]. Але ні той, ні другі нельга пераносіць выключна на дыялекты, бо абодва варыянты ўнармаваны і выкарыстоўваюцца на пісьме^[100]^[101].

Аўстрыйскі і швейцарскі варыянты маюць уласныя адрозненні ад стандартнай нямецкай мовы, якія ўкосна адпавядаюць дыялектам гэтых рэгіёнаў і праяўляюць сябе ў першую чаргу ў зносінах з носьбітамі літаратурнай мовы^[17]. У цэлым немцы свабодна разумеюць швейцарцаў і аўстрыйцаў, аднак у радзе выпадкаў фанетычныя і лексічныя асаблівасці гэтых варыянтаў не адпавядаюць літаратурнай норме, тым самым ствараючы бар’еры для міжнацыянальных зносін. Напрыклад, аўстрыйскія назвы месяцаў Jänner і Feber адрозніваюцца ад нямецкіх Januar і Februar, а некаторыя граматычныя канструкцыі гэтага варыянта (напрыклад, часавая форма прэтэрыта і ўсе часы кан'юнктыва) носяць зусім іншую семантычную афарбоўку^[102]. У швейцарскім варыянце, як і ў аўстрыйскім, таксама існуюць шматлікія лексічныя неадпаведнасці, якія складана ўспрымаюцца носьбітамі нямецкай мовы. Напрыклад, часта выкарыстоўваюцца словы французскага паходжання (Billett замест Fahrkarte, Velo замест Fahrrad, Poulet замест Hühnerfleisch). Акрамя гэтага, існуюць адрозненні ў маўленні, якія ствараюць дадатковыя складанасці для разумення мовы: адрозненні ў вымаўленні выбухных /p/, /t/, /k/ (аўстрыйскі варыянт) і спіранта /ç/, адсутнасць гартаннай змычкі (у швейцарскім варыянце)^[103]^[104].

І аўстрыйскі, і швейцарскі варыянты шырока распаўсюджаны ў краінах свайго ўжывання. Нягледзячы на тое, што дзяржаўнай мовай з’яўляецца літаратурная нямецкая, статус гэтых варыянтаў намнога больш трывалы, бо аўстрыцызмы і гельвецызмы шырока ўжываюцца ў сродках масавай інфармацыі і ў гутарковым маўленні^[17]^[105]^[106]^[107].

Нямецкая пісьменнасць

Прапісныя літары нямецкага алфавіта з асобнымі спалучэннямі літар.

У нямецкім алфавіце выкарыстоўваецца 26 пар лацінскіх літар (малыя і вялікія)^[108]; літары ўмлаўтных гукаў (ä, ö, ü), і лігатура ß (эсцэт) у склад алфавіта не ўваходзяць. Пры алфавітным упарадкаванні ä, ö, ü не адрозніваюцца ад a, o, u адпаведна, за выключэннем слоў, якія адрозніваюцца толькі ўмлаўтам, — у гэтым выпадку слова з умлаўтам ідзе пасля; ß выкарыстоўваецца пасля доўгіх галосных і дыфтонгаў^[109] і прыроўніваецца да спалучэння ss^[110]. Аднак пры пералічванні нямецкіх літар літары ä, ö, ü прыводзяць не побач з адпаведнымі літарамі a, o і u, а ў канцы спіса^[111]. У слоўніках нямецкія словы размяшчаюцца без уліку умлаўта.


літара	назва	літара	назва	літара	назва	літара	назва	літара	назва
A a	а	F f	эф	L l	эль	Q q	ку	(Ü ü)	у-умлаўт
(Ä ä)	а-умлаўт	G g	гэ	M m	эм	R r	эр	V v	фау
B b	бэ	H h	ха	N n	эн	S s	эс	W w	вэ
C c	цэ	I i	і	O o	о	(ß)	эсцэт (ss)	X x	ікс
D d	дэ	J j	ёт	(Ö ö)	о-умлаўт	T t	тэ	Y y	іпсілан
E e	э	K k	ка	P p	пэ	U u	у	Z z	цэт

Да лацініцы ў нямецкай мове для пісьма ўжываліся руны, якія пасля хрысціянізацыі германскіх зямель поўнасцю выйшлі з ужытку. Да пачатку XX ст. афіцыйна выкарыстоўваўся гатычны шрыфт (у тым ліку і ў слоўніках, выдадзеных у іншых краінах)^[112]. Існавалі таксама асаблівы гатычны рукапісны шрыфт і фрактура (выкладаліся ў школах да 1941 года). Антыква выкарыстоўваецца спачатку неафіцыйна з XIX ст., а пасля лістападаўскай рэвалюцыі 1918 года ўводзіцца афіцыйна. Пры нацыстах гатычны шрыфт быў вернуты і некаторы час ужываўся афіцыйна, але затым нацысцкая ж прапаганда пачала ганенні на гатычныя шрыфты, угледзеўшы ў іх рысы яўрэйскага квадратнага пісьма^[113]. Цяпер яны выкарыстоўваюцца толькі ў дэкаратыўных мэтах ці пры выданні кніг.

Лінгвістычная характарыстыка

Фанетыка і фаналогія

Нямецкая фанетыка і фаналогія — гэта найперш фанетычная і фаналагічная сістэма літаратурнай нямецкай мовы, бо сама нямецкая мова неаднародная, мае некалькі стандартных варыянтаў, у залежнасці ад краіны распаўсюджання, і мноства дыялектаў, кожны з якіх мае свае ўласныя фанетычныя асаблівасці^[114]^[115].

У канцы XVIII ст. эталонным нямецкім вымаўленнем лічылася саксонскае, што тлумачыцца моцным уплывам саксонскіх дзеячаў мастацтва і навукі на нямецкую культуру ў цэлым. Ужо ў XIX ст. вымаўленне, характэрнае для мовы жыхароў паўночнай Германіі, істотна ўмацавала свае пазіцыі, што, з аднаго боку, было выклікана ўзмацненнем Прусіі і стварэннем пад яе эгідай аб’яднанай Германскай імперыі, з другога — ужо замацаванымі ў вуснай мове стандартамі паўночнагерманскага вымаўлення.

Гэтае вымаўленне было кадыфікавана ў «Сцэнічным вымаўленні» (Deutschen Bühnenaussprache) Тэадора Зібса ў 1898 годзе. Сучасныя арфаэпічныя слоўнікі ў цэлым адпавядаюць нормам, устаноўленым Зібсам, адрозніваючыся ад іх толькі нязначна. Так, напрыклад, сучаснае вымаўленне гука [r] ужо не адпавядае фанеме /r/. Прызнанымі сёння нормамі вымаўлення лічацца нормы Конрада Дудэна, прыведзеныя ў яго «Арфаэпічным слоўніку» (Duden-Aussprachewörterbuch)^[116], які апісвае ўсе асноўныя правілы фанетыкі і фаналогіі, але ў той жа час не заўсёды адлюстроўвае сучасны стан нямецкага вымаўлення. Прычынай гэтых неадпаведнасцей з’яўляюцца змены ў маўленні немцаў, выкліканыя радам фактараў, сярод якіх значнае месца занімае ўплыў сучаснай заходняй культуры. Тым не менш, нормы літаратурнай нямецкай мовы і яе фанетыкі і фаналогіі працягваюць выкладацца ў нямецкіх школах і вышэйшых навучальных установах^[117].

Сістэма галосных і зычных гукаў

Фанетыка нямецкай мовы налічвае 44 гукі, сярод якіх адрозніваюць 16 галосных, 3 дыфтонгі, 22 зычныя і 3 афрыкаты (гукаспалучэнні [kv] і [ks] часта разглядаюць у радзе афрыкат, аднак у МФА яны не ўлічваюцца)^[118]. Акрамя стандартнага набору гукаў у нямецкай могуць выкарыстоўвацца таксама гукі [ʌ] (Dublin), [æ] (Canberra), [ə:] (New Jersey), [ɔ:] (Hall), [ɶ:] (Chef d'ɶuvre), [w] (Waterproof), [θ] (Commonwealth), [ð] (CiudadTrujillo), [ʤ] (Gin), якія ўжываюцца пераважна ў словах іншамоўнага паходжання.

У залежнасці ад становішча языка нямецкія галосныя падзяляюцца на галосныя пярэдняга (i, e, ä, ö, ü) і задняга радоў (a, o, u). Яны бываюць доўгімі і кароткімі, прычым 8 галосных літар даюць 16 галосных гукаў^[118]. Працягласць галосных звязваецца з якасцю склада, які яны ўтвараюць. У гэтых адносінах адрозніваюць адкрытыя (заканчваюцца на галосны ці складаюцца з аднаго галоснага) і закрытыя склад і (заканчваюцца на адну або некалькі зычных). Дыфтонгам называецца злітнае вымаўленне ў адным складзе двух галосных. У залежнасці ад удзелу голасу нямецкія зычныя падзяляюцца на глухія, звонкія (выбухныя і шчылінныя) і санорныя (гучныя). Пад афрыкатамі разумеюць злітнае вымаўленне двух зычных.

Зычныя гукі нямецкай мовы
Гук	Характарыстыка	Літарныя адпаведнасці	прыклад
[p]	выбухны глухі	p, pp, b	Pass [pas]
[b]	выбухны звонкі	b, bb	baden ['ba: dən]
[t]	выбухны глухі	t, tt, th, d	satt [zat]
[d]	выбухны звонкі	d, dd	dort [dɔrt]
[k]	выбухны глухі	k, ck, ch, g	Kette ['kεtə]
[g]	выбухны звонкі	g, gg	Roggen ['rɔgən]
[f]	шчылінны глухі	f, ff, v, ph	Feder ['fe: dər]
[v]	шчылінны звонкі	w, v	Welt [vεlt]
[s]	шчылінны глухі	s, ss, ß	Fluss [flʊs]
[z]	шчылінны звонкі	s	sagen ['za: gən]
[ʃ]	шчылінны глухі	sch, s, ch	schön [ʃø:n]
[ʒ]	шчылінны звонкі	g, j	Genie [ʒe’ni:]
[j]	шчылінны звонкі	j, y	jung [jʊŋ]
[ç]	шчылінны глухі	ch, g	König ['kø:nɪç]
[x]	шчылінны глухі	ch	noch [nɔx]
[h]	шчылінны глухі	h	woher [vo’he:ɐ]
[r]	звонкі санорны	r, rr, rh	Rose ['ro: zə]
[ɐ]	вакалізаваны [r]	r, er	hier [hi:ɐ]
[l]	санат	l, ll	Liebe ['li: bə]
[m]	насавы санат	m, mm	kommen ['kɔmən]
[n]	насавы санат	n, nn	Name ['na: mə]
[ŋ]	насавы санат	ng, n	danken ['daŋkən]
[p͡f]	афрыката	pf	Pferd [p͡fe: rt]
[t͡s]	афрыката	z, tz, c, t	Zahn [t͡sa: n]
[t͡ʃ]	афрыката	tsch, tch	Match [mεt͡ʃ]
[kv]	гукаспалучэнне	qu	Quelle ['kvεlə]
[ks]	гукаспалучэнне	x, chs	sechs [zεks]

Галосныя гукі нямецкай мовы
Гук	Характарыстыка	Літарныя адпаведнасці	Прыклад
[a]	адкрыты кароткі	a	Mann [man]
[a:]	адкрыты доўгі	a, aa, ah	Tat [ta:t]
[ε]	адкрыты кароткі	e, ä	Held [hεlt]
[ε:]	адкрыты доўгі	ä, äh	Bär [bε:r]
[ə]	слабы, рэдукаваны	e	leben ['le: bən]
[e:]	закрытый доўгі	e, ee, eh	legen ['le:gən]
[ɪ]	адкрыты кароткі	i	Wind [vɪnt]
[i:]	закрытый доўгі	i, ih, ie, ieh	Wien [vi:n]
[ɔ]	адкрыты кароткі	o	wollen ['vɔlən]
[o:]	закрытый доўгі	o, oo, oh	Kohl [ko:l]
[œ]	адкрыты кароткі	ö	Löffel ['lœfəl]
[ø:]	закрытый доўгі	ö, öh, oe	Höhle ['hø:lə]
[ʊ]	адкрыты кароткі	u	Hund [hʊnt]
[u:]	закрытый доўгі	u, uh	gut [gu:t]
[ʏ]	адкрыты кароткі	ü, y	fünf [fʏnf]
[y:]	закрытый доўгі	ü, üh, y	fühlen ['fy:lən]
[aɪ̯]	дыфтонг	ei, ey, ai, ay	Bayern ['baɪ̯ɐn]
[aʊ̯]	дыфтонг	au	Haus [haʊ̯s]
[ɔʏ̯]	дыфтонг	eu, äu	Leute ['lɔʏ̯tə]

Транскрыпцыйныя знакі

Традыцыйна ў нямецкай транскрыпцыі для вывучэння або чытання складаных слоў выкарыстоўваюць адмысловыя знакі, якія паказваюць на розныя асаблівасці вымаўлення^[119]: [:] (працягласць), ['] (націск), [•] (паўпрацягласць), [’] (цвёрды прыступ галоснага ў пачатку слова). Так, напрыклад, слова Uhu мае транскрыпцыю ['’u: hu•]: відавочна, што слова чытаецца з прыступам на першым гуку, націск падае на першы склад, u — доўгі, канцавая галосная вымаўляецца паўдоўга, h — вымаўляецца (у адрозненне ад звычайнага ўжывання паміж двума галоснымі, як, напрыклад, у слове fliehen). У звычайных слоўніках, якія не прадугледжваюць раскрыцця фанетычных асаблівасцей слоў, знакі [’] і [•] апускаюцца.

Націск

Слоўны націск у нямецкай мове носіць фіксаваны характар і амаль не змяняе свайго становішча ў слове. У каранёвых словах націск падае, як правіла, на першы склад, у словах з прыстаўкамі націск падае альбо на прыстаўку, альбо на корань. У сувязі з гэтым вылучаюць націскныя (un-, ur-, ab-, auf-, aus-, bei-, ein-, mit-, nach-, vor-, zu-) і ненаціскныя прыстаўкі (be-, ge-, ent-, emp-, er-, miss-, ver-, zer-), якія іначай называюцца паўпрэфіксамі і прэфіксамі (націскальнасць з’яўляецца адной з прычын проціпастаўлення гэтых афіксаў). Большасць нямецкіх суфіксаў ненаціскныя, аднак існуе цэлая група націскных суфіксаў (-ist, -ent, -ant, -ee, -eur, -ion, -tät, -ur, -at, -it, -ot, -et)^[118]. У складаных словах націск бывае галоўным (звычайна падае на першы кампанент слова) і другарадным. Другарадны націск звычайна падае на другі кампанент (напрыклад, як у слове Zeít-verschiébung), аднак існуюць і выключэнні (напрыклад, як у слове Jáhr-húndert), а ў абрэвіятурах адносіцца да апошняй літары (die BRD [be:’ɛr’de:]).

