Месцазнаходжанне кантабраў падчас Кантабрыйскіх войн 29-19 гг. да н.э.

Кантабры, лац.: Cantabri — старажытная канфедэрацыя 11 плямёнаў[1], якія засялялі паўночнае ўзбярэжжа Іспаніі на тэрыторыі сучаснай правінцыі Кантабрыя, на ўсходзе Астурыі і ў прылеглых горных раёнах Кастыліі-Леона.

Паводле паведамлення Страбона, кантабры або раней зваліся лузітанамі (гэта значыць былі індаеўрапейскім народам), або, як лічыў Юлій Цэзар, яны былі народам мясцовага паходжання[2].

Кантабры карысталіся рэпутацыяй неўтаймаваных і незалежных горцаў. Працяглы час ім удавалася адбіваць напады рымлян. Упершыню войскі Рымскай рэспублікі напалі на іх каля 150 г. да н.э. У сваіх «Запісках пра Гальскую вайну» (iii.26) Цэзар апісвае, як Крас перамог аб'яднаную армію кантабраў і аквітанаў, якіх ён заве «роднаснымі плямёнамі», што ставіць пад сумнеў прыналежнасць кантабраў да кельтыбераў (гэты пункт гледжання папулярны сярод часткі заходнееўрапейскіх гісторыкаў). Сама назва «кантабры» — лігурскага паходжання і азначае «горцы». Назвы кантабрскіх плямёнаў і іх мясцовыя традыцыі таксама адрозніваюцца ад суседніх кельтыберскіх.

Перамагчы кантабраў здолелі толькі Агрыпа і Актавіян Аўгуст, якія асабіста ўдзельнічалі ў кампаніях, вядомых як Кантабрыйскія войны (29-19 гг. да н.э.), у выніку якіх кантабры і саюзныя ім астуры былі часткова знішчаны[3]. Тыберый атрымаў першы ваенны вопыт у вайне супраць кантабраў у 25 г. да н.э. на пасадзе салдацкага трыбуна[4].

Пасля гэтага землі кантабраў былі ўключаны ў склад правінцыі Тараконская Іспанія, з абмежаванай аўтаноміяй. Кантабры пастаўлялі рэкрутаў у рымскія дапаможныя войскі (auxilia), як і іх заходнія суседзі, астуры. У старажытнай Кантабрыі знаходзіліся свінцовыя шахты, пра якія вядома мала.

Мясцовае насельніцтва так і не было да канца раманізавана, паколькі заставалася галоўным чынам сельскім. Канчатковая раманізацыя адбылася толькі пасля ўварвання арабаў на Іберскі паўвостраў.

Гл. таксама

  • Дарымскае насельніцтва Іберыі
  • Палеаіспанскія мовы

Зноскі

  1. ↑ Kruta 2000 пералічвае наступныя (у лацінскай транслітарацыі): Avarigines, Blendii (ці Plentusii), Camarici, Concani, Coniaci, Moroecani, Noegi, Orgenomesci, Salaeni, Vadinienses і Velliques.
  2. ↑ Strabo, Geography, Book III, Chapter 4
  3. ↑ Светоній, Аўгуст, 21
  4. ↑ Светоній, Тыберый, 9

Спасылкі

Літаратура

  • Venceslas Kruta, 2000. Les Celtes, histoire et dictionnaire, (Paris: Éditions Robert Lafont) ISBN 2-7028-6261-6
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.