Локі | |
---|---|
Пол | мужчынскі пол[1] і пярэварацень[2][1] |
Бацька | Фарбаўці[3] |
Маці | Лаўвея[3] |
Браты і сёстры | Бюлейст і Хелбліндзі |
Сужэнец | Сігюн |
Дзеці | Нарві, Валі, Ёрмунганд[3], Фенрыр[3], Хель[4][5][…] і Слейпнір |
У іншых культурах | Lóðurr[d] |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Локі (стар.-сканд.: Loki) — сын ётуна Фарбауты і Лаувеі, таксама згадваецца ў якасці бога хітрасці і падману (па некаторых версіях таксама агню) і т. п. якасцяў у германа-скандынаўскай міфалогіі, паходзіць з роду ётунаў, але асы дазволілі яму жыць з імі ў Асгардзе за яго незвычайны розум, хітрасць і мудрасць. Локі мае некалькі хэйці, уключаючы Хведрунг (Hveðrungr) («Прадраканне вельвы», 55, «Пералік Інглінгаў», 32), Лофт (Loptr) і Ладур (Lóðurr).
Біяграфія
Снорэ апісвае Локі прыгожым, невысокім чалавекам. Пабрацім Одзіна. Да таго, як волаты пачалі вайну з асамі, Локі пражыў тры гады ў Ётунхейме у волаткі Ангрбоды. За гэты час яна нарадзіла яму траіх дзяцей: дачку — напалову чырвоную, напалову сінюю Хель (багіня царства мёртвых), гіганцкага змея Ёрмунганда і жахлівага ваўка Фенрыра. Таксама ў яго ёсць двое дзяцей ад Сігюн: Нары і Валі (у інш.варыянтах: Нары і Нарві, Валі і Царві). Акрамя таго, у «Песні пра Хюндле» гаворыцца, што Локі спарадзіў усіх ведзьмаў, з’еўшы напаўзгарэлае сэрца злой жанчыны і такім чынам зачаўшы іх («Песня пра Хюндле», 41).
Рысы Локі характэрныя для трыксцераў: двудушнасць, выкрутлівасць, хітрасць, падступства. Сцвярджэнне, што паняцці аб «добрым» і «дрэнным» для яго проста адсутнічаюць, не зусім дакладна. У песні «Лаянка Локі» ён бязлітасна і не саромеючыся ў выразах выкрывае сем багінь і сем багоў, якія сабраліся на банкет у марскога волата Эгіра. Багоў ён абвінавачвае перш за ўсё ў баязлівасці, а багінь — у няцноце. На тым жа банкеце Локі прызнае ўласную віну ў гібелі бога Бальдра.
Пасля гэтага Локі паспрабаваў схавацца і ў абліччы ласося схаваўся ў вадаспадзе фіёрда Франангр. Разгневаныя асы злавілі і яго, і двух яго дзяцей, Валі і Нарві. Валі ператварылі ў ваўка, і ён разадраў брата на часткі. Кішкамі Нарві звязалі Локі і прыкавалі да скалы, да трох камянёў. Скадзі, помсцячы за свайго бацьку, павесіла над яго галавой змяю, яд якой бесперапынна капае на твар Локі. Але верная жонка бога-ётуна Сігюн трымае над ім чару, у якую і збіраецца яд. Калі чаша перапаўняецца, Сігюн ідзе апаражніць яе, а ў гэты час яд капае на твар Локі, і ён б’ецца ў пакутах. Менавіта гэта паводле падання з’яўляецца прычынай землятрусаў.
З іншага боку, асы часта звярталіся да паслуг Локі ў тых выпадках, калі трэба было праявіць хітрасць. Локі валодаў здольнасцю змяняць свой выгляд. Так, ён у абліччы выдатнай кабылы зманіў каня па імі Свадыльфары ў ётуна-муляра, які будаваў Асгард, чым пазбавіў асаў ад неабходнасці аддаваць апошняму ў жонкі багіню Фрэю. Пры гэтым Локі зацяжарыў, пасля чаго выносіў і спарадзіў васьмінога жарабя Слейпніра, на якім пасля ездзіў Одзін. Дзякуючы Локі Асы атрымалі такія скарбы, як молат Тора Мьёльнір, дзіду Одзіна Гунгнір, карабель Скідбладнір, кальцо Драупнір і вепрука Гулінбурсці.
Паходжанне
Некаторыя даследчыкі сцвярджаюць, што, будучы часткай трыяды дэміургаў (Одзін, Хенір і Лодур, або Локі), гэты бог першапачаткова быў народжаны ад пакалення багоў, якія існавалі яшчэ да Одзіна, і быў сынам волата Іміра, а яго братамі былі Кары (паветра) і Хлер (вада), сястрой — Ран, страшная багіня мора. Іншыя міфолагі, аднак, лічаць яго сынам волата Фарбауці, якога асацыявалі з Бергельмірам, адзіным выжылым пасля патопу, а таксама сынам Лаувеі (ліставы востраў) або Наль (карабель). У гэтым выпадку адзінае, што звязвае Локі і Одзіна, — гэта клятва ў пабрацімстве, якую давалі адзін аднаму скандынавы.