Націск у сказе падае на якія-небудзь знамянальныя словы, г.зн. службовыя словы націску пазбаўленыя. Націск, рухі тону, тэмп і паўзы ў сукупнасці даюць інтанацыю. Галоўны націск ва ўсёй фразе называецца фразавым націскам, для якога характэрныя паніжэнні ці павышэнні тону: Was "machen Sie?. Лагічны націск паказвае на слова, якое той, хто гаворыць, хоча лагічна вылучыць: "Er kommt heute — Er "kommt heute.

Марфалогія

Па сваёй марфалагічнай структуры нямецкая мова з’яўляецца флектыўна-аналітычнаю. Флектыўнасць і аналітызм пераважаюць у мове і ўтвараюць дамінанту яе марфалагічнага строю^[120].

Флектыўнасць

Сінтэтычна спрагаецца дзеяслоў у нямецкай мове ў цяперашнім (Präsens) і прошлым часе (Präteritum); сінтэтычна скланяецца прыметнік, выступаючы ў атрыбутыўнай функцыі; субстантыўныя прыметнікі таксама маюць канчаткі і скланяюцца па склонах. Практычна ўсе займеннікі скланяюцца сінтэтычна, аднак сустракаюцца і суплетыўныя формы (асабліва ў асабовых займеннікаў): ich — meiner — mir; er — ihm; wir — uns. Што да скланення назоўнікаў, то тут назіраецца даволі своеасаблівая карціна: назоўнікі, у залежнасці ад прыналежнасці да таго ці іншага скланення (у нямецкай іх чатыры), скланяюцца альбо флектыўна-аналітычна, г.зн. па склонах змяняецца не толькі імя, але і артыкль (моцнае, слабае і змешанае скланенні), альбо толькі аналітычна, змяняецца толькі артыкль, імя ж застаецца ва ўсіх склонах нязменным (жаночае скланенне). З лічэбнікаў толькі парадкавыя змяняюцца па склонах і маюць тыя ж канчаткі, што і прыметнікі.

Аналітызм

Аналітычна ўтвараюцца ў нямецкай мове:

чатыры з шасці дзеяслоўных часавых форм як у абвесным, так і ва сувязным ладзе (кан’юнктыве) (Perfekt, Plusquamperfekt, Futurum I, Futurum II);
усе часавыя формы залежнага стану;
умоўны лад (Konditionalis I і Konditionalis II);
артыкль + назоўнік уяўляюць сабой таксама аналітычную з’яву, бо носьбітам семантыкі з’яўляецца імя, а выразнікам яго граматычных катэгорый (род, лік, склон, суаднесенасць-несуаднесенасць) артыкль.

Інкарпарацыя

Інкарпарацыя хоць і не з’яўляецца дамінуючым марфалагічным тыпам нямецкай мовы, усё ж сустракаецца ў ёй вельмі часта. Прыкладамі інкарпарацыі ў нямецкай мове з’яўляюцца:

усе складаныя словы: Damenschuhabsatz — абцас жаночных чаравікаў.
зліццё прыназоўнікаў з артыклямі: im (in + dem), ins (in + das), zum (zu + dem), zur (zu + der), vom (von + dem), am (an + dem), ums (um + das) і так далей.
інтэрпазіцыя часціцы zu паміж прыстаўкай і коранем дзеяслова: Wir haben keine Zeit, unsere Freunde anzurufen.

Аглютынацыя

Аглютынацыя сустракаецца ў нямецкай мове даволі рэдка. Прыклад аглютынацыі: der Bär — die Bärin — die Bärinnen. Суфікс -in (-inn) перадае толькі жаночы род, а суфікс -en — толькі множны лік.

Артыкль

Артыкль у нямецкай мове — гэта службовае слова, якое ўказвае на род, лік і склон назоўніка (таму яго яшчэ называюць родавым словам)^[121]. Адрозніваюць пэўныя (der, die, das, die) і няпэўныя артыклі (ein, eine, ein, множнага ліку ў няпэўнага артыкля няма). Яны могуць скланяцца як указальныя (dieser, jener), прыналежныя (mein, dein, sein), пытальныя (welcher?, was für ein…?) і няпэўныя (jeder, mancher) займеннікі, адмоўны займеннік kein, а таксама займеннікі, якія ўжываюцца толькі ў множным ліку (alle, viele, einige, mehrere)^[122].

Скланенне артыкляў
Склон	Мужчынскі род	Жаночы род	Ніякі род	Множны лік
Nominativ	der (ein)	die (eine)	das (ein)	die
Genitiv	des (eines)	der (einer)	des (eines)	der
Dativ	dem (einem)	der (einer)	dem (einem)	den
Akkusativ	den (einen)	die (eine)	das (ein)	die

Няпэўны артыкль часцей за ўсё стаіць перад назоўнікамі, якія ўпамінаюцца ўпершыню ці мала вядомыя. Пэўны артыкль ужываецца, калі прадмет ужо ўпамінаўся, а таксама пры наяўнасці азначэння (назоўнік у форме роднага склону, парадкавы лічэбнік, прыметнік у Superlativ). Артыкль можа быць апушчаны ў выпадках, калі перад назоўнікам стаіць займеннік ці колькасны лічэбнік, калі назоўнік — назва краіны ці горада (ніякі род), абстрактнае паняцце, ці ён абазначае нейкае рэчыва ў невядомай колькасці.

Назоўнік

Нямецкія назоўнікі ў адзіночным ліку маюць чатыры тыпы скланення: моцнае для мужчынскага і ніякага роду, слабае — для мужчынскага роду, жаночае — для жаночага роду і змешанае — для некаторых назоўнікаў мужчынскага і ніякага роду. Імёны ўласныя маюць канчатак -s толькі ў родным склоне^[123].

Скланенне назоўнікаў у адзіночным ліку
Склон	Моцнае скланенне	Слабае скланенне	Жаночае скланенне	Змешанае скланенне
Nominativ	der Berg	der Mensch	die Frau	der Name
Genitiv	des Berg(e)s	des Menschen	der Frau	des Namens
Dativ	dem Berg	dem Menschen	der Frau	dem Namen
Akkusativ	den Berg	den Menschen	die Frau	den Namen

Множны лік назоўнікі ўтвараюць па пяці тыпах (1 тып — суфікс -e; 2 тып — суфікс -(e)n (заўсёды без умлаўта); 3 тып — суфікс -er (па магчымасці з умлаўтам); 4 тып — без суфікса (з умлаўтам і без яго); 5 тып — суфікс -s (для скарочаных і складанаскарочаных слоў, а таксама запазычанняў; без умлаўта)^[124].

Множны лік назоўнікаў
Тып	Лік	Мужчынскі род	Жаночы род	Ніякі род
I	Адзіночны — множны	der Platz — die Plätze	die Stadt — die Städte	das Jahr — die Jahre
II	Адзіночны — множны	der Junge — die Jungen	die Uhr — die Uhren	das Bett — die Betten
III	Адзіночны — множны	der Mann — die Männer	—	das Bild — die Bilder
IV	Адзіночны — множны	der Vogel — die Vögel	die Tochter — die Töchter	das Gebäude — die Gebäude
V	Адзіночны — множны	der Park — die Parks	die Mutti — die Muttis	das Hotel — die Hotels

У множным ліку ўсе назоўнікі скланяюцца аднолькава. У давальным склоне к форме множнага ліку прыбаўляецца -n, калі гэта форма яшчэ не мае такога канчатка (ці канчатка -s) у назоўным склоне.

Скланенне назоўнікаў у множным ліку
Склон	Мужчынскі род	Жаночы род	Ніякі род
Nominativ	die Männer	die Frauen	die Kinos
Genitiv	der Männer	der Frauen	der Kinos
Dativ	den Männern	den Frauen	den Kinos
Akkusativ	die Männer	die Frauen	die Kinos

Прыметнік

Нямецкія прыметнікі змяняюцца толькі калі выступаюць як азначэнні да назоўнікаў. Яны маюць тры тыпы скланення^[125]:

слабае — прыметнік стаіць пасля пэўнага артыкля ці займеннікаў dieser, jener, jeder, welcher; ён набывае канчатак -en ва ўсіх склонах адзіночнага ліку, акрамя назоўнага; вінавальны склон для жаночага і ніякага роду маюць канчатак -e, а ў множным ліку ўсіх склонаў набывае -en;
моцнае — мае месца, калі перад прыметнікам няма азначальніка, пэўнага артыкля, за выключэннем роднага склону мужчынскага і ніякага роду ў адзіночным ліку, дзе выкарыстоўваецца слабы канчатак -en;
змешанае — прыметнік стаіць пасля няпэўнага артыкля, прыналежнага займенніка ці адмоўнага займенніка kein; моцныя канчаткі для назоўнага і вінавальнага склону, слабыя — для роднага і давальнага.

Слабае скланенне
Склон	Мужчынскі род	Жаночы род	Ніякі род	Множны лік
Nominativ	der gute Mann	die gute Frau	das gute Kind	die guten Leute
Genitiv	des guten Mannes	der guten Frau	des guten Kindes	der guten Leute
Dativ	dem guten Mann(e)	der guten Frau	dem guten Kind(e)	den guten Leuten
Akkusativ	den guten Mann	die gute Frau	das gute Kind	die guten Leute

Моцнае скланенне
Склон	Мужчынскі род	Жаночы род	Ніякі род	Множны лік
Nominativ	süßer Wein	warme Milch	frisches Gemüse	gute Bücher
Genitiv	süßen Weines	warmer Milch	frischen Gemüses	guter Bücher
Dativ	süßem Wein(e)	warmer Milch	frischem Gemüse	guten Büchern
Akkusativ	süßen Wein	warme Milch	frisches Gemüse	gute Bücher

Змешанае скланенне
Склон	Мужчынскі род	Жаночы род	Ніякі род
Nominativ	ein großer Platz	eine große Stadt	ein großes Land
Genitiv	eines großen Platzes	einer großen Stadt	eines großen Landes
Dativ	einem großen Platz(e)	einer großen Stadt	einem großen Land(e)
Akkusativ	einen großen Platz	eine große Stadt	ein großes Land

Нямецкія прыметнікі і прыслоўі могуць утвараць ступені параўнання. Усяго іх тры^[126]:

звычайная (Positiv) — звычайны прыметнік ці прыслоўе;
вышэйшая, ці параўнальная (Komparativ) — да прыметніка ці прыслоўя далучаецца суфікс -er, каранёвыя галосныя a, o ці u могуць набываць умлаўт;
найвышэйшая (Superlativ) утвараецца пры дапамозе суфікса -(e)st і, як правіла, прадстаўлена ў некалькіх формах:

у нескланяльнай форме з часціцай am і нязменным -(e)sten у якасці акалічнасці ці часткі выказніка: am schönsten;
у скланяльнай форме з пэўным артыклем у якасці азначэння перад назоўнікам der/die/das -(e)ste: der/die/das interessanteste, … і
у асаблівай форме ад некаторых прыметнікаў і прыслоўяў на -(e)ns: möglichst, schleunigst, … ^[127].

Некаторыя прыметнікі і прыслоўі не ўтвараюць ступені па агульных правілах: hoch — höher — höchste, gut — besser — beste і інш.

Займеннікі

Нямецкія займеннікі могуць замяняць назоўнікі там, дзе гэта неабходна. Да іх адносяцца асабовыя (ich, du, er, sie, es, wir, ihr, sie, Sie), пытальныя (wer?, was?), няпэўныя (man, etwas, jemand, alle, alles, viele, einige) і адмоўныя займеннікі (nichts, niemand), а таксама безасабовы займеннік es і займенныя прыслоўі^[128]. Усе астатнія займеннікі суправаджаюць назоўнікі. Пытальныя і асабовыя займеннікі скланяюцца па трох склонах^[129], бо формы роднага склону перайшлі ў разрад прыналежных.

Скланенне асабовых займеннікаў
Склон	Пытальныя займеннікі	1 асоба адз. л.	2 асоба адз. л.	3 асоба адз. л.	1 асоба мн. л.	2 асоба мн. л.	3 асоба мн. л.	Ветлівая форма
Nominativ	wer? was?	ich	du	er, sie, es	wir	ihr	sie	Sie
Dativ	wem?	mir	dir	ihm, ihr, ihm	uns	euch	ihnen	Ihnen
Akkusativ	wen? was?	mich	dich	ihn, sie, es	uns	euch	sie	Sie

Прыналежныя займеннікі адказваюць на пытанне wessen? (чый?, чыя?, чыё?, чые?). Яны адпавядаюць асабовым займеннікам у родным склоне: mein, dein, sein, ihr, sein, unser, ihr, sie, Sie. Кожны прыналежны займеннік дапасоўваецца ў родзе, ліку і склоне з назоўнікам, з якім ён звязаны. У адзіночным ліку ён скланяецца як няпэўны артыкль, а ў множным як пэўны^[130].

Скланенне прыналежных займеннікаў
Склон	Мужчынскі род	Жаночы род	Ніякі род	Множны лік
Nominativ	mein	meine	mein	meine
Genitiv	meines	meiner	meines	meiner
Dativ	meinem	meiner	meinem	meinen
Akkusativ	meinen	meine	mein	meine

Няпэўна-асабовы займеннік man ужываецца, калі асоба толькі маецца на ўвазе, ён не перакладаецца на беларускую мову. Уся канструкцыя перакладаецца як безасабовы сказ. Вельмі часта ён ужываецца з мадальнымі дзеясловамі (man kann, man darf і т. д.)^[131]. Безасабовы займеннік es ужываецца як дзейнік у спалучэнні з безасабовым дзеясловам (Es regnet. Es ist Sonntag. Wie geht es Ihnen? Es ist etwas passiert?). Займенныя прыслоўі^[132] служаць для абазначэння неадушаўлёных прадметаў. Яны бываюць указальнымі (утвараюцца з указальнага прыслоўя da і адпаведнага прыназоўніка: dabei, dafür, damit, darüber, dazu і інш.) і пытальнымі (пытальнае прыслоўе wo і прыназоўнік: wobei, wofür, womit, worüber, wozu). Пытанні аб адушаўлёных прадметах утвараюцца іначай. Для іх выкарыстоўваецца спалучэнне прыназоўніка і пытальнага займенніка wer у адпаведным склоне (Um wen geht es?).

Лічэбнік

Нямецкія лічэбнікі падзяляюць на колькасныя (eins, zwei, drei, vier, fünf, sechs і т. д.) і парадкавыя (erste, zweite, dritte, vierte, fünfte, sechste). Субстантывіраваныя лічэбнікі, якія выконваюць часта функцыю дзейніка, у якасці лічэбнікаў не заўсёды ўлічваюць.

