Нацыянальна-вызваленчы рух — арганізацыя, якая вядзе барацьбу за вызваленне якога-небудзь народа ад замежнага панавання.

Прыкладамі нацыянальна-вызваленчых рухаў, якія ўзніклі ў XIX стагоддзі, была Маладая Італія, якая змагалася за вызваленне італьянскіх земляў ад панавання Габсбургскай манархіі і аб'яднанне Італіі, а таксама феніі, якія змагаліся за незалежнасць Ірландыі ад Вялікабрытаніі.

Шмат нацыянальна-вызваленчых рухаў узнікла ў XX стагоддзі, асабліва ў перыяд крушэння каланіяльнай сістэмы ў другой палове XX стагоддзя. Прыклады нацыянальна-вызваленчых рухаў XX стагоддзя:

Азія:

Афрыка:

Многія з гэтых рухаў падтрымліваліся СССР. У прыватнасці, іх удзельнікі навучаліся ў 165-м навучальным цэнтры па падрыхтоўцы замежных ваеннаслужачых. У дакументах ААН нацыянальна-вызваленчыя рухі прадстаўлены як часовая форма існавання дзяржаў, якія знаходзяцца ў працэсе фарміравання і станаўлення. Прызнанне права нацый і народаў на барацьбу за самавызначэнне адлюстравана ў прынятай у 1960 г. на 15-й сесіі Генеральнай Асамблеі ААН Дэкларацыі аб прадастаўленні незалежнасці каланіяльным краінам і народам, а таксама ў Дэкларацыі аб прынцыпах міжнароднага права, якія тычацца міжнародных адносін і супрацоўніцтва паміж дзяржавамі ў адпаведнасці са Статутам ААН. Нацыі, якія змагаюцца за сваю незалежнасць, становяцца ўдзельнікамі міжнародна-прававых адносін пасля стварэння на пэўных тэрыторыях пэўных уладных структур, здольных выступаць ад імя насельніцтва, якое насяляе гэту тэрыторыю, у міждзяржаўных адносінах.[1]

Зноскі

Спасылкі


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.