Карл Рональд Кан
Дата нараджэння	14 студзеня 1944(1944-01-14) (80 гадоў)
Месца нараджэння	Луісвіл, акруга Джэферсан[d], Кентукі, ЗША
Грамадзянства	ЗША
Род дзейнасці	выкладчык універсітэта, эндакрынолаг
Навуковая сфера	эндакрыналогія[1]
Месца працы	Гарвардскі ўніверсітэт
Навуковая ступень	доктар медыцыны
Альма-матар	University of Louisville School of Medicine[d]
Член у	Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Нацыянальная акадэмія навук ЗША
Узнагароды	прэмія Вольфа па медыцыне (2016) Endocrine Regulation Prize[d] (2015) Novartis-Drew Award[d] (1981) Bristol-Myers Squibb Award for Distinguished Achievement in Metabolic Diseases Research[d] (2004) Banting Medal[d] (1993) J. Allyn Taylor International Prize in Medicine[d] (2002) Fred Conrad Koch Award[d] (2000) George M. Kober Medal[d] (2019)

Карл Рональд Кан (англ.: Carl Ronald Kahn; нар. 14 студзеня 1944) — амерыканскі ўрач і навуковец, найбольш вядомы сваёй працай з рэцэптарамі інсуліну і рэзістэнтнасцю да інсуліну пры дыябеце і атлусценні. Галоўны акадэмічны супрацоўнік дыябетычнага цэнтра Джосліна, прафесар медыцыны Мэры К. Якока ў Гарвардскай медыцынскай школе і член Нацыянальнай акадэміі навук з 1999 года.

Біяграфія

Нарадзіўся ў Луісвіле, штат Кентукі. Атрымаў ступень бакалаўра і медыцынскую ступень ва ўніверсітэце Луісвіла ў 1964 і 1968 гадах. Зацікавіўся даследаваннем дыябету, служачы на некалькіх пасадах у Нацыянальным інстытуце здароўя (NIH) з 1970 па 1981 гады. Пераехаў у Бостан у 1981 годзе, калі ён быў прызначаны дацэнтам медыцыны Гарвардскай медыцынскай школы і навуковым дырэктарам Цэнтра дыябету Джосліна. У 1984 годзе ён атрымаў званне прафесара медыцыны і ў 1986 годзе быў прызначаны прафесарам медыцыны Мэры К. Якока ў Гарвардскай медыцынскай школе.

Зноскі