Першыя адказваюць на пытанне «колькі?» і могуць быць простымі (1—12, 100, 1000), складанымі (13—19; утвараюцца ад адзінак і ліку zehn) і вытворнымі. Колькасныя лічэбнікі ад 20 да 99 ўтвараюцца спалучэннем у адно слова назвы лічэбніка першага парадку, злучніка und і лічэбніка другога парадку (напрыклад, 35 — fünfunddreißig, літаральна «пяць-і-трыццаць»)^[133]^[134]. Утварэнне лічэбнікаў парадку соцень і тысяч адбываецца спалучэннем у адно слова колькасці тысяч, затым соцень, затым указання састаўной часткі лічэбніка, адпаведнага лічэбніку другога ці першага парадку. Лічэбнікі, пачынаючы з мільёна і больш, пішуцца асобна з указаннем іх колькасці ў пачатку састаўнога лічэбніка (напрыклад, 1 364 819 — eine Million dreihundertvierundsechzigtausendachthundertneunzehn)^[135].

Парадкавыя лічэбнікі адказваюць на пытанне «які? якая? якое?» і дзеляцца на наступныя групы:

выключэнні: der/die/das erste (1.), dritte (3.), sieb(en)te (7.), achte (8.) ^[136];
астатнія лічэбнікі да 19 (да адпаведнага колькаснага лічэбніка дадаюцца суфікс -t- і канчатак, напрыклад, der/die/das fünfte (5.)) і
ад 20 і далей (да адпаведнага колькаснага лічэбніка дадаюцца суфікс -st- і канчатак; der/die/das einundzwanzigste (21.)).

Каб утварыць дроб, да колькаснага лічэбніка трэба дадаць суфікс -tel (1/4 — Viertel, 3/5 — drei Fünftel). Дзесятковы дроб чытаецца з коскай (0,348 — Null Komma dreihundertachtundvierzig)^[137].

Прыназоўнік

Нямецкія прыназоўнікі ўжываюцца перад назоўнікамі і асабовымі займеннікамі, такім чынам вызначаючы іх склон. У сувязі з гэтым вылучаюць тры групы прыназоўнікаў, якія кіруюцца адпаведна давальным (mit, aus, nach, zu, bei, von, außer, seit, gegenüber, entgegen), вінавальным (für, gegen, durch, ohne, um, bis, entlang) ці родным склонам (während, trotz, wegen, (an)statt, unweit)^[138].

Двайному кіраванню падпарадкоўваюцца прыназоўнікі in, an, auf, vor, hinter, über, unter, neben, zwischen, якія могуць выкарыстоўвацца з вінавальным і давальным склонамі. Пры гэтым прымаецца пад увагу, якое значэнне мае выказнік у сказе. напрыклад: Sie hängt ein Bild über die Couch (Akk.) — Das Bild hängt über der Couch (Dat.). У дадзеным выпадку важна, якое пытанне прымяняецца да прыназоўніка — wohin? ці wo?^[131].

Дзеяслоў

Часавыя ступені нямецкай мовы.

Нямецкі дзеяслоў мае пяць асноўных катэгорый^[139]: асоба (1-я, 2-я, 3-я), лік (адзіночны і множны), час (прошлы, цяперашні і будучы), стан (незалежны і залежны) і лад (абвесны, загадны і умоўны). Акрамя асабова-часавых форм у дзеяслова ёсць таксама неасабовыя формы: Infinitiv I, Infinitiv II^[131], Partizip I і Partizip II^[140]. У залежнасці ад асаблівасцей формаўтварэння адрозніваюць слабыя, моцныя і няправільныя дзеясловы^[141]. У залежнасці ад кіравання адрозніваюць пераходныя, якія патрабуюць наяўнасці дапаўнення ў Akkusativ, і непераходныя дзеясловы, якія дапаўненняў не патрабуюць. Дзеясловы могуць быць зваротнымі (абазначаюць дзеянне, накіраванае на дзеючую асобу), а таксама мадальнымі (дзеясловы dürfen, können, mögen, müssen, sollen, wollen і дзеяслоў lassen, які часта да мадальных не адносяць)^[142].

У нямецкай мове шэсць часоў:

Präsens — просты цяперашні час, які ўтвараецца ад інфінітыўнага кораня дзеяслова з дапамогай асабовага канчатка. Напрыклад: Ich schreibe einen Brief^[143].
Präteritum — просты прошлы час, які складаецца з аднаго сэнсавага дзеяслова. Утвараецца ад асновы другой (прэтэрытнай) формы дзеяслова пры дапамозе асабовага канчатка. Напрыклад: Ich machte schon die Tür auf. Асабовыя канчаткі ў дзеясловаў у гэтым часе блізкія да Präsens, за выключэннем першай і трэцяй асобы адзіночнага ліку^[144].
Perfekt — складаны прошлы час. Складаецца з сэнсавага дзеяслова ў Partizip II і дапаможнага дзеяслова haben ці sein у Präsens. Напрыклад: Ich habe die Geschichte erzählt; Ich bin zu schnell gefahren. Дапаможныя дзеясловы спрагаюцца, а іх выбар залежыць ад лексічнага значэння сэнсавага дзеяслова^[145].
Plusquamperfekt — складаны прошлы час, які складаецца з сэнсавага дзеяслова ў Partizip II і дапаможнага дзеяслова haben ці sein ў форме Präteritum. Напрыклад: Er hatte den Regenschirm nicht genommen^[146].
Futur I — складаны будучы час, які складаецца з сэнсавага дзеяслова ў Infinitiv I і дапаможнага дзеяслова werden. Напрыклад: Ich werde um jeden Preis kommen^[147].
Futur II — складаны будучы час, які складаецца з сэнсавага дзеяслова ў Infinitiv II і дапаможнага дзеяслова werden. Напрыклад: Morgen um neun Uhr abend werde ich gekommen sein^[148].

Спражэнне дзеясловаў у незалежным стане абвеснага ладу
Präsens Aktiv	Präteritum Aktiv	Perfekt Aktiv	Plusquamperfekt Aktiv	Futur I Aktiv
ich mache	ich machte	ich habe gemacht	ich hatte gemacht	ich werde machen
du machst	du machtest	du hast gemacht	du hattest gemacht	du wirst machen
er (sie, es) macht	er (sie, es) machte	er (sie, es) hat gemacht	er (sie, es) hatte gemacht	er (sie, es) wird machen
wir machen	wir machten	wir haben gemacht	wir hatten gemacht	wir werden machen
ihr macht	ihr machtet	ihr habt gemacht	ihr hattet gemacht	ihr werdet machen
sie (Sie) machen	sie (Sie) machten	sie (Sie) haben gemacht	sie (Sie) hatten gemacht	sie (Sie) werden machen

Стан залежыць ад характару дзейніка. Ён можа быць незалежным (Aktiv — дзеянне зыходзіць ад дзейніка) і залежным (Passiv — дзеянне накіравана на сябе). У пасіўнага стану ёсць усе тыя ж часавыя формы, што і ў актыўнага. Усе яны ўтвараюцца па адной схеме. Präsens Passiv утвараецца пры дапамозе дапаможнага дзеяслова werden у Präsens і сэнсавага дзеяслова ў Partizip II. Präteritum Passiv — werden у Präteritum і Partizip II. Perfekt і Plusquamperfekt Passiv — werden у адпаведнай форме (асаблівая форма worden) і Partizip II. Futur Passiv — werden у Futur і Partizip II^[139].

Спражэнне дзеясловаў у пасіўным стане абвеснага ладу
Präsens Passiv	Präteritum Passiv	Perfekt Passiv	Plusquamperfekt Passiv	Futur I Passiv
ich werde gefragt	ich wurde gefragt	ich bin gefragt worden	ich war gefragt worden	ich werde gefragt werden
du wirst gefragt	du wurdest gefragt	du bist gefragt worden	du warst gefragt worden	du wirst gefragt werden
er (sie, es) wird gefragt	er (sie, es) wurde gefragt	er (sie, es) ist gefragt worden	er (sie, es) war gefragt worden	er (sie, es) wird gefragt werden
wir werden gefragt	wir wurden gefragt	wir sind gefragt worden	wir waren gefragt worden	wir werden gefragt werden
ihr werdet gefragt	ihr wurdet gefragt	ihr seid gefragt worden	ihr wart gefragt worden	ihr werdet gefragt werden
sie (Sie) werden gefragt	sie (Sie) wurden gefragt	sie (Sie) sind gefragt worden	sie (Sie) waren gefragt worden	sie (Sie) werden gefragt werden

Статыў (пасіў стану, або кароткі пасіў) перадае ўжо не працэс дзеяння, а яго вынік. Ён утвараецца пры дапамозе дапаможнага дзеяслова sein у адпаведнай форме і другога дзеепрыметніка пераходнага сэнсавага дзеяслова.

Сувязны лад (Konjunktiv — выражае жаданне ці магчымасць) мае тыя ж часавыя формы, што і абвесны (Indikativ)^[149]. Präsens Konjunktiv утвараецца пры дапамозе інфінітыўнай асновы, суфікса -e і асабовага канчатка, але каранёвая галосная пры гэтым застаецца нязменнай. У 1-й і 3-й асобе адзіночнага ліку суфікс і асабовы канчатак зліваюцца, што не дапускае падваення зычнай. Формы Präteritum Konjunktiv слабых дзеясловаў супадаюць з формамі прэтэрыта абвеснага ладу. Формы прэтэрыта кан’юнктыва моцных дзеясловаў утвараюцца з асновы дзеяслова ў прэтэрыце абвеснага ладу з дапамогай суфікса -e і асабовых канчаткаў прэтэрыта. Каранёвыя галосныя a, o, u атрымліваюць умлаут. Існуе таксама цэлы рад дзеясловаў, Präteritum Konjunktiv якіх не падпарадкоўваецца агульным правілам: гэта няправільныя дзеясловы sein (wäre), tun (täte), gehen (ginge), stehen (stände); няправільныя дзеясловы haben (hätte), werden (würde), bringen (brächte); прэтэрыта-прэзэнсныя дзеясловы (акрамя sollen і wollen): dürfte, könnte, möchte, müsste, wüsste. Perfekt Konjunktiv утвараецца пры дапамозе дапаможных дзеясловаў haben ці sein, якія стаяць у Präsens Konjunktiv, і сэнсавага дзеяслова ў Partizip II. Plusquamperfekt Konjunktiv утвараецца з дапамогай тых жа дапаможных дзеясловаў у Präsens Konjunktiv і сэнсавага дзеяслова ў Partizip II. Futurum I і Futurum II Konjunktiv утвараюцца пры дапамозе дапаможнага дзеяслова werden у Präsens Konjunktiv і сэнсавага дзеяслова ў Infinitiv I і Infinitiv II адпаведна. Акрамя гэтых форм ёсць яшчэ дзве, аналагаў якім няма ў беларускай мове. Гэта Konditionalis I і Konditionalis II. Яны ўтвараюцца пры дапамозе дапаможнага дзеяслова werden у Präteritum Konjunktiv і сэнсавага дзеяслова ў Infinitiv I і Infinitiv II.

Загадны лад (Imperativ) мае чатыры формы: 2-ая асоба адзіночнага ліку (arbeite, nimm), 1-ая асоба множнага ліку (arbeiten wir / wollen wir arbeiten, nehmen wir / wollen wir nehmen), 2-ая асоба множнага ліку (arbeitet, nehmt) і ветлівая форма (arbeiten Sie, nehmen Sie). Таксама загадны лад можна ўтварыць інфінітывам ( Nicht aus dem Fenster lehnen! ) або другім дзеепрыметнікам ( Hiergeblieben! ). Пабуджальнасць у нямецкім могуць выражаць некаторыя граматычныя канструкцыі (напрыклад, haben / sein + zu + Infinitiv, мадальны дзеяслоў + Infinitiv).

Інфінітыў (Infinitiv) і дзеепрыметнік (Partizip) удзельнічаюць ва ўтварэнні розных граматычных канструкцый і часавых форм.

Інфінітыў утварае інфінітыўныя групы і канструкцыі з прыназоўнікам zu (інфінітыўныя групы тыпу um zu, ohne zu, (an) statt zu; канструкцыя haben/sein + zu + Infinitiv)^[150] і без яго (з мадальнымі дзеясловамі, дзеясловамі руху і іншымі дзеясловамі-выключэннямі). Інфінітыў выконвае розныя сінтаксічныя ролі: дзейнік (Es ist eine Vergnügen, zu reiten), выказнік (Vielleicht haben Sie die Absicht, auch unsere Vororte mit ihren schönen Palästen und Parks zu besuchen), дапаўненне (Marion war von Herzen froh (darüber), in diesem schrecklichen halbzerstörten Haus nicht allein zu sein) і акалічнасць (Er fährt nach Moskau, um seine Eltern zu besuchen).

Нямецкі дзеепрыметнік бывае двух відаў: Partizip I (аснова дзеяслова ў Präsens і суфікс -(e)nd) і Partizip II (аснова дзеяслова, прыстаўка ge- і суфікс -(e)t (для слабых дзеясловаў) ці -en (для моцных дзеясловаў))^[151]. Першы дзеепрыметнік часта выступае ў ролі азначэння да назоўніка (Das zu lesende Buch) і акалічнасці (Aus dem Kino zurückgehend, besprachen die Leute den Film). Другі дзеепрыметнік ужываецца пры ўтварэнні складаных часавых форм Perfekt і Plusquamperfekt (Mein Freund hat das Institut absolviert)^[152], ва ўсіх часавых формах пасіўнага стану (Der Text wird/wurde nacherzählt, nachdem er zweimal vorgelesen worden ist/worden war) і як азначэнне да назоўніка ў дзеепрыметных групах (Die von mir gekaufte Zeitung liegt auf dem Tisch).

Сінтаксіс

Сінтаксіс нямецкай мовы развіваўся на працягу ўсяе гісторыі існавання мовы, аднак канчатковае нармаванне адбывалася толькі ў XIX—XX стагоддзях. Пунктуацыя нямецкай мовы сярэдневякоўя і новага часу выключала вялікую колькасць знакаў прыпынку, таму сказы былі простымі, аднак са з’яўленнем коскі ў ранненоваверхненямецкім перыядзе адбыўся вялікі рывок у развіцці нямецкага сказа, што вызначыла яго сённяшнюю структуру^[153].

Нямецкія сказы бываюць простымі і складанымі. Просты сказ звычайна складаецца з двух слоў — дзейніка і выказніка (неразвіты сказ), аднак можа ўключаць і даданыя члены сказа (развіты сказ). Складаныя сказы складаюцца з двух або некалькіх простых сказаў. Адпаведна, яны бываюць складаназлучанымі (бяззлучнікавыя і злучнікавыя), якія складаюцца з двух незалежных сказаў, і складаназалежныя, якія складаюцца з галоўнага і аднаго ці некалькіх даданых сказаў^[154].

