Калікст III
лац.: Callistus PP. III

Герб
209-ы Папа Рымскі
17 красавіка 1455 6 жніўня 1458
Папярэднік Мікалай V
Пераемнік Пій II
біскуп валенсійскі[d]
20 жніўня 1429 8 красавіка 1455
Дыяцэзія Валенсійская дыяцэзія[d]
Папярэднік Hug de Llupià[d]
Пераемнік Аляксандр VI
кардынал
з 2 мая 1444
Кардынал-святар (Sanctorum Quattuor Coronatorum[d])
12 ліпеня 1444 8 красавіка 1455
Папярэднік Lewis of Luxembourg[d]
Пераемнік Luis Julian de Milà[d]

Дзейнасць каталіцкі святар
Нараджэнне 8 студзеня 1379
Смерць 15 жніўня 1458 (79 гадоў)
Пахаванне
Дынастыя Борджыя
Бацька Domingo de Borja[d]
Маці Francisca (Marti)[d][1]
Прыняцце свяшчэннага сану невядома
Кардынал з 1444
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Калікст III (лац. Callistus PP. III, свецкае імя: Альфонса дзі Борджа, ад італ. Di Borgia, або «Алонса дэ Борха» — ад ісп. De Borja ; 31 снежня 1378 г., Хаціва, Арагон — 6 жніўня 1458 года, Рым) — Папа Рымскі з 8 красавіка 1455 года па 6 жніўня 1458. Апошні папа, які ўзяў пасля абрання імя Калікст.

Біяграфія

Альфон дэ Борха нарадзіўся ў Ла Тарэце, цяпер у ваколіцах Канальса (Іспанія).

Падчас заходняй схізмы падтрымаў антыпапу Бенедыкта XIII. Выкладаў права ва ўніверсітэце Льейды, пазней быў дыпламатам пры двары каралёў Арагона, у прыватнасці падчас Базельскага сабору (1431—1439). Калі дзякуючы яго намаганням кароль Неапаля Альфонс I прызнаў Папам Марціна V, апошні прызначыў Альфонса біскупам Валенсіі. У 1444 годзе Папа Яўген IV падняў яго да кардынальскай годнасці.

На канклаве 1455 года Альфонса дэ Борха быў абраны Папам у вельмі сталым веку як кампрамісны кандыдат. На стальцы ўсяляк прасоўваў на царкоўныя пасады прадстаўнікоў і прыхільнікаў роду Борджыя. 20 лютага 1456 надаў двум сваім пляменнікам званні кардыналаў. Адзін з іх, Радрыга дэ Борха (Борджыя), пазней стаў Папам Аляксандрам VI, які запомніўся сваёй карумпаванасцю і распустай[2]; другім быў Луіс Хуліян дэ Міла.

У 1456 Калікст III выдаў Партугаліі папскую булу Inter Caetera, якой пацвярджаў правы партугальцаў на заняволенне няверных і маўраў, нададзеныя ім ранейшымі буламі Romanus Pontifex і Dum Diversas, што фактычна пацвярджала згоду папства на прыгнёт афрыканцаў. Такім чынам, яго Inter Caetera наўпрост супярэчыла сцвярджэнню ў буле Sicut Dudum Яўгена IV (1435), паводле якой няверныя былі прызнаны стварэннямі паводле падабенства Божага і мелі душу, а значыцца, хрысціяне не мелі права пазбаўляць іх волі.

Адной з галоўных мэтаў яго пантыфікату была арганізацыя крыжовага паходу супраць туркаў, што захапілі ў 1453 годзе Канстанцінопаль. Насуперак гераічным намаганням, ніхто з еўрапейскіх кіраўнікоў не адгукнуўся на заклік. Аднак Калікст усё ж здолеў сабраць даволі буйны флот, які вызваліў некаторыя з Эгейскіх астравоў.

29 чэрвеня 1456 Калікст загадаў званіць ва ўсе званы апоўначы як заклік да малітвы, а пазней да малітвы ў падтрымку абаронцаў Бялграда[3][4]. Пасля перамогі над туркамі 22 ліпеня аблога Бялграда была спынена, і ў гонар гэтай падзеі Калікст III пастанавіў святкаваць 6 жніўня свята Перамянення, якое і дагэтуль абавязковы ва ўсёй Заходняй царкве.

Калікст загадаў перагледзець працэс над Жаннай д’Арк, і 7 ліпеня 1456 года яна была апраўдана[5].

Ён зацвердзіў заснаванне ў 1456 годзе Грайфсвальдскага ўніверсітэта.

«Була супраць каметы»

Паводле адной гісторыі, якая ўпершыню з’явілася ў пасмяротнай біяграфіі, выдадзенай у 1475 годзе і пасля была упрыгожаны і папулярызавана П’ерам-Сімонам Лапласам, Какліст III адлучыў ад царквы камету Галея, мяркуючы, што гэта дрэннае прадвесце для хрысціянскіх абаронцаў Бялграда ад аблогі арміі Асманскай імперыі.[6] Ні адзін з вядомых асноўных крыніц не падтрымлівае сапраўднасць гэтага факту. 29 чэрвеня 1456 года папская була Какліста III, якая заклікае да набажэнства для поспеху крыжовага паходу, не згадвае каметы. Да 6 жніўня, калі турэцкая аблога была прарваная, камета не была бачная ў Еўропе або Турцыі на працягу некалькіх тыдняў.

Зноскі

  1. Pas L. v. Genealogics — 2003.
  2. The Lives and Times of the Popes, Vol.4, Ed. Artaud de Montor, (Catholic Publication Society of America, 1911), 190.
  3. Thomas Henry Dyer. The history of modern Europe: from the fall of Constantinople, in 1453, to the war in the Crimea, in 1857. — J. Murray, 1861. — С. 85.
  4. István Lázár. 6. The Fleur-de-lis and the Raven // Hungary. A Brief History / Translated by Albert Tezla.
  5. Ronald Sutherland Gower. Chapter VII. The Rehabilitation // Joan of Arc. — J. C. Nimmo, 1893.
  6. John Stein (1913). "Bartolomeo Platina". In Charles George Herbermann (рэд.). The Catholic Encyclopedia. Vol. 12. Robert Appleton Co. pp. 158–159. OCLC 1017058.

Спасылкі

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.