Конрад фон Юнгінген | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Konrad von Jungingen | |||||||
| |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Конрад фон Валенродэ | ||||||
Пераемнік | Ульрых фон Юнгінген | ||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
каля 1355[1] |
||||||
Смерць |
30 сакавіка 1407 |
||||||
Веравызнанне | каталіцтва | ||||||
Дзейнасць | ваенны | ||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Ко́нрад фон Ю́нгінген (ням.: Konrad von Jungingen; каля 1355, верагодна, Юнгінген[2] — 30 сакавіка 1407, Марыенбург) — 25-ы вялікі магістр Тэўтонскага ордэна з 1393 па 1407 год. Наступным вялікім магістрам стаў малодшы брат Конрада Ульрых фон Юнгінген.
Біяграфія
Конрад фон Юнгінген нарадзіўся каля 1355 года, верагодна, у Юнгінгене, Вюртэмберг.
У студзені 1394 года пачаўся новы паход на Літву, у якім бралі ўдзел мноства французскіх і нямецкіх рыцараў, у тым ліку атрад стралкоў з Бургундыі. Наступаючым войскам удалося разбіць Вітаўта і прыступіць да аблогі Вільні. На восьмы дзень аблогі пад Вільню прыбыў магістр Лівоніі Венемар фон Бругеноэ. Пасля вычарпання прыпасаў крыжакі былі вымушаны адступіць[3].
Пад кіраўніцтвам Конрада Тэўтонскі ордэн у 1398 годзе на востраве Готланд перамог піратаў, якія зімавалі там. Ён загадаў разбурыць умацаванні «лікедэлераў» у Ландэскроне, крэпасць у Сліце і, меркавана, так званы «Палац Лойста». З тых часоў Балтыйскае мора было амаль вызвалена ад піратаў, а тых, што засталіся (сярод іх Клаус Сцёртэбекер) былі вымушаны бегчы ў Паўночнае мора.
У 1393 годзе пад кіраўніцтвам Конрада ва Усходняй Прусіі было заснавана паселішча Сенсбург, дзе Ордэн яшчэ ў 1348 годзе ўзвёў драўляную крэпасць. У 1397 годзе па ініцыятыве Конрада пачалося будаўніцтва замка Рагніт[4].
У 1398 годзе паміж Тэўтонскім ордэнам і Вялікім Княствам Літоўскім было складзена Салінскае пагадненне, паводле якога Жмудзь пераходзіла пад уладу крыжакоў і ўсталёўваўся трывалы мір паміж бакамі[3].
Сканаў 30 сакавіка 1407 года ў замку Марыенбург, дзе і быў пахаваны.
Смерць вялікага магістра была вельмі незвычайнай. Урач прапісаў Конраду ў якасці лячэння ад жоўцевага каменя палавыя зносіны, аднак цнатлівы рыцар адмовіўся выконваць прадпісанне, што і звяло яго ў магілу[5].
Зноскі
- ↑ Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 14 жніўня 2015.
- ↑ Jähnig B. Konrad von Jungingen // Neue Deutsche Biographie. — Band 12. — Berlin: Duncker & Humblot, 1980. — S. 517 f.
- 1 2 Урбан В. Тевтонский орден. — М.: АСТ, 2007. — С. 214—216. — ISBN 978-5-17-044178-5.
- ↑ Бахтин А. П. Орден и пруссы Архівавана 20 ліпеня 2011.. Праверана: 26.07.2010.
- ↑ Turnbull S. The Book of the Medieval Knight. New York: Crown Publishers, 1985. — p. 87.
Літаратура
- Бобынин В. В.,. Юнгинген, Конрад // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
- Borchert F. Die Hochmeister des Deutschen Ordens in Preußen erschienen // Preußischen Allgemeinen Zeitung. — am 12. — Januar 2002.
- Bumiller C., Wulfmeier M. Konrad und Ulrich von Jungingen // Beitäge zur Biografie der beiden Deutschordenshochmeister. — Neckar: Geiger-Verlag, Horb a, 1995.
- Karl Lohmeyer. Konrad von Jungingen // Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Band 14. — Leipzig: Duncker & Humblot, 1881. — S. 718—721. (ням.)
- Jähnig B. Konrad von Jungingen // Neue Deutsche Biographie. — Band 12. — Berlin: Duncker & Humblot, 1980. — S. 517 f.
- Lückerath C.A. K. v. Jungingen // Lexikon des Mittelalters. Stuttgart, Weimar: Metzler, 1980—1999. — Bd. 1-9. — ISBN 3-476-01742-7.