Сувязь у складаназлучаным сказе ажыццяўляецца пры дапамозе злучальных злучнікаў und, aber, oder, denn, deshalb, darum, doch, dann, so, also, а таксама пры дапамозе парных злучнікаў bald… bald, nicht nur… sondern auch, sowohl… als auch, entweder… oder. Даданы сказ у складзе складаназалежнага ўводзіцца пры дапамозе падпарадкавальных злучнікаў (dass, wenn, als, weil), адносных займеннікаў (der, die, das, die), пытальных займеннікаў (wer, was, welcher), прыслоўяў (wo, wann), пытальных займенных прыслоўяў (woran, wovon, woruber) і інш. Іх выбар залежыць ад віду даданага сказа. Гэтыя сказы бываюць: дапаўняльнымі, азначальнымі, акалічнаснымі (месца, часу, спосабу дзеяння, параўнання, ступені, выніку, прычыны, мэты, умовы і ўступкі) і далучальнымі^[155].

Парадак слоў у нямецкім сказе напрамую залежыць ад яго характару. У простым апавядальным сказе адрозніваюць прамы і адваротны парадак слоў. У першым выпадку маецца на ўвазе, што ўсе члены сказа займаюць толькі свае выразна ўстаноўленыя пазіцыі: спачатку дзейнік, затым выказнік і даданыя члены сказа^[156]. Напрыклад, Der Lehrer kommt bald. Пры адваротным парадку слоў адбываецца інверсія: Bald kommt der Lehrer. Пры састаўным або складаным выказніку зменная частка становіцца на сваё месца, а нязменная ідзе ў канец: Ich stimme zu.

У пытальным сказе без пытальнага слова выказнік становіцца на першае месца ў сказе: Hat er das gemacht?. У пытальным сказе з пытальным словам (wer?, was?, wann?, wo?, wohin?, woher?, wie?, warum?, wozu? і інш.) на першым месцы стаіць само пытальнае слова, а выказнік ідзе за ім: Was hat er gemacht?^[157].

У адмоўных сказах часцей за ўсё сустракаецца адмоўная часціца nicht, якая звычайна выкарыстоўваецца перад адмаўляемым словам: Nicht alle verstehen das. Аднак калі адмаўляецца выказнік, то часціца ставіцца ў канец сказа перад нязменнай часткай: Das weiß ich nicht. Калі адмаўляецца назоўнік, то перад ім ставіцца адмоўны займеннік kein, які замяшчае няпэўны артыкль і ўзгадняецца з назоўнікам у родзе, ліку і склоне: Ich habe keine Zeit. Двайнога адмаўлення ў нямецкай мове няма, г.зн. канструкцыі «нічога / ніколі не …» перадаюцца толькі адным адмаўленнем (у дадзеным выпадку словамі nichts ці niemand)^[158].

Словаўтварэнне

Словаўтварэнне нямецкай мовы атрымала вельмі добрае развіццё. Багацце элементаў слоў, як уласна нямецкіх, так і запазычаных, дазваляе «збіраць» самыя розныя словы. У 1999 годзе парламент нямецкай зямлі Мекленбург — Пярэдняя Памеранія разгледзеў праект закона пад назвай «Rinderkennzeichnungs- und Rindfleischetikettierungsüberwachungsaufgabenübertragungsgesetz» («Закон аб перадачы абавязкаў кантролю маркіроўкі ялавічыны»). Гэтае слова афіцыйна з’яўляецца самым доўгім у нямецкай мове (63 літары, 7 частак). У Сеціве прыводзяцца спасылкі на слова з 79 літар — «Donaudampfschiffahrtselektrizitätenhauptbetriebswerkbauunterbeamtengesellschaft» («Таварыства служачых малодшага звяна органа па наглядзе за будаўніцтвам пры галоўным упраўленні электрычнага абслугоўвання дунайскага параходства»)^[159]. Апошняе па новых правілах прыбаўляе яшчэ адну літару (…schifffahrt…). Падобных складаных слоў у нямецкай мове вельмі шмат^[160].

Месца нямецкага словаўтварэння ў сістэме мовы да гэтага часу да канца не вызначана. Звычайна яно разглядаецца ў рамках лексікалогіі^[161] ці граматыкі, аднак, будучы звязаным і з граматыкай, і з лексікай, словаўтварэнне валодае ўласнымі, толькі яму ўласцівымі рысамі^[162]. Словаўтварэнне можа разглядацца як з дыяхроннага, так і з сінхроннага погляда. Гэта важна для разумення гістарычнага развіцця словаўтваральнай формы, выразнага размежавання словаўтваральных працэсаў і сучаснай структуры слова. З сінхраніяй і дыяхраніяй перакрыжоўваюцца працэсуальны і статыстычны аспекты (словаўтварэнне ў руху і статыцы).

Мінімальная адзінка слова называецца марфемай. У сваю чаргу марфемы могуць быць граматычнымі і лексічнымі. Словаўтваральны аналіз слова можа быць марфемным (дзяленне на самыя дробныя значныя адзінкі: be-auf-trag-en) і па «непасрэдна-складніках» ( Erfrischung → erfrischen + -ung → er- + frisch ). Нямецкае словаўтварэнне вылучае простыя, вытворныя і складаныя словы. Словаўтваральныя мадэлі ўяўляюць сабой класіфікацыю гэтых слоў і ўключаюць восем узроўняў: мадэль каранёвых слоў, мадэль бязафікснага словаўтварэння, прэфіксальная, суфіксальная мадэлі, мадэль прэфіксальна-суфіксальнага словаўтварэння, мадэль асноў з паўпрэфіксамі і паўсуфіксамі і азначальнае словаскладанне^[163]. Гл. таксама: Афіксы ў нямецкай мове.

Мадэль	Апісанне
Мадэль каранёвых слоў	Каранёвыя словы не раскладаюцца на марфемы і нематываваныя. Нямецкія каранёвыя словы, як правіла, маюць адзін—два склады (Tisch, klug, Abend), але ёсць і трохскладовыя (Ameise); запазычаныя каранёвыя словы могуць уключаць больш чым два склады. На перыферыі каранёвых слоў знаходзяцца гукапераймальныя словы (paff, piep, miau) і абрэвіятуры.
Мадэль бязафікснага (імпліцытнага) словаўтварэння	Узаемапераход часцін мовы, функцыянаванне адной і той жа асновы ў якасці розных часцін мовы (grünen vi, grün a, Grün n). Словаўтваральны афікс адсутнічае, як словаўтваральны сродак разглядаецца наяўнасць унутранай флексіі (binden — Band, krank — kränken).
Прэфіксальная мадэль	Сувязная словаўтваральная марфема папярэднічае ўтваральнай аснове (entlaufen, missgelaunt, Unruhe). Прэфікс надае слову пэўную катэгарыяльную прыкмету (напрыклад, прэфікс be- надае дзеясловам besetzen, besticken значэнне забеспячэння).
Суфіксальная мадэль	Сувязная словаўтваральная марфема знаходзіцца пасля ўтваральнай асновы (Schönheit, nächtlich). Суфікс падводзіць адпаведную лексічную адзінку пад больш шырокую семантычную катэгорыю. Напрыклад, суфікс назоўнікаў жаночага роду -ung мае значэнне дзеяння працэсу, асобных дзеянняў, актаў (Abdankung, Beaufsichtigung); з’яў (Lösung); тэхнічных прылад (Abdichtung); неадушаўлёных прадметаў, часам зборнасці (Besegelung, Kleidung).
Мадэль прэфіксальна-суфіксальнага словаўтварэння	Лексічныя адзінкі, утваральныя асновы якіх адначасова спалучаюцца як з прэфіксам, так і з суфіксам (Gefrage, befrackt).
Мадэль асноў з паўпрэфіксамі	Многія паўпрэфіксы семантычна адпавядаюць прыназоўнікам (ab-, an-, mit-, vor-, zu-). Большасць паўпрэфіксаў аддзяляльныя, але ёсць і выключэнні (über-, um-); паўпрэфіксы могуць групавацца ў семантычныя катэгорыі (узмацненне — hoch-, allzu-, blitz-; негатыўнасць — teufels-, sau-).
Мадэль асноў з паўсуфіксамі	Адрозніваюцца ад суфіксаў абмежаванасцю выражаных імі семантычных катэгорый (наяўнасць, багацце — -voll, -reich; напрамак — -weg, -seits; здольнасць, каштоўнасць — -fertig, -fächig).
Словаскладанне	Бывае азначальным і неазначальным. Пад першым разумеецца спалучэнне дзвюх асноў (Freiheitsliebe, Braunkohle), другі тып уключае «імператыўныя імёны» (Vergißmeinnicht), злучальныя складанні (Freundfeind) і некаторыя іншыя віды злучэнняў. Да складання адносяцца таксама злучэнні частотных кампанентаў.

Лексіка

Да спрадвечных слоў нямецкай мовы адносяцца лексемы, якія ў тым ці іншым выглядзе сустракаліся яшчэ ў прагерманскай мове, з розных дыялектаў якой узніклі сучасныя германскія мовы, у тым ліку і літаратурная нямецкая^[164]. Большая частка гэтых слоў была атрымана ў спадчыну прагерманскай мовай, у сваю чаргу, з праіндаеўрапейскай мовы. Да іх адносяцца, напрыклад: займеннікі ich (прагерм. *ek), du (*þū), mein (*mīnaz) і т. д.; лічэбнікі ein (прагерм. *ainaz), zwei (*twai), hundert (*hundaradą) і т. д.; назоўнікі Vieh (прагерм. *fehu), Haus (*hūsą), Feuer (*fōr) і інш.; такія дзеясловы як gehen (прагерм. *gāną), stehen (*stāną), sehen (*sehwaną) і інш.^[165]

Запазычаныя словы пранікалі ў нямецкую мову, як правіла, з іншых індаеўрапейскіх моў, што тлумачыцца гістарычнымі культурнымі, палітычнымі і эканамічнымі сувязямі Германіі з суседнімі тэрыторыямі^[166]^[167]. Разам з індаеўрапейскімі запазычаннямі ў нямецкай прысутнічае культурная лексіка з неіндаеўрапейскіх моў^[168]^[169].

Запазычаныя словы могуць часткова захоўваць свае першапачатковыя вымаўленне і арфаграфію. Прыкладамі запазычанняў з лацінскай мовы з’яўляюцца: Koch (лац.: coquus), Wein (vīnum), Straße (strāta), Prozess (processus), schreiben (scrībere) і інш.^[170] Са старажытнагрэчаскай былі запазычаныя словы, звязаныя з навукай, рэлігіяй, міфалогіяй і грамадска-палітычным ладам: Meter (ст.-грэч. μέτρον), Elektron (ήλεκτρον), Mathematik (μαθηματική), Historie (ἱστορία), Theologie (θεολογία), Liturgie (λειτουργία), Mythos (μῦθος), Thron (θρόνος), Demokratie (δημοκρατία) і інш. Словы лацінскага і грэчаскага паходжання, а таксама часткі вытворных слоў узнікалі ў нямецкай на працягу ўсяе яе наступнай гісторыі цераз іншыя мовы^[171].

З італьянскай мовы прыйшлі эканамічныя тэрміны і словы, звязаныя з мастацтвам: Bank (італ.: banca), Bankrott (banca rotta), Bilanz (bilancia), Risiko (risico, risco), Kapital (capitale), Arie (aria), Oper (opera), Sinfonie (sinfonia)^[172]. З французскай паходзяць словы, звязаныя з модай і бытам: Figur (фр.: figure), Garderobe (garde-robe), Toilette (toilette), Friseur (friser)^[173]^[174]. З англійскай мовы ў нямецкую была запазычана вялікая колькасць слоў (англіцызмаў і амерыканізмаў), звязаных з тэхналогіямі, СМІ, а таксама маладзёжнай культурай: E-Mail (англ.: e-mail), Show (show), Keyboard (keyboard), Ticket (ticket), T-Shirt (T-shirt), Party (party), Date (date), Baby (baby), Story (story)^[175]^[176]^[177]^[178].

Вялікі ўплыў аказала арабская мова, з якой былі ўзятыя словы: Matratze (араб. مطرح), Elixir (الإكسير), Arsenal (دار الصناعة), Ziffer (صفر) і іншыя^[179]^[180]. У нямецкай таксама прысутнічаюць шматлікія гебраізмы — запазычанні з іўрыта і ідыша: betucht (іўр.: בָּטַח), koscher (ככּשר‎), dufte (טוֹב‎), mauscheln (מֹשֶׁה‎ ці מָשָׁל‎), zocken (צחוק‎), Chuzpe (חֻצְפָּה‎‎), Schlamassel (ідыш: שלימזל‎)^[181]^[182].

Асобную катэгорыю складаюць словы, якія складаюць нацыянальную культурную лексіку. Напрыклад, з кітайскай словы Feng Shui (кіт.: 風水), Mahjong (麻將), Kungfu (功夫), Ketchup (茄汁), Tee (茶)^[183]. З японскай: Kamikaze (яп.: 神風), Ninja (忍者), Aikido (合気道), Origami (折り紙), Karaoke (カラオケ), Tsunami (津波)^[184]. З рускай^[185]: Sputnik (спадарожнік), Sowjet (савет), Pogrom (пагром), Datsche (дача), Kosaken (казак) і іншыя^[186].

У розны час нямецкая мова запазычала таксама з суседніх германскіх, славянскіх, раманскіх моў, а таксама (пры дапамозе) цюркскіх, фіна-ўгорскіх, індыйскіх, іранскіх^[187], палінезійскіх, афрыканскіх і іншых моў^[166]^[173]^[188].

