Мікалай Пятровіч Румянцаў
Партрэт М. П. Румянцава пэндзля Дж. Доу
Партрэт М. П. Румянцава пэндзля Дж. Доу
Сцяг Пасланец Расійскай імперыі пры Германскім саюзе
14 верасня 1781 — 1793
жнівень 1794 — 1795
Манарх Кацярына II
Папярэднік Г. К. фон Кейзерлінг
Пераемнік Іван Вукасавіч
Сцяг глава Дэпартамента вадзяных камунікацый Расійскай імперыі
21 жніўня 1801 — 18 красавіка 1809
Манарх Аляксандр I
Папярэднік Рыгор Рыгоравіч Кушалёў
Пераемнік Георгій Пятровіч Альдэнбургскі
Сцяг Міністр хлеба і зямель Расійскай імперыі
1802 — 1808
Манарх Аляксандр I
Сцяг Міністр замежных спраў Расійскай імперыі
12 лютага 1808 — 1 жніўня 1814
Манарх Аляксандр I
Папярэднік Андрэй Якаўлевіч Будберг
Пераемнік Іаан Кападзістрыя
Сцяг1-ы Старшыня Камітэта міністраў Расійскай імперыі
1810 — 1812
Манарх Аляксандр I
Папярэднік пастаяннага старшыні не было
Пераемнік Мікалай Іванавіч Салтыкоў
Нараджэнне 3 (14) красавіка 1754
Смерць 3 (15) студзеня 1826 (71 год)
Месца пахавання
Бацька Пётр Аляксандравіч Румянцаў-Задунайскі
Маці Кацярына Міхайлаўна Румянцава[d]
Веравызнанне праваслаўе
Член у
Адукацыя
Дзейнасць дыпламат, палітык, мецэнат, калекцыянер
Аўтограф Выява аўтографа
Ваенная служба
Гады службы 1762—1774
Прыналежнасць  Расійская імперыя
Род войскаў армія
Званне камер-юнкер
Узнагароды
Ордэн Святога Андрэя Першазванага
Ордэн Святога Андрэя Першазванага
Ордэн Святога Аляксандра Неўскага
Ордэн Святога Аляксандра Неўскага
Кавалер ордэна Серафімаў
Кавалер ордэна Серафімаў
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мікалай Пятровіч Румянцаў (3 (14) красавіка 1754 — 3 (15) студзеня 1826) — расійскі дзяржаўны дзеяч, які ў гады Напалеонаўскіх войнаў займаў пасаду Міністра замежных спраў Расійскай імперыі.

Вядомы таксама як мецэнат, калекцыянер, заснавальнік Румянцаўскага музея, заступнік першага рускага кругасветнага плавання. Ганаровы член Імператарскай Расійскай акадэміі (1819). Сын военачальніка Пятра Аляксандравіча Румянцава.

Біяграфія

  • 1762—1774 — ваенная служба.
  • 1774—1801 — на грамадзянскай службе, у дзяржаўных установах. 24 лістапада 1792 года ўзнагароджаны ордэнам Св. Аляксандра Неўскага.
  • З 1798 года ўзначаліў Дэпартамент водных камунікацый. Дэпартамент у 1809 годзе быў пашыраны і перайменаваны ва Упраўленне вадзянымі і сухапутнымі зносінамі. Адным з поспехаў Румянцава на гэтай пасадзе лічыцца будаўніцтва Марыінскай воднай сістэмы (адкрыта ў 1810) [2].
  • 1802—1808 — Міністр хлеба і зямель.
  • 1807—1814 — Міністр замежных спраў. 15 верасня 1812 г. узнагароджаны шведскім Ордэнам Серафімаў.
  • 1808—1810 — Намеснік старшыні Дзяржаўнага савета.
  • З 1809 — Дзяржаўны канцлер. Перакананы франкафіл, прыхільнік дружалюбных адносін з Напалеонам. Пасля нападу Францыі на Расію яго (у ліпені 1812) разбіў паралюш.
  • 1810—1812 — Старшыня Дзяржаўнага савета.
  • Пасля 1814 г. у адстаўцы.
  • 18 (30) студзеня 1819 абраны ганаровым членам Імператарскай Расійскай акадэміі.

Памёр у Санкт-Пецярбургу. Пахаваны ў Гомелі, у Петрапаўлаўскім саборы[3].

У Гомелі ўстаноўлены помнік Мікалаю Румянцаву.

Зноскі

  1. 1 2 Румянцев Николай Петрович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
  2. ↑ Марговенко, Алексей. «Дороги цароў " (руск.). " Урал " (журн.). - 2004. - № 10. Архівавана з першакрыніцы 23 жніўня 2011. Праверана 29 студзеня 2008.
  3. ↑ Румянцев Николай Петрович (1754-1826)(недаступная спасылка). Гомельский дворцово-парковый ансамбль (15 верасня 2009). Архівавана з першакрыніцы 3 лістапада 2014. Праверана 8 мая 2012.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.