Сям’я
Акрамя шлюбу з Сігюн, Локі ажаніўся з веліканшай Ангрбодай (што абяцае гора), якая жыве ў Жалезным лесе і якая нарадзіла яму трох пачвараў: Хель — багіню смерці, змея Мідгарда Ёрмунганда і ваўка Фенрыра.
Сігюн нарадзіла яму двух сыноў, Нарві (Нары) і Валі, прычым апошні быў названы ў гонар бога, які адпомсціў за Бальдра. Сігюн заўсёды захоўвала вернасць свайму мужу і не здрадзіла яму нават пасля таго, як яго канчаткова выгналі з Асгарда і зрынулі ў нетры зямлі.
Конь Слейпнір таксама з’яўляецца сынам Локі, якога той спарадзіў у вобразе кабылы ад каня Свадыльфары.
Таксама Локі памылкова прыпісваюць шлюб з Глут (ззянне), якая была замужам за Логі і нарадзіла таму дзвюх дачок — Эйзу (вуголле) і Энміру (попел).
Этымалогія
Пытанне аб этымалогіі не вырашаны. Самай распаўсюджанай з’яўляецца версія паходжання ад старажытнаісландскага lúka — «зачыняць, замыкаць; заканчваць» (магчымае ўказанне на ролю Локі ў Рагнароке, як хтанічнага бажаства).
Часам імя Локі збліжаюць з балтыйскім абазначэнне мядзведз літ.: Lokys і грэцкім пазначэннем ваўка грэч. Λύκος.
Таксама існуе версія аб паходжанні імя Локі ад слова «Логі» — «Агонь», што і з’яўляецца асновай версіі пра тое, што Локі — бог агню[6].
Жорж Дзюмезіль, параўноўваючы Локі з героем нартскага эпасу Сырдонам і знаходзячы паміж імі тыпалагічную агульнасць, прыводзіць агляд тлумачэння вобраза скандынаўскага бога:
…Локі — гэта агонь, казалі першыя прыхільнікі натуралістычнага тлумачэння. Локі — вада або вецер, папраўлялі іншыя. Паслядоўнікі Манхардта прыбралі яго ў уніформу «духаў расліннасці». У ім бачылі бога з чорнымі і хтанічнымі рысамі… Адны фалькларысты палічылі магчымым вітаць ў яго асобе свайго роду ўдачлівага старшыну ў войску геніяў, троляў і эльфаў, якія заўсёды кішаць на скандынаўскім гарызонце. Іншыя прызналі ў ім адначасова і «культурнага героя» з міфалагічных апавяданняў некаторых полуцывілізаваных народаў, і ашуканца, які часам яго замяшчае.
Локі ў сучаснай культуры
Музыка і тэатр
- Локі — персанаж оперы Рыхарда Вагнера «Золата Рэйна» (1869, пад імем «Логе»).
- Локі — герой песні «Loki, God Of Fire» з альбома Gods of War групы Manowar.
- Локі — герой песні «Deceiver of the gods» з аднайменнага альбома шведскай вікінг-метал-гурта Amon Amarth.
- У рэпертуары гурта Týr ёсць скарочаная версія скальдскай балады «Lokka Tattur» («Казка Локі»).
- Локі прысвечана песня Loki гурта Saltatio Mortis.
- Локі прысвечана песня Loki гурта Skálmöld.
- Локі прысвечана песня Loki гурта Gealdyr.
Літаратура
- Пад уплывам Вагнера напісаны раман нямецкага пісьменніка і антрапасофа Людвіга Якабоўскага «Локі» (Loki. Roman eines Gottes, 1899), своеасаблівая «прота-фэнтэзі», заснаваная на скандынаўскай міфалогіі.
- Верш І. А. Буніна «Бальдэр» прысвечаны міфу германа-скандынаўскай міфалогіі, цэнтральным персанажам якога выступае Локі.
- Верш В. Я. Брусава «Бальдер Локі» быў адрасаваны Андрэю Беламу.
- Локі з’яўляецца ў сучасных фэнтэзі, як уласнай персонай «(A. D. 999» Жадрыен Бэл, 1999, «Мой Рагнарок» Макса Фрая, «Дыпламаваны чарадзей» Лаёна Спрэга дэ Кампа і Флетчара Прэта, а таксама ў кнізе Ларса-Хенрыка Ольсена «Эрык, сын чалавека»), так і ў рэінкарнацыях («Амерыканскія багі» Ніла Геймана і яго ж комікс «Пясочны чалавек»; «Маска Локі», «Каханне — адно ўяўленне» Роджэра Жэлязны).