Гл. таксама

Германскія мовы
Гісторыя нямецкай мовы
Распаўсюджанне нямецкай мовы ў свеце
Нацыянальныя варыянты нямецкай мовы
Дыялекты нямецкай мовы
Нямецкі алфавіт
Граматыка нямецкай мовы
Фанетыка нямецкай мовы
Шматмоўны корпус Tatoeba

Зноскі

↑ Cooficialização da língua alemã em Antônio Carlos: Projeto legislativo 132/2010 (парт.)(недаступная спасылка). Instituto de Investigação e Desenvolvimento em Política Linguística. Архівавана з першакрыніцы 2 красавіка 2012. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Língua alemã (парт.)(недаступная спасылка). Secretaria de Turismo, Cultura e Esporte de Pomerode. Архівавана з першакрыніцы 27 ліпеня 2016. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Haubel M. Die päpstliche Schweizergarde // Österreichische Militärische Zeitschrift. — 2007. — № 3. — С. 311-316.
↑ Sprache – Identität und Schlüssel (ням.). Nordschleswig.de. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Bauer R. Deutsch als Amtssprache in Südtirol(ням.) // Terminologie et tradtition. Office des publications officielles des communautés europeénnes. — 1994. — С. 63–84.
↑ Deutsch in Namibia (ням.)(недаступная спасылка). Allgemeine Zeitung (18 ліпеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 24 чэрвеня 2008. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Wir stellen uns vor: Initiative Deutsch in Namibia (DiN) (ням.)(недаступная спасылка). DiN. Архівавана з першакрыніцы 8 лютага 2012. Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Die deutsche Kolonie in den Subtropen Paraguays (ням.). Bundeszentrale für politische Bildung (9 студзеня 2008). Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Danowski R.. Zur Lage der deutschen Minderheit in Polen seit 1989 (ням.). Ostpreussen-info.de. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Erbe M. Das Elsass. Historische Landschaft im Wandel der Zeiten. — Stuttgart: Kohlhammer, 2002. — С. 198. — ISBN 3-17-015771-X.
↑ Hartweg F. Die Sprachen im Elsass: Kalter Krieg oder versöhntes Miteinander?(ням.) // Argumente und Materialien zum Zeitgeschehen: Frankophonie – nationale und internationale Dimensionen. — 2002. — № 35. — С. 63-75. Архівавана з першакрыніцы 16 мая 2012.
1 2 EU-Verwaltung - Bedienstete, Sprachen und Standorte (ням.). Europa.eu. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Marten T., Sauer F. J. Länderkunde Deutschland, Österreich und Schweiz (mit Liechtenstein) im Querschnitt. — Berlin: Inform-Verlag, 2005. — С. 7. — ISBN 3-9805843-1-3.
1 2 Die meistgesprochenen Sprachen der Welt (ням.). Sprachkreis Deutsch (14 мая 2012). Праверана 13 лістапада 2014.
↑ UNESCO Atlas of the World's Languages in Danger
<a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q925553'></a>
1 2 3 Немецкий язык // Языкознание. Большой энциклопедический словарь / Гл. ред. В. Н. Ярцева. — 2-е изд.. — М.: Большая Российская энциклопедия, 1998. — С. 329. — ISBN 5-85270-307-9.
1 2 3 4 5 6 Немецкий язык (нявызн.). Энциклопедия Кругосвет. Праверана 6 лістапада 2011.
1 2 3 4 5 Wohlgemuth J.. Allgemeiner Längsschnitt vom Indogermanischen zum Neuhochdeutschen (ням.). Linguist.de. Праверана 5 кастрычніка 2012.
↑ Москальская О. И. История немецкого языка, с. 15-18.
↑ Indogermanische Sprachen und ihre Bezeugungstiefe (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
1 2 3 4 Жирмунский В. М. История немецкого языка, с. 28.
↑ Москальская О. И. История немецкого языка, с. 32-33.
↑ Stefan Sonderegger. Althochdeutsche Sprache und Literatur: eine Einführung in das älteste Deutsch. Darstellung und Grammatik. — Berlin, 1987. — ISBN 3-11-004559-1.
↑ Geschichte der Deutschen Sprache: Frühneuhochdeutsch (ням.)(недаступная спасылка). Christian-Albrechts-Universität zu Kiel. Архівавана з першакрыніцы 19 сакавіка 2013. Праверана 4 кастрычніка 2012.
↑ Thielemann L.. Anglizismen im Deutschen (ням.). Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Meier-Brügger M., Krahe H. Indogermanische Sprachwissenschaft. — Berlin: Walter de Gruyter, 2002. — ISBN 3-11-017243-7.
↑ Zimmer S. Usipeten/Usipeter und Tenkterer: Sprachliches // Reallexikon der germanischen Altertumskunde. — Berlin: de Gruyter, 2006. — Т. 31. — С. 572–573. — ISBN 3-11-018386-2.
↑ Жирмунский В. М. История немецкого языка, с. 9-13.
↑ Лебек С. Франки // Происхождение франков. V-XI века. — М.: Скарабей, 1993. — Т. 1. — ISBN 5-86507-001-0.
↑ Жирмунский В. М. История немецкого языка, с. 21-22.
↑ Cercignani F. The Consonants of German: Synchrony and Diachrony. — Milano: Cisalpino, 1979. — С. 26-48.
↑ Niebaum H., Macha J. Einführung in die Dialektologie des Deutschen, S. 222.
↑ Moser H. Annalen der deutschen Sprache von den Anfangen bis zur Gegenwart. — Stuttgart, 1961. — С. 16.
↑ Besch W. Sprachgeschichte: Ein Handbuch zur Geschichte der deutschen Sprache. — Walter de Gruyter, 1998. — ISBN 3-11-011257-4.
↑ Wolfgang Haubrichs, Herwig Wolfram. Theodiscus // Reallexikon der Germanischen Altertumskunde. — Berlin, New York, 2005. — ISBN 3-11-018385-4.
↑ Жирмунский В. М. История немецкого языка, с. 38.
↑ Thordis Hennings. Einführung in das Mittelhochdeutsche. — Berlin, 2003. — ISBN 3-11-017818-4.
↑ Peter von Polenz. Geschichte der deutschen Sprache (9. Auflage). — Berlin, New York: Walter de Gruyter, 1987. — ISBN 3-11-007998-4.
↑ Jan von Flocken.. Wie Martin Luthers Bibel unsere Sprache prägt (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Frédéric Hartweg, Klaus-Peter Wegera. Frühneuhochdeutsch. Eine Einführung in die deutsche Sprache des Spätmittelalters und der frühen Neuzeit. — Niemeyer, Tübingen, 2005. — ISBN 3-484-25133-6.
↑ Andreas Gardt. Geschichte der Sprachwissenschaft in Deutschland. — Walter de Gruyter, 1999. — ISBN 3-11-015788-8.
↑ Klemperer V. LTI — Lingua Tertii Imperii. Notizbuch eines Philologen. — Leipzig, 1996. — С. 24. — ISBN 3-379-00125-2.
↑ Alexandre Pirojkov. Russizismen im Deutschen der Gegenwart. Bestand, Zustand und Entwicklungstendenzen. — Berlin: Weissensee-Verlag, 2002. — ISBN 3-934479-69-3.
↑ Ammon U. Zur Entstehung von Staatsvarietäten während der 40jährigen Teilung Deutschlands // Die deutsche Sprache in Deutschland, Österreich und der Schweiz: Das Problem der nationalen Varietäten. — Berlin, New York: de Gruyter, 1995. — С. 385–390. — ISBN 3-11-014753-X.
↑ Москальская О. И. История немецкого языка, с. 30.
↑ Burmasova S. Empirische Untersuchung der Anglizismen im Deutschen am Material der Zeitung DIE WELT (Jahrgänge 1994 und 2004). — Bamberg: University of Bamberg Press, 2010. — С. 222. — ISBN 978-3-923507-71-9.
↑ Rechtschreibreform. Eine Zusammenfassung von Dr. Klaus Heller (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Welche Auswirkungen hat die Rechtschreibreform auf unseren Alltag? (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 25 верасня 2008. Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Rechtschreibung. Die Rückkehr (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Schäuble W. Zwei Jahrzehnte Politik für Aussiedler und nationale Minderheiten(ням.) // Aussiedler- und Minderheitenpolitik in Deutschland: Bilanz und Perspektiven. — 2009. — Т. 38. — С. 17-22. Архівавана з першакрыніцы 23 верасня 2015.
↑ Spezial-Eurobarometer 243: Die Europäer und ihre Sprachen (ням.). Europa.eu. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Nossol A. Kulturelle Identität und Konfessionalität(ням.) // Aussiedler- und Minderheitenpolitik in Deutschland. Bilanz und Perspektiven. — 2009. — С. 101-102. Архівавана з першакрыніцы 23 верасня 2015.
↑ Rosenberg P. Die Entwicklung der europäischen Sprachenvielfalt und die Rolle der Minderheiten – der linguistische Befund(ням.) // Aussiedler- und Minderheitenpolitik in Deutschland. Bilanz und Perspektiven. — 2009. — С. 135-149. Архівавана з першакрыніцы 23 верасня 2015.
↑ Weber M. Deutsche Minderheiten in der europäischen Siedlungsgeschichte(ням.) // Aussiedler- und Minderheitenpolitik in Deutschland: Bilanz und Perspektiven. — 2009. — Т. 38. — С. 42-43. Архівавана з першакрыніцы 23 верасня 2015.
↑ Siebenhaar B.. Sprachliche Variation. Sprachkontakt (ням.). Universität Leipzig. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Australia (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Bavarian (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Argentina (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Belgium (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Brazil (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ German, Colonia Tovar (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Germany (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Denmark (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Italy (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Устиненко А.. Свыше 11 млн казахов проживает в Казахстане (нявызн.). Новости — Казахстан (15 мая 2013). Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Kazakhstan (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Итоги переписи населения Республики Казахстан 2009 года (нявызн.)(недаступная спасылка). Агентство республики Казахстан по статистике. Архівавана з першакрыніцы 8 лютага 2010. Праверана 27 студзеня 2012.
↑ Canada (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Liechtenstein (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Luxembourg (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Namibia (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Paraguay (нявызн.). Ethnologue. Праверана 27 студзеня 2012.
↑ Poland (нявызн.). Ethnologue. Праверана 27 студзеня 2012.
↑ Russian Federation (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Stricker G. Fragen an die Geschichte der Deutschen in Rußland(ням.) // Fragen an die Geschichte der Deutschen in Rußland. — 1997. — С. 13-34.
↑ Вот какие мы - россияне: Об итогах Всероссийской переписи населения 2010 года (нявызн.). Российская газета — №5660 (284) (22 снежня 2011). Праверана 27 студзеня 2012.
↑ Romania (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Lauer J.. Siebenbürger Sachsen - gestern, heute, morgen (ням.). Праверана 12 студзеня 2012.
↑ Slovakia (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ United States (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Language-learning trends in the United States (англ.). Vistawide.com. Праверана 27 студзеня 2012.
↑ Ukraine (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Der Dialekt in Zahlen (ням.). Amt für Sprache und Kultur im Elsass (OLCA). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Culture et Bilinguisme de Lorraine - Zweisprachig, unsere Zukunft (фр.). Праверана 12 студзеня 2012.
↑ Czech Republic (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Obyvatelstvo podle národnosti podle výsledků sčítání lidu v letech 1921-2001 (чэшск.) (нявызн.) ?. Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Switzerland (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ South Africa (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.
↑ Филичева Н. И. Диалектология немецкого языка, с. 16-31.
↑ Москальская О. И. История немецкого языка, с. 26-28.
↑ Hans Hermans.. Meer over de Benrather taalgrens (гал.) (18 лістапада 2009). Праверана 20 верасня 2012.
↑ Eckhard Eggers. Moderne Dialekte – neue Dialektologie. Akten des 1. Kongresses der Internationalen Gesellschaft für Dialektologie des Deutschen (IGDD) am Forschungsinstitut für Deutsche Sprache „Deutscher Sprachatlas“ der Philipps-Universität Marburg vom 5. bis 8. März 2003. — Steiner, Stuttgart, 2005. — ISBN 3-515-08762-1.
↑ König W. Niederdeutsch und Niederländisch // dtv-Atlas zur deutschen Sprache. 9. Auflage. — München, 1992. — С. 103. — ISBN 3-423-03025-9.
↑ Arend Mihm. Sprache und Geschichte am unteren Niederrhein. Jahrbuch des Vereins für niederdeutsche Sprachforschung. — Köln, 1992.
↑ Foerste W. Geschichte der niederdeutschen Mundarten // Deutsche Philologie im Aufriss, 2. überarbeitete Auflage - unveränderter Nachdruck. — Berlin: Erich Schmidt Verlag, 1966. — С. 1730–1898.
↑ Friedrich Engels.. Fränkische Zeit. Anmerkung: Der fränkische Dialekt (ням.). Праверана 12 лістапада 2011.
↑ Alemannisch (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 ліпеня 2012. Праверана 12 лістапада 2011.
↑ Bayerische Landesbibliothek Online. Sprechender Sprachatlas von Bayern (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 ліпеня 2012. Праверана 12 лістапада 2011.
↑ Website zu den Deutschschweizer Dialekten (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Joachim Scharloth.. Zwischen Fremdsprache und nationaler Varietät. Untersuchungen zum Plurizentrizitätsbewusstsein der Deutschschweizer (ням.). Universität Zürich, Switzerland (7 красавіка 2004). Праверана 26 лістапада 2011.
↑ Ulrich Ammon. Die deutsche Sprache in Deutschland, Österreich und der Schweiz: Das Problem der nationalen Varietäten. — Berlin/New York: de Gruyter, 1995.
↑ Peter Wiesinger. Die deutsche Sprache in Österreich. Eine Einführung. In: Wiesinger (Hg.): Das österreichische Deutsch. Schriften zur deutschen Sprache. Band 12. — Wien, Köln, Graz, 1988.
↑ Hans Bickel, Christoph Landolt. Schweizerhochdeutsch. Wörterbuch der Standardsprache in der deutschen Schweiz. — Mannheim, Zürich: Dudenverlag, 2012. — ISBN 978-3-411-70417-0.
↑ Robert Sedlaczek. Das österreichische Deutsch. — Wien: Ueberreuter, 2004. — ISBN 3-8000-7075-8.
↑ Siebenhaar B., Wyler A.. Dialekt und Hochsprache in der deutschsprachigen Schweiz (ням.) (7 красавіка 1997). Праверана 26 лістапада 2011.
↑ Pollak W. Was halten die Österreicher von ihrem Deutsch? Eine sprachpolitische und soziosemiotische Analyse der sprachlichen Identität der Österreicher. — Wien: Österreichische Gesellschaft für Semiotik/Institut für Soziosemiotische Studien, 1992.
↑ Москальская О. И. История немецкого языка, с. 28.
↑ Немецкий алфавит: Study German (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Когда используется «ß» (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 1 лютага 2014. Праверана 20 студзеня 2014.
↑ О Немецком алфавите (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Das deutsche Alphabet (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 23 чэрвеня 2013. Праверана 17 студзеня 2012.
↑ Виды немецкого письма (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 19 студзеня 2012. Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Christopher Burke.. Paul Renner: the Art of Typography (нявызн.). New York: Princeton Architectural Press (7 красавіка 1998). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Werner König. Phonologische Regionalismen in der deutschen Standardsprache. — Berlin, 1997. — 246—270 с.
↑ richtich oder richtick — was ist richtig? (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Seminar für Sprachmethodik: Phonologie. Ein sprachwissenschaftliches Lehrbuch. — Bonn: Verlag für Kultur und Wissenschaft, 2000.
↑ Ursula Hirschfeld. Welche Aussprache lehren wir? In: Jahrbuch Deutsch als Fremdsprache. — 1997. — С. 175-188.
1 2 3 Носков С. А. Немецкий язык для поступающих в вузы. — Мн., 2002. — 415 с. — ISBN 985-06-0819-6.
↑ Helmut Richter. Grundsätze und System der Transkription (IPA). — Tübingen, 1973.
↑ Germanische Sprachen: Deutsch (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 30 студзеня 2012. Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Немецкий язык для всех: Der Artikel. Артикль (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Heinz V. Das System der Artikelformen im gegenwärtigen Deutsch. — Tübingen, 1979. — ISBN 3-484-10359-0.
↑ Study German. Грамматика немецкого языка (справочник): Имя существительное (Substantiv) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Смирнова Т. Н. Deutsch Intensiv. Начальный этап. — М., 2005. — 352 с. — ISBN 5-329-01422-0.
↑ Имя прилагательное (Das Adjektiv). Склонение прилагательных. (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Степени сравнения прилагательных и наречий (Die Komparationsstufen der Adjektive) (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 17 студзеня 2012. Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Немецкий язык: от А до Я: Степени сравнения прилагательных и наречий (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 21 верасня 2014.
↑ Study German. Грамматика немецкого языка (справочник): Местоимение (Pronomen) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Личные местоимения в немецком языке — Personalpronomen (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 20 лістапада 2012. Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Лингвотек. Притяжательные местоимения (Possesivpronomen) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
1 2 3 Михаленко А. О. Морфология // Deutsche Sprache. — Красноярск: СибГАУ, ИФиЯК СФУ, 2010. — С. 12-76. — ISBN 978-5-699-20204-1.
↑ ЦДО: Местоименные наречия в немецком языке (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 ліпеня 2012. Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Trilinguis: Языковой портал. Немецкие числительные (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ FunnyGerman.com. Числительное (Zahlwort) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Числительные в немецком языке (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 лістапада 2011. Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Немецкий язык: от А до Я: Опорные таблицы и схемы: Порядковые числительные (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 студзеня 2014. Праверана 15 студзеня 2014.
↑ Немецкий язык - это просто. Числительное (Zahlwort) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Study German. Грамматика немецкого языка (справочник): Предлог (Preposition) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
1 2 Мышковая И. Б. Времена немецкого глагола. — СПб., 2007. — 96 с. — ISBN 978-5-91281-007-7.
↑ Немецкое причастие (Partizip) (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 кастрычніка 2012. Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Audio-class.ru. Немецкие глаголы сильного спряжения (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 1 ліпеня 2012. Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Study German. Грамматика немецкого языка: Модальные глаголы (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Deutsch.lingo4u.de. Präsens (Gegenwart) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Deutsch.lingo4u.de. Imperfekt (Prateritum, Vergangenheit) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Deutsch.lingo4u.de. Perfekt (vollendete Gegenwart) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Deutsch.lingo4u.de. Plusquamperfekt (Vorvergangenheit) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Deutsch.lingo4u.de. Futur I (Zukunft) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Deutsch.lingo4u.de. Futur II (vollendete Zukunft) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Deutsch.lingo4u.de. Konjunktiv (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Конструкция «zu + инфинитив» (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Мышковая И. Б.. Времена немецкого глагола. Глава 8. Немецкое причастие (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Deutsch-Online. Причастия настоящего и прошедшего времени (Partizip 1, Partizip 2) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Otto Behaghel. Deutsche Syntax. — Winter, Heidelberg, 1928.
↑ P. Eisenberg. Das Wort (Bd. 1), Der Satz (Bd. 2) — Grundri? der deutschen Grammatik. — Stuttgart, 2004.
↑ Снегирёва Н. С. Синтаксис немецкого языка. — ОмГУ, 2004. — 149 с.
↑ Локштанова Л.. О системных различиях в грамматическом строе немецкого языка (нявызн.)(недаступная спасылка). Partner. Архівавана з першакрыніцы 14 мая 2012. Праверана 28 студзеня 2012.
↑ Носков С. А. Немецкий язык для поступающих в вузы. § 3. Порядок слов в вопросительном предложении. — Мн., 2002. — С. 268-269. — ISBN 985-06-0819-6.
↑ Носков С. А. Немецкий язык для поступающих в вузы. § 5. Порядок слов в предложениях с отрицанием. — Мн., 2002. — С. 270-273. — ISBN 985-06-0819-6.
↑ Wie ist das längste deutsche Wort (ohne Gedankenstriche)? (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Rainer Perkuhn.. Das längste deutsche Wort? Ein fiktives Gespräch mit wahrem Hintergrund (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.
↑ Schmidt W. Deutsche Sprachkunde. 7. Aufl. — Berlin, 1972.
↑ Jung W. Grammatik der deutschen Gegenwartssprache. — Leipzig, 1996.
↑ Зуева А. Н., Молчанова И. Д. и др. Словарь словообразовательных элементов немецкого языка. — М., 1979. — 536 с.
↑ Wiese H. Eine Zeitreise zu den Ursprüngen unserer Sprache. Wie die Indogermanistik unsere Wörter erklärt. — Berlin: Logos Verlag, 2010. — ISBN 978-3-8325-1601-7.
↑ Гл. адп. артыкулы ў Kluge F. Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache / bearbeitet von Elmar Seebold. — 24., durchgesehene und erweiterte Auflage. — Berlin, New York: Walter de Gruyter, 2001. — ISBN 978-3-11-017473-1., Deutsches Wörterbuch von Jacob und Wilhelm Grimm. 16 Bände in 32 Teilbänden. — Leipzig, 1854-1961., Digitales Wörterbuch der deutschen Sprache (ням.). Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften. Праверана 13 лістапада 2014.
1 2 Best K.-H. Wo kommen die deutschen Fremdwörter her? // Göttinger Beiträge zur Sprachwissenschaft. — 2001. — № 5. — С. 7-20.
↑ Schildt J. Abriss der Geschichte der deutschen Sprache. — Berlin, 1976. — С. 29.
↑ Körner H. Zur Entwicklung des deutschen (Lehn-)Wortschatzes // Glottometrics. — 2004. — № 7. — С. 25-49.
↑ Fremdwörter und Lehnwörter (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 ліпеня 2012. Праверана 8 лістапада 2011.
↑ Latein im Deutschen (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 31 жніўня 2011. Праверана 8 лістапада 2011.
↑ Wolff F. Latein und Griechisch im deutschen Wortschatz. — Wiesbaden: VMA-Verlag, 1999. — ISBN 3-928127-63-2.
↑ Best K.-H. Italianismen im Deutschen // Göttinger Beiträge zur Sprachwissenschaft. — 2006. — № 13. — С. 77-86.
1 2 Best K.-H. Ein Beitrag zur Fremdwortdiskussion // Die deutsche Sprache in der Gegenwart. Festschrift für Dieter Cherubim zum 60. Geburtstag. — 2001. — С. 263-270.
↑ Telling R. Französisch im deutschen Wortschatz. Lehn- und Fremdwörter aus acht Jahrhunderten. — Berlin: Volk und Wissen Volkseigener Verlag, 1987. — ISBN 3-06-521804-6.
↑ Carstensen B., Busse U. Anglizismen-Wörterbuch: der Einfluss des Englischen auf den deutschen Wortschatz nach 1945. — Berlin, New York: de Gruyter, 2001. — Т. 1. — С. 25-47.
↑ Best K.-H. Anglizismen – quantitativ // Göttinger Beiträge zur Sprachwissenschaft. — 2003. — № 8. — С. 7-23.
↑ Burmasova S. Empirische Untersuchung der Anglizismen im Deutschen am Material der Zeitung DIE WELT (Jahrgänge 1994 und 2004). — Bamberg: University of Bamberg Press, 2010. — ISBN 978-3-923507-71-9.
↑ Eisenberg P. Anglizismen im Deutschen // Deutsche Akademie für Sprache und Dichtung, Union der deutschen Akademien der Wissenschaften: Reichtum und Armut der deutschen Sprache. Erster Bericht zur Lage der deutschen Sprache. — 2013. — С. 57-119.
↑ Osman N. Kleines Lexikon deutscher Wörter arabischer Herkunft. — München, 1992. — ISBN 3-406-34048-2.
↑ Unger A. Von Algebra bis Zucker. Arabische Wörter im Deutschen. — Stuttgart: Reclam, 2007. — ISBN 978-3-15-010609-9.
↑ Best K.-H. Hebraismen im Deutschen // Glottometrics. — 2014. — № 27. — С. 10-17.
↑ Stern H. Wörterbuch zum jiddischen Lehnwortschatz in den deutschen Dialekten. — Tübingen: Niemeyer, 2000. — ISBN 3-484-39102-2.
↑ Best K.-H. Sinismen im Deutschen und Englischen // Glottometrics. — 2008. — № 17. — С. 87–93.
↑ Best K.-H. Zur Entwicklung der Entlehnungen aus dem Japanischen ins Deutsche // Glottometrics. — 2009. — № 19. — С. 80-84.
↑ Частка гэтых слоў супадае з беларускімі.
↑ Best K.-H. Slawische Entlehnungen im Deutschen // Rusistika - Slavistika - Lingvistika. Festschrift für Werner Lehfeldt. — 2003. — С. 464-473.
↑ Best K.-H. Iranismen im Deutschen // Glottometrics. — 2013. — № 26. — С. 1-8.
↑ Eisenberg P. Das Fremdwort im Deutschen. — Berlin, New York: de Gruyter, 2011. — ISBN 978-3-11-023564-7.

Літаратура

Б. А. Абрамов, Н. Н. Семенюк. Немецкий язык // Лингвистический энциклопедический словарь. — М., 1990. С. 329—330.
Бах А. История немецкого языка. — М.: Либроком, 2011. — 346 с. — ISBN 978-5-397-01659-9.
Берков В. П. Современные германские языки. — М.: АСТ, 2001. — 336 с. — ISBN 5-17-010576-2.
Домашнев А. И. Труды по германскому языкознанию и социолингвистике. — СПб.: Наука, 2005. — 1113 с.
Жирмунский В. М. История немецкого языка. — М.: Издательство литературы на иностранных языках, 1948. — 300 с.
Жирмунский В. М. Общее и германское языкознание. — Л.: Наука, 1976. — 698 с.
Зуева А. Н., Молчанова И. Д. и др. Словарь словообразовательных элементов немецкого языка. — М., 1979. — 536 с.
Левковская К. А. Немецкий язык. Фонетика, грамматика, лексика / К. А. Левковская. — 2-е изд.. — М.: Академия, 2004. — 368 с. — ISBN 5-7695-1996-7.
Маккензен Л. Немецкий язык. Универсальный справочник. — М.: Аквариум, 1998. — 592 с. — ISBN 5-85684-101-8.
Москальская О. И. История немецкого языка. Deutsche Sprachgeschichte. — М.: Академия, 2006. — 288 с. — ISBN 5769530235.
Мышковая И. Б. Времена немецкого глагола. — СПб., 2007. — 96 с. — ISBN 978-5-91281-007-7.
Погадаев В. А. Немецкий язык. Краткий справочник. — М., 2003. — 318 с. — ISBN 5-8123-0155-7.
Ольшанский И. Г., Гусева А. Е. Лексикология: Современный немецкий язык. — М.: Академия, 2005. — 416 с. — ISBN 5-7695-1812-X.
Снегирёва Н. С. Синтаксис немецкого языка. Syntax der deutschen Sprache: Theorie, Übungen und Textbeispiele. — Омск: ОмГУ, 2004. — 149 с. — ISBN 5-7779-0312-6.
Филичева Н. И. Диалектология немецкого языка. — М.: Выс. школа, 1983. — 192 с.
Филичева Н. И. История немецкого языка. — М.: Академия, 2003. — 204 с. — ISBN 5769509325.
Филичева Н. И. Немецкий литературный язык. — М.: Выс. школа, 1992. — 176 с. — ISBN 5-06-001718-4.
Ammon U. Die deutsche Sprache in Deutschland, Österreich und der Schweiz: das Problem der nationalen Varietät. — Berlin, New York: de Gruyter, 1995. — ISBN 3-11-014753-X.
Ammon U., Bickel H., Ebner J. u. a. Variantenwörterbuch des Deutschen. Die Standardsprache in Österreich, der Schweiz und Deutschland sowie in Liechtenstein, Luxemburg, Ostbelgien und Südtirol. — Berlin: Walter de Gruyter, 2004. — ISBN 3-11-016574-0.
Besch W. Dialektologie. Ein Handbuch zur deutschen und allgemeinen Dialektforschung. — Berlin: de Gruyter, 1982. — ISBN 3-11-005977-0.
Helbig G., Buscha J. Deutsche Grammatik. Ein Handbuch für den Ausländerunterricht. — Berlin: Langenscheidt, 2007. — 736 с. — ISBN 978-3-468-49493-2.
Krech E.-M., Stock E., Hirschfeld U. Deutsches Aussprachewörterbuch. — Berlin, 2009. — ISBN 978-3-11-018202-6.
Niebaum H., Macha J. Einführung in die Dialektologie des Deutschen. — Tübingen, 2006. — ISBN 3-484-26037-8.
Pahlow H. Deutsche Grammatik — einfach, kompakt und übersichtlich. — Leipzig: Engelsdorfer Verlag, 2010. — 135 с. — ISBN 978-3-86268-012-2.
Polenz P. von. Geschichte der deutschen Sprache. — Berlin, New York: Walter de Gruyter, 1987. — ISBN 3-11-007998-4.
Regh F.-J. Grammatik & Zeichensetzung — leicht erklärt. — Mechernich: Lern-WOLF Verlag, 2009.
Schildt J. Abriss der Geschichte der deutschen Sprache. — Berlin: Akademie-Verlag, 1976.
Siebs Th. Deutsche Aussprache — Reine und gemäßigte Hochlautung mit Aussprachewörterbuch. — Berlin, 2007. — ISBN 978-3-11-018203-3.
Regeln und Wörterverzeichnis. Überarbeitete Fassung des amtlichen Regelwerks 2004. — München, Mannheim: Rat für deutsche Rechtschreibung, 2006.
Belarussisch-Deutsches Wörterbuch: больш за 70 тысяч слоў і выразаў / Пад рэдакцыяй Мікалая Кур’янкі, Лявона Баршчэўскага і Томаса Вайлера. — Мінск: Зміцер Колас, 2010. — 608 с. — ISBN 978-985-6783-98-5

Спасылкі

Нямецкія мовы // Этналог (англ.)
Немецкий культурный центр им. Гёте (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 мая 2012. Праверана 18 жніўня 2011.
Canoonet: Deutsche Wörterbücher und Grammatik (ням.). Праверана 4 кастрычніка 2012.
Duden. Rechtschreibregeln (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 13 мая 2012. Праверана 26 ліпеня 2011.
На каком языке говорят немцы? (руск.)(недаступная спасылка). Partner-Nord № 52, 22.06.2007. Архівавана з першакрыніцы 22 жніўня 2011. Праверана 26 ліпеня 2011.
Deutsch-online: Грамматика немецкого языка (руск.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 31 жніўня 2011. Праверана 26 ліпеня 2011.
DeutschDoma: Грамматика немецкого языка (руск.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 9 мая 2012. Праверана 26 ліпеня 2011.
Грамматика немецкого языка - Deutsche Grammatik (руск.). Архівавана з першакрыніцы 22 жніўня 2011. Праверана 26 ліпеня 2011.
Grammatik im Deutschunterricht (руск.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 13 верасня 2011. Праверана 26 ліпеня 2011.
Интересный немецкий язык (руск.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 мая 2012. Праверана 7 мая 2015.
Studygerman.ru — Портал изучения немецкого языка (руск.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 7 мая 2012. Праверана 7 мая 2015.
deutsch.info — Бесплатная многоязычная онлайн-платформа, которая сочетает изучение немецкого языка с практическими советами о жизни и работе в Германии и Австрии (руск.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 13 студзеня 2014. Праверана 7 мая 2015.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] Cooficialização da língua alemã em Antônio Carlos: Projeto legislativo 132/2010 (парт.)(недаступная спасылка). Instituto de Investigação e Desenvolvimento em Política Linguística. Архівавана з першакрыніцы 2 красавіка 2012. Праверана 13 лістапада 2014.

