Малая Скіфія (Μικρά Σκυθία) — так з часоў Страбона называлася (па аналогіі з Малай Азіяй) чарнаморскае ўзбярэжжа на поўдзень ад Істра (Дуная), у пазнейшыя часы вядомае як Дабруджа.
Першае апісанне яе можна знайсці ў Герадота; карэнныя насельнікі — геты. Галоўныя горада — Істрыя (найстаражытны з усіх), Адессас (суч. Варна), Томіс (суч. Канстанца), Дурастар (суч. Сілістра).
З скіфскіх кіраўнікоў Ніжняга Подунавья найбольш вядомы Атей. У Малую Скіфію быў сасланы з Рыма знакаміты паэт Авідзій; там ён злажыў свае «понтыйскія лісты» — важную крыніцу пра побыт жыхароў гэтай галіны.
Да рэформ Дыяклетыяна ўваходзіла ў склад правінцыі Ніжняя Мезія, затым выдзелена ў асобную правінцыю Скіфія. Заставалася ў складзе Візантыі да нашэсця славян і балгараў ў VII стагоддзі.
Літаратура
- Dicţionar de istorie veche a României («Dictionary of ancient Romanian history») (1976) Editura Ştiinţifică şi Enciclopedică, pp. 536-537