Мазаіка конхі апсіды царквы Сант-Апалінарэ-ін-Класэ ў Равене

Кóнха (от грэч. κόγχη — ракавіна) — элемент старажытнавізантыйскай храмавай архітэктуры, які ўяўляе паўкупал, які перакрывае паўцыліндрычныя часткі збудаванняў, такімі як апсіда ці ніша[1].

Узніклі ва ўсходне-эліністычнай архітэктуры, шырока выкарыстоўваліся ў рымскім і візантыйскім дойлідстве, у сярэдневечных хрысціянскіх храмах[1], а таксама ў Расійскай імперыі ў канцы XIX — пачатку XX стагоддзяў (неавізантыйскі стыль), конхі, як правіла, мелі ролю малых купалаў, якія як бы падпіраюць знізу аб'ём цэнтральнага купала. Іх барабаны выступаюць з будынка ў выглядзе апсід. Знізу конхі, як правіла, падтрымліваліся прытворамі да будынка храма. Часцей за ўсё вакол цэнтральнага купала ў храмаў візантыйскага стылю размешчаны чатыры конхі, і храм, такім чынам, вянчае пяць глаў. Барабаны конх, як правіла апяразвае такая ж аконная аркада, як і ў асноўнага барабана.

У кохах звычайна змяшчаліся мазаікі ці размалёўкі, нярэдка спалучаліся з распалубкамі і нервюрамі[1].

Гл. таксама

  • Тэтраконх

Зноскі

Літаратура

  • Плужников В. И. Термины российского архитектурного наследия. Словарь-глоссарий. — М.: Искусство, 1995. — 160 с. — 10 000 экз. — ISBN 5-210-01984-5.
  • Конха // Большая советская энциклопедия : ([в 30 т.]) / гл. ред. А. М. Прохоров. — 3-е изд.. — М. : Советская энциклопедия, 1969—1978. (руск.)

Спасылкі

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.