[2] Língua alemã (парт.)(недаступная спасылка). Secretaria de Turismo, Cultura e Esporte de Pomerode. Архівавана з першакрыніцы 27 ліпеня 2016. Праверана 13 лістапада 2014.

[3] Haubel M. Die päpstliche Schweizergarde // Österreichische Militärische Zeitschrift. — 2007. — № 3. — С. 311-316.

[4] Sprache – Identität und Schlüssel (ням.). Nordschleswig.de. Праверана 13 лістапада 2014.

[5] Bauer R. Deutsch als Amtssprache in Südtirol(ням.) // Terminologie et tradtition. Office des publications officielles des communautés europeénnes. — 1994. — С. 63–84.

[6] Deutsch in Namibia (ням.)(недаступная спасылка). Allgemeine Zeitung (18 ліпеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 24 чэрвеня 2008. Праверана 13 лістапада 2014.

[7] Wir stellen uns vor: Initiative Deutsch in Namibia (DiN) (ням.)(недаступная спасылка). DiN. Архівавана з першакрыніцы 8 лютага 2012. Праверана 6 лістапада 2011.

[8] Die deutsche Kolonie in den Subtropen Paraguays (ням.). Bundeszentrale für politische Bildung (9 студзеня 2008). Праверана 13 лістапада 2014.

[9] Danowski R.. Zur Lage der deutschen Minderheit in Polen seit 1989 (ням.). Ostpreussen-info.de. Праверана 13 лістапада 2014.

[10] Erbe M. Das Elsass. Historische Landschaft im Wandel der Zeiten. — Stuttgart: Kohlhammer, 2002. — С. 198. — ISBN 3-17-015771-X.

[11] Hartweg F. Die Sprachen im Elsass: Kalter Krieg oder versöhntes Miteinander?(ням.) // Argumente und Materialien zum Zeitgeschehen: Frankophonie – nationale und internationale Dimensionen. — 2002. — № 35. — С. 63-75. Архівавана з першакрыніцы 16 мая 2012.

[Europa.eu-12] 1 2 EU-Verwaltung - Bedienstete, Sprachen und Standorte (ням.). Europa.eu. Праверана 13 лістапада 2014.

[13] Marten T., Sauer F. J. Länderkunde Deutschland, Österreich und Schweiz (mit Liechtenstein) im Querschnitt. — Berlin: Inform-Verlag, 2005. — С. 7. — ISBN 3-9805843-1-3.

[Sprachkreis_Deutsch-14] 1 2 Die meistgesprochenen Sprachen der Welt (ням.). Sprachkreis Deutsch (14 мая 2012). Праверана 13 лістапада 2014.

[_5ef35224ebcd8f6e-15] UNESCO Atlas of the World's Languages in Danger
<a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q925553'></a>

[ReferenceA-16] 1 2 3 Немецкий язык // Языкознание. Большой энциклопедический словарь / Гл. ред. В. Н. Ярцева. — 2-е изд.. — М.: Большая Российская энциклопедия, 1998. — С. 329. — ISBN 5-85270-307-9.

[Немецкий_язык-17] 1 2 3 4 5 6 Немецкий язык (нявызн.). Энциклопедия Кругосвет. Праверана 6 лістапада 2011.

[autogenerated6-18] 1 2 3 4 5 Wohlgemuth J.. Allgemeiner Längsschnitt vom Indogermanischen zum Neuhochdeutschen (ням.). Linguist.de. Праверана 5 кастрычніка 2012.

[FOOTNOTEМоскальская_О._И._История_немецкого_языка15-18-19] Москальская О. И. История немецкого языка, с. 15-18.

[20] Indogermanische Sprachen und ihre Bezeugungstiefe (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[FOOTNOTEЖирмунский_В._М._История_немецкого_языка28-21] 1 2 3 4 Жирмунский В. М. История немецкого языка, с. 28.

[FOOTNOTEМоскальская_О._И._История_немецкого_языка32-33-22] Москальская О. И. История немецкого языка, с. 32-33.

[23] Stefan Sonderegger. Althochdeutsche Sprache und Literatur: eine Einführung in das älteste Deutsch. Darstellung und Grammatik. — Berlin, 1987. — ISBN 3-11-004559-1.

[24] Geschichte der Deutschen Sprache: Frühneuhochdeutsch (ням.)(недаступная спасылка). Christian-Albrechts-Universität zu Kiel. Архівавана з першакрыніцы 19 сакавіка 2013. Праверана 4 кастрычніка 2012.

[25] Thielemann L.. Anglizismen im Deutschen (ням.). Праверана 13 лістапада 2014.

[26] Meier-Brügger M., Krahe H. Indogermanische Sprachwissenschaft. — Berlin: Walter de Gruyter, 2002. — ISBN 3-11-017243-7.

[27] Zimmer S. Usipeten/Usipeter und Tenkterer: Sprachliches // Reallexikon der germanischen Altertumskunde. — Berlin: de Gruyter, 2006. — Т. 31. — С. 572–573. — ISBN 3-11-018386-2.

[FOOTNOTEЖирмунский_В._М._История_немецкого_языка9-13-28] Жирмунский В. М. История немецкого языка, с. 9-13.

[29] Лебек С. Франки // Происхождение франков. V-XI века. — М.: Скарабей, 1993. — Т. 1. — ISBN 5-86507-001-0.

[FOOTNOTEЖирмунский_В._М._История_немецкого_языка21-22-30] Жирмунский В. М. История немецкого языка, с. 21-22.

[31] Cercignani F. The Consonants of German: Synchrony and Diachrony. — Milano: Cisalpino, 1979. — С. 26-48.

[FOOTNOTENiebaum_H.,_Macha_J._Einführung_in_die_Dialektologie_des_Deutschen222-32] Niebaum H., Macha J. Einführung in die Dialektologie des Deutschen, S. 222.

[33] Moser H. Annalen der deutschen Sprache von den Anfangen bis zur Gegenwart. — Stuttgart, 1961. — С. 16.

[34] Besch W. Sprachgeschichte: Ein Handbuch zur Geschichte der deutschen Sprache. — Walter de Gruyter, 1998. — ISBN 3-11-011257-4.

[35] Wolfgang Haubrichs, Herwig Wolfram. Theodiscus // Reallexikon der Germanischen Altertumskunde. — Berlin, New York, 2005. — ISBN 3-11-018385-4.

[FOOTNOTEЖирмунский_В._М._История_немецкого_языка38-36] Жирмунский В. М. История немецкого языка, с. 38.

[37] Thordis Hennings. Einführung in das Mittelhochdeutsche. — Berlin, 2003. — ISBN 3-11-017818-4.

[38] Peter von Polenz. Geschichte der deutschen Sprache (9. Auflage). — Berlin, New York: Walter de Gruyter, 1987. — ISBN 3-11-007998-4.

[39] Jan von Flocken.. Wie Martin Luthers Bibel unsere Sprache prägt (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[40] Frédéric Hartweg, Klaus-Peter Wegera. Frühneuhochdeutsch. Eine Einführung in die deutsche Sprache des Spätmittelalters und der frühen Neuzeit. — Niemeyer, Tübingen, 2005. — ISBN 3-484-25133-6.

[41] Andreas Gardt. Geschichte der Sprachwissenschaft in Deutschland. — Walter de Gruyter, 1999. — ISBN 3-11-015788-8.

[42] Klemperer V. LTI — Lingua Tertii Imperii. Notizbuch eines Philologen. — Leipzig, 1996. — С. 24. — ISBN 3-379-00125-2.

[43] Alexandre Pirojkov. Russizismen im Deutschen der Gegenwart. Bestand, Zustand und Entwicklungstendenzen. — Berlin: Weissensee-Verlag, 2002. — ISBN 3-934479-69-3.

[44] Ammon U. Zur Entstehung von Staatsvarietäten während der 40jährigen Teilung Deutschlands // Die deutsche Sprache in Deutschland, Österreich und der Schweiz: Das Problem der nationalen Varietäten. — Berlin, New York: de Gruyter, 1995. — С. 385–390. — ISBN 3-11-014753-X.

[FOOTNOTEМоскальская_О._И._История_немецкого_языка30-45] Москальская О. И. История немецкого языка, с. 30.

[46] Burmasova S. Empirische Untersuchung der Anglizismen im Deutschen am Material der Zeitung DIE WELT (Jahrgänge 1994 und 2004). — Bamberg: University of Bamberg Press, 2010. — С. 222. — ISBN 978-3-923507-71-9.

[47] Rechtschreibreform. Eine Zusammenfassung von Dr. Klaus Heller (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[48] Welche Auswirkungen hat die Rechtschreibreform auf unseren Alltag? (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 25 верасня 2008. Праверана 6 лістапада 2011.

[49] Rechtschreibung. Die Rückkehr (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[50] Schäuble W. Zwei Jahrzehnte Politik für Aussiedler und nationale Minderheiten(ням.) // Aussiedler- und Minderheitenpolitik in Deutschland: Bilanz und Perspektiven. — 2009. — Т. 38. — С. 17-22. Архівавана з першакрыніцы 23 верасня 2015.

[51] Spezial-Eurobarometer 243: Die Europäer und ihre Sprachen (ням.). Europa.eu. Праверана 13 лістапада 2014.

[52] Nossol A. Kulturelle Identität und Konfessionalität(ням.) // Aussiedler- und Minderheitenpolitik in Deutschland. Bilanz und Perspektiven. — 2009. — С. 101-102. Архівавана з першакрыніцы 23 верасня 2015.

[53] Rosenberg P. Die Entwicklung der europäischen Sprachenvielfalt und die Rolle der Minderheiten – der linguistische Befund(ням.) // Aussiedler- und Minderheitenpolitik in Deutschland. Bilanz und Perspektiven. — 2009. — С. 135-149. Архівавана з першакрыніцы 23 верасня 2015.

[54] Weber M. Deutsche Minderheiten in der europäischen Siedlungsgeschichte(ням.) // Aussiedler- und Minderheitenpolitik in Deutschland: Bilanz und Perspektiven. — 2009. — Т. 38. — С. 42-43. Архівавана з першакрыніцы 23 верасня 2015.

[55] Siebenhaar B.. Sprachliche Variation. Sprachkontakt (ням.). Universität Leipzig. Праверана 13 лістапада 2014.

[56] Australia (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[57] Bavarian (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[58] Argentina (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[59] Belgium (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[60] Brazil (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[61] German, Colonia Tovar (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[62] Germany (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[63] Denmark (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[64] Italy (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[65] Устиненко А.. Свыше 11 млн казахов проживает в Казахстане (нявызн.). Новости — Казахстан (15 мая 2013). Праверана 13 лістапада 2014.

[66] Kazakhstan (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[67] Итоги переписи населения Республики Казахстан 2009 года (нявызн.)(недаступная спасылка). Агентство республики Казахстан по статистике. Архівавана з першакрыніцы 8 лютага 2010. Праверана 27 студзеня 2012.

[68] Canada (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[69] Liechtenstein (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[70] Luxembourg (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[71] Namibia (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[72] Paraguay (нявызн.). Ethnologue. Праверана 27 студзеня 2012.

[73] Poland (нявызн.). Ethnologue. Праверана 27 студзеня 2012.

[74] Russian Federation (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[75] Stricker G. Fragen an die Geschichte der Deutschen in Rußland(ням.) // Fragen an die Geschichte der Deutschen in Rußland. — 1997. — С. 13-34.

[76] Вот какие мы - россияне: Об итогах Всероссийской переписи населения 2010 года (нявызн.). Российская газета — №5660 (284) (22 снежня 2011). Праверана 27 студзеня 2012.

[77] Romania (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[78] Lauer J.. Siebenbürger Sachsen - gestern, heute, morgen (ням.). Праверана 12 студзеня 2012.

[79] Slovakia (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[80] United States (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[81] Language-learning trends in the United States (англ.). Vistawide.com. Праверана 27 студзеня 2012.

[82] Ukraine (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[83] Der Dialekt in Zahlen (ням.). Amt für Sprache und Kultur im Elsass (OLCA). Праверана 6 лістапада 2011.

[84] Culture et Bilinguisme de Lorraine - Zweisprachig, unsere Zukunft (фр.). Праверана 12 студзеня 2012.

[85] Czech Republic (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[86] Obyvatelstvo podle národnosti podle výsledků sčítání lidu v letech 1921-2001 (чэшск.) (нявызн.) ?. Праверана 6 лістапада 2011.

[87] Switzerland (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[88] South Africa (нявызн.). Ethnologue. Праверана 13 лістапада 2014.

[FOOTNOTEФиличева_Н._И._Диалектология_немецкого_языка16-31-89] Филичева Н. И. Диалектология немецкого языка, с. 16-31.

[FOOTNOTEМоскальская_О._И._История_немецкого_языка26-28-90] Москальская О. И. История немецкого языка, с. 26-28.

[91] Hans Hermans.. Meer over de Benrather taalgrens (гал.) (18 лістапада 2009). Праверана 20 верасня 2012.

[92] Eckhard Eggers. Moderne Dialekte – neue Dialektologie. Akten des 1. Kongresses der Internationalen Gesellschaft für Dialektologie des Deutschen (IGDD) am Forschungsinstitut für Deutsche Sprache „Deutscher Sprachatlas“ der Philipps-Universität Marburg vom 5. bis 8. März 2003. — Steiner, Stuttgart, 2005. — ISBN 3-515-08762-1.

[93] König W. Niederdeutsch und Niederländisch // dtv-Atlas zur deutschen Sprache. 9. Auflage. — München, 1992. — С. 103. — ISBN 3-423-03025-9.

[94] Arend Mihm. Sprache und Geschichte am unteren Niederrhein. Jahrbuch des Vereins für niederdeutsche Sprachforschung. — Köln, 1992.

[95] Foerste W. Geschichte der niederdeutschen Mundarten // Deutsche Philologie im Aufriss, 2. überarbeitete Auflage - unveränderter Nachdruck. — Berlin: Erich Schmidt Verlag, 1966. — С. 1730–1898.

[96] Friedrich Engels.. Fränkische Zeit. Anmerkung: Der fränkische Dialekt (ням.). Праверана 12 лістапада 2011.

[97] Alemannisch (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 ліпеня 2012. Праверана 12 лістапада 2011.

[98] Bayerische Landesbibliothek Online. Sprechender Sprachatlas von Bayern (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 ліпеня 2012. Праверана 12 лістапада 2011.

[99] Website zu den Deutschschweizer Dialekten (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[100] Joachim Scharloth.. Zwischen Fremdsprache und nationaler Varietät. Untersuchungen zum Plurizentrizitätsbewusstsein der Deutschschweizer (ням.). Universität Zürich, Switzerland (7 красавіка 2004). Праверана 26 лістапада 2011.

[101] Ulrich Ammon. Die deutsche Sprache in Deutschland, Österreich und der Schweiz: Das Problem der nationalen Varietäten. — Berlin/New York: de Gruyter, 1995.

[102] Peter Wiesinger. Die deutsche Sprache in Österreich. Eine Einführung. In: Wiesinger (Hg.): Das österreichische Deutsch. Schriften zur deutschen Sprache. Band 12. — Wien, Köln, Graz, 1988.

[103] Hans Bickel, Christoph Landolt. Schweizerhochdeutsch. Wörterbuch der Standardsprache in der deutschen Schweiz. — Mannheim, Zürich: Dudenverlag, 2012. — ISBN 978-3-411-70417-0.

[104] Robert Sedlaczek. Das österreichische Deutsch. — Wien: Ueberreuter, 2004. — ISBN 3-8000-7075-8.

[105] Siebenhaar B., Wyler A.. Dialekt und Hochsprache in der deutschsprachigen Schweiz (ням.) (7 красавіка 1997). Праверана 26 лістапада 2011.

[106] Pollak W. Was halten die Österreicher von ihrem Deutsch? Eine sprachpolitische und soziosemiotische Analyse der sprachlichen Identität der Österreicher. — Wien: Österreichische Gesellschaft für Semiotik/Institut für Soziosemiotische Studien, 1992.

[FOOTNOTEМоскальская_О._И._История_немецкого_языка28-107] Москальская О. И. История немецкого языка, с. 28.

[108] Немецкий алфавит: Study German (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[109] Когда используется «ß» (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 1 лютага 2014. Праверана 20 студзеня 2014.

[110] О Немецком алфавите (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[111] Das deutsche Alphabet (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 23 чэрвеня 2013. Праверана 17 студзеня 2012.

[112] Виды немецкого письма (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 19 студзеня 2012. Праверана 6 лістапада 2011.

[113] Christopher Burke.. Paul Renner: the Art of Typography (нявызн.). New York: Princeton Architectural Press (7 красавіка 1998). Праверана 6 лістапада 2011.

[114] Werner König. Phonologische Regionalismen in der deutschen Standardsprache. — Berlin, 1997. — 246—270 с.

[115] richtich oder richtick — was ist richtig? (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[116] Seminar für Sprachmethodik: Phonologie. Ein sprachwissenschaftliches Lehrbuch. — Bonn: Verlag für Kultur und Wissenschaft, 2000.

[117] Ursula Hirschfeld. Welche Aussprache lehren wir? In: Jahrbuch Deutsch als Fremdsprache. — 1997. — С. 175-188.

[autogenerated1-118] 1 2 3 Носков С. А. Немецкий язык для поступающих в вузы. — Мн., 2002. — 415 с. — ISBN 985-06-0819-6.

[119] Helmut Richter. Grundsätze und System der Transkription (IPA). — Tübingen, 1973.

[120] Germanische Sprachen: Deutsch (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 30 студзеня 2012. Праверана 6 лістапада 2011.

[121] Немецкий язык для всех: Der Artikel. Артикль (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[122] Heinz V. Das System der Artikelformen im gegenwärtigen Deutsch. — Tübingen, 1979. — ISBN 3-484-10359-0.

[123] Study German. Грамматика немецкого языка (справочник): Имя существительное (Substantiv) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[124] Смирнова Т. Н. Deutsch Intensiv. Начальный этап. — М., 2005. — 352 с. — ISBN 5-329-01422-0.

[125] Имя прилагательное (Das Adjektiv). Склонение прилагательных. (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[126] Степени сравнения прилагательных и наречий (Die Komparationsstufen der Adjektive) (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 17 студзеня 2012. Праверана 6 лістапада 2011.

[127] Немецкий язык: от А до Я: Степени сравнения прилагательных и наречий (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 21 верасня 2014.

[128] Study German. Грамматика немецкого языка (справочник): Местоимение (Pronomen) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[129] Личные местоимения в немецком языке — Personalpronomen (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 20 лістапада 2012. Праверана 6 лістапада 2011.

[130] Лингвотек. Притяжательные местоимения (Possesivpronomen) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[autogenerated4-131] 1 2 3 Михаленко А. О. Морфология // Deutsche Sprache. — Красноярск: СибГАУ, ИФиЯК СФУ, 2010. — С. 12-76. — ISBN 978-5-699-20204-1.

[132] ЦДО: Местоименные наречия в немецком языке (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 ліпеня 2012. Праверана 6 лістапада 2011.

[133] Trilinguis: Языковой портал. Немецкие числительные (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[134] FunnyGerman.com. Числительное (Zahlwort) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[135] Числительные в немецком языке (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 лістапада 2011. Праверана 6 лістапада 2011.

[136] Немецкий язык: от А до Я: Опорные таблицы и схемы: Порядковые числительные (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 студзеня 2014. Праверана 15 студзеня 2014.

[137] Немецкий язык - это просто. Числительное (Zahlwort) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[138] Study German. Грамматика немецкого языка (справочник): Предлог (Preposition) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[autogenerated3-139] 1 2 Мышковая И. Б. Времена немецкого глагола. — СПб., 2007. — 96 с. — ISBN 978-5-91281-007-7.

[140] Немецкое причастие (Partizip) (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 кастрычніка 2012. Праверана 6 лістапада 2011.

[141] Audio-class.ru. Немецкие глаголы сильного спряжения (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 1 ліпеня 2012. Праверана 6 лістапада 2011.

[142] Study German. Грамматика немецкого языка: Модальные глаголы (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[143] Deutsch.lingo4u.de. Präsens (Gegenwart) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[144] Deutsch.lingo4u.de. Imperfekt (Prateritum, Vergangenheit) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[145] Deutsch.lingo4u.de. Perfekt (vollendete Gegenwart) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[146] Deutsch.lingo4u.de. Plusquamperfekt (Vorvergangenheit) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[147] Deutsch.lingo4u.de. Futur I (Zukunft) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[148] Deutsch.lingo4u.de. Futur II (vollendete Zukunft) (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[149] Deutsch.lingo4u.de. Konjunktiv (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[150] Конструкция «zu + инфинитив» (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[151] Мышковая И. Б.. Времена немецкого глагола. Глава 8. Немецкое причастие (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[152] Deutsch-Online. Причастия настоящего и прошедшего времени (Partizip 1, Partizip 2) (нявызн.). Праверана 6 лістапада 2011.

[153] Otto Behaghel. Deutsche Syntax. — Winter, Heidelberg, 1928.

[154] P. Eisenberg. Das Wort (Bd. 1), Der Satz (Bd. 2) — Grundri? der deutschen Grammatik. — Stuttgart, 2004.

[155] Снегирёва Н. С. Синтаксис немецкого языка. — ОмГУ, 2004. — 149 с.

[156] Локштанова Л.. О системных различиях в грамматическом строе немецкого языка (нявызн.)(недаступная спасылка). Partner. Архівавана з першакрыніцы 14 мая 2012. Праверана 28 студзеня 2012.

[157] Носков С. А. Немецкий язык для поступающих в вузы. § 3. Порядок слов в вопросительном предложении. — Мн., 2002. — С. 268-269. — ISBN 985-06-0819-6.

[158] Носков С. А. Немецкий язык для поступающих в вузы. § 5. Порядок слов в предложениях с отрицанием. — Мн., 2002. — С. 270-273. — ISBN 985-06-0819-6.

[159] Wie ist das längste deutsche Wort (ohne Gedankenstriche)? (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[160] Rainer Perkuhn.. Das längste deutsche Wort? Ein fiktives Gespräch mit wahrem Hintergrund (ням.). Праверана 6 лістапада 2011.

[161] Schmidt W. Deutsche Sprachkunde. 7. Aufl. — Berlin, 1972.

[162] Jung W. Grammatik der deutschen Gegenwartssprache. — Leipzig, 1996.

[163] Зуева А. Н., Молчанова И. Д. и др. Словарь словообразовательных элементов немецкого языка. — М., 1979. — 536 с.

[164] Wiese H. Eine Zeitreise zu den Ursprüngen unserer Sprache. Wie die Indogermanistik unsere Wörter erklärt. — Berlin: Logos Verlag, 2010. — ISBN 978-3-8325-1601-7.

[165] Гл. адп. артыкулы ў Kluge F. Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache / bearbeitet von Elmar Seebold. — 24., durchgesehene und erweiterte Auflage. — Berlin, New York: Walter de Gruyter, 2001. — ISBN 978-3-11-017473-1., Deutsches Wörterbuch von Jacob und Wilhelm Grimm. 16 Bände in 32 Teilbänden. — Leipzig, 1854-1961., Digitales Wörterbuch der deutschen Sprache (ням.). Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften. Праверана 13 лістапада 2014.

[ReferenceB-166] 1 2 Best K.-H. Wo kommen die deutschen Fremdwörter her? // Göttinger Beiträge zur Sprachwissenschaft. — 2001. — № 5. — С. 7-20.

[167] Schildt J. Abriss der Geschichte der deutschen Sprache. — Berlin, 1976. — С. 29.

[168] Körner H. Zur Entwicklung des deutschen (Lehn-)Wortschatzes // Glottometrics. — 2004. — № 7. — С. 25-49.

[169] Fremdwörter und Lehnwörter (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 ліпеня 2012. Праверана 8 лістапада 2011.

[170] Latein im Deutschen (ням.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 31 жніўня 2011. Праверана 8 лістапада 2011.

[171] Wolff F. Latein und Griechisch im deutschen Wortschatz. — Wiesbaden: VMA-Verlag, 1999. — ISBN 3-928127-63-2.

[172] Best K.-H. Italianismen im Deutschen // Göttinger Beiträge zur Sprachwissenschaft. — 2006. — № 13. — С. 77-86.

[ReferenceC-173] 1 2 Best K.-H. Ein Beitrag zur Fremdwortdiskussion // Die deutsche Sprache in der Gegenwart. Festschrift für Dieter Cherubim zum 60. Geburtstag. — 2001. — С. 263-270.

[174] Telling R. Französisch im deutschen Wortschatz. Lehn- und Fremdwörter aus acht Jahrhunderten. — Berlin: Volk und Wissen Volkseigener Verlag, 1987. — ISBN 3-06-521804-6.

[175] Carstensen B., Busse U. Anglizismen-Wörterbuch: der Einfluss des Englischen auf den deutschen Wortschatz nach 1945. — Berlin, New York: de Gruyter, 2001. — Т. 1. — С. 25-47.

[176] Best K.-H. Anglizismen – quantitativ // Göttinger Beiträge zur Sprachwissenschaft. — 2003. — № 8. — С. 7-23.

[177] Burmasova S. Empirische Untersuchung der Anglizismen im Deutschen am Material der Zeitung DIE WELT (Jahrgänge 1994 und 2004). — Bamberg: University of Bamberg Press, 2010. — ISBN 978-3-923507-71-9.

[178] Eisenberg P. Anglizismen im Deutschen // Deutsche Akademie für Sprache und Dichtung, Union der deutschen Akademien der Wissenschaften: Reichtum und Armut der deutschen Sprache. Erster Bericht zur Lage der deutschen Sprache. — 2013. — С. 57-119.

[179] Osman N. Kleines Lexikon deutscher Wörter arabischer Herkunft. — München, 1992. — ISBN 3-406-34048-2.

[180] Unger A. Von Algebra bis Zucker. Arabische Wörter im Deutschen. — Stuttgart: Reclam, 2007. — ISBN 978-3-15-010609-9.

[181] Best K.-H. Hebraismen im Deutschen // Glottometrics. — 2014. — № 27. — С. 10-17.

[182] Stern H. Wörterbuch zum jiddischen Lehnwortschatz in den deutschen Dialekten. — Tübingen: Niemeyer, 2000. — ISBN 3-484-39102-2.

[183] Best K.-H. Sinismen im Deutschen und Englischen // Glottometrics. — 2008. — № 17. — С. 87–93.

[184] Best K.-H. Zur Entwicklung der Entlehnungen aus dem Japanischen ins Deutsche // Glottometrics. — 2009. — № 19. — С. 80-84.

[185] Частка гэтых слоў супадае з беларускімі.

[186] Best K.-H. Slawische Entlehnungen im Deutschen // Rusistika - Slavistika - Lingvistika. Festschrift für Werner Lehfeldt. — 2003. — С. 464-473.

[187] Best K.-H. Iranismen im Deutschen // Glottometrics. — 2013. — № 26. — С. 1-8.

[188] Eisenberg P. Das Fremdwort im Deutschen. — Berlin, New York: de Gruyter, 2011. — ISBN 978-3-11-023564-7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

[100]

Немцы
Культура	Літаратура • Музыка • Кухня • Выяўленчае мастацтва • Кінематограф • Тэатр • Архітэктура • Імёны • Касцюм (Баварскі)
Дачыненне да рэлігіі	Каталіцызм • Праваслаўе • Евангелічная царква • Іслам
Нямецкая мова	Германія • Аўстрыя • Швейцарыя • Бельгія • Данія • Францыя • Румынія • Чэхія • Расія • Бразілія • Парагвай
Рознае	Нацыянальны рух • Гісторыя • Фольксдойчэ • Этнаграфічныя групы