- Локі як скандынаўскі бог з’яўляецца ў кнігах «Мая жонка — ведзьма» Андрэя Беляніна і «Непераможны Олаф» А. Льгова.
- У кнігах Джааны Харыс «Руны» (англ.: Runemarks), «Runelight» і «Евангелле ад Локі» (англ.: Gospel of Loki) Локі — бог падману.
- У тэтралогіі Гары Гарысана («Молат і Крыж», «Крыж і Кароль», «Кароль і Імператар», «Імператар і Молат») Локі — адзін з багоў Асгарда, пракляты Одзінам, але вызвалены дзякуючы чалавеку.
- У серыі кніг Рыка Рыярдана «Магнус Чэйз і багі Асгарда» з’яўляецца ў снах Магнуса і спрабуе пачаць Рагнарок.
- У кнізе Дыяны Уін Джонс «Агонь і заклён, ці восем дзён з Люкам», Локі — адзін з цэнтральных персанажаў.
Кінематограф і анімацыйныя фільмы
- У галівудскім фільме «Маска» з Джымам Кэры маска бога Локі-галоўны завуаляваны антаганіст[7]. У фільме «Сын Маскі» Локі (у ролі Локі — Алан Камінг) — адзін з галоўных герояў і адмоўны персанаж.
- У коміксах па сусвету Marvel існуе персанаж Локі, заснаваны на міфалагічным, але не ідэнтычны яму (так, па коміксах ён брат Тора, а не Одзіна, і мае чорныя, а не рудыя валасы). Звычайна яму адводзіцца роля злыдня або неадназначнага антыгероя. У экранізацыях коміксаў яго ролю выканаў Тым Хідлстан.
- Локі з’яўляецца адным з галоўных персанажаў анімэ «Matantei Loki Ragnarok».
- Локі, як скандынаўскі бог, гуляе галоўную ролю ў анімэ «Забавы Багоў».
- Таксама Локі з’яўляецца ў фільме «Мара і носьбіт агню»(у ролі Локі — Крыстаф Марыя Хэрбст).
- У фільме «Догма» роля Локі-анёла, выгнанага на зямлю, выконвае Мэт Дэйман.
- У серыяле «Звышнатуральнае» архангел Гаўрыіл, збегшы з нябёсаў, прыкідваўся Богам Локі. У позніх сезонах фігуруе непасрэдна сам бог Локі, у выкананні зноў жа Рычарда Спейта.
- У анімэ «Боская брама» Локі з’яўляецца адным з ключавых персанажаў.
- У серыяле «Рагнарок» брат галоўнага героя Магне/Тора — Лаўрыц — па нараджэнні з’яўляецца напалову ётуном, і атаясамлівае сябе з Локі.
Кампутарныя гульні
- У 2D-гульні God of Thunder 1993 года Локі з’яўляецца галоўным антаганістам[8].
- У гульні Rune бог Локі глыбока пад зямлёй скаваны каменнай змяёй. Сюжэт гульні цесна звязаны з Богам Локі.
- У гульні Apsulov End of Gods Локі з’яўляецца галоўным антаганістам.
- У шматкарыстальніцкай гульні ў жанры MOBA Smite Локі выступае ў якасці аднаго з гульнявых персанажаў.
- У JRPG Persona 5 Локі з’яўляецца персонай персанажа Гора Акэці.
- У гульні Romance club (Клуб рамантыкі) Локі з’яўляецца адным з галоўных персанажаў гісторыі «Шлях Валькірыі»
Зноскі
- 1 2 https://www.ne.se/uppslagsverk/encyklopedi/l%C3%A5ng/loke
- ↑ https://norse-mythology.org/gods-and-creatures/others/sleipnir/
- 1 2 3 4 Локе // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1896. — Т. XVIIа. — С. 917.
- ↑ Гела // Гейльброн — Германия — 1929. — Т. 15.
- ↑ Геллия // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1892. — Т. VIII. — С. 281.
- ↑ Е. М. Мелетинский. «Эдда» и ранние формы эпоса. — Наука, 1968.
- ↑ https://www.spoilertime.ru/index.php/films/562-maska
- ↑ God of Thunder (Video Game 1993) на сайце «Internet Movie Database» (англ.)
Спасылкі
Літаратура
- Міфалагічны слоўнік — Гл. рэд. — М.: «Савецкая Энцыклапедыя», 1991 — ISBN 5-85270-032-0
- Р. К. Баландзін. Сто вялікіх багоў. — М.: Веча 2000, 2003 год Вадзім Рудзько. Бог. — Бельцы, 2009.
- Сычоў А. А. міфалагічныя вытокі скандалу / / Дзмітрыеў А. В., Сычоў А. А. Скандал: соцыафіласофскія нарысы Архівавана 9 кастрычніка 2020. М.: Цспім, 2014. 323 C. С. 96-117.
- Жыль Рагаш. Вікінгі міфы і легенды. — Ашетт, Дыялог, 1995, ISBN 5-85